Przejdź do zawartości

Royal Rumble (2020)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Royal Rumble (2020)
Motyw muzyczny

„Rumble” – Zayde Wolf

Informacje
Promocja

WWE

Brandy

Raw
SmackDown

Sponsor

WWE Supercard

Data

26 stycznia 2020

Widownia

42 715

Hala

Minute Maid Park

Miejsce

Houston, Teksas

Gale WWE Network – chronologicznie
Worlds Collide (2020) Royal Rumble (2020) NXT TakeOver: Portland
Royal Rumble – chronologicznie
Royal Rumble (2019) Royal Rumble (2020) Royal Rumble (2021)

Royal Rumble (2020) – gala wrestlingu wyprodukowana przez federację WWE dla zawodników z brandów Raw i SmackDown. Odbyła się 26 stycznia 2020 w Minute Maid Park w Houston w stanie Teksas. Emisja była przeprowadzana na żywo za pośrednictwem WWE Network oraz w systemie pay-per-view. Była to trzydziesta trzecia gala w chronologii cyklu Royal Rumble.

Podczas gali odbyło się osiem walk, w tym dwie podczas pre-show. W walce wieczoru, Drew McIntyre wygrał męski Royal Rumble match, dzięki czemu otrzymał wybór walki o WWE Championship, WWE Universal Championship lub NXT Championship na WrestleManii 36. Żeński Royal Rumble match zwyciężyła Charlotte Flair, dzięki czemu otrzymała wybór walki o Raw Women’s Championship, SmackDown Women’s Championship lub NXT Women’s Championship także na WrestleManii 36. W innych ważnych walkach, „The Fiend” Bray Wyatt pokonał Daniela Bryana w Strap matchu broniąc Universal Championship, Roman Reigns pokonał Kinga Corbina w Falls Count Anywhere matchu oraz Becky Lynch pokonała Asukę poprzez submission i obroniła Raw Women’s Championship.

Produkcja

[edytuj | edytuj kod]
Drew McIntyre i Charlotte Flair, zwycięzcy odpowiednio męskiego i żeńskiego Royal Rumble matchu.
 Zobacz też: Wrestling.

Royal Rumble oferowało walki profesjonalnego wrestlingu z udziałem wrestlerów należących do brandów Raw i SmackDown. Oskryptowane rywalizacje (storyline’y) kreowane są podczas cotygodniowych gal Raw i SmackDown. Wrestlerzy są przedstawieni jako heele (negatywni, źli zawodnicy i najczęściej wrogowie publiki) i face’owie (pozytywni, dobrzy i najczęściej ulubieńcy publiki), którzy rywalizują pomiędzy sobą w seriach walk mających budować napięcie. Kulminacją rywalizacji jest walka wrestlerska lub ich seria[1][2].

Tradycją gali Royal Rumble jest zorganizowanie dwóch Royal Rumble matchy, w którym zwycięzca otrzymał szansę na walkę o WWE Championship (brandu Raw), WWE Universal Championship (brandu SmackDown) lub NXT Championship na WrestleManii 36, a zwyciężczyni otrzymała szansę na walkę o WWE Raw Women’s Championship, WWE SmackDown Women’s Championship lub NXT Women’s Championship także na WrestleManii 36[3][4].

Rywalizacje

[edytuj | edytuj kod]

Podczas gdy WWE Championship jest ogólnie bronione na corocznym Royal Rumble pay-per-view, 6 stycznia na odcinku Raw ujawniono, że nie będzie obrony WWE Championship na gali w 2020 roku. Zamiast tego, WWE Champion Brock Lesnar postanowił wziąć udział w Royal Rumble matchu jako uczestnik wchodzący z numerem jeden, ponieważ czuł, że w żadnym brandzie nie ma nikogo, kto zasługiwałby na taką okazję. Nie było żadnych zmian w zasadach walki, mimo że Lesnar miał jedno z światowych mistrzostw, o które zwycięzca mógł walczyć na WrestleManii 36[5]. Na odcinku z 20 stycznia adwokat Lesnara, Paul Heyman, przypomniał fanom o nagrodzie w Royal Rumble matchu, ale powiedział, że nie było nikogo wystarczająco godnego, by zmierzyć się z Lesnarem w walce wieczoru WrestleManii, co oznacza, że jeśli Lesnar wygra, wstrzyma się od jego nagrody[6].

