Przejdź do zawartości

Albatros królewski

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Albatros królewski
Diomedea epomophora[1]
Lesson, 1825
Ilustracja
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

strunowce

Podtyp

kręgowce

Gromada

ptaki

Podgromada

Neornithes

Infragromada

ptaki neognatyczne

Rząd

rurkonose

Rodzina

albatrosy

Rodzaj

Diomedea

Gatunek

albatros królewski

Synonimy
  • Diomedaea epomophora Lesson, 1825[2]
  • Diomedea regia Buller, 1891[2]
  • Diomedea epomophora mccormicki Mathews, 1912[2]
  • Diomedea epomophora longirostris Mathews, 1934[2]
  • Diomedea sanfordi Murphy, 1917[3]
Podgatunki
  • D. (e.) epomophora Lesson, 1825
  • D. (e.) sanfordi Murphy, 1917
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[4]

Zasięg występowania
Mapa występowania

Albatros królewski[5] (Diomedea epomophora) – gatunek dużego ptaka z rodziny albatrosów (Diomedeidae), gniazdującego na Wyspach Chatham, Campbella i Auckland w południowej części Pacyfiku oraz na południu Nowej Zelandii. Ptaki, które nie gniazdują, widuje się stale nad oceanami półkuli południowej.

Taksonomia

[edytuj | edytuj kod]

Po raz pierwszy gatunek opisał René Primevère Lesson w 1825; nie podano lokalizacji holotypu. Autor nadał nowemu gatunkowi nazwę Diomedaea epomophora[6]. Podgatunek D. (e.) sanfordi został opisany w 1917 przez Murphy’ego na podstawie holotypu odłowionego blisko 64 km od wybrzeża Corral (Chile). Bywa uznawany za osobny gatunek na podstawie różnic w morfologii i wielkości kolonii[3][7].

Podgatunki i zasięg występowania

[edytuj | edytuj kod]

Opisano następujące podgatunki[3][5][6][7]:

Morfologia

[edytuj | edytuj kod]

Wymiary dla ptaków podgatunku nominatywnego: długość ciała 107–122 cm; masa ciała samca 8,1–10,3 kg, samicy 6,52–9 kg, rozpiętość skrzydeł 290–351 cm[6]. Masa ciała ptaków podgatunku D. (e.) sanfordi wynosi 6350–8804 g[7]. Głowa i ciało u ptaków podgatunku nominatywnego są czysto białe. Skrzydła są czarne z białą krawędzią. Sterówki białe, u młodych ptaków z czarnym końcem. Samice są nieco bardziej matowe i mniejsze[9]. Osobniki młodociane mają ciemniejsze skrzydła oraz czarne plamki na grzbiecie, bokach ciała, wierzchu głowy i ogonie[10]. Dorosłe osobniki D. (e.) sanfordi mają białe całe ciało z wyjątkiem czarnych skrzydeł oraz ciemnej tylnej krawędzi i końcówki spodu skrzydła. Osobniki młodociane wyróżniają się mało widocznym brązowym znakowaniem na wierzchu głowy, wyraźniej zaznaczonym czarnym znakowaniem w dolnej części grzbietu i na kuprze oraz czarnym paskiem na końcu ogona. Dziób albatrosów tego podgatunku jest duży, różowy z bulwiastą końcówką i czarnymi krawędziami na górnej szczęce. U ptaków w okresie lęgowym dziób może przybrać intensywniejszą barwę. Tęczówka brązowa, stopy od różowych po niebieskobiałe z niebieskawą błoną pławną[11].

Ekologia i zachowanie

[edytuj | edytuj kod]

Albatrosy królewskie lęgną się na pokrytych kępami traw zboczach, grzbietach i płaskowyżach[12]. Na Wyspie Campbella gnieżdżą się między 180 a 350 m n.p.m.[10] Żerujące na oceanie ptaki odnotowywane są zwykle na wodach Nowej Zelandii i państw południowoamerykańskich[12]. Przedstawiciele D. (e.) sanfordi pojawiają się nad wodami o temperaturze 6–20 °C[11]. Albatrosy królewskie żywią się kałamarnicami (jak Onykia ingens i Histioteuthis atlantica), rybami, skorupiakami, osłonicami Salpida[12] i martwymi pingwinami[13]. Albatrosy królewskie odzywają się chrypliwym trajkotem i jękliwymi dźwiękami, przedstawiciele obydwu podgatunków nie różnią się znacząco głosem[6].

Pisklę podgatunku D. (e.) sanfordi

Albatrosy królewskie wyprowadzają lęgi co dwa lata. Jaja składane są pod koniec listopada lub na początku grudnia. Zniesienie liczy 1 jajo. Przeważnie ptaki te łączą się w pary na całe życie. Wysiadują oboje rodzice; inkubacja trwa blisko 79 dni. Młode są karmione przez oboje rodziców. Opierzają się w pełni po 236–244 dniach życia[11][9]. Dojrzałość płciową uzyskują zwykle w wieku 9–11 lat[14]. Pewna samica podgatunku D. (e.) sanfordi z Taiaroa Head, nazwana „Grandma”, w 1989 wyprowadziła lęg, gdy miała minimum 61–62 lata (została zaobrączkowana pod koniec 1937 już jako ptak dorosły), po tymże roku nie była już widziana[15][16]. Ten rekord pobiła inna samica, „Wisdom”, która w 2016 na atolu Midway wyprowadziła lęg, mając 65 lat[17].

