Przejdź do zawartości

Vince McMahon

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Vince McMahon
ilustracja
Imię i nazwisko

Vincent Kennedy McMahon

Data i miejsce urodzenia

24 sierpnia 1945
Pinehurst w Karolinie Północnej

Współmałżonek

Linda McMahon

Dzieci

Shane McMahon (syn)
Stephanie McMahon (córka)

Rodzina

Rodzina McMahonów

Kariera profesjonalnego wrestlera
Pseudonimy
ringowe

Mr. McMahon[1]

Wzrost

187 cm[1]

Masa ciała

110 kg[1]

Zapowiadany z

Greenwich, Connecticut[2]

Trenerzy

Tom Prichard

Debiut

13 kwietnia 1998

Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Vincent Kennedy McMahon (ur. 24 sierpnia 1945 w Pinehurst), dawniej Vincent Kennedy Lupton – amerykański główny zarządca firmy związanej z wrestlingiem, World Wrestling Entertainment, W latach 1982–2022 pełnił funkcję dyrektora generalnego i prezesa rady dyrektorów. Jest byłym prezesem wykonawczym spółki-matki promocji, TKO Group Holdings. Wcześniej przez 40 lat pełnił funkcję prezesa, dyrektora generalnego i akcjonariusza kontrolnego WWE. Były właściciel areny Cape Cod Coliseum i drużyny hokejowej Cape Cod Buccaneers, założyciel organizacji kulturystycznej World Bodybuilding Federation i ligi futbolu amerykańskiego XFL, miliarder. Jest synem poprzedniego właściciela firmy, Vincenta McMahona Sr., i wnukiem jej założyciela, Jessa McMahona. Jego działania przyczyniły się do popularyzacji wrestlingu, który z rozrywki niszowej stał się mainstreamową.

Po ujawnieniu oskarżeń o nadużycia seksualne w czerwcu 2022 roku, kiedy McMahon zapłacił „potajemne pieniądze” w wysokości 3 mln dolarów byłej pracowniczce, z którą rzekomo miał romans, McMahon dobrowolnie ustąpił ze stanowiska prezesa zarządu i dyrektora generalnego 17 czerwca 2022 roku, w oczekiwaniu na dochodzenie wewnętrzne, a jego córka Stephanie McMahon została mianowana tymczasowym dyrektorem generalnym oraz tymczasowym prezesem rady dyrektorów WWE[3]. 22 lipca 2022 roku, Vince McMahon oficjalnie ogłosił przejście na emeryturę[4], a jego powrót do WWE jako prezesa wykonawczego został potwierdzony w styczniu 2023 roku[5]. W kwietniu tego roku ogłoszono fuzję pomiędzy WWE i Endeavor Group Holdings, właścicielem promocji mieszanych sztuk walki Ultimate Fighting Championship (UFC); McMahon będzie pełnić funkcję prezesa wykonawczego nowej połączonej spółki. McMahon później zrezygnował z TKO w styczniu 2024 roku po zarzutach dotyczących handlu ludźmi w celach seksualnych i napaści na tle seksualnym.

Wczesne życie

[edytuj | edytuj kod]

Jego rodzice poznali się w Karolinie Północnej, gdzie jego ojciec stacjonował wraz ze strażą przybrzeżną w czasie II wojny światowej. Jego ojcem był główny zarządca World Wide Wrestling Federation, Vincent James McMahon, a matką kelnerka Vicky Askew[6]. Razem mieli dwóch synów, kolejno Rodericka i Vincenta Kennedy’ego McMahona[7]. Para rozstała się krótko po narodzinach młodszego z synów. Vincent James McMahon ożenił się ponownie z kobietą o imieniu Juanita z domu Wynne.

Vincent Kennedy McMahon urodził się 24 sierpnia 1945 w Pinehurst w Karolinie Północnej. Po rozstaniu rodziców zamieszkał z matką i jej nowym mężem, Leo Luptonem, po którym przejął nazwisko[6]. Rodzina mieszkała w przyczepie marki New Moon o długości ośmiu stóp[8], zaparkowanej w Havelock w Karolinie Północnej. Vince McMahon ocenia swojego ojczyma negatywnie. W jednym z wywiadów powiedział To niefortunne, że umarł, zanim mogłem go zabić. Według relacji McMahona, Leo Lupton bił jego matkę i jego samego[7].

Swojego rodzonego ojca poznał w wieku 12 lat[8], a jako nastolatek zaczął spędzać więcej czasu z Vincentem Jamesem i Juanitą McMahonami. W latach 60. XX wieku Vincent Kennedy Lupton zmienił swoje nazwisko z powrotem na McMahon i przeprowadził się do domu ojca[6]. W młodości Vince McMahon często był zabierany przez ojca do pracy, gdzie mógł obserwować kulisy organizacyjne gal wrestlingu[8].

W młodości miał ADD i dysleksję[7], w związku z czym ojciec zapisał go do szkoły wojskowej[8]. W 1968 Vince McMahon ukończył studia na wydziale przedsiębiorczości uniwersytetu East Carolina University[9]. Po zakończeniu edukacji podejmował się różnych zawodów, między innymi akwizytora i pracownika kamieniołomu[8].

Kariera biznesowa

[edytuj | edytuj kod]

World Wrestling Entertainment

[edytuj | edytuj kod]

Vince McMahon od czasów nastoletnich chciał być wrestlerem, czemu jego ojciec, główny zarządca World Wide Wrestling Federation (WWWF), był przeciwny, ale w 1969 dał mu posadę konferansjera w programie All-Star Wrestling[6], a w 1971 oddał mu pod kontrolę oddział swojej firmy w Bangor w stanie Maine. Vince McMahon osiągnął sukces jako regionalny promotor wrestlingu i dodatkowo pełnił rolę komentatora na swoich galach[8]. W ciągu kolejnych lat stawał się coraz bardziej wpływowym pracownikiem firmy[9]. W 1979[10] nakłonił ojca do zmiany nazwy organizacji na krótszą, World Wrestling Federation (WWF)[9].