Na gali TLC: Tables, Ladders & Chairs, The Kabuki Warriors (Asuka i Kairi Sane) pokonały Raw Women’s Champion Becky Lynch i Charlotte Flair w Tag Team Tables, Ladders and Chairs matchu broniąc WWE Women’s Tag Team Championship[7]. W wywiadzie na backstage’u na następnym odcinku Raw, Lynch stwierdziła, że nie była sobą przez ostatnie kilka miesięcy i czuła, że management umieszczał ją w walkach Tag Teamowych, aby uchronić ją przed samotnym zmierzeniem się z Asuką i przegraną. Stwierdziła również, że nigdy nie pokonała Asuki i musi to zmienić[8]. W następnym tygodniu Lynch wyzwała Asukę na pojedynek o jej Raw Women’s Championship na szali, które Asuka zaakceptowała[9]. Walka została zaplanowana na Royal Rumble jako rewanż z zeszłorocznej gali[10].

Na TLC: Tables, Ladders & Chairs Kickoff Humberto Carrillo pokonał Andrade[11]. Na następnym odcinku Raw obaj mieli wziąć udział w Gauntlet matchu, aby wyłonić rywala z Reyem Mysterio o United States Championship. Carrillo awansował do finału, by zmierzyć się z Andrade, który nie pojawił się podczas jego wejścia. Andrade zamiast tego zaatakował Carrillo od tyłu, a następnie wykonał Hammerlock DDT na Carillo na odsłoniętej betonowej podłodze. W związku z tym Gauntlet match zakończył się bez rezultatu[8]. Andrade następnie zdobył United States Championship od Mysterio na gali WWE Live w Madison Square Garden 26 grudnia[12]. Po tym, jak Andrade utrzymał tytuł przeciwko Mysterio w Ladder matchu 20 stycznia na odcinku Raw, Andrade próbował wykonać Hammerlock DDT na Mysterio na odsłoniętej betonowej podłodze, tylko po to, by pojawił się Carrillo, aby pomóc Mysterio i odepchnął Andrade, który się wycofał z Zeliną Vegą[6]. Na backstage’u Carrillo rzucił Andrade wyzwanie o United States Championship na Royal Rumble, które zostało oficjalnie ogłoszone na Royal Rumble Kickoff[13].

Na Survivor Series, „The Fiend” Bray Wyatt pokonał Daniela Bryana, aby zachować Universal Championship[14]. Na następnym odcinku SmackDown, po tym, jak Bryan zaakceptował kolejny rewanż o tytuł na TLC: Tables, Ladders & Chairs, The Fiend pojawił się i zaatakował Bryana, wyrywając mu włosy[15]. The Miz, który był spleciony w feudzie, pojawił się w następnym tygodniu i powiedział, że Bryan nie był widziany od ataku The Fienda i z kolei stał się przeciwnikiem Wyatta w walce bez tytułu na szali na TLC[16], gdzie Wyatt (jako jego postać Firefly Fun House, a nie The Fiend) pokonał Miza. Po walce, zakapturzona postać zaatakowała Wyatta, a następnie ujawniła się jako powracający Bryan, teraz z ostrzyżoną na zęby i krótszą brodą[7]. Na następnym odcinku SmackDown, zarówno Bryan, jak i Miz wyrazili chęć odebrania Wyattowi Universal Championship z powodu ich osobistych problemów z nim. Następnie przerwał im King Corbin, który uznał, że zasłużył na szansę na tytuł dzięki zwycięstwu nad Romanem Reignsem na TLC[17]. 27 grudnia Bryan pokonał Miza i Corbina w Triple Threat matchu, aby zdobyć kolejną walkę Universal Championship przeciwko The Fiend na Royal Rumble[18]. 17 stycznia Bryan uderzył Fienda ruch,m running knee i zaatakował go, ale The Fiend się wycofał. Sfrustrowany Bryan zmienił warunki ich meczu na Strap match, aby The Fiend nie mógł uciec[19].

