Przejdź do zawartości

AS Monaco FC

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
(Przekierowano z AS Monaco)
AS Monaco
Pełna nazwa

Association sportive de Monaco Football Club

Przydomek

Les Monégasques (Monakijczycy)
Les Rouge et Blanc (Czerwono-Biali)

Barwy

       
czerwono-białe

Data założenia

23 sierpnia 1924

Liga

Ligue 1

Państwo

 Monako

Adres

7 Avenue des Castelans, 98000 Monako

Stadion

Stadion Ludwika II
(pojemność: 18 523)

Sponsor techniczny

Kappa

Właściciel

Monaco Sport Invest (66,67%)
Rodzina Grimaldich (33,33%)

Prezes

Dmitrij Rybołowlew

Menedżer generalny

Paul Mitchell

Trener

Adi Hütter

Asystent trenera

Christian Peintinger
Klaus Schmidt

Stroje
domowe
Stroje
wyjazdowe
Trzeci
strój
Strona internetowa

Association Sportive de Monaco Football Clubmonakijski klub piłkarski, z siedzibą w Monako (dystrykt Fontvieille), założony 23 sierpnia 1924.

Historia

[edytuj | edytuj kod]

Książęce początki

[edytuj | edytuj kod]

AS Monaco FC zostało założone w 1924. Nie był to typowy klub piłkarski, o czym mogą świadczyć sekcje, jakie Monaco wówczas posiadało. Oprócz piłki nożnej uprawiano tam: koszykówkę, pływanie i dyscypliny lekkoatletyczne. Drużyna z Księstwa Monaco ma ogromne ambicje, a to z racji patronatu księcia, który mieszka i mieszkał w tym niewielkim państwie. Marzenia o awansie i grze w Ligue 1 spełniły się dopiero w sezonie 1953/1954, w którym to AS Monaco po raz pierwszy w historii wystąpiło w rozgrywkach pierwszej ligi. Pierwszy mecz u siebie rozegrali przeciwko Toulousie. Spotkanie zakończyło się porażką Monakijczyków 2:3. Pierwszy mecz na wyjeździe zagrali przeciwko AS Saint-Étienne. Mecz zakończył się remisem 1:1. Ogólnie ten sezon AS Monaco zakończyło na całkiem dobrym 10. miejscu. Wówczas człon drużyny stanowili tacy piłkarze jak: Henri Skiba, Jean Saunier, Serge Pedini i Lazare Gianessi.[1]

Pierwsze sukcesy i porażki

[edytuj | edytuj kod]

W 1960 r. drużyna prowadzona przez Lucien Leduca zdobyła pierwszy Puchar Francji. Po burzliwej drodze do finału, rozprawili się tam z AS Saint-Étienne. Mecz finałowy zakończył się wynikiem 4:2. Rok później AS Monaco zdobyło pierwszy tytuł mistrzowski. Wówczas Leduc miał do dyspozycji takich piłkarzy jak Michel Hidalgo, Henri Biancheri, Theo i Delio Onnis. W sezonie 1962/1963 kibice i piłkarze z księstwa świętowali zdobycie mistrzostwa i Pucharu Francji. Wraz z odejściem tego trenera nastały cięższe czasy i AS Monaco tułało się między pierwszą a drugą ligą aż do połowy lat 70. XX wieku. Wtedy to prezesem klubu został Jean-Louis Campora, który ponownie zaangażował Leduca, co zaowocowało powrotem na najwyższy szczebel rozgrywek i tytułem mistrzowskim w 1978 roku. W pierwszym meczu w Pucharze Europy Monaco pokonało 7:2 AEK Ateny, potem uległo Interowi Mediolan. W sezonie 1975/1976 „Czerwono-Biali” opuścili szeregi Ligue 1. Później szybko do niej powrócili i pierwszy sezon po powrocie zakończyli na 1 miejscu, co było wówczas ewenementem. W 1979 roku do klubu z Valenciennes FC przybył Roger Milla, który po sezonie rozstał się z monakijskim klubem.