Status zagrożenia

[edytuj | edytuj kod]

IUCN uznaje odmienne statusy zagrożenia dla obydwu podgatunków (2021): narażony (VU, Vulnerable) dla D. (e.) epomophora[12] i zagrożony (EN, Endangered) dla D. (e.) sanfordi[18]. Populacje z wysp Enderby i Auckland (Wyspy Auckland) były niegdyś (do lat 30. XX wieku) trzebione przez ludzi, rozwój rolnictwa i introdukowane ssaki. Na Auckland świnie i koty nadal zjadają jaja i pisklęta. Na Campbell i Enderby rozprzestrzeniają się krzewy Dracophyllum, które mogą ograniczać albatrosom miejsce do rozrodu. Albatrosy królewskie łapią się również we włoki i linki haczykowe przy okazji połowów ryb[12]. W 1985 na wyspach Chatham wystąpił sztorm, który częściowo zmył glebę z wysp i zniszczył większość roślinności w obszarach lęgowych tego ptaka. W latach ok. 1980–2000 stwierdzano występowanie stosunkowo cienkich skorupek i obumierania piskląt w jajach u ptaków D. (e.) sanfordi, jednak nie stwierdzono związku z zanieczyszczeniami. Na Taiaroa Head stwierdzono drapieżnictwo ze strony introdukowanych gronostajów (Mustela erminea) i kotów[8].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Diomedea epomophora, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
  2. a b c d D. Lepage: Southern Royal Albatross Diomedea epomophora. [w:] Avibase [on-line]. [dostęp 2023-02-27]. (ang.).
  3. a b c F. Gill, D. Donsker & P. Rasmussen (red.): IOC World Bird List (v11.2). [dostęp 2021-11-19]. (ang.).
  4. Diomedea epomophora, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
  5. a b P. Mielczarek & M. Kuziemko: Rodzina: Diomedeidae Gray,GR, 1840 - albatrosy - Albatrosses (wersja: 2021-10-03). [w:] Kompletna lista ptaków świata [on-line]. Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. [dostęp 2021-11-19].
  6. a b c d e Carboneras, C., Jutglar, F. & Kirwan, G.M.: Southern Royal Albatross (Diomedea epomophora). [w:] del Hoyo, J., Elliott, A., Sargatal, J., Christie, D.A. & de Juana, E. (eds.). Handbook of the Birds of the World Alive [on-line]. 2016. [zarchiwizowane z tego adresu (15 sierpnia 2016)].
  7. a b c d del Hoyo, J., Collar, N. & Kirwan, G.M.: Northern Royal Albatross (Diomedea sanfordi). [w:] del Hoyo, J., Elliott, A., Sargatal, J., Christie, D.A. & de Juana, E. (eds.). Handbook of the Birds of the World Alive [on-line]. 2016. [zarchiwizowane z tego adresu (15 sierpnia 2016)].
  8. a b c Species factsheet: Diomedea sanfordi. BirdLife International, 2021. [dostęp 2021-11-19]. (ang.).
  9. a b Diomedea epomophora (sensu stricto) – Southern Royal Albatross. Australian Government Department of the Environment and Energy, 2016. [dostęp 2016-08-15].
  10. a b Moore, P.J.: Southern royal albatross. New Zealand Birds Online, 2013. [dostęp 2016-08-15].
  11. a b c Diomedea sanfordi – Northern Royal Albatross. Australian Government Department of the Environment and Energy, 2016. [dostęp 2016-08-15].
  12. a b c d e Species factsheet: Diomedea epomophora. BirdLife International, 2021. [dostęp 2021-11-19]. (ang.).
  13. Diomedea sanfordi (Northern royal albatross). Biodiversity Explorer. [dostęp 2020-07-11].
  14. LaGosh, J.: Diomedea epomophora. [w:] Animal Diversity Web [on-line]. 2004. [dostęp 2021-11-19]. (ang.).
  15. C.J.R. Robertson, Survival and Longevity of the Northern Royal Albatross Diomedea epomophora sanfordi at Taiaroa Head 1937–93, „Emu”, 93 (4), 1993, s. 269–276.
  16. Rebecca Fox: Albatross equals chick record. [w:] Otago Daily Times [on-line]. 2013-02-08. [dostęp 2021-11-19]. (ang.).
  17. Darryl Fears: This albatross has outlived others by decades. And astoundingly, she’s still having babies. Washington Post, 11 lutego 2016. [dostęp 2016-02-12].
  18. BirdLife International, Diomedea sanfordi, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species, wersja 2021-1 [dostęp 2021-11-19] (ang.).

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]