Przejdź do zawartości

Zielona Góra

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
To jest stara wersja tej strony, edytowana przez Leszko20 (dyskusja | edycje) o 11:14, 10 wrz 2024. Może się ona znacząco różnić od aktualnej wersji.
Następująca wersja przejrzana tej strony, którą oznaczono 10 wrz 2024, była oparta na tej wersji.
Ten artykuł dotyczy miasta w województwie lubuskim. Zobacz też: inne miejsca o nazwie „Zielona Góra”.
Zielona Góra
miasto na prawach powiatu
Ilustracja
Ratusz, Wieża Łaziebna, Park Winny, Wieża Braniborska, kościół Matki Bożej Częstochowskiej, deptak
Herb Flaga
Herb Flaga
Państwo

 Polska

Województwo

 lubuskie

Data założenia

XIII wiek

Prawa miejskie

1323

Prezydent

Marcin Pabierowski

Powierzchnia

278,32[1] km²

Populacja (31.12.2022)
• liczba ludności
• gęstość


139 278[2]
506,2 os./km²

Strefa numeracyjna

68

Kod pocztowy

65-001 do 65-980[3]; 66-001 do 66-016 (dawna gmina wiejska)

Tablice rejestracyjne

FZ

Położenie na mapie województwa lubuskiego
Mapa konturowa województwa lubuskiego, blisko centrum na dole znajduje się punkt z opisem „Zielona Góra”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, po lewej znajduje się punkt z opisem „Zielona Góra”
Ziemia51°56′23″N 15°30′18″E/51,939722 15,505000
TERC (TERYT)

0862011[3]

SIMC

0988313[3]

Hasło promocyjne: „Wkręć się w Zieloną Górę”
Urząd miejski
ul. Podgórna 22
65-424 Zielona Góra[4]
Multimedia w Wikimedia Commons
Informacje w Wikipodróżach
Wiadomości w Wikinews
Hasło w Wikisłowniku
Strona internetowa
BIP
Zielona Góra, Dolny Śląsk i inne krainy historyczne Polski na tle współczesnych granic administracyjnych

Zielona Góra (ⓘ; łac. Thalloris, Prasia Elysiorum[5]; niem. Grünberg in Schlesien; cz. Zelená Hora, potocznie również Winny Gród) – miasto na prawach powiatu w zachodniej Polsce, największe miasto woj. lubuskiego, siedziba organów samorządu województwa, marszałka i zarządu województwa lubuskiego i Sejmiku Województwa Lubuskiego oraz jednostek im podporządkowanych oraz starosty powiatu zielonogórskiego, stolica diecezji zielonogórsko-gorzowskiej. Razem z Sulechowem i Nową Solą tworzy tzw. Lubuskie Trójmiasto. Należy do Związku Miast Polskich. Z dniem 1 stycznia 2015 roku powiększyła się o obszar gminy Zielona Góra[6][7]. Według danych GUS z 31 grudnia 2022 r., miasto było zamieszkiwane przez 139 278 osoby[8], co lokuje je na 24. pozycji w kraju pod względem liczby ludności[9].

Położenie

Wzgórza Piastowskie

Zielona Góra jest położona w zachodniej Polsce, na zboczu doliny rzeki Odry w miejscu, gdzie przecina ona pasmo wzgórz znane jako Wał Zielonogórski. Geograficznie znajduje się na terenie podprowincji Pojezierza Południowobałtyckie. Od północnego zachodu miasto graniczy z Niecką Płotowską, a od północnego wschodu z Niecką Chynowską[10].

Miasto leży na międzynarodowym szlaku drogowym i kolejowym łączącym Skandynawię z południem Europy. Od Poznania dzieli je 130 km, od Wrocławia 160 km, od Berlina 160 km, od Pragi 290 km, a od Warszawy 413 km[11].

Miejscowość historycznie jest częścią Dolnego Śląska[12] (leżąc na jego północnej granicy). W latach 1950–1998 miasto było stolicą województwa zielonogórskiego, ukształtowanego podczas reform w 1950 oraz 1975 roku[13].

18 maja 2014 na terenie gminy wiejskiej Zielona Góra zostało przeprowadzone referendum ws. połączenia gminy wiejskiej z miastem Zielona Góra[14]. Mieszkańcy w większości opowiedzieli się za takim rozwiązaniem[15][16]. Zgodnie z decyzją Rady Ministrów do połączenia doszło z dniem 1 stycznia 2015 roku[6].

Według danych z 1 stycznia 2015 powierzchnia miasta wynosi 278,32 km²[1].

W historii nazwa miasta notowana była w wielu językach oraz pod różnymi nazwami. Po łacinie Thalloris, Prasia Elysiorum[5], w niem. Grünberg in Schlesien oraz po polsku Zielona Góra.

Polską nazwę Zielona Góra w książce Krótki rys jeografii Szląska dla nauki początkowej wydanej w Głogówku w 1847 wymienił polski pisarz z Górnego Śląska Józef Lompa[17]. W 1945 używano przejściowo formy Zielonogóra[18], w obecnej formie oficjalnie od 1946[19].

Historia miasta

Wieża Łaziebna (Głodowa) – jeden z najstarszych zabytków miasta
 Osobny artykuł: Historia Zielonej Góry.