Wyrabianie marki 1980

[edytuj | edytuj kod]

W 1980 roku AS Monaco zdobyło Puchar Francji, a 2 lata później kolejne mistrzostwo. Wówczas ukształtowały się takie talenty jak: Claude Puel, Manuel Amoros, Bruno Bellone, a przydatność potwierdzili: Umberto Barberis, Ralf Edström, Jacques Perais i Éric Pécout. Te nazwiska przyciągały na Stade Lousia II (powstały w 1937 r.) 7 tys. widzów. W sezonie 1984/1985 zawodnicy klubu zdobyli Puchar Francji. Nawet po kolejnym odejściu Luciena, klub nie pogrążył się w kryzysie i lata osiemdziesiąte zaowocowały dwoma Pucharami Francji (1980 i 1985) oraz dwoma triumfami ligowymi (1982 i 1988). Mimo niezłej gry w rozgrywkach krajowych klub kompletnie zawodził w rozgrywkach europejskich. W lipcu 1987 zatrudniono na stanowisko trenera Arsène Wengera. Pierwszy swój sezon zakończył już jako Mistrz Francji. Odniósł również pierwszy sukces na arenie europejskiej. Jego podopieczni odpadli dopiero w ćwierćfinale Pucharu Europy po przegranej walce z Galatasaray SK. W maju 1989 r. „Czerwono-Biali” ulegli 3:4 Olympique Marsylia w finale Pucharu Francji, ale AS Monaco dostało wówczas szansę gry w Pucharze Zdobywców Pucharów. Tam dotarli do półfinału, gdzie zmierzyli się z włoską Sampdorią. W 1991 r. miał nastąpić rewanż. Po raz kolejny w finale Pucharu Francji zmierzyły się jedenastki Olympique Marsylia i AS Monaco. Tym razem na Parc des Princes lepsi okazali się podopieczni Wengera. Wówczas ten Francuz miał do dyspozycji: Jean- Luca Ettoriego, Marcela Diba, Luca Sonora, Claude Puela, Geralda Passiego, Rogera Mendy’ego, George’a Weaha oraz Ramóna Díaza. Wyżej wymienieni zawodnicy stanowili o sile drużyny. Po zdobyciu Pucharu Francji w sezonie 1990/1991 w Pucharze Zdobywców Pucharów wyeliminowali kolejno Swansea City, IFK Norrköping, AS Romę oraz w półfinale Feyenoord Rotterdam. W finale na Estádio da Luz w Lizbonie przegrali z Werderem Brema. Po wykryciu afery korupcyjnej, w której brali udział działacze klubu Olympique Marsylia i zdegradowaniu klubu z Marsylii, AS Monaco dostało szansę występów w eliminacjach do Ligi Mistrzów. Pokonali w nich AEK Ateny i Steauę Bukareszt. Francuzi nie mieli zbyt wymagającej grupy, bowiem trafili do niej razem z FC Barceloną, Galatasarayem SK oraz Spartakiem Moskwa. Wyszli z niej bez problemów, a w półfinale ulegli AC Milanowi. Kłopoty kadrowe (kontuzje Jürgen Klinsmanna, Enzo Scifo, Viauda, wyjazd Victora Ikpeby na Puchar Narodów Afryki) sprawiły, że AS Monaco poczynało sobie coraz gorzej. Po 7 latach pracy Arsène Wenger podał się do dymisji, którą przyjęto. Zastąpił go, grający niegdyś jako bramkarz, Jean-Luc Ettori. Wkrótce tego ostatniego zastąpił Jean Tigana, który wniósł wiele do upadającego teamu. W sezonie 1995/1996 królem strzelców Ligue 1 został Brazylijczyk Sonny Anderson, który wyrósł na nową gwiazdę. Rok później ASM sięgnęło po 6. tytuł Mistrza Francji. Wówczas wszyscy obawiali się takich zawodników jak: Sylvain Legwinski, Sonny Anderson, David Trezeguet, Thierry Henry, Emmanuel Petit, Ali Benarbia, Victor Ikpeba i Patrick Blondeau. W „mistrzowskim sezonie” drużyna zdobyła aż 69 goli. Dobrze im się wiodło w Pucharze UEFA – dotarli do półfinału, gdzie zostali wyeliminowani przez Inter Mediolan. Ostatni tytuł mistrzowski AS Monaco zdobyło w sezonie 1999/2000.