Podczas Triple Threat matchu, który miał wyłonić pretendenta do Universal Championship, Roman Reigns zaatakował Kinga Corbina, co kosztowało go szansę na tytuł[18]. W następnym tygodniu Reigns ogłosił swój udział w Royal Rumble matchu. Później tej nocy Reigns połączył siły z Danielem Bryanem, aby zmierzyć się z Corbinem i Dolphem Zigglerem, co zakończyło się bez rezultatu. Po walce, Corbin i Ziggler zaatakowali Reignsa tylko po to, by The Usos (Jey Uso i Jimmy Uso) powrócili i pomogli Reignsowi, atakując zarówno Corbina, jak i Zigglera[20]. 10 stycznia Corbin ogłosił swój udział w Royal Rumble matchu i stwierdził, że Reigns bał się ponownie z nim zmierzyć, dlatego Reigns również wyraził udział w tej walce. W odpowiedzi Reigns wyzwał Corbina na rewanż na gali, które Corbin przyjął[21]. W następnym tygodniu Reigns pokonał powracającego Roberta Roode'a w Tables matchu, co pozwoliło mu wybrać stypulację dla swojej walki z Corbinem, a on wybrał Falls Count Anywhere match[19].

Na SmackDown po Survivor Series, SmackDown Women’s Champion Bayley i kapitan żeńskiej drużyny SmackDown Sasha Banks skrytykowali kobiecą dywizję ich brandu za to, że zawiodła ich na gali, ponieważ Bayley i Team SmackDown przegrały swoje walki. Członkini zespołu Lacey Evans przerwała i wykonała Women’s Right na Banks, z Evansem przechodzącą face turn[15]. Evans zakwestionowała przywództwo Bayley i Banks, mając z nimi kilka konfrontacji w ciągu następnych tygodni[16][22][17][18][20]. 10 stycznia Evans miała zmierzyć się z Banks, która się nie pojawiła, a Bayley pojawiła się w TitanTron, drwiąc z Evans. W odpowiedzi Evans poszła na backstage, gdzie dwójka się kłóciła[21]. W następnym tygodniu Evans ponownie miała zmierzyć się z Banks, jednak Banks nie była w stanie walczyć z powodu kontuzji kostki. Bayley zajęła swoje miejsce w walce, ale przegrała z Evans. Dzięki wygranej, Evans zdobyła walkę o tytuł na Royal Rumble[19].

Po siedmiomiesięcznej przerwie, Sheamus pojawił się w winiecie 29 listopada na odcinku SmackDown, ogłaszając, że powróci do walk w ringu[15]. W ciągu następnych kilku tygodni wyemitowano więcej winiet, a Sheamus twierdził, że SmackDown zmiękł podczas jego nieobecności. Na odcinku z 3 stycznia, gdy Shorty G był atakowany przez The Revival (Scott Dawson i Dash Wilder), Sheamus powrócił, pozornie, by pomóc Shorty’emu G. Jednak po tym, jak The Revival oczyściło ring, a Sheamus zaatakował Shorty’ego G ruchem Brogue Kick[20]. Sheamus twierdził, że Shorty G uosabiał wszystko źle na SmackDown i kontynuował atakowanie go przez następne kilka tygodni, a walka pomiędzy nimi została zaplanowana na Royal Rumble Kickoff.

Wyniki walk

[edytuj | edytuj kod]
Nr Wyniki Stypulacje Czas[23][24]
1P Sheamus pokonał Shorty’ego G Singles match[25] 12:35
2P Andrade (c) (z Zeliną Vegą) pokonał Humberto Carrillo Singles match o WWE United States Championship[26] 14:20
3 Roman Reigns pokonał Kinga Corbina Falls Count Anywhere match[27] 21:20
4 Charlotte Flair wygrała eliminując jako ostatnią Shaynę Baszler 30-osobowy żeński Royal Rumble match o miano pretendentki do kobiecego tytułu na WrestleManii 36[4] 54:20
5 Bayley (c) pokonała Lacey Evans Singles match o WWE SmackDown Women’s Championship[28] 9:20
6 "The Fiend" Bray Wyatt (c) pokonał Daniela Bryana Strap match o WWE Universal Championship[29] 17:35
7 Becky Lynch (c) pokonała Asukę (z Kairi Sane) poprzez submission Singles match o WWE Raw Women’s Championship[30] 16:25
8 Drew McIntyre wygrał eliminując jako ostatniego Romana Reignsa 30-osobowy męski Royal Rumble match o miano pretendenta do światowego tytułu na WrestleManii 36[3] 1:00:50
(c) – mistrz/mistrzyni przed walką
P – walka miała miejsce w pre-show