Czasy piastowskie i jagiellońskie

Początki miasta nie są dokładnie znane, ponieważ żaden dokument lokacyjny nie przetrwał do czasów współczesnych[12]. Za datę początku Zielonej Góry przyjmuje się 1222 rok za panowania księcia Henryka Brodatego, który sprowadził tutaj osadników[20]. Jednym ze źródeł pozwalających określić w czasie istnienie Zielonej Góry, jest dokument wystawiony przez Henryka III głogowskiego, datowany na 5 marca 1302 roku, w którym wspomniany teren został określony jako teritorio Grunenbergensi[12]. Miejsce to leżało nad wartkim wówczas i wydajnym strumieniem Złota Łącza, który przez następne stulecia był źródłem wody i energii dla mieszkańców i funkcjonującego tu przemysłu. Jako miasto wymienia się Zieloną Górę w dokumencie z 28 lutego 1312, odnoszącym się do spuścizny po Henryku III[21]. Miasto zostało lokowane na prawie magdeburskim w 1320. W 1323 książę głogowsko-żagański Henryk IV Wierny nadał Zielonej Górze pełne prawa miejskie (chociaż kroniki mówią jedynie, iż otrzymała prawa miejskie zaraz po Kożuchowie, leżącym w obecnym powiecie nowosolskim). Nadanie praw miejskich skutkowało zezwoleniem na osiedlanie się Niemców oraz zwolnieniem osadników z ceł i czynszów, w związku z czym od XIII wieku powoli zaczął się proces depolonizacji[22]. W 1335 miasto utraciło związek z Koroną. Na mocy układu zawartego przez Kazimierza Wielkiego z Janem Luksemburskim w Wyszehradzie Śląsk został odstąpiony Czechom, Zielona Góra wraz z całym Dolnym Śląskiem przeszła pod formalne zwierzchnictwo czeskie, jednakże Piastowie panowali tu do ostatnich dziesięcioleci XV w. Następnie po epizodzie węgierskim, Zielona Góra wraz z księstwem głogowskim była zarządzana przez przyszłych królów Polski Jana I Olbrachta i Zygmunta I Starego, po czym w 1508 znalazła się bezpośrednio pod panowaniem Czech (do 1526 Jagiellonów, następnie Habsburgów)[22].

Miasto przez niemal całą swoją historię związane było z Dolnym Śląskiem, a konkretniej księstwem głogowskim. Zielona Góra nigdy nie wchodziła w skład historycznej ziemi lubuskiej ze stolicą w (obecnie niemieckim) mieście Lubusz. Gród posiadał fortyfikacje i zamek (najprawdopodobniej jednak drewniany, stąd nie pozostał po nim żaden ślad, wskazówką jest m.in. stara nazwa ulicy Zamkowej nieopodal centrum miasta) – przedstawiał on jednak nikłą wartość strategiczną i najprawdopodobniej z rozkazu wizytującego te ziemie Jana Luksemburczyka został zburzony.

Od XVI w. do 1945

Panorama miasta w połowie XVIII wieku

Pierwszą znaną mapą, na której pojawiła się nazwa Grunberg, jest mapa Śląska Martina Helwiga z 1561[23].

W XVI i XVII wieku Zielona Góra była silnym ośrodkiem ruchu kalwińskiego. Z miasta wywodzili się teolog Abraham Scultetus i matematyk Bartłomiej Pitiscus. W 1727 w Zielonej Górze urodził się polski malarz Tadeusz Konicz[24].

Międzywojenny herb miasta

15 grudnia 1740 miasto zostało zajęte przez wojska Fryderyka II, wskutek czego Zielona Góra wraz ze Śląskiem została przyporządkowana władzy pruskiej[22]. Na początku XIX wieku następowało przejście z rękodzieła do produkcji na skalę przemysłową, którą starał się upowszechnić król Fryderyk Wilhelm II, który około roku 1797 podarował cechowi sukienników w Zielonej Górze maszynę przędzalniczą skonstruowaną przez mechanika Hoppego z Berlina[25]. W latach 1815–1945 miasto wchodziło w skład rejencji legnickiej wchodzącej w skład pruskiej Prowincji Śląsk ze stolicą we Wrocławiu.

W 1871 w Zielonej Górze otwarto linię kolejową, dzięki czemu miasto uzyskało połączenie ze znaczniejszymi ośrodkami państwa pruskiego[26]. W 1873 roku w Zielonej Górze było 11 zakładów napędzanych 26 maszynami parowymi o łącznej mocy 792 KM[25].

W 1898 zostało utworzone Towarzystwo Polskich Rzemieślników w Zielonej Górze. Jego założyciel Kazimierz Lisowski został zamordowany przez gestapo w 1935[27].

W 1939 liczyła 26 076 mieszkańców, w tym ok. 350 osób narodowości polskiej[28]. Była dużym ośrodkiem przemysłowym oraz znacznym węzłem kolejowym[26].

W czasie II wojny światowej w mieście rozlokowanych było kilkanaście obozów pracy wykorzystujących robotników przymusowych oraz filia niemieckiego obozu koncentracyjnego Groß-Rosen[29][30].

Polska Ludowa

Zakłady Przemysłu Wełnianego Polska Wełna (lata 60. XX wieku) – ob. Focus Mall

14 lutego 1945 Zielona Góra bez walki została zajęta przez armię radziecką (do nacierającej Armii Czerwonej wyszedł ówczesny proboszcz, ks. Georg Gottwald i poinformował, że w mieście przebywa już tylko ludność cywilna). Dzięki temu miasto nie zostało zniszczone. 6 czerwca 1945 Zielona Góra przeszła pod administrację polską stając się początkowo częścią województwa poznańskiego. Pierwszym polskim burmistrzem został Tomasz Sobkowiak[26]. Dotychczasowych mieszkańców miasta wysiedlono do Niemiec – Zielona Góra zasiedlana była jeszcze do końca lat 70. XX wieku, głównie przez ekspatriantów z Kresów Wschodnich oraz przybyszów z pobliskiej Wielkopolski.