W 1979 razem z żoną, Lindą McMahon, założył firmę Titan Sport Inc[9], a w 1982 kupił organizację World Wrestling Federation (WWF) od swojego ojca i jego paterów biznesowych: Phila Zacko, Arnolda Skaalanda i Roberta „Gorilla Monsoon” Marelli[6]. Titan Sports stało się firmą sankcjonującą WWF[9]. W tym czasie organizacja obejmowała swoim zasięgiem Maryland, Pensylwanię, Nowy Jork, Delaware, New Jersey, Connecticut, Rhode Island, Massachusetts, New Hampshire, Vermont, Maine i Dystrykt Kolumbia[11]. Jako właściciel organizacji Vince McMahon dokonał znaczącej ekspansji. W 1983 wypowiedział członkostwo lidze National Wrestling Alliance (NWA)[12] i zawarł umowę z USA Network na emitowanie gal WWF w telewizji kablowej. Popularni wrestlerzy z innych terytoriów zaczynali przyłączać się do organizacji w zamian za obietnicę szerszego rozgłosu i wyższej pensji[11]. W ciągu kolejnych 10 lat Vince McMahon przeciągnął do swojej organizacji wielu kluczowych zawodników z innych terytoriów, takich jak: Hulk Hogan, “Rowdy” Roddy Piper, The Iron Sheik, Jimmy “Superfly” Snuka, Paul Orndorff, The Fabulous Moolah, Koko B. Ware, Ricky Steamboat, Randy Savage, The Honky Tonk Man, Jim Duggan, Bret “Hit Man” Hart, Harley Race, Ted DiBiase, Rick Rude, The Ultimate Warrior, Shawn Michaels, Mr. Perfect, Dusty Rhodes, Mark Calaway (The Undertaker) i Ric Flair[13]. Nie chcąc zmieniać dotychczasowych praktyk inne należące do National Wrestling Alliance, organizacje zaczęły upadać[11]. Również kluczowe w popularyzacji wrestlingu przez McMahona było wykorzystanie branży muzycznej i między innymi wyemitowanie jednej z gal na popularnym wówczas kanale muzycznym MTV[14].

Na początku lat 90. firmie McMahona zaszkodził skandal sterydowy. 26 czerwca 1991 były lekarz pracujący dla WWF, George T. Zahorian III, przyznał się przed sądem do dystrybucji nielegalnych substancji na terenie firmy i między innymi zaopatrzenia Hulka Hogana, głównej gwiazdy gal, w sterydy anaboliczne w celu poprawy jego umiejętności i budowy ciała, a nie ze względów medycznych[15]. W 1993 zarzuty postawiono samemu Vince’owi McMahonowi. 18 listopada został oskarżony o kooperację z George’em T. Zahorianem III i współudział w dystrybucji sterydów anabolicznych dla wrestlerów[16]. 22 lipca 1994 sąd oczyścił McMahona ze wszystkich postawionych mu zarzutów[17].

W 2001 McMahon wykupił World Championship Wrestling, swoją główną konkurencję, za 4,2 miliony dolarów, tym samym czyniąc swoją firmę monopolistą w dziedzinie wrestlingu[11].

W 2002 Vince McMahon zmienił nazwę WWF na World Wrestling Entertainment (WWE) z powodu przegranej sprawy sądowej o naruszenie znaku towarowego i niedotrzymanie warunków umowy dotyczącej jego wykorzystania. Sprawę do sądu wniosła fundacja World Wide Fund for Nature również używająca akronimu WWF[18].

22 lipca 2008 WWE wydało oświadczenie o tym, że firma przyjmie familijny format[19]. Analitycy za powody przyjęcia przez firmę familijnego formatu często wskazują kampanię wyborczą do Senatu Stanów Zjednoczonych żony prezesa WWE, Lindy McMahon[20][21], a także kontrowersje związane z tragedią wrestlera Chrisa Benoit, który zamordował swoją rodzinę i popełnił samobójstwo. Tragedia Benoit zwróciła uwagę opinii publicznej na problemy WWF związane z używaniem sterydów wśród wrestlerów i częstymi urazami głowy prowadzącymi do uszkodzenia mózgu[20][22].

W kwietniu 2022 roku, zarząd WWE rozpoczął śledztwo w sprawie ugody w wysokości 3 milionów dolarów, którą McMahon zapłacił za rzekomy romans z byłą pracowniczką firmy. Dochodzenie ujawniło również inne umowy o zachowaniu poufności związane z roszczeniami innych kobiet w firmie przeciwko McMahonowi i dyrektorowi Johnowi Laurinaitisowi, na łączną kwotę 12 milionów dolarów[23][24][25]. Po ujawnieniu tych oskarżeń w czerwcu 2022 roku, 17 czerwca 2022 roku McMahon dobrowolnie ustąpił ze stanowiska prezesa rady dyrektorów i dyrektora generalnego WWE w oczekiwaniu na wewnętrzne dochodzenie, a jego córka Stephanie McMahon została mianowana tymczasowym dyrektorem generalnym oraz tymczasowym prezesem rady dyrektorów WWE. McMahon jednak nadal nadzorował WWE creative i rozwój treści WWE[3]. 22 lipca 2022 roku, Vince McMahon oficjalnie ogłosił przejście na emeryturę, a jego córka Stephanie McMahon wraz z Nickiem Khanem zostali współ-dyrektorami generalnymi WWE, a sama Stephanie została prezesem rady dyrektorów[4]. Następnie Triple H zastąpił Vince’a McMahona na stanowisku szefa WWE creative[26].

5 stycznia The Wall Street Journal ogłosił, że McMahon planuje powrót do WWE jako prezes wykonawczy, przed nadchodzącymi negocjacjami dotyczącymi praw medialnych w 2024 roku, a także w celu zbadania potencjalnej sprzedaży firmy. 6 stycznia WWE opublikowało zgłoszenie w SEC, mianując samego Vince’a McMahona, George’a Barriosa i Michelle Wilson z powrotem do Rady Dyrektorów WWE[27][28]. 10 stycznia McMahon objął stanowisko prezesa wykonawczego rady dyrektorów WWE[5].

3 kwietnia 2023 roku Endeavor ogłosił umowę, na mocy której WWE połączy się z UFC, tworząc nową spółkę notowaną na giełdzie pod symbolem „TKO”. Endeavor będzie posiadał 51% udziałów w „TKO”, a akcjonariusze WWE będą mieli 49% udziałów, wyceniając WWE na 9,3 miliarda dolarów[29][30]. Umowa dodatkowo przyznaje McMahonowi dożywotnią kadencję na stanowisku prezesa wykonawczego, prawo do nominowania pięciu przedstawicieli WWE do 11-osobowego zarządu, a także prawo weta w stosunku do niektórych działań nowej firmy[31]. Ponadto McMahon będzie właścicielem 34% nowej spółki z 17% udziałem w głosach[31]. 15 października 2023 roku ogłoszono, że dyrektor generalny Endeavour Group Holdings, Ari Emanuel, wezwał do usunięcia McMahona z władzy twórczej WWE, a następnie przekazał Triple H’owi odpowiedzialność za kierowanie 99,9% twórczości do przodu. W rezultacie McMahon nie jest już zaangażowany w kierownictwo twórcze firmy WWE[32].