Wejścia i eliminacje w żeńskim Royal Rumble matchu

[edytuj | edytuj kod]
    – członkini brandu Raw
    – członkini brandu SmackDown
    – członkini brandu NXT
    – członkini brandu NXT UK
    – wolna agentka
    – zwyciężczyni
Nr. wejściowy Wrestlerka Brand Nr. eliminacji Wyeliminowana przez Czas[4] Eliminacje
1 Alexa Bliss SmackDown 15 Biancę Belair 26:34 4
2 Bianca Belair NXT 16 Charlotte Flair 33:20 8
3 Mighty Molly Wolna agentka 3 Biancę Belair 10:21 0
4 Nikki Cross SmackDown 5 Biancę Belair i Alexę Bliss 15:08 0
5 Lana Raw 1 Liv Morgan 02:29 1
6 Mercedes Martinez NXT 4 Mandy Rose i Sonyę Deville 08:14 0
7 Liv Morgan Raw 2 Lanę(*) 00:44 1
8 Mandy Rose SmackDown 6 Biancę Belair 08:49 1
9 Candice LeRae NXT 8 Biancę Belair 09:01 0
10 Sonya Deville SmackDown 7 Biancę Belair 05:31 1
11 Kairi Sane Raw 9 Alexę Bliss 05:22 0
12 Mia Yim NXT 11 Alexa Bliss 06:30 0
13 Dana Brooke SmackDown 14 Biancę Belair 05:26 0
14 Tamina SmackDown 10 Biancę Belair 00:39 0
15 Dakota Kai NXT 12 Chelsea Green 01:32 0
16 Chelsea Green NXT 13 Alexę Bliss 00:12 1
17 Charlotte Flair Raw — Zwyciężczyni 27:19 4
18 Naomi Raw 26 Shaynę Baszler 22:01 0
19 Beth Phoenix NXT/HOF 28 Shaynę Baszler 27:05 1
20 Toni Storm NXT UK 25 Shaynę Baszler 18:40 0
21 Kelly Kelly Wolna agentka 18 Charlotte Flair 02:29 0
22 Sarah Logan Raw 17 Charlotte Flair 00:28 0
23 Natalya Raw 27 Beth Phoenix 14:43 0
24 Xia Li NXT 20 Shaynę Baszler 10:49 0
25 Zelina Vega Raw 22 Shaynę Baszler i Shotzi Blackheart 09:31 0
26 Shotzi Blackheart NXT 23 Shaynę Baszler 07:57 1
27 Carmella SmackDown 24 Shaynę Baszler 06:36 0
28 Tegan Nox NXT 21 Shaynę Baszler 03:50 0
29 Santina Marella Wolna agentka 19 Samą siebie 01:01 0
30 Shayna Baszler NXT 29 Charlotte Flair 04:27 8

(*) – Lana była już wyeliminowana, kiedy ona wyeliminowała Liv Morgan.

Wejścia i eliminacje w męskim Royal Rumble matchu

[edytuj | edytuj kod]
    – członek brandu Raw
    – członek brandu SmackDown
    – członek brandu NXT
    – członek WWE Hall of Fame
    – wolny agent
    – zwycięzca
Nr. wejściowy Wrestler Brand Nr. eliminacji Wyeliminowany przez Czas[3] Eliminacje
1 Brock Lesnar Raw 14 Drew McIntyre’a 26:24 13
2 Elias SmackDown 1 Brocka Lesnara 01:00 0
3 Erick Rowan Raw 2 Brocka Lesnara 00:08 0
4 Robert Roode SmackDown 3 Brocka Lesnara 00:41 0
5 John Morrison SmackDown 4 Brocka Lesnara 00:09 0
6 Kofi Kingston SmackDown 7 Brocka Lesnara 05:06 0
7 Rey Mysterio Raw 5 Brocka Lesnara 02:54 0
8 Big E SmackDown 6 Brocka Lesnara 00:53 0
9 Cesaro SmackDown 8 Brocka Lesnara 00:18 0
10 Shelton Benjamin Raw 9 Brocka Lesnara 00:37 0
11 Shinsuke Nakamura SmackDown 10 Brocka Lesnara 00:20 0
12 MVP Wolny agent 11 Brocka Lesnara 00:24 0
13 Keith Lee NXT 12 Brocka Lesnara i Brauna Strowmana 03:32 1
14 Braun Strowman SmackDown 13 Brocka Lesnara i Keitha Lee 01:50 1
15 Ricochet Raw 15 Drew McIntyre’a 03:09 0
16 Drew McIntyre Raw — Zwycięzca 34:11 6
17 The Miz SmackDown 16 Drew McIntyre’a 00:30 0
18 AJ Styles Raw 17 Edge’a 07:49 0
19 Dolph Ziggler SmackDown 22 Romana Reignsa 12:20 0
20 Karl Anderson Raw 21 Randy’ego Ortona 09:46 0
21 Edge Hall of Fame 28 Romana Reignsa 23:43 3
22 King Corbin SmackDown 19 Drew McIntyre’a 04:06 1
23 Matt Riddle NXT 18 Kinga Corbina 00:41 0
24 Luke Gallows Raw 20 Edge’a 02:00 0
25 Randy Orton Raw 27 Edge’a 14:37 1
26 Roman Reigns SmackDown 29 Drew McIntyre’a 16:01 2
27 Kevin Owens Raw 24 Setha Rollinsa, Akama i Rezara* 06:59 0
28 Aleister Black Raw 23 Setha Rollinsa 05:06 0
29 Samoa Joe Raw 25 Setha Rollinsa 04:25 0
30 Seth Rollins Raw 26 Drew McIntyre’a 04:01 3