Zielona Góra sfotografowana przez amerykańskiego satelitę wywiadowczego Corona 98 (KH-4A 1023) w dniu 23 sierpnia 1965 r.

6 lipca 1950 Zielona Góra została stolicą nowego województwa[31]. Od tego momentu zaczyna się okres szybkiej kariery miasta, które wyrasta na ważny ośrodek kulturalny, turystyczny, uniwersytecki i przemysłowy. Do grupy największych zakładów przemysłowych zaliczały się m.in. Zakłady Metalowe Zastal, Zakłady Aparatów Elektrycznych Lumel, Zielonogórska Fabryka Zgrzeblarek, Zakłady Przemysłu Wełnianego Polska Wełna, Lubuska Wytwórnia Win i Wódek Polmos, Zielonogórskie Fabryki Mebli, Fabryka Dywanów Novita[32]. Liczba mieszkańców wzrosła pięciokrotnie.

21 stycznia 1957 roku uruchomiono radiostację Polskiego Radia w Zielonej Górze[33].

30 maja 1960 miały miejsce pierwsze po wojnie na tak dużą skalę masowe protesty przeciwko władzy komunistycznej. Uczestniczyło w nich 5 tysięcy zielonogórzan. Był to sprzeciw mieszkańców wobec nakazu konfiskaty domu katolickiego. Protesty te nazwano wydarzeniami zielonogórskimi. Mimo to późniejsze umocnienie się pozycji PZPR w mieście oraz organizacja Festiwalu Piosenki Radzieckiej sprawiły, że w okresie prl-owskim do miasta przylgnęło przezwisko „Czerwona Góra”[34][35], pojawiające się nawet w prasie partyjnej[36].

22 lipca 1961 Zieloną Górę, jako jedno z czterech miast w Polsce, odwiedził Jurij Gagarin[37].

W latach 1965–1989 w Zielonej Górze odbywał się Festiwal Piosenki Radzieckiej.

W 1965 założono Wyższą Szkołę Inżynierską, która następnie przemianowana została na Politechnikę Zielonogórską. W 1971 powstała Wyższa Szkoła Pedagogiczna im. Tadeusza Kotarbińskiego w Zielonej Górze. W 2001 Politechnika i WSP połączyły się, tworząc Uniwersytet Zielonogórski[38].

W dniach 5–6 listopada 1966 w kościele Matki Bożej Częstochowskiej miały miejsce zielonogórskie obchody Sacrum Poloniae Millenium, którym przewodniczył metropolita krakowski abp Karol Wojtyła, późniejszy papież i święty Kościoła katolickiego Jan Paweł II[39][40].

W latach 1975–1998 miasto było siedzibą tzw. „małego” województwa zielonogórskiego.

W 1980 liczba mieszkańców miasta przekroczyła 100 tysięcy[28].

Po 1989 roku

W 1992 bullą Jana Pawła II Totus Tuus Poloniae populus, Zielona Góra stała się stolicą diecezji zielonogórsko-gorzowskiej, a dotychczasowy kościół parafialny św. Jadwigi został podniesiony do godności konkatedry[41].

W 1999 miasto stało się siedzibą władz samorządowych utworzonego wówczas województwa lubuskiego[42].

W 2015 po połączeniu gminy Zielona Góra z miastem, Zielona Góra stała się największym miastem województwa lubuskiego i szóstym w Polsce pod względem powierzchni[43].

W latach 2022–2023 w Zielonej Górze trwały obchody jubileuszu 800-lecia powstania miasta oraz 700-lecia uzyskania praw miejskich[44].

Tradycje winiarskie

Współczesna piwniczka winiarska na Winnym Wzgórzu

Zielona Góra znana jest jako polska stolica wina. Dawniej był to najdalej wysunięty na północ obszar w Europie z uprawą winorośli. Prawdopodobne początki tradycji winiarskich miasta sięgają 1150 roku, kiedy to do Zielonej Góry przybyli osadnicy z Frankonii, którzy przywieźli sadzonki oraz umiejętności uprawy winnej latorośli. Pierwsza wzmianka o uprawie winorośli pochodzi z 1314 roku[45]. Z czasem w Zielonej Górze i okolicy powstało bardzo wiele winnic. W 1890 winorośl uprawiano na powierzchni 1400 ha[46]. W okresie międzywojennym w okolicach Zielonej Góry istniało ok. 300 hektarów winnic[47]. W Zielonej Górze w okresie industrializacji powstało siedem znaczących wytwórni win, w tym słynne zakłady Gremplera. W 1826 August Grempler, wraz z dwoma współpracownikami, założył w Zielonej Górze pierwszą w Niemczech wytwórnię wina musującego. Na bazie tej fabryki powstała po 1945 Lubuska Wytwórnia Win, która w 1999 uległa likwidacji, kończąc tym samym produkcję przemysłową wina w Zielonej Górze[48].

W 1945 winnicę na Winnym Wzgórzu objął Grzegorz Zarugiewicz – instruktor winiarstwa z kresowych Zaleszczyk[49]. Odpowiadał też za plantacje należące do Lubuskiej Wytwórni Win[50]. Po II wojnie światowej, wiele zielonogórskich wytwórni skupiło się przede wszystkim na produkcji win owocowych. Jednakże ostatnią winnicę – w celu produkcji wina – uprawiano do 1977. Odrodzenie winiarstwa rozpoczęło się już w latach 80. XX wieku, kiedy to powstały Winnica „Kinga” i Winnica „Jędrzychów”. Współcześnie w całym regionie lubuskim istnieje 101 winnic (2021), z których większość została założona po 2001 roku[51].