W styczniu 2024 roku Janel Grant, była pracowniczka centrali WWE w latach 2019–2022, złożyła pozew przeciwko WWE i TKO (przez pełnomocnika). Grant zarzuciła, że McMahon zmusił ją do stosunku seksualnego i wraz z dyrektorem WWE Johnem Laurinaitisem i wrestlerem WWE, który był także byłym zawodnikiem UFC (The Wall Street Journal zidentyfikował go jako Brock Lesnar), handlował nią w celach seksualnych i wielokrotnie wykorzystywał seksualnie i zaatakował ją w latach 2020–2021. Grant zarzuciła, że padła ofiarą „skrajnego okrucieństwa i poniżenia” przez ​​McMahona, w tym wypróżnienia podczas stosunku seksualnego. Grant oświadczyła, że ​​McMahon zgodził się zapłacić jej 3 miliony dolarów w 2022 roku w zamian za NDA, ale przestał płacić po wypłaceniu zaledwie 1 miliona dolarów po pierwszym publicznym ujawnieniu zarzutów o niewłaściwe zachowanie na tle seksualnym w tym samym roku[33]. Prokuratorzy federalni wezwali McMahona do sądu i zajęli się złożonym wnioskiem. Dzień po zgłoszeniu roszczeń, 26 stycznia 2024 roku Vince McMahon złożył rezygnację z TKO. W oświadczeniu McMahon powiedział, że decyzja została podjęta „z szacunku dla WWE Universe, TKO, akcjonariuszy i partnerów biznesowych”[34].

Inne przedsięwzięcia

[edytuj | edytuj kod]

W 1979, zanim przejął World Wrestling Federation, kupił arenę Cape Cod Coliseum, na której organizowane były różne wydarzenia związane z rozrywką[35].

W 1981 kupił drużynę hokejową Cape Cod Buccaneers, grającą w lidze Atlantic Coast Hockey League (ACHL)[35]

Od 1991 do 1993 prowadził organizację kulturystyczną World Bodybuilding Federation[36].

W 2001 założona przez niego liga futbolu amerykańskiego XFL rozegrała swój pierwszy i jedyny sezon[37].

Majątek

[edytuj | edytuj kod]

W 2000 Forbes po raz pierwszy ogłosiło, że Vince McMahon jest miliarderem, jednak wartość akcji WWE spadła w ciągu kolejnego roku i McMahon ponownie osiągnął wartość netto majątku powyżej miliarda dolarów amerykańskich w 2014[38]. W 2018 został umieszczony na 1394 miejscu Listy najbogatszych ludzi świata magazynu Forbes. Jego wartość netto została oszacowana na 1,7 miliarda dolarów[39]. Jego firma World Wrestling Entertainment w 2017 odnotowała najwyższe dochody w swojej historii. Wynosiły one rekordowe 800,96 miliona dolarów amerykańskich[40]. Jednocześnie w tym okresie programy WWE miały najniższą oglądalność w historii. 9 lipca 2018 odcinek WWE Raw miał rekordowo niską oglądalność 2,470 milionów osób[41].

Kariera wrestlerska

[edytuj | edytuj kod]

Przez całe życie Vince McMahon walczył tylko dla własnej organizacji, World Wrestling Federation / Entertainment. Jego trenerem był Tom Prichard. Każdemu wejściu Vince’a McMahona na arenę towarzyszył utwór muzyczny „No Chance In Hell” autorstwa Jima Johnstona[1]. Charakterystyczny dla McMahona był też dumny krok zwany strutem[42].

Montreal Screwjob (1997)

[edytuj | edytuj kod]

Do 1997 fakt, że Vince McMahon był w rzeczywistości właścicielem WWF był tajemnicą poliszynela. W swoich programach zajmował się przede wszystkim komentowaniem walk i przeprowadzaniem wywiadów. Nie był częścią wątków fabularnych. Zmieniło się to w wyniku kontrowersyjnego incydentu znanego jako Montreal Screwjob w 1997[43]. W rzeczywistości Vince McMahon wspólnie z wrestlerem Shawnem Michaelsem i sędzią Earlem Hebnerem oszukał Breta Harta w sprawie planowanego zakończenia walki o pas mistrzowski WWF Championship na gali Survivor Series. 9 listopada 1997 pretendent do tytułu Shawn Michaels założył mistrzowi Bretowi Hartowi chwyt Sharpshooter i choć mistrz się nie poddał, sędzia Earl Hebner kazał przerwać walkę i ogłosił zwycięstwo Michaelsa, a Vince McMahon był w pobliżu ringu aby osobiście nadzorować przebieg spisku[44].

Tydzień po Montreal Screwjob, w odcinku Monday Night Raw, komentator Jim Ross przeprowadził wywiad z Vince’em McMahonem. McMahon wyraził opinię, że Bret Hart jest sam sobie winny i przełamał czwartą ścianę, ujawniając, że wrestler odmówił wykonania polecenia przegrania walki z Shawnem Michaelsem[43][45]. Niedługo po tych wydarzeniach Vince McMahon zaadaptował sceniczną osobowość złego szefa o pseudonimie Mr. McMahon i zaczął odgrywać znaczącą rolę w wielu wątkach fabularnych WWF oraz brać udział w walkach jako zawodnik[43].

Rywalizacja ze Steve’em Austinem (1998–1999)

[edytuj | edytuj kod]

19 stycznia 1998 prezes WWF, Mr. McMahon, wystąpił w ringu wspólnie z bokserem Mikiem Tysonem, aby ogłosić, że Tyson będzie specjalnym sędzią w walce na gali WrestleManii 14. Segment został jednak przerwany przez Stone Colda Steve’a Austina, który zaczął szydzić z Tysona i wdał się z nim w bójkę. Stone Cold i Tyson musieli zostać rozdzieleni przez 50 osób, a McMahon zaczął krzyczeć w stronę Austina Zrujnowałeś to! i kopać wrestlera po głowie[46]. 29 marca na gali Wrestlemania 14 Stone Cold zmierzył się w walce o główny[47]pas WWF z mistrzem Shawnem Michaelsem. Austin wygrał, a po walce okazało się, że cały czas współpracował z sędzią, Mikiem Tysonem. 30 marca w odcinku Raw Is War Mr. McMahon zaprezentował Austinowi nowy pas i poinformował, że oczekuje od niego ustępliwości. Austin w odpowiedzi zaatakował McMahona manewrem Stunner. Był to początek ich rywalizacji. McMahon stosował różne przekręty i wykorzystywał takich wrestlerów jak Mick Foley, Kane i The Rock aby zdetronizować mistrza[48]. 15 listopada 1998 McMahon utworzył stajnię The Corporation, która była złożona z ludzi szczególnie wiernych właścicielowi WWF[49]. Należał do niej między innymi syn Vince’a McMahona, Shane McMahon[50].