Najbardziej utytułowany trener AS Monaco – Didier Deschamps

Później Didier Deschamps objął stanowisko trenerskie w ASM. Zatrudnił on do szkolenia bramkarzy Jeana-Luca Ettoriego, co zaowocowało dobrą grą mało znanego Włocha, Flavio Romy. Didier Deschamps postawił na młodzież. Zakupił on Sébastien Squilacciego, Éric Cubillera, Patrice Evrę oraz Jaroslava Plašila. To przyniosło oczekiwany efekt. W sezonie 2002/2003 AS Monaco zostało wicemistrzem Francji. Później ciężkiej kontuzji doznał idol kibiców Monaco – Shabani Nonda. Nie zagrał on do końca sezonu. Było to wielkie osłabienie dla ASM, ale wszyscy mieli nadzieję, że udanie zastąpi go Emmanuel Adebayor do spółki z Souleymane Camarą. Na wypożyczenie przyszedł „El Moro” i grał wyśmienicie w sezonie 2003/2004. W tym sezonie Monaco bardzo dobrze zaprezentowało się w Lidze Mistrzów: najpierw wychodząc z grupy, pokonując m.in. 8:3 Deportivo La Coruña, później pokonując Chelsea F.C. 5:3 i Real Madryt w ćwierćfinale. W finale przegrali z FC Porto. Ostatecznie AS Monaco zakończyło sezon z dorobkiem finału Ligi Mistrzów oraz 3. miejscu w tabeli zapewniając sobie jedynie kwalifikacje do Ligi Mistrzów w przyszłym sezonie. Po odejściu gwiazd, tj. Morientesa, Rothena, Pršo, Márqueza, Graxa, Guiliego, Ibarry AS Monaco napotkało na trudności w kolejnym sezonie, nie było już tak zgranych i doświadczonych graczy. Do klubu przyszli Javier Saviola (wypożyczony z Barcelony), Maicon (kupiony z Cruzeiro EC) oraz Mohamed Kallon (kupiony z Interu Mediolan). ASM nie poszło najlepiej w europejskich pucharach, a w lidze zajęli ponownie 3. miejsce, które zapewniało kwalifikacje do Ligi Mistrzów. Do dymisji podał się bardzo zasłużony trener Didier Deschamps.

Kryzys

[edytuj | edytuj kod]

Po jego odejściu w klubie zapanował chaos, w ciągu kilku lat zatrudniono i zwalniano trenerów za złe wyniki. Sam klub plasował się w okolicach środka tabeli. Mimo że w sezonie 2006/2007 zespół pozyskał Yaya Touré, Juana Pablo Pino, Jérémiego Méneza i Marco Di Vaio, to zespół ponownie nie awansował do Ligi Mistrzów. Rok później do drużyny dołączył Nenê, jednak i tym razem nic to nie dało. W 2008 roku Jérôme de Bontin, główny akcjonariusz klubu, odmłodził klub ASM, zostało sprowadzonych kilku utalentowanych piłkarzy m.in. Park Chu-young oraz Nicolas N’Koulou. Klub zakończył sezon w środku tabeli a sam Bontin zrezygnował z posady. Zastąpił go bankier Etienne Franzim, ale nie udało mu się podźwignąć klubu. AS Monaco zostało zdegradowane do roli ligowego średniaka, a częste zmiany trenerów tylko pogłębiały kryzys, owocem którego był spadek do drugiej ligi w sezonie 2010/2011. W lipcu 2009 roku, brazylijski trener Ricardo Gomes został zastąpiony przez byłego trenera AS Cannes i Stade RennesGuya Lacombe, trener od razu zastąpił niepotrzebnych graczy tymi młodymi takimi jak: Cédric Mongongu, Serge Gakpé, Pierre-Emerick Aubameyang, Frédéric Nimani, Yohan Mollo czy Layvin Kurzawa.