Bogate tradycje produkcji wina w przeszłości obecne były w gospodarce i krajobrazie przestrzennym, o czym świadczą dawne wytwórnie win i rezydencje winiarzy, potężne piwnice i motywy winiarskie na fasadach kamienic[52]. Na terenie Zielonej Góry znajduje się kilkanaście bardzo dobrze zachowanych piwnic winiarskich, w tym m.in. znajdująca się przy ul. Wodnej unikatowa piwnica winiarska z 1786. Jest to jedyna tego typu piwnica w Polsce, charakterystyczna dla regionu Bordeaux we Francji. Nie powstała pod budynkiem ani na terenie wytwórni, ale została zbudowana w południowym zboczu winnic[53]. Wybudował ją w 1786 roku Johann Jeremias Seydel, który był w owych czasach najważniejszą personą, jeśli chodzi o zielonogórskich winiarzy i handlarzy winem. Należały do niego winnice położone w rewirze winiarskim Rodeland. Są to tereny dzisiejszego osiedla Słowackiego[54].

Wielowiekowe tradycje uprawy winorośli w Zielonej Górze zrodziły różnorodne obyczaje. Najbardziej spektakularnym ich przejawem jest hucznie obchodzone w pierwszej połowie września święto Winobrania. Poza tym odbywa się tu Lubuski Festiwal Otwartych Piwnic i Winnic (maj) oraz Dni Otwartych Piwnic Winiarskich (czerwiec) oraz Święto Młodego Wina (grudzień), a także tradycyjne winobranie w skansenie w ramach imprezy „U progu jesieni” (wrzesień). Coraz bardziej popularna jest też enoturystyka. W 2022 powstał Zielonogórski Szlak Winiarski[55].

Od 2006 w Muzeum Ziemi Lubuskiej znajduje się Muzeum Wina, jest to jedyna w Polsce ekspozycja stała ukazująca zarówno historię winiarstwa oraz zagadnienia związane z kulturą winiarską[56]. W 2015 w podzielonogórskim Zaborze powstała 33-hektarowa Winnica Samorządowa – wówczas największa winnica w Polsce. Tuż obok znajduje się Lubuskie Centrum Winiarstwa[57]. Przez Zieloną Górę prowadzi także Lubuski Szlak Wina i Miodu[58].

Pożary miasta

Odnotowany w źródłach pierwszy wielki pożar wybuchł w 1456, największy z 1582 zniszczył całe miasto a kolejne wybuchały w latach: 1608, 1627, 1631, 1651, 1689, 1735, 1793, 1834, 1893, 1902, 1903; ostatni z wielkich pożarów wybuchł w 1948[59].

Patron miasta

Św. Urban I, patron Zielonej Góry
Pomnik św. Urbana I na pl. Powstańców Wielkopolskich
Obraz św. Urbana I w kościele św. Urbana I

Patronem Zielonej Góry jest św. Urban I (papież i męczennik), który w tradycji chrześcijańskiej uznawany jest za patrona winiarzy, ogrodników, rolników, winnej latorośli oraz dobrych urodzajów. 24 listopada 2009 Rada Miasta (na wniosek mieszkańców skupionych w Społecznym Komitecie Ogłoszenia św. Urbana I Patronem Miasta Zielona Góra, który zebrał blisko 2 tys. podpisów na czterysta wymaganych)[60] przyjęła oświadczenie, w którym wyraziła chęć przyjęcia św. Urbana I patronem Zielonej Góry. 2 grudnia 2009 Przewodniczący Rady Miasta realizując podjęte oświadczenie, w imieniu organów stanowiącego i wykonawczego Miasta Zielona Góra zwrócił się z prośbą do władz kościelnych – ks. bpa Stefana Regmunta – o uznanie przez Stolicę Apostolską św. Urbana I patronem miasta Zielona Góra.

22 czerwca 2010 watykańska Kongregacja ds. Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów wydała dekret, którym ustanowiła i zatwierdziła św. Urbana I patronem Zielonej Góry[61]. Dekret można oglądać w Muzeum Ziemi Lubuskiej w Zielonej Górze w dziale poświęconym miastu[62]. Wybór ten został dodatkowo potwierdzony uchwałą Rady Miasta 31 sierpnia 2010.

Uroczyste przyjęcie patronatu odbyło się na specjalnie zwołanej sesji Rady Miasta w niedzielę 5 września 2010 roku[63]. Tego samego dnia na Starym Rynku podczas obchodów Dni Zielonej Góry – Winobrania nastąpiło publiczne ogłoszenie patronatu św. Urbana I nad Zieloną Górą. 11 września 2011 r. podczas Winobrania odbyło się uroczyste wprowadzenie relikwii św. Urbana I[64].

Od tego czasu Dni Zielonej Góry rozpoczynają się obchodami ku czci patrona miasta – św. Urbana I[65]. W dniu rozpoczęcia Winobrania (zawsze w sobotę) ma miejsce tzw. „Noc św. Urbana”, która rozpoczyna się wieczorną mszą św. w intencji mieszkańców i gości winobraniowych w kościele patronalnym pw. św. Urbana I na Wzgórzu Braniborskim. Po mszy ma miejsce barwny orszak z figurą i relikwiami patrona miasta do zielonogórskiej konkatedry pw. św. Jadwigi Śląskiej. Następnego dnia (w niedzielę) po uroczystej mszy św. w intencji miasta z udziałem władz samorządowych i mieszkańców orszak z relikwiami św. Urbana I udaje się pod ratusz, gdzie odbywają się dalsze uroczystości ku czci patrona[66]. Od 2018 orszak w drodze do ratusza zatrzymuje się pod pomnikiem patrona miasta, gdzie jest odmawiana modlitwa za Zieloną Górę. 30 sierpnia 2018 na pl. Powstańców Wielkopolskich został odsłonięty pomnik św. Urbana I[67].