24 stycznia 1999 Mr. McMahon wziął udział w głównej walce na Royal Rumble, w której główną nagrodą była walka o mistrzostwo WWF Championship na najbliższej WrestleManii. Ta bitwa była poświęcona głównie konfliktowi Steve’a Austina i jego przełożonego, Mr. McMahona, choć obaj większość czasu spędzili poza ringiem. Stone Cold Steve Austin wszedł na ring jako pierwszy, a Mr. McMahon jako drugi. Obaj uczestniczyli w tej walce do samego końca. W pewnym momencie opuścili ring przechodząc pod najniższą liną, co oznacza, że nie zostali wyeliminowani. Ich walka przeniosła się za kulisy, a do atakowania Austina przyłączyła się stajnia McMahona, The Corporation. Stone Cold został odwieziony ambulansem do szpitala, a McMahon dołączył do ekipy komentatorskiej. Później jednak Austin powrócił na wydarzenie tym samym ambulansem, którym został odwieziony. Gdy w walce pozostali już tylko dwaj uczestnicy, wtedy niebiorący oficjalnie udziału w głównym wydarzeniu The Rock odwrócił uwagę Austina, co pozwoliło McMahonowi wyeliminować przeciwnika i wygrać[51]. 14 lutego McMahon zmierzył się ze Steve’em Austinem w walce typu Steel Cage match na gali St. Valentine’s Day Massacre. Stawką ponownie była możliwość walki o mistrzostwo na Wrestlemanii. Jednym z najbardziej ekstremalnych momentów walki było zrzucenie McMahona wspinającego się po zewnętrznej części ściany klatki na stół hiszpańskich komentatorów. W walce dominował Austin. Pod koniec pojedynku McMahon miał głowę we krwi, a Paul Wight przyszedł mu na pomoc, ale niechcący doprowadził do zwycięstwa Austina[52].

7 czerwca 1999 Vince McMahon ujawnił się jako anonimowy do tej pory handler Undertakera, co oznaczało, że był odpowiedzialny między innymi za porwanie własnej córki, Stephanie McMahon. W odpowiedzi na to ujawnienie, Stephanie i jej matka, wówczas dyrektor generalny WWF, Linda McMahon, oświadczyły, że razem posiadają połowę udziałów WWF i postanowiły je wykorzystać aby przekazać stanowisko dyrektora generalnego firmy Steve’owi Austinowi[53]. 27 czerwca na King of the Ring Steve Austin, Vince McMahon i Shane McMahon (syn Vince’a McMahona) wzięli udział w walce typu ladder match. Stawką pojedynku było stanowisko zarządcze Austina. Ponieważ McMahonowie współpracowali ze sobą, Vince McMahon wygrał walkę i został dyrektorem generalnym WWF[47].

Walki o główne mistrzostwo WWF w 1999 i 2000

[edytuj | edytuj kod]
Vince McMahon na gali King of the Ring w 2000

14 września 1999 dzięki interwencji Stone Colda Steve’a Austina McMahon pokonał Triple H-a w walce o mistrzostwo WWF Championship. Natychmiast jednak się go zrzekł i zapowiedział, że nowy mistrz zostanie wyłoniony w specjalnym pojedynku na gali Unforgiven. Triple H skorzystał z prawa do rewanżu i pokonał McMahona w brutalnej walce 12 grudnia na gali Armageddon.

25 czerwca 2000 na gali King of the Ring wspólnie z Shane’em McMahonen i głównym mistrzem WWF, Triple H-em, Vince McMahon zmierzył się w walce 3 na 3 przeciwko The Rockowi i duetowi The Brothers of Destruction. Jego przeciwnicy wygrali, a on sam został przypięty przez Rocka, który przejął mistrzostwo[54].

Wątek inwazji (2001)

[edytuj | edytuj kod]

23 marca 2001 Vince McMahon ogłosił wykupienie swojej największej konkurencji, World Championship Wrestling (WCW). W World Wrestling Federation rozpoczął się wątek znany jako Inwazja. Niespodziewanie Mr. McMahon wystąpił w programie WCW Nitro. W tym samym odcinku pojawił się jego syn, Shane McMahon, który poinformował ojca, że tak naprawdę to on kupił WCW, co zapoczątkowało rywalizację między nimi. 1 kwietnia na gali WrestleMania X-Seven Vince McMahon pokonał swojego syna w walce wrestlerskiej[54]. Na tej samej gali Stone Cold Steve Austin zmierzył się z The Rockiem w walce bez dyskwalifikacji o należący do Rocka pas WWF Championship. Stone Cold nie radził sobie, więc dał znak znajdującemu się w okolicach ringu Vincowi McMahonowi, który podał Austinowi składane krzesło. Austin wykorzystał przedmiot jako broń, wygrał walkę oraz tytuł i świętował zwycięstwo razem z prezesem WWF. Był to heel turn Austina, który od tej pory przez kilka miesięcy był jednym z największych popleczników McMahona[48]. Następnego dnia w Raw Is War Steve Austin, Triple H i Vince McMahon utworzyli stajnię o nazwie Power Trip[47]. Wkrótce w WWF powstała frakcja The Alliance, założona przez dzieci McMahona, Shane’a i Stephanie McMahon oraz byłego zarządcę Extreme Championship Wrestling, Paula Heymana. 18 listopada 2001 na gali Survivor Series drużyna Vince’a McMahona (Chris Jericho, Big Show, Kane, The Rock i The Undertaker) pokonała drużynę The Alliance (Booker T, Kurt Angle, Rob Van Dam, Shane McMahon i Stone Cold Steve Austin), która zgodnie z zakładem została rozwiązana[54].

Podział WWF na brandy (2001–2002)

[edytuj | edytuj kod]

19 listopada 2001 do WWF powrócił Ric Flair, który ogłosił, że kupił akcje firmy należące do Shane’a i Stephanie McMahon, co uczyniło go wspólnikiem Vince’a McMahona. Między wspólnikami rozpoczęła się rywalizacja.

20 stycznia 2002 na gali Royal Rumble Ric Flair pokonał McMahona w brutalnej walce typu Street Fight. McMahon postanowił sprowadzić do swojej firmy drużynę nWo (Hulk Hogan, Kevin Nash i Scott Hall), która miała mu pomóc w zniszczeniu firmy od środka, tak samo jak to czyniła w WCW. W marcu 2002 Flair i McMahon postanowili podzielić WWF na brandy – Flair przejął RAW, a McMahon SmackDown. 10 czerwca McMahon ponownie wyzwał Falira na pojedynek. Zwycięzca miał przejąć całą firmę na wyłączność. Tym razem wygrał McMahon dzięki pomocy Brocka Lesnara. Wkrótce McMahon przedstawił nowych managerów generalnych poszczególnych brandów. 15 lipca RAW przejął dawny szef WCW, Eric Bischoff, a 18 lipca SmackDown przejęła córka Vince’a McMahona, Stephanie McMahon[54].