Era Dmitrija Rybołowlewa

[edytuj | edytuj kod]

Na zapleczu Ligue 1, Monaco również zawodziło i gdy wydawało się, iż klub rozpadnie się całkowicie, na przełomie 2011 i 2012 roku nowym właścicielem zespołu został rosyjski multimiliarder Dmitrij Rybołowlew (93. na liście najbogatszych według magazynu Forbes), zobowiązując się do zainwestowania przynajmniej 100 milionów euro w ciągu kolejnych czterech lat. W 2012 roku na stanowisku trenera Laurent Banide został zastąpiony przez Marco Simone. Zimą klub pozyskał młodziutkiego napastnika Emmanuela Rivière. Ostatecznie zespół prowadzony przez włoskiego szkoleniowca bez problemu poradził sobie w Ligue 2. W sezonie 2013/2014, gdy ASM powróciło do Ligue 1 Rosjanin przekroczył ten budżet sprowadzając do klubu Rademela Falcao, Ricardo Carvalho, João Moutinho[2], Jamesa Rodrígueza[2], Érica Abidala, Geoffreya Kondogbie, Jérémiego Toulalana oraz Nicolasa Isimat-Mirina za łączną kwotę 160 mln euro. Nowym trenerem klubu został Claudio Ranieri. Po sprowadzeniu tylu nowych, utalentowanych zawodników przyszedł czas na przewietrzenie kadry, czyli tzw. porządki. Klub opuścili Adriano, Aleksandros Dziolis, Ibrahima Touré oraz Nampalys Mendy, zaś wielu graczy zostało wypożyczonych (m.in. Gaetano Monachello czy Carl Medjani).

AS Monaco rundę jesienną Ligue 1 zakończyło na drugim miejscu, tracąc trzy punkty do lidera Paris Saint-Germain[3][czy to ważne?]. Zimą klub zasilili Lacina Traoré, Elderson, Dimityr Berbatow[4] oraz Aymen Abdennour[5].

W lipcu[potrzebny przypis] 2014 roku AS Monaco sprzedało Jamesa Rodrígueza za rekordowe (wówczas) 75 milionów euro[6].

Największym sukcesem klubu w erze Rybołowlewa, było zdobycie mistrzostwa Francji w sezonie 2016/2017 i zajście do półfinału Ligi Mistrzów w sezonie 2016/17[potrzebny przypis].

Kamil Glik – polski obrońca grający w ASM w latach 2016–2020.

W latach 2016[potrzebny przypis]-2020 barw AS Monaco bronił polski obrońca Kamil Glik[7].

Sukcesy

[edytuj | edytuj kod]

Trofea krajowe

[edytuj | edytuj kod]
Francja Zdobyte trofea w rozgrywkach Francji (stan na: 21-05-2022)
Rozgrywki Osiągnięcie Razy Sezon(y)

Mistrzostwo
I miejsce 8 1961, 1963, 1978, 1982, 1988, 1997, 2000, 2017
II miejsce 7 1964, 1984, 1991, 1992, 2003, 2014, 2018
III miejsce 13 1956, 1985, 1989, 1990, 1993, 1996, 1998, 2004, 2005, 2015, 2016, 2021, 2022

Puchar
zdobywca 5 1960, 1963, 1980, 1985, 1991
finalista 5 1974, 1984, 1989, 2010, 2021

Superpuchar
zdobywca 4 1961, 1985, 1997, 2000
finalista 3 1960, 2017, 2018

Puchar Ligi
zdobywca 1 2003
finalista 3 2001, 2017, 2018

II liga
I miejsce 1 2013
II miejsce 1 1953
III miejsce

Trofea międzynarodowe

[edytuj | edytuj kod]
FIFA Zdobyte trofea w rozgrywkach międzynarodowych (stan na: 09-05-2017)
Rozgrywki Osiągnięcie Razy Sezon(y)

Liga Mistrzów
(Puchar Europy)
zdobywca 0
finalista 1 2004
półfinał 3 1994, 1998, 2017

Liga Europy
(Puchar UEFA)
zdobywca 0
finalista 0
półfinał 1 1997

Puchar Zdobywców
zdobywca 0
finalista 1 1992
półfinał 1 1990

Władze klubu

[edytuj | edytuj kod]
Dmitrij Rybołowlew - prezydent i większościowy udziałowiec AS Monaco od 2011[potrzebny przypis] roku.