26 października 2011 po przeprowadzeniu postępowania wyjaśniającego na wniosek mieszkańca miasta, Prokuratura Rejonowa w Zielonej Górze skierowała wniosek[68] do Rady Miasta o uchylenie uchwały z 31 sierpnia 2010 o patronacie jako wydanej z naruszeniem prawa. Nielegalność takiej uchwały wynika z faktu, iż radni nie posiadają kompetencji (podstawy prawnej) do powoływania patrona miasta, gdyż jest to wyłącznie sprawa wiernych i hierarchii kościelnej[69].

Zabytki

Ratusz
Ratusz – po lewej stronie widoczne jest południowe wejście do kościoła Matki Bożej Częstochowskiej
Stary Rynek i Ratusz nocą
Konkatedra św. Jadwigi Śląskiej
 Osobne artykuły: Zabytki w Zielonej Górze i Pomniki w Zielonej Górze.
Kościół Matki Bożej Częstochowskiej (dawny ewangelicki)
Kaplica na winnicy

Zielona Góra jest miastem zabytkowym, z racji niewielkich zniszczeń wojennych pozostała tutaj cała przedwojenna zabudowa miejska. Szczególne walory estetyczne posiada Stare Miasto oraz przedwojenne wille wzdłuż alei Niepodległości, reprezentacyjnego traktu miejskiego. Znajduje się tu też wiele budynków o unikalnej architekturze – dzieła berlińskich architektów, jak np. teatr zaprojektowany przez Oskara Kaufmanna. Oprócz pięknych niewielkich kamienic w najstarszej części miasta, jest tu też wiele budynków postindustrialnych dostosowanych do nowych funkcji, np. lofty w okolicach ulicy Fabrycznej czy część budynków Fabryki Wełny zaadaptowane na centrum handlowe.

Deptak
Deptak ul. Żeromskiego
Deptak ul. Żeromskiego
Fragment murów obronnych
Fragment murów obronnych
Fragment murów obronnych
Stary Rynek
Gmach Sądu Okręgowego
Wydział Prawa i Administracji Uniwersytetu Zielonogórskiego (dawna Resursa Kupiecka)
Wieża Braniborska

Do wojewódzkiego rejestru zabytków wpisane są[70]:

  • miasto – historyczny układ architektoniczno-urbanistyczny
  • konkatedra – kościół rzymskokatolicki parafialny pod wezwaniem św. Jadwigi Śląskiej, datowany na drugą połowę XIII wieku, z lat 1372–1394, 1572 roku, z połowy XIX wieku, jest najstarszym zabytkiem architektonicznym w mieście; kościół halowy, Plac ks. bpa Wilhelma Pluty
  • kaplica pw. Narodzenia Najświętszej Marii Panny zwana kaplicą na Winnicy. Zbudowana w pierwszej połowie XIV wieku w dowód wdzięczności przez ocalałych Zielonej Góry od panującej w 1314 r. zarazy, w XV wieku zastąpiona budowlą murowaną z kamienia. W latach 70. XIX wieku obiekt był własnością zielonogórskiego winiarza, który po przebudowaniu kaplicy prowadził w niej wyszynk wina, ul. Aliny 17
  • fragmenty murów obronnych z cegły i kamienia polnego, z XIV wieku, plac Powstańców Wielkopolskich
  • wieża Łaziebna (Głodowa) z 1487 r., została zbudowana na planie prostokąta, jest pozostałością po średniowiecznym systemie obwarowań miejskich. Ma 35 m wysokości i trzy kondygnacje. Budowla gotycka, przykryta barokowym hełmem. Jej nazwa wzięła się od położonej w pobliżu łaźni miejskiej. Bywa również nazywana – Głodową w wyniku zburzenia oryginalnej wieży Głodowej, która stała kilkadziesiąt metrów dalej. W czasach średniowiecznych wieża służyła jako więzienie, Plac Pocztowy[71]
  • ratusz, wybudowany XV wieku w stylu gotyckim, co pokazuje odsłonięta spod tynku wnęka po fasadzie. Ratuszowa wieża licząca 54 metrów w wyniku błędów konstrukcyjnych jest nieznacznie odchylona od pionu[71]. Codziennie o 12 z wieży ratusza odgrywany jest hejnał miasta pt. „Hymn Ziemi Lubuskiej”[72], Stary Rynek
  • dawny dom Stanów Ziemskich, wybudowany w latach 1690–1692, był siedzibą samorządu powiatowego i powiatowego organu podatkowego. Bywali w nim między innymi królowie Prus Fryderyk Wilhelm I i Fryderyk II Wielki, a także król Polski i książę Saksonii August II Mocny[73], ul. gen. Sikorskiego 6
  • dawny Zajazd Poczty Kurierskiej z 1740 r., stację pocztowo-dyliżansową tworzyło wiele zabudowań: stajnie, powozownia, kuźnia i warsztat kołodziejski, a także pokoje gościnne, pokój odpraw podróżnych i izba pocztylionów, ul. Jedności 78[74]
  • dawny kościół ewangelicki, obecnie rzymskokatolicki parafialny pod wezwaniem Matki Bożej Częstochowskiej, szachulcowy, zbudowany w latach 1743–1777 jako zbór ewangelicki; wieżę dostawiono kilkanaście lat później. Znajdują się w nim m.in. barokowy ołtarz główny, kamienna rokokowa chrzcielnica oraz szereg rzeźbionych płyt epitafijnych, ul. Adama Mickiewicza
  • dawna szkoła ewangelicka z 1770 r., przeznaczona była dla 200 uczniów początkowo tylko dla osób wyznania protestanckiego, ul. Kazimierza Lisowskiego 1-3[75]
  • kapliczka wotywna, wybudowana w 1780 r. w stylu klasycystycznym dla upamiętnienia ofiar zarazy, która 100 lat wcześniej spowodowała śmierć trzech czwartych mieszkańców Zielonej Góry, Osiedle Pomorskie[76]
  • dom winiarza na Winnym Wzgórzu z 1818 r., obecnie stanowi część zielonogórskiej palmiarni, ul. Ceglana 12a
  • dawna Resursa Kupiecka z 1829 r. i 1901 r., obecnie Wydział Prawa i Administracji UZ, Plac Słowiański 9
  • dawne gimnazjum im. Fryderyka Wilhelma IV z 1846 r., obecnie Sąd Okręgowy, Plac Słowiański 6
  • Sąd Okręgowy, Plac Słowiański 1/ Jedności 6, z lat 1855–1856
  • wieża Braniborska powstała w latach 1859–1860 jako restauracja-winiarnia z wieżą widokową, obecnie obserwatorium astronomiczne Uniwersytetu Zielonogórskiego, ul. Lubuska 2[77]
  • kaplica staroluterańska, wybudowana w stylu neogotyckim w 1866 r., obecnie kościół polskokatolicki pod wezwaniem Matki Bożej Królowej Polski, ul. Dr Pieniężnego 25b[78]
  • zespół produkcyjno-gospodarczy dawnych winiarni, z XIX wieku/XX wieku, ul. Ceglana 2
  • zespół dawnych tkalni z XIX wieku: budynek, obecnie produkcyjno-mieszkalny, magazyn, ul. Fabryczna 13
  • budynki wytwórni win z 1870 r. – XX wieku: budynek administracyjny, budynek produkcyjny z piwnicami, ul. Moniuszki 16
  • zespół fabryk włókienniczych z 1872 r. – XX wieku: dwie hale fabryczne, magazyn, fabryka sukna, ul. Fabryczna 14
  • dawna tzw. „czerwona szkoła” z 1882-1883, obecnie Sąd Rejonowy, Pl. Słowiański 12
  • zakład opiekuńczo-leczniczy Elżbietanek z kaplicą i domem zakonnym z 1885-1908, Pl. Powstańców Wielkopolskich 4
  • dawny kościół staroluterański z lat 1909–1911, obecnie ewangelicko-augsburski kościół Jezusowy, ul. Kazimierza Wielkiego[79]
  • dawne Liceum Żeńskie z lat 1909–1911, obecnie Rektorat Uniwersytetu Zielonogórskiego, ul. Licealna 9[80]
  • dawny kościół ewangelicki, obecnie rzymskokatolicki parafialny pod wezwaniem Najświętszego Zbawiciela, zbudowany w latach 1915–1917 dla parafii ewangelicko-augsburskiej. W 1946 przejęty przez katolików. Z racji znakomitej akustyki w świątyni odbywają się koncerty. W 1926 r. wykonano tu słynne wówczas oratorium „Quo vadis” Feliksa Nowowiejskiego z udziałem kompozytora. Jego fundatorem był Georg Beuchelt, znany przemysłowiec, Aleja Niepodległości 28