Rywalizacja z Hulkiem Hoganem (2003)

[edytuj | edytuj kod]

23 stycznia 2003 popularny w latach 80. w WWF i w latach 90. w WCW wrestler Hulk Hogan zapowiedział Powrót Hulkamanii. McMahon starał się umniejszać temu ogłoszeniu, twierdząc, że on bardziej przyczynił się do popularyzacji wrestlingu i rozwoju firmy. W odpowiedzi Hogan zaatakował go i powalił. Był to początek nowej rywalizacji. 30 stycznia McMahon zarządził walkę Hogana i Rocka na gali No Way Out. Odbyła się ona 23 lutego. Zwyciężył Rock dzięki nieprzepisowej pomocy samego McMahona. 27 lutego McMahon ogłosił śmierć Hulkamanii i zapowiedział nową erę McMahonmanii. 6 marca zażądał walki przeciwko Hoganowi, a 20 marca zaatakował rywala i kazał mu podpisać kontrakt na walkę swoją własną krwią. Pojedynek odbył się 30 marca na gali WrestleMania 19. Mimo niespodziewanej pomocy Rowdy Roddy Pipera, McMahon przegrał starcie. 3 kwietnia zadecydował, że nie zezwoli Hoganowi na dalsze występy w organizacji i będzie mu płacił za pozostanie w domu. Hogan jednak powrócił 1 maja pod maską i pseudonimem Mr. America, zaprzeczając jakoby miał być Hulkiem Hoganem. Wszyscy znali prawdę, więc McMahon aby mieć podstawy do zwolnienia Hogana za nieposłuszeństwo 29 maja przeprowadził na nim test wariografem. Mr. America nadal zaprzeczając swojej prawdziwej tożsamości przeszedł test pomyślnie. Wrestlera w konflikcie z przełożonym wspierał Zach Gowen. 3 lipca McMahon ujawnił nagranie, na którym Mr. America zdejmuje maskę. Na podstawie tego dowodu McMahon zwolnił wrestlera. 27 lipca zakończył też rywalizację z Gowenem pokonując go w krwawej walce[54].

Różne wątki w latach 2003–2006

[edytuj | edytuj kod]
Vince McMahon (w środku) z pasem ECW Championship, Umagą (z lewej) i synem Shane’em McMahonem (z prawej) w 2007
Vince McMahon (z lewej) z zięciem Triple H-em (w środku) i synem Shane’em McMahonem (z prawej) w 2016

2 października 2003 Vince McMahon nakazał swojej córce Stephanie McMahon zrezygnować z posady managera generalnego SmackDown. Stephanie odmówiła, więc ojciec wyzwał ją na pojedynek. 19 października Vince McMahon pokonał córkę na gali No Mercy w walce typu „I Quit” match. Na tej samej gali pomógł Brockowi Lesnarowi pokonać The Undertakera. 23 października McMahon mianował Paula Heymana nowym managerem generalnym SmackDown. W pierwszym odcinku Heymanana The Undertaker wygrał prawo do dowolnej walki na gali Survivor Series. Undertaker zażądał Buried Alive matchu przeciwko McMahonowi, któremu mimo prób nie udało się wymigać od walki. Starcie odbyło się 16 listopada. McMahon wygrał dzięki pomocy Kane’a[54].

W 2007 na oczach widzów Vince McMahon założył się z Donaldem Trumpem, że 1 kwietnia na gali WrestleManii 23 Umaga pokona Bobby’ego Lashley. Przegrany zakładu miał publicznie ogolić głowę. Walka została nazwana The Battle of the Billionaires, a sędzią w niej był Stone Cold Steve Austin. Donald Trump i Vince McMahon stali w narożnikach swoich zawodników, a w trakcie walki Trump zaatakował McMahona. Pojedynek wygrał Bobby Lashley, więc to McMahon został ogolony przez Trumpa[55][56].

11 lipca 2007 w programi WWE Raw Vince McMahon został zabity w wybuchu swojej limuzyny. WWE traktowało ten wątek fabularny poważnie. McMahonowi został poświęcony odcinek WWE ECW z 12 lipca i WWE SmackDown z 15 czerwca. W obu odcinkach widownia buczała dając wyraz swojej dezaprobaty i niedowierzania. 18 czerwca Stephanie McMahon poprzysięgła zemstę za śmierć swojego ojca. 25 czerwca Vince McMahon postanowił bez puenty zakończyć wątek swojej śmierci z powodu prawdziwej tragicznej śmierci wrestlera Chrisa Benoit, przy której taka fabuła programów WWF byłaby w złym guście. 6 sierpnia w programie Raw McMahon powiedział, że upozorował swoją śmierć aby sprawdzić co ludzie o nim myślą. Zwrot akcji w tym wątku był taki, że McMahon okazał się mieć nieślubne dziecko, które było też gwiazdą WWE. Wiele wskazywało na to, że nieślubnym dzieckiem jest Mr. Kennedy. Ostatecznie jednak nieślubnym synem okazał się mający niedobór wzrostu Hornswoggle. McMahon i Hornswoggle przez kilka miesięcy zmagali się z burzliwą relacją. Na zmianę rywalizowali lub wspierali się nawzajem. 25 lutego 2008 ogłoszono, że Hornswoggle jednak nie jest synem McMahona.

29 kwietnia 2007 pokonał Bobby’ego Lashleya w walce 3 na 1 o pas ECW Championship. U boku McMahona walczyli jego syn Shane McMahon i Umaga. Po wielu próbach odzyskania mistrzostwa Lashley w końcu pokonał McMahona 3 czerwca w walce typu Street Fight na gali One Night Stand i odzyskał tytuł[57].

Od 26 maja do 23 czerwca 2008 Vince McMahon w celu uratowania oglądalności swoich programów rozdawał po milionie dolarów każdej osobie, która szczęśliwie się do niego dodzwoniła[54].

15 czerwca 2009 Vince McMahon ogłosił, że program telewizyjny Monday Night Raw został sprzedany Donaldowi Trumpowi. Trump ogłosił, że od tej pory w czasie programu nie będzie reklam, a on sam osobiście zwróci pełną cenę biletu ludziom, którzy przyszli tego wieczoru[55]. Chociaż całe wydarzenie było wyreżyserowane i miało na celu jedynie rozwój fabuły, akcje WWE gwałtownie spadły po tym oświadczeniu o 7%[58]. Tydzień później Vince McMahon odkupił program za podwójną cenę[55].