(*) – Akam i Rezar nie byli uczestnikami walki.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Ed Grabianowski: How Pro Wrestling Works. [w:] HowStuffWorks, Inc. [on-line]. Discovery Communications. [dostęp 2012-03-05].
  2. ↑ Live & Televised Entertainment. WWE. [dostęp 2012-03-21].
  3. ↑ a b c Jordan Garretson: Drew McIntyre won the 30-man Royal Rumble Match. [w:] WWE [on-line]. [dostęp 2020-01-26].
  4. ↑ a b c Jordan Garretson: Charlotte Flair won the 30-Woman Royal Rumble Match. [w:] WWE [on-line]. [dostęp 2020-01-26].
  5. ↑ 01/06 WWE Raw Results: Powell's review of Brock Lesnar's return, Andrade vs. Rey Mysterio for the U.S. Championship, The Viking Raiders vs. The Street Profits vs. Luke Gallows and Karl Anderson in a Triple Threat for the Raw Tag Titles, first show of 2020. Pro Wrestling Dot Net. [dostęp 2020-01-06].
  6. ↑ a b 01/20 WWE Raw Results: Powell's review of Andrade vs. Rey Mysterio in a ladder match for the U.S. Championship, Rusev and Liv Morgan vs. Bobby Lashley and Lana, WWE Champion Brock Lesnar, Royal Rumble developments. Pro Wrestling Dot Net. [dostęp 2020-01-20].
  7. ↑ a b Powell's WWE TLC live review: The Kabuki Warriors vs. Becky Lynch and Charlotte Flair vs Asuka in a TLC match for the Smackdown Tag Titles, Roman Reigns vs. King Corbin in a TLC match, Bray Wyatt vs. The Miz, Rusev vs. Bobby Lashley in a tables match. Pro Wrestling Dot Net. [dostęp 2019-12-15].
  8. ↑ a b 12/16 WWE Raw Results: Powell's review of Randy Orton vs. AJ Styles, Seth Rollins and AOP alliance follow-up, the night after WWE TLC. Pro Wrestling Dot Net. [dostęp 2019-12-16].
  9. ↑ 12/23 WWE Raw Results: Powell's review of Rey Mysterio vs. Seth Rollins for the U.S. Championship, Randy Orton and The Viking Raiders vs. AJ Styles, Luke Gallows, and Karl Anderson, Kevin Owens vs. Mojo Rawley in a No DQ match. Pro Wrestling Dot Net. [dostęp 2019-12-23].
  10. ↑ 12/30 WWE Raw Results: Powell's review of the Bobby Lashley and Lana wedding, Aleister Black vs. Buddy Murphy, the final Raw of 2019. Pro Wrestling Dot Net. [dostęp 2019-12-30].
  11. ↑ Powell's WWE TLC Kickoff Show results: Powell's live review of the TLC pre-show featuring Andrade vs. Humberto Carrillo. Pro Wrestling Dot Net. [dostęp 2019-12-15].
  12. ↑ Andrade captures the US Title during WWE Live Event at Madison Square Garden. WrestleView. [dostęp 2019-12-26].
  13. ↑ Royal Rumble adds another title match. Cageside Seats. [dostęp 2020-01-21].
  14. ↑ WWE Survivor Series results: Powell's live review of Brock Lesnar vs. Rey Mysterio in a No Holds Barred match for the WWE Championship, "The Fiend" Bray Wyatt vs. Daniel Bryan for the WWE Universal Championship, Becky Lynch vs. Shayna Baszler vs. Bayley in a non-title match. Pro Wrestling Dot Net. [dostęp 2019-11-24].
  15. ↑ a b c 11/29 WWE Friday Night Smackdown results: Powell's review of a new face in Bray Wyatt's Firefly Funhouse, New Day's open challenge for a Smackdown Tag Title match, Roman Reigns opening the showopublikowany=Pro Wrestling Dot Net. [dostęp 2019-11-30].