Obecne władze Klubu[8]:

Funkcja Imię i nazwisko
Właściciel Dmitrij Rybołowlew[potrzebny przypis]
Większościowy udziałowiec Monaco Sport Invest[potrzebny przypis]
Prezydent Dmitrij Rybołowlew
Wiceprezydent Juan Sartori
Ekaterina Sartori Rybołowlew
CEO Ben Lambrecht
Deputy CEO Olga Dementeva

Sztab szkoleniowy

[edytuj | edytuj kod]
Philippe Clement – obecny trener AS Monaco

Sztab szkoleniowy w sezonie 2022/23[9]

[edytuj | edytuj kod]
Pozycja Imię i nazwisko
Trener Belgia Philippe Clement
Asystent trenera Belgia Johan van Rumst
Asystent trenera Belgia Jonas Ivens
Trener bramkarzy Belgia Frederic de Boever
Menadżer rozwoju sportowego Francja Yann Le Meur
Główny trener wydajności Francja Bruno Marrier
Naukowiec sportowy Francja Leo Nouvain
Główny trener wydajności Francja Sandy Guichard
Główny naukowiec sportowy Włochy Filippo Sassi
Trener wydajności Francja Steeven Mandin

Obecny skład

[edytuj | edytuj kod]
 Z tym tematem związana jest kategoria: Piłkarze AS Monaco FC.
Stan na 30 sierpnia 2023[10]
Nr Poz. Piłkarz
1 BR Polska Radosław Majecki
2 OB Brazylia Vanderson
3 OB Chile Guillermo Maripán
4 PO Mali Mohamed Camara
6 PO Szwajcaria Denis Zakaria
7 PO Francja Eliesse Ben Seghir
8 PO Belgia Eliot Matazo
9 NA Holandia Myron Boadu
10 NA Francja Wissam Ben Yedder (kapitan)
12 OB Brazylia Caio Henrique
14 OB Senegal Ismail Jakobs
16 BR Szwajcaria Philipp Köhn
17 PO Rosja Aleksandr Gołowin
18 PO Japonia Takumi Minamino
19 PO Francja Youssouf Fofana
Nr Poz. Piłkarz
21 PO Francja Maghnes Akliouche
22 OB Ghana Mohammed Salisu
23 OB Francja Yllan Okou
26 OB Francja Ruben Aguilar
27 PO Senegal Krépin Diatta
29 PO Francja Félix Lemaréchal
34 OB Francja Chrislain Matsima
36 NA Szwajcaria Breel Embolo
37 PO Francja Edan Diop
50 BR Francja Yann Liénard
77 PO Portugalia Gelson Martins
88 PO Francja Soungoutou Magassa
99 OB Wybrzeże Kości Słoniowej Wilfried Singo
NA Stany Zjednoczone Folarin Balogun

Partnerzy

[edytuj | edytuj kod]

Partnerzy w sezonie 2022/23[11]

[edytuj | edytuj kod]
Przedsiębiorstwo Funkcja
Kappa Główni
eToro
VBET Premium
FEDCOM
Triangle intérim
Viwone
TheCorner.com Oficjalni
Socios.com
TGI Oficjalni dostawcy
Catawiki
Purnell
UFL
Cupra Nice-Mougins
ZUMUB
Capital Block
Casino Secret Regionalni
AYX
Premier Bet
Kappa E-sportowi
eToro

Piłkarze w historii

[edytuj | edytuj kod]

Królowie strzelców

[edytuj | edytuj kod]

Królowie strzelców ligi francuskiej występujący w barwach AS Monaco[12]. Pogrubieni zostali zawodnicy obecnie grający w AS Monaco.

Wissam Ben Yedder – jeden z najlepszych strzelców AS Monaco
Zawodnik Goli na występ Gole Występy
Dello Onnis 0,81 148 183
Wissam Ben Yedder 0,63 80 126
Radamel Falcao 0,60 65 108
Sonny Anderson 0,56 51 91
David Trezeguet 0,56 52 93

Kultowi gracze

[edytuj | edytuj kod]

Pogrubieni zostali zawodnicy obecnie grający w AS Monaco.