W 2009 i 2010 McMahon rywalizował z Bretem Hartem, emerytowanym wówczas wrestlerem, którego w rzeczywistości oszukał w 1997, w czasie niesławnego incydentu zwanego Montreal Screwjob. Ta rywalizacja była znacząca, ponieważ Montreal Screwjob zapoczątkowało karierę wrestlerską Vince’a McMahona. 28 marca 2010 Bret Hart pokonał rywala na gali WrestleMania 26. Była to ostatnia walka w karierze McMahona. Od tego momentu zarządca WWE ograniczył swoje występy. Jego obecność zwykle oznaczała specjalną okazję. W 2016 ogłosił drugi podział WWE na brandy i w fabule oddał kontrolę nad firmą swoim dzieciom, Shane’owi i Stephanie McMahon[54].

Inne media

[edytuj | edytuj kod]

Gry komputerowe

[edytuj | edytuj kod]

Przedstawiająca go grywalna postać pojawiła się w dwudziestu dwóch grach z serii WWE. Były to kolejno:

WWF WrestleMania 2000 (1999, N64), WWF SmackDown! (2000, PS), WWF Royal Rumble (2000, DC), WWF No Mercy (2000, N64), WWF SmackDown! 2: Know Your Role (2000, PS), WWF SmackDown! Just Bring It (2001, PS2), WWE Raw (2002, Xbox, PC), WWE Wrestlemania X-8 (2002, GC), WWE SmackDown! Shut Your Mouth (2002, PS2), WWE Crush Hour (2003, GC, PS2), WWE Wrestlemania XIX (2003, GC), WWE SmackDown! Here Comes The Pain (2003, PS2), WWE SmackDown! vs. RAW 2008 (2007, Wii, DS, Xbox360, PS2, PS3, PSP), WWE SmackDown vs. RAW 2009 (2008, Wii, DS, Xbox360, PS2, PS3, PSP), WWE SmackDown vs. RAW 2010 (2009, Wii, DS, Xbox360, PS2, PS3, PSP), WWE SmackDown vs. RAW 2011 (2010, Wii, Xbox360, PS2, PS3, PSP), WWE '12 (2011, Wii, Xbox360, PS3), WWE '13 (2012, Wii, Xbox360, PS3), WWE 2K14 (2013, Xbox360, PS3), WWE 2K16 (2015, Xbox360, XboxOne, PS3, PS4, PC), WWE 2K17 (2016, Xbox360, XboxOne, PS3, PS4, PC) i WWE 2K18 (2017, XboxOne, PS4, PC)[1].

Wrestler na nim wzorowany pojawił się też w grze Fire Pro Wrestling (2001, GB, GBA). Nazywał się Godfather Madman Musci[59].

Gry, w których podkładał głos
Rok Tytuł Rola
2013 WWE 2K14 On sam
2012 WWE '13
2011 WWE '12
2010 WWE SmackDown vs. Raw 2011
2009 WWE SmackDown vs. Raw 2010
2006 WWE SmackDown vs. Raw 2007
2005 WWE WrestleMania 21
2004 WWE SmackDown! vs. Raw
1998 WWF War Zone
1996 WWF In Your House
1995 WWF Wrestlemania: The Arcade Game
Źródło: Filmweb[60]

Filmografia

[edytuj | edytuj kod]
Gwiazda Vince’a McMahona na Alei Gwiazd w Los Angeles

Aktor

[edytuj | edytuj kod]
Rok Tytuł Rola Inne informacje
2017 Surf’s Up 2: WaveMania Pan McMahon direct-to-video,
film animowany,
głos
The Jetsons & WWE: Robo-WrestleMania! On sam / Pan McMoonman film animowany,
głos
2016 Scooby-Doo! i WWE: Potworny wyścig On sam film animowany,
głos
2015 Flintstonowie: Wielkie Łubu-dubu Vince McMagma film animowany,
głos
2014 Scooby Doo: WrestleMania – Tajemnica ringu On sam film animowany,
głos
2004 Stripperella Dirk McMahon serial animowany,
głos 		2 odcinki[61]
2003 1 odcinek[61]
1986 Bezlitośni ludzie Spiker wrestlingu w telewizji głos
Źródło: Filmweb[60]

Producent

[edytuj | edytuj kod]
Rok Tytuł Inne informacje
2009 W cywilu 2 producent wykonawczy
2007 Potępiony producent wykonawczy
2006 Hotel śmierci producent wykonawczy
2006 W cywilu producent wykonawczy
2003 Witajcie w dżungli producent wykonawczy
2002 Król Skorpion producent wykonawczy
1989 Wszystkie chwyty dozwolone
1985 Zapasy z Hulkiem Hoganem serial animowany
Źródło: Filmweb[60]

Życie prywatne

[edytuj | edytuj kod]

W wieku szesnastu lat Vincent Kennedy Lupton poznał trzynastoletnią wówczas Lindę Edwards, córkę przyjaciółki i współpracownicy jego matki[62]. Pobrali się w sierpniu 1966, a Linda Edwards przyjęła nazwisko męża, wówczas McMahon[62]. Linda McMahon współzarządzała firmą World Wrestling Federation / Entertainment (WWF / WWE) i okazjonalnie pojawiała się w programach telewizyjnych tej firmy. Bez powodzenia kandydowała do Senatu Stanów Zjednoczonych w 2010 i do Kongresu w 2012. Jej aspiracje polityczne były jedną z przyczyn przyjęcia przez programy WWE familijnego formatu[62]. W 2016 prezydent Stanów Zjednoczonych Donald Trump mianował ją na specjalnie utworzone dla niej stanowisko szefowej administracji ds. małych firm[63]. Vince McMahon przyznał się swojej żonie do zdradzania jej. Oboje postanowili jednak pozostać w związku i wspólnie pracować nad rozwiązaniem problemu niewierności McMahona[64].

Pierwsze dziecko Vince’a i Lindy McMahon, syn Shane Brandon McMahon, urodził się 15 stycznia 1970 w Gaithersburgu w Maryland[65]. Ich córka Stephanie Marie McMahon, urodziła się 24 września 1976 w Hartford w stanie Connecticut[66]. Dzieci McMahonów również związały się z firmą WWE[67][68].

Starszy brat Vince’a McMahona, Roderick McMahon, nie jest osobą publiczną. Mieszka w Teksasie i pracuje w branży związanej z przetwórstwem stali[7].