  16. ↑ a b 12/6 WWE Friday Night Smackdown results: Powell's review Roman Reigns vs. Dolph Ziggler, four-way for a shot at the Smackdown Tag Titles, Bray Wyatt toys with The Miz. Pro Wrestling Dot Net. [dostęp 2019-12-06].
  17. ↑ a b 12/20 WWE Friday Night Smackdown results: Powell's review Big E and Kofi Kingston vs. Shinsuke Nakamura and Cesaro in a non-title match, Bayley vs. Dana Brooke in a non-title match. Pro Wrestling Dot Net. [dostęp 2019-12-20].
  18. ↑ a b c 12/27 WWE Friday Night Smackdown results: Powell's review Daniel Bryan vs. King Corbin vs. The Miz for a WWE Universal Championship match at the Royal Rumble, Lacey Evans on Alexa Bliss's talkshow. Pro Wrestling Dot Net. [dostęp 2019-12-27].
  19. ↑ a b c 1/17 WWE Friday Night Smackdown results: Powell's review of Roman Reigns vs. Robert Roode in a tables match, Bayley vs. Lacey Evans in a non-title match, Big E vs. John Morrison, Kane appearance. Pro Wrestling Dot Net. [dostęp 2020-01-17].
  20. ↑ a b c 1/3 WWE Friday Night Smackdown results: Powell's review of Daniel Bryan and Roman Reigns vs. King Corbin and Dolph Ziggler, Sasha Banks and Bayley vs. Lacey Evans and Dana Brooke vs. Alexa Bliss and Nikki Cross. Pro Wrestling Dot Net. [dostęp 2020-01-03].
  21. ↑ a b 1/10 WWE Friday Night Smackdown results: Barnett's review of The Usos vs. King Corbin and Dolph Ziggler, John Morrison on Miz TV, Sasha Banks vs. Lacey Evans. Pro Wrestling Dot Net. [dostęp 2020-01-10].
  22. ↑ 12/13 WWE Friday Night Smackdown results: Barnett's review of the WWE TLC go-home show. Pro Wrestling Dot Net. [dostęp 2019-12-13].
  23. ↑ Jason Powell: WWE Royal Rumble Kickoff Show results: Powell's live review of Andrade vs. Humberto Carrillo for the U.S. Title, Sheamus vs. Shorty G. Pro Wrestling Dot Net. [dostęp 2020-01-26].
  24. ↑ Jason Powell: WWE Royal Rumble results: Powell's live review of the Royal Rumble matches, „The Fiend” Bray Wyatt vs. Daniel Bryan in a strap match for the WWE Universal Championship, Becky Lynch vs. Asuka for the Raw Women's Championship. Pro Wrestling Dot Net. [dostęp 2020-01-26].
  25. ↑ Jordan Garretson: Sheamus def. Shorty G. [w:] WWE [on-line]. [dostęp 2020-01-26].
  26. ↑ Kevin Powers: United States Champion Andrade def. Humberto Carrillo. [w:] WWE [on-line]. [dostęp 2020-01-26].
  27. ↑ John Clapp: Roman Reigns def. King Corbin (Falls Count Anywhere Match). [w:] WWE [on-line]. [dostęp 2020-01-26].
  28. ↑ John Clapp: SmackDown Women's Champion Bayley def. Lacey Evans. [w:] WWE [on-line]. [dostęp 2020-01-26].
  29. ↑ Kevin Powers: Universal Champion „The Fiend” Bray Wyatt def. Daniel Bryan. [w:] WWE [on-line]. [dostęp 2020-01-26].
  30. ↑ John Clapp: Raw Women's Champion Becky Lynch def. Asuka. [w:] WWE [on-line]. [dostęp 2020-01-26].

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]
2019 ← Gale WWE Network 2020 → 2021
WWE
WWE NXT
WWE NXT UK
Gale pay-per-view i WWE Network federacji WWE
Obecne
Dawne
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Royal_Rumble_(2020)&oldid=72233065”