  • zespół fabryczny „Polska Wełna”, z lat 1920–1937: wykańczalnia tkanin, tkalnia, przędzalnia, magazyn i biura, kotłownia, farbiarnia, zmiękczalnia wody, obecnie centrum handlowe Focus Mall, ul. Wrocławska 17
  • dawna Hala Miejska z budynkiem administracyjnym oraz gmach Teatru Operowego, obecnie Teatr Lubuski, modernistyczny gmach powstał w 1931 r. według projektu Oskara Kaufmanna, był obiektem wielofunkcyjnym, przystosowanym do wystawiania dzieł zarówno dramatycznych, muzycznych, baletowych, filmów, a przede wszystkim oper, przebudowany w latach 1974–1978, Aleja Niepodległości 3/5
  • dawny cmentarz żydowski założony w 1814 r. zniszczony w latach 60. XX w., zachował się dom pogrzebowy, ogrodzenie murowane, ul. Wrocławska 60a[81]
  • część linii dawnej kolei szprotawskiej („Kleinbahn Grünberg-Sprottau”) – niepaństwowa linia kolejowa wytyczona pomiędzy dwoma przemysłowymi miastami Dolnego Śląska: Zieloną Górą i Szprotawą. Od drugiej połowy lat 40. XX w. nie funkcjonuje, w większości rozebrana.
  • piwnica winiarska, ul. Wodna, z XIX wieku
  • sala sportowa, dawny kościół starokatolicki, ul. Moniuszki 14, z 1850 r., 1870 r.
  • hala sportowa, ul. Chopina 19, z ok. 1930 r.
  • domy, ul. Bankowa 1, 4, 5, 6, XIX wieku/XX wieku
  • willa, ul. Batorego 53, z połowy XIX wieku: ogród, ogrodzenie, met.
  • domy, ul. Bohaterów Westerplatte 32, 45, z XIX wieku
  • domy, ul. Bolesława Chrobrego 1, 2, 3, 4, 5, 6, 12, 15, 18, 20, 21, 23, 24, 25, 28, 30, 44, 46-48, 50, z XIX wieku/XX wieku
  • domy, ul. Drzewna 1, 20, 24, z XVIII wieku, XIX wieku
  • willa, ul. Dworcowa 33, 41, z XIX wieku
  • dom, ul. Fabryczna 15, z XIX wieku
  • domy, ul. Głowackiego 2/4, 3/5, 6/8, 7, 10, z XIX wieku/XX wieku
  • domy, ul. Grottgera 1, 3, 5, 7, 9, 11, 19, z XVIII/XIX wieku
  • domy, ul. Jedności 1, 3, 4 z oficyną, 5, 12, 14, 15, 17, 19, 33, 38 z oficyną, 46, 76 stajnia pocztowa, 80, 100, z XVII wieku, XIX wieku
  • dom, ul. Kasprowicza 1
  • domy, ul. Kazimierza Wielkiego 6, 8, 10, 13, 14, z XIX wieku/XX wieku
  • domy, ul. Kopernika 1, 13, z XVIII wieku, XIX wieku
  • domy, ul. Kościelna 1, 2, 4, 5, 9, 11 wikarówka, 13 szkoła katolicka, obecnie wikariat parafii św. Jadwigi Sląskiej, z XVII wieku, XVIII/XIX wieku
  • domy, ul. Kożuchowska 1, 2, 3, z XIX wieku/XX wieku
  • dom, ul. Krasickiego 25, z XIX wieku
  • dom, ul. Krawiecka 5, z 1906 r.
  • domy, ul. Kupiecka 2, 3, 5, 12, 13, 20, 22, 23, 32, 38, 40, 43, 70, 72, z XVIII/XIX wieku, XX wieku
  • domy, ul. Lisowskiego 2, 4, 5, 10, 14, 15, 18, z XVIII, XIX wieku
  • domy, ul. Mariacka 2, 3, 5, 7, z XIX wieku
  • domy, ul. Masarska 2, 3, 4, 5, 6, 8, 9, 11, 13, z XVII wieku, XIX wieku, XX wieku
  • domy, ul. 1 Maja 21, 23, 19, z XIX wieku, XX wieku
  • domy, Plac Matejki 10, 11, 12, 17, z XVIII/XIX wieku, XX wieku
  • domy, ul. Mickiewicza 1, 3, 13, 14 plebania, z XVIII/XIX wieku
  • domy, ul. Moniuszki 3 z oficyną, 7, 11, z XIX wieku
  • domy, Aleja Niepodległości 1, 2, 4, 6, 7, 8, 13,15, 16, 18, 19 portal z XVI wieku, 21, 22, 24, 25, 28, 29 willa, obecnie przedszkole, 33, 35, 36 willa, z XIX wieku/XX wieku
  • dom, ul. Ogrodowa 12
  • domy, Plac Pocztowy 1, 3, 4, 5, 6, 7, 9, 10, 11, 16, 17, z XVIII, XIX wieku
  • dom, ul. Pod Filarami 1, 2/4, 3, z XIX wieku, XX wieku
  • dom, Plac Powstańców Wielkopolskich 7, z 1800 r.
  • domy, ul. Reja 2, 3, 4 z dwoma budynkami gospodarczymi, 5, 6, 7 z oficyną i stolarnią, 8 z oficyną i budynkiem gospodarczym, 9, 10, 11, 13, z XX wieku
  • domy, ul. Sienkiewicza 2/4, 6, 10, 11 zespół willowy: willa, ogród, ogrodzenie, 14, 16/18, 21, 22, 24, 26, 27, 29, 30, 33, 38, 54 nie istnieje, z XIX wieku/XX wieku
  • domy, ul. Sikorskiego 1, 2, 15, 18, 18-20, 24, 25, 29, 33, 36, 47a, 49, 52, 53, 55, 62, 63, 66-76 dom mieszkalny sukienników, 71, 84, z XVIII wieku, XIX wieku/XX wieku
  • domy, ul. Skargi 7, 12, z XVIII/XIX wieku
  • domy, ul. Sobieskiego 2, 3, 4/6, 5, 8/10, 9, 9a, 12, 14, z XVIII/XIX wieku
  • dom, ul. Sowińskiego 2, z początku XX wieku
  • domy, Stary Rynek 3, 4, 5, 6, 7, 8, 10, 11, 13, 16, 17, 18, 19, 20, 21, 22, 23, 24, 28 piwnice domu z XVII wieku, XVIII wieku, XIX wieku, XX wieku; rynek stanowi centralny punkt miasta od XIV wieku do dziś. Był przez stulecia głównym placem handlowym, przez który przebiegał też główny trakt komunikacyjny
  • domy, ul. Strzelecka 3, 4, 12, 14, 16, 18, 22, z XVIII/XIX wieku
  • dom, ul. Świętojańska 6, z XVIII/XIX wieku
  • dom, ul. Tylna 31, z 1796 r.
  • willa, ul. Ułańska 7, z 1926 r.
  • dom, ul. Wandy 46, z XVIII/XIX wieku
  • dom, Aleja Wojska Polskiego 1, z lat 1929–1930
  • domy, ul. Wrocławska 7, 12 z budynkiem gospodarczym, 24 nie istnieje, 26, 27, 28, 29, 30, 31, 35, 37, 40, z XIX wieku/XX wieku
  • domy, ul. Wyspiańskiego 2, 4, 5, 8, 10, 12, 16, z XIX wieku, XX wieku
  • dom winiarski, obecnie mieszkalny, ul. Zakręt 2, z połowy XIX wieku
  • dom, ul. Zamkowa 11, murowano-szachulcowy, z połowy XIX wieku, nie istnieje
  • domy, ul. Żeromskiego 1, 2, 4, 6, 10, 13, 14, 15, 16, 17, 18, 19, 21, 23, z XVIII wieku, XIX wieku/XX wieku