Radamel Falcao – gwiazda klubu[według kogo?] i jeden z najlepszych strzelców AS Monaco
Jean-Luc Ettori – legenda klubu i najdłużej grający piłkarz w historii AS Monaco
Najwięcej występów w AS Monaco[13]
Nr. Zawodnik Mecze
1 Francja Jean-Luc Ettori 753
2 Francja Claude Puel 597
3 Manuel Amoros 348
4 Marcel Dib 326
5 Luc Sonor 314
6 Chorwacja Danijel Subašić 292
7 Francja Emmanuel Petit 291
8 Francja Franck Dumas 282
9 Francja Dominique Bijotat 271
10 Ludovic Giuly 268
James Rodríguez – jest największym rekordem wśród kupna zawodników
Rekordowe kupna[14]
Nr. Zawodnik Sezon Poprzedni klub Kwota odstępnego
1 James Rodríguez 2013/14 FC Porto 45 milionów euro
2 Radamel Falcao 2013/14 Atlético Madryt 43 miliony euro
3 Wissam Ben Yedder 2019/20 Sevilla 40 milionów euro
4 Gelosn Martins 2019/20 Atlético Madryt 30 milionów euro
5 Rosja Aleksandr Gołowin 2018/19 CSKA Moskwa 30 milionów euro
6 Keita Baldé 2017/18 S.S. Lazio 30 milinów euro
7 Portugalia João Moutinho 2013/14 FC Porto 25 milionów euro
8 Youri Tielemans 2017/18 RSC Anderlecht 25 milionów euro
9 Włochy Pietro Pellegri 2017/18 Genoa 20,9 miliona euro
Kylian Mbappé – jest największym rekordem wśród sprzedaży zawodników AS Monaco
Rekordowe sprzedaże[6]
Nr. Zawodnik Sezon Nowy klub Kwota odstępnego
1 Kylian Mbappé 2018/19 PSG 180 milionów euro
2 Aurélien Tchouaméni 2022/23 Real Madryt 80 milionów euro
3 James Rodríguez 2014/15 Real Madryt 75 milinów euro
4 Thomas Lemar 2018/19 Atlético Madryt 72 miliony euro
5 Anthony Martial 2015/16 Manchester United 60 milionów euro
6 Benajamin Mendy 2017/18 Manchester City 57,5 miliona euro
7 Portugalia Bernardo Silva 2017/2018 Manchester City 50 milionów euro
8 Brazylia Fabinho 2018/19 Liverpool 45 milionów euro
9 Youri Tielemans 2019/20 Leicester City 45 milionów euro
10 Tiemoué Bakayoko 2017/18 Chelsea 40 milionów euro

Trenerzy klubu

[edytuj | edytuj kod]

Źródło[15].