Mistrzostwa i osiągnięcia

[edytuj | edytuj kod]
Generał Jeffery Hammond (z lewej) pozujący z Vince’em McMahonem (z prawej) i pasem mistrzowskim WWE Championship w 2008

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ a b c d e f g Vince McMahon [online], Cagematch.net [dostęp 2018-07-01] (ang.).
  2. ↑ Mr.McMahon [online], WWE [dostęp 2018-06-14] (ang.).
  3. ↑ a b WWE® & Board of Directors Joint Release [online], WWE Corporate, 17 czerwca 2022 [dostęp 2022-06-17] (ang.).
  4. ↑ a b Vince McMahon Retires [online], WWE Corporate, 22 lipca 2022 [dostęp 2022-07-22] (ang.).
  5. ↑ a b WWE Board of Directors unanimously elects Vince McMahon executive Chairman of the board [online], WWE Corporate, 10 stycznia 2023 [dostęp 2023-01-10] (ang.).
  6. ↑ a b c d e The McMahon Dynasty, [w:] Brian Solomon, Pro Wrestling FAQ: All That’s Left to Know About the World’s Most Entertaining Spectacle, Hal Leonard Corporation, 1 kwietnia 2015, ISBN 978-1-61713-627-6 [dostęp 2018-01-27] (ang.).
  7. ↑ a b c d Nathan Birch, From Trailer Park To Titan Towers: 10 True Facts About The Early Life Of Vince McMahon [online], UPROXX, 23 kwietnia 2015 [dostęp 2018-07-15] (ang.).
  8. ↑ a b c d e f Randy Kennedy, PUBLIC LIVES; World Wrestling Chief: Not the Usual C.E.O., „New York Times”, 6 sierpnia 1999 [dostęp 2018-07-23] (ang.).
  9. ↑ a b c d e J. Carpenter, The Journey of Vince McMahon [online], Sportskeeda, 4 października 2016 [dostęp 2018-07-24] (ang.).
  10. ↑ C.J. Bradford, WWE and World Wildlife Fund reach a settlement [online], Cageside Seats, 22 sierpnia 2012 [dostęp 2018-04-03] (ang.).
  11. ↑ a b c d Graham Flanagan, The epic story of how Vince McMahon created WWE and conquered pro wrestling [online], Business Insider, 10 listopada 2016 [dostęp 2018-01-25] (ang.).
  12. ↑ The History of the National Wrestling Alliance [online], Online World of Wrestling, 7 września 2014 [dostęp 2017-11-03] (ang.).
  13. ↑ The epic history of WWE [online], WWE, 15 lutego 2012 [dostęp 2018-02-04] (ang.).
  14. ↑ Online World of Wrestling [online], Online World of Wrestling [dostęp 2018-04-16] (ang.).
  15. ↑ SPORTS PEOPLE: PRO WRESTLING; Physician Testifies He Provided Steroids, „The New York Times”, 27 czerwca 1991, ISSN 0362-4331 [dostęp 2018-02-11] (ang.).
  16. ↑ W.W.F.'s McMahon Indicted, „The New York Times”, 19 listopada 1993, ISSN 0362-4331 [dostęp 2018-02-11] (ang.).
  17. ↑ A Promoter Of Wrestling Is Acquitted, „The New York Times”, 23 lipca 1994, ISSN 0362-4331 [dostęp 2018-02-11] (ang.).
  18. ↑ Mathaeus Abuwa, Here’s why WWE changed its name from WWF [online], Sportskeeda, 24 października 2016 [dostęp 2018-04-16] (ang.).
  19. ↑ WWE goes PG [online], WWE, 22 lipca 2008 [dostęp 2018-02-06] (ang.).
  20. ↑ a b Aditya Rangarajan, The 5 important eras in WWE history [online], 25 marca 2015 [dostęp 2018-02-04] (ang.).
  21. ↑ Andrew Murray, Every WWE Era Since WrestleMania I – Ranked From Worst To Best [online], WhatCulture.com, 8 marca 2017 [dostęp 2018-02-04] (ang.).
  22. ↑ Michael Hamflett, 10 Ways The Chris Benoit Double-Murder/Suicide Case Changed WWE Forever, „WhatCulture.com”, 24 czerwca 2017 [dostęp 2017-11-04] (ang.).
  23. ↑ Joe Palazzolo i Ted Mann, WWE Board Probes Secret $3 Million Hush Pact by CEO Vince McMahon, Sources Say, „The Wall Street Journal”, 15 czerwca 2022 [dostęp 2022-06-15] (ang.).
  24. ↑ Mike Calia, WWE board investigates secret $3 million hush payment by CEO Vince McMahon, report says, „CNBC”, 15 czerwca 2022 [dostęp 2022-06-15] (ang.).
  25. ↑ Joe Palazzolo, Ted Mann i Joe Flint, WWE’s Vince McMahon Agreed to Pay $12 Million in Hush Money to Four Women, „The Wall Street Journal”, 8 lipca 2022 [dostęp 2022-07-08] (ang.).
  26. ↑ WWE & Board of Directors announce new Co-CEOs Stephanie McMahon and Nick Khan [online], WWE Corporate, 25 lipca 2022 [dostęp 2022-07-25] (ang.).
  27. ↑ SEC-Show [online], otp.tools.investis.com [dostęp 2023-01-06].
  28. ↑ WWE provides update regarding composition of its Board of Directors and exploration of strategic alternatives [online], WWE [dostęp 2023-01-06] (ang.).
  29. ↑ WWE agrees to merge with UFC to create a new company run by Ari Emanuel and Vince McMahon. CNBC, 2023-04-03. [dostęp 2023-04-03]. (ang.).
  30. ↑ Endeavor’s UFC, WWE to Merge; Ari Emanuel to Serve as CEO, Vince McMahon as Executive Chair. The Hollywood Reporter, 2023-04-03. [dostęp 2023-04-03]. (ang.).
  31. ↑ a b AMENDMENT NO. 1 TO FORM S-4. app.quotemedia.com, 2023-06-23. [dostęp 2023-06-23]. (ang.).
  32. ↑ Backstage Update On Vince McMahon's Removal From WWE Creative Power. wrestlingheadlines.com, 2023-10-15. [dostęp 2023-10-15]. (ang.).
  33. ↑ Vince McMahon Accused of Sex Trafficking by WWE Staffer He Paid to Keep Quiet. The Wall Street Journal, 2024-01-25. [dostęp 2024-01-25]. (ang.).
  34. ↑ Vince McMahon Resigns From Endeavor-Owned Sports Group After Horrific Rape & Sex Trafficking Claims. Deadline, 2024-01-27. [dostęp 2024-01-27]. (ang.).
  35. ↑ a b 8. The Cape Cod Buccaneers, [w:] Scott Fried, WWE: 10 Non-Wrestling Projects Vince McMahon Poured Money Into, WhatCulture.com, 28 marca 2014 [dostęp 2018-07-25] (ang.).
