Akuła (1909)
| |
| Klasa | |
|---|---|
| Projekt | |
| Historia | |
| Stocznia | |
| Położenie stępki |
grudzień 1906 |
| Wodowanie |
22 sierpnia 1909 |
 Rosyjska Carska MW
| |
| Wejście do służby |
1911 |
| Zatopiony |
1915 |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Wyporność • na powierzchni • w zanurzeniu |
|
| Długość |
56 metrów |
| Szerokość |
3,7 metra |
| Zanurzenie |
3,4 metra |
| Zanurzenie maksymalne |
50 metrów |
| Napęd | |
| 2 silniki Diesla 1 silnik elektryczny | |
| Prędkość • na powierzchni • w zanurzeniu |
|
| Zasięg |
1900 mil (pow.) |
| Wyrzutnie torpedowe |
2 × 450 mm (dziób) |
| Załoga |
24 |
Akuła – rosyjski okręt podwodny o wyporności 370 ton na powierzchni, zwodowany 22 sierpnia 1909 roku w stoczni Bałtyckiej w Petersburgu. Ukończony we wrześniu 1911 roku, 28 listopada 1915 roku zatonął na minie pod Windawą. „Akuła” została zaprojektowana przez rosyjskiego inżyniera Iwana Bubnowa. Mimo problemów z układem napędowym, okręt o rezerwie wyporności 25% uważany był za udaną konstrukcję.
Oryginalny projekt przewidywał układ napędowy, w którego skład wchodziły trzy silniki Diesla o mocy 300 koni mechanicznych każdy, napędzające trzy wały napędowe. W rzeczywistości, wybudowany okręt napędzany był jedynie dwoma silnikami spalinowymi napędzającymi dwa wały, trzeci zaś wał napędzany był przez silnik elektryczny o mocy 225 KM, zamieniony później na jednostkę o mocy 300 KM.
Okręt wyposażony był w dwie standardowe wyrzutnie torpedowe kalibru 450 mm na dziobie oraz dwie wyrzutnie na rufie, a także cztery wyrzutnie systemu Stefana Drzewieckiego. Z załoga liczącą 24 osoby, okręt zanurzał się do głębokości peryskopowej w ciągu 180 sekund, przy dopuszczalnej głębokości zanurzenia wynoszącej 50 metrów.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Norman Polmar: Submarines Of The Russian and Soviet Navies, 1718-1990. Jurrien Noot. Wyd. I. Annapolis: Naval Institute Press, 1990, s. 232. ISBN 0-87021-570-1.