Lp. Lata Trener Lp. Lata Trener Lp. Lata Trener
1. 1948–1950 Francja Jean Batmale[potrzebny przypis] 21. 1994 Francja Jean Petit 41. 2022 Francja Stéphane Nado
2. 1950–1952 Elek Schwartz 22. 1994–1995 Francja Jean-Luc Ettori 42. od 2022 Belgia Philippe Clement
3. 1952–1953 Włochy Angelo Grizzetti 23. 1995 Francja Gérard Banide
4. 1953–1956 Czechy Ludwig Dupal 24. 1995–1999 Jean Tigana
5. 1956–1957 Austria Anton Marek[potrzebny przypis] 25. 1999–2001 Francja Claude Puel
6. 1957–1958 Francja Louis Pirroni[potrzebny przypis] 26. 2001–2005 Francja Didier Deschamps
7. 1958–1963 Francja Lucien Leduc 27. 2005 Francja Jean Petit
8. 1963–1965 Francja Roger Courtois 28. 2005–2006 Włochy Francesco Guidolin
9. 1965–1966 Francja Louis Pirroni[potrzebny przypis] 29. 2006 Ladislau Bölöni
10. 1966–1969 Pierre Sinibaldi 30. 2006–2007 Francja Laurent Banide
11. 1969–1970 Francja Louis Pirroni[potrzebny przypis], Robert Domergue 31. 2007–2009 Brazylia Ricardo Gomes
12. 1970–1972 Jean Luciano 32. 2009–2011 Francja Guy Lacombe
13. 1972–1974 Argentyna Ruben Bravo 33. 2011 Francja Laurent Banide
14. 1974–1975 Argentyna Alberto Muro 34. 2011–2012 Włochy Marco Simone
15. 1976 Monako Armand Forcherio 35. 2012–2014 Włochy Claudio Ranieri
16. 1977–1979 Francja Lucien Leduc 36. 2014–2018 Leonardo Jardim
17. 1979–1983 Francja Gérard Banide 37. 2018–2019 Thierry Henry
18. 1983–1986 Lucien Muller 38. 2019 Franck Passi, Leonardo Jardim
19. 1986–1987 Rumunia Ștefan Kovács 39. 2019–2020 Hiszpania Robert Moreno
20. 1987–1994 Francja Arsène Wenger 40. 2020–2022 Chorwacja Niko Kovač

Popularność w mediach społecznościowych

[edytuj | edytuj kod]

Portale społecznościowe AS Monaco[a] (stan na dzień 15 kwietnia 2023 r.)

Rejestracja Sieć społeczna Główne konto Przybliżona liczba obserwujących w milionach
październik 2008 Facebook "@asmonaco" 10,89
marzec 2019 TikTok "@asmonaco" 5,3
kwiecień 2012 Twitter "@AS_Monaco" 2,2
styczeń 2013 Instagram "asmonaco" 2
kwiecień 2009 YouTube "@asmonaco" 0,19
2019 Twitch "asmonaco" 0,02
Łącznie ok. 20,6

Europejskie puchary

[edytuj | edytuj kod]

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]
  1. Z linkami podanymi na stronie głównej klubu.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Division 1 1953/1954 [online], footballdatabase.eu [dostęp 2024-05-08] (ang. • fr. • pol.).
  2. a b Monaco pay €70 million for Porto pair. Goal.com, 2013-05-24. [dostęp 2013-05-24]. (ang.).
  3. Tables - 2013/2014 R19. Ligue 1. [dostęp 2023-04-13]. (ang.).
  4. Dimitar Berbatov new player of AS Monaco FC. asm-fc.com. [dostęp 2014-01-31]. [zarchiwizowane z tego adresu (18 lutego 2014)]. (ang.).
  5. Oficjalnie: Abdennour w AS Monaco. transfery.info, 2014-01-31. [dostęp 2014-02-01].
  6. a b AS Monaco / Transfery i WR / Rekordowe odejścia [online], transfermarkt.pl [dostęp 2023-04-15] (pol.).
  7. AS Monaco / Historia / Zawodnicy A-Z - Szczegółowo [online], transfermarkt.pl [dostęp 2023-04-17] (pol.).
  8. Club - AS Monaco Organisation Chart [online], AS Monaco [dostęp 2023-04-13] (ang.).
  9. Pro Team - Staff [online], AS Monaco [dostęp 2023-04-13] (ang.).
  10. AS Monaco, Skład - Wypożyczenia, [w:] baza Transfermarkt (drużyny) [dostęp 2023-02-24].
  11. Partners [online], AS Monaco [dostęp 2023-04-13] (ang.).
  12. AS Monaco / Historia / Najlepsi strzelcy [Rozgrywki: Ligue 1; wg średniej bramek] [online], transfermarkt.pl [dostęp 2023-04-14] (pol.).
  13. AS Monaco / Historia / Legendy klubu [wg Występy] [online], transfermarkt.pl [dostęp 2023-04-15] (pol.).
  14. AS Monaco / Transfery i WR / Rekordowe przyjścia - Szczegółowo [online], transfermarkt.pl [dostęp 2023-04-15] (pol.).
  15. AS Monaco / Historia / Pracownicy [online], transfermarkt.pl [dostęp 2023-04-15] (pol.).

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]