  36. ↑ Wally Downes jr., WWE don Vince McMahon plans XFL return – will it sink like other stinkers? [online], The Sun, 19 grudnia 2017 [dostęp 2018-07-24] (ang.).
  37. ↑ Remember the XFL [online] [dostęp 2018-07-15] (ang.).
  38. ↑ Kurt Badenhausen, Vince McMahon Is A Billionaire Again After WWE Stock Run-up [online], Forbes, 3 kwietnia 2016 [dostęp 2018-07-28] (ang.).
  39. ↑ The World’s Billionaires List [online], Forbes, 27 lipca 2018 [dostęp 2018-07-28] [zarchiwizowane z adresu 2018-07-27] (ang.).
  40. ↑ Kristi Dosh, WWE’s Revenue Rose 10% In 2017 To Highest In Company History [online], Forbes, 13 lutego 2018 [dostęp 2018-07-17] (ang.).
  41. ↑ Marc Middleton, This Week’s WWE RAW Draws Lowest Viewership In History – WrestlingInc.com [online], WrestlingInc.com, 10 lipca 2018 [dostęp 2018-07-17] (ang.).
  42. ↑ Damon Martin, UFC bantamweight champ Conor McGregor with a shot at WWE after he ‘stole’ Vince McMahon’s strut [online], Fox Sports, 31 stycznia 2017 [dostęp 2018-07-25] [zarchiwizowane z adresu 2017-04-04] (ang.).
  43. ↑ a b c Geno Mrosko, The Montreal Screwjob happened 20 years ago today [online], Cageside Seats, 9 listopada 2017 [dostęp 2018-02-11] (ang.).
  44. ↑ Larry Watson, The Montral Screwjob. Vince McMahon vs Bret Hart [online], Online World of Wrestling [dostęp 2018-02-11] (ang.).
  45. ↑ Jimmy Traina, Traina Thoughts: It’s The 20th Anniversary Of The Montreal Screwjob [online], Sports Illustrated, 9 listopada 2017 [dostęp 2018-02-11] (ang.).
  46. ↑ TYSON AND AUSTIN! TYSON AND AUSTIN!, „Cageside Seats” [dostęp 2017-10-14].
  47. ↑ a b c Steve Austin [online], Online World of Wrestling [dostęp 2017-09-30] [zarchiwizowane z adresu 2012-10-15] (ang.).
  48. ↑ a b David Bixenspan, Full Career Retrospective and Greatest Moments for Stone Cold Steve Austin [online], Bleacher Report, 29 sierpnia 2013 [dostęp 2017-10-14] (ang.).
  49. ↑ WWE Monday Night RAW: The Corporation Debuts [online], TV.com [dostęp 2018-07-27] [zarchiwizowane z adresu 2011-04-14] (ang.).
  50. ↑ Shane McMahon [online], Online World of Wrestling [dostęp 2018-07-27] (ang.).
  51. ↑ Royal Rumble 1999 [online], WWE Network [dostęp 2017-10-14] (ang.).
  52. ↑ STEEL CAGE: AUSTIN VS MCMAHON [online], WWE Network, 14 lutego 1999 [dostęp 2018-07-25] (ang.).
  53. ↑ The epic history of WWE [online], WWE, 15 lutego 2012 [dostęp 2017-10-14] (ang.).
  54. ↑ a b c d e f g h Vince McMahon [online], Online World of Wrestling [dostęp 2018-07-01] (ang.).
  55. ↑ a b c Donald Trump [online], WWE [dostęp 2017-01-01] (ang.).
  56. ↑ Donald Trump’s greatest WWE moments, „www.wwe.com” [dostęp 2017-01-01] (ang.).
  57. ↑ ECW Championship [online], WWE [dostęp 2018-07-28] (ang.).
  58. ↑ Nikki Finke, WHAT A RAW DEAL! Investors And Media Get Punk’d By WWE & USA Network [online], Deadline, 18 czerwca 2009 [dostęp 2017-01-01] (ang.).
  59. ↑ Human Entertainment, Spike, Spike Chunsoft, Fire Pro Wrestling. Human Entertainment, Spike, BAM! Entertainment, Agetec, 505 Games, Spike Chunsoft, 1989-06-22. Game Boy. (ang.).
  60. ↑ a b c Vince McMahon [online], Filmweb [dostęp 2018-07-28] (pol.).
  61. ↑ a b Vince McMahon [online], IMDb [dostęp 2018-07-28].
  62. ↑ a b c 15 Insane Things You Didn’t Know About Vince And Linda McMahon’s Marriage [online], TheRichest, 19 lipca 2016 [dostęp 2018-07-16] [zarchiwizowane z adresu 2018-07-16] (ang.).
  63. ↑ Najbogatszy gabinet w historii: 4,5 mld dol. majątku [online], 23 grudnia 2016 [dostęp 2018-07-15] (pol.).
  64. ↑ #1 Vince has admitted to her about his cheating, [w:] Akash Cillanki, 5 Things you didn’t know about Vince and Linda McMahon’s marriage, Sportskeeda, 6 marca 2017 [dostęp 2018-07-28] (ang.).
  65. ↑ Nathan Birch, Shane-O-Facts: What You Don’t Know About Shane McMahon, WWE’s Prodigal Son [online], UPROXX, 3 marca 2016 [dostęp 2018-07-15] (ang.).
  66. ↑ Stephanie McMahon: Profile & Match Listing [online], Internet Wrestling Database [dostęp 2018-07-15] (ang.).
  67. ↑ Shane McMahon [online], WWE [dostęp 2018-07-15] (ang.).
  68. ↑ Stephanie McMahon [online], WWE [dostęp 2018-07-23] (ang.).
  69. ↑ PWHF Hall of Famers [online], Professional Wrestling Hall of Fame & Museum (ang.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]
Szablony nawigacyjne związane z artykułem
Rodzina McMahonów
Spokrewnieni
Spoinowaceni
Posiadacze WWE Championship
1963–1970
1970–1979
1980–1989
1990–1999
2000–2009
2010–2019
2020–2029
Posiadacze ECW World Heavyweight Championship
NWA
ECW
WWE
Zwycięzcy Royal Rumble
Męski Royal Rumble
Żeński Royal Rumble
The Authority
Obecni członkowie
Byli członkowie
Powiązane grupy
Zobacz też
WWE, LLC
Historia
Programy telewizyjne
Cotygodniowe
Gale pay-per-view i
WWE Network
Inne
Bazy domowe
Dawne
Personel
Powiązania
Dawne powiązania
Znaczące przejęcia
Powiązane firmy
Właściciele
Siostrzana promocja
Partnerzy
Obecni
Dawni
Mistrzostwa i osiągnięcia
Podział na brandy
Brandy
WWE Draft
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Vince_McMahon&oldid=73267221”