inne zabytki:

  • palmiarnia – powstała w 1961, dostawiona do domku winiarskiego Augusta Gremplera z 1818. Mieści się w niej restauracja z salami konsumpcyjnymi pośród tropikalnej roślinności, kawiarnia oraz dwa tarasy widokowe. W otoczeniu Palmiarni znajduje się odtworzona winnica, nawiązująca do dawnych rozległych plantacji, pokrywających wszystkie stoki podmiejskie, plac zabaw, zielony labirynt, napis „I <3 Zielona” oraz piwniczka winiarska, która posiada w swojej ofercie wyłącznie wina z województwa lubuskiego.
  • pomnik św. Jana Nepomucena przy konkatedrze, podstawa z 1740 r., figura 1900 r.
  • rzeźba Hansa Krückeberga Chłopiec ze źrebięciem z lat 30 XX w.[82]

zabytki na terenie dzielnicy Nowe Miasto:

Kultura

Koncert w ramach Lata Muz Wszelakich
 Z tym tematem związana jest kategoria: Kultura w Zielonej Górze.

Kultura w Zielonej Górze to przede wszystkim Winobranie na początku września – duża impreza plenerowa, podczas której centrum miasta zapełnia się mieszkańcami i turystami. Ponadto w mieście działa kilka muzeów i galerii sztuki, Filharmonia Zielonogórska, Lubuski Teatr, kina oraz kilkanaście klubów muzycznych. W mieście odbywa się kilka festiwali muzycznych i kulturalnych. m.in. Międzynarodowy Festiwal Folkloru, Festiwal Kabaretu, CORNO Brass Music Festival, Festiwal Filmu i Teatru – Kozzi Film Festiwal i Quest Europe.

Przy Alei Niepodległości znajduje się Galeria BWA, w której odbywają się wystawy sztuki współczesnej, koncerty i spotkania dyskusyjne. Środowisko malarskie skupia się wokół Okręgu Zielonogórskiego Związek Polskich Artystów Plastyków. Aktywnym miejscem na kulturalnej mapie miasta w latach 1998–2018 pod kierownictwem Bruna Aleksandra Kiecia oraz Anety Szlachetki funkcjonował „Klub Muzyczny 4 Róże dla Lucienne”, w którym przy współpracy z Fundacją Rozwoju Kultury „Kombinat Kultury”[84] odbyło się ponad 4000 imprez artystycznych m.in.: koncerty, pokazy filmowe, slamy poetyckie, biesiady, wystawy, spektakle teatralne i kabaretowe. Klub współorganizował festiwale „Rock Nocą”, Róże Jazz Festival[85]” oraz „KinoPozaKinem Filmowa Góra”[86].

W Zielonej Górze działa Zielonogórski Ośrodek Kultury[87], którego siedzibą jest położony w parku na Wzgórzach Piastowskich amfiteatr im. Anny German. Obiekt mieści blisko 5 tysięcy widzów. Rozpoczął on szeroką działalność na początku lat 70. XX wieku. Wtedy to nowy obiekt wybudowali mieszkańcy w czynie społecznym. Pierwszy koncert odbył się w 1973 roku podczas IX Festiwalu Piosenki Radzieckiej. Później obiekt przebudowano. Pojawiły się m.in. nowoczesna scena, zaplecza, pomieszczenia dla akustyków. Od 1987 roku amfiteatr nosi imię Anny German[88].

Latem w lipcu i sierpniu Zielonogórski Ośrodek Kultury organizuje na terenie miasta „Lato Muz Wszelakich”, w ramach którego odbywa się całe spektrum koncertów plenerowych, spektakli, wystaw i pokazów[89].

W mieście funkcjonują także:

  • Regionalne Centrum Animacji Kultury[90], które pełni funkcję instytutu kultury działającego w obszarze edukacji kulturowej, ochrony dziedzictwa kulturowego i badań w kulturze[91]. Do RCAK należy otwarte w 2021 Centrum Kreatywnej Kultury m.in. z nowoczesną salą multimedialną – studiem foto i video. Przy RCAK działa Lubuski Zespół Pieśni i Tańca im. Ludwika Figasa[92],
  • Młodzieżowe Centrum Kultury i Edukacji „Dom Harcerza”[93], przy którym działa powstały w 1973 r. Zespół Taneczny „Maki”[94].

Teatry, filharmonia

Filharmonia Zielonogórska
Budynek Teatru Lubuskiego

Pierwszy teatr miejski i operowy w Hali Miejskiej otwarto 1 kwietnia 1931 roku operą Madame Butterfly. Autorem projektu budynku był Oskar Kaufmann, twórca m.in. Volksbühne i Renaissance-Theater w Berlinie. Gmach mieścił wielofunkcyjną scenę, przystosowaną do wystawiania dzieł zarówno dramatycznych, muzycznych, baletowych, a także oper i wyświetlania filmów. Widownia liczyła 730 miejsc[26]. Po II wojnie światowej zaniechano wystawiania oper w mieście, natomiast mocno rozwinął się teatr miejski, miasto dorobiło się stałego zespołu (przed wojną teatr działał na zasadzie impresariatu). Po wojnie funkcjonowały w mieście teatralne zespoły amatorskie, z których największą sławę zdobyły dwa: Amatorski Teatr Kolejarza i Reduta, skupiona wokół Polskiej Wełny. To ze zrębów tych zespołów ukształtował się zawodowy kształt ówczesnego Państwowego Teatru Ziemi Lubuskiej w Zielonej Górze. Działalność Teatru zainaugurowała Zemsta w reżyserii Róży Gelli-Czerskiej (24 listopada 1951, nieoficjalna prapremiera 19 listopada 1951). Po roku 1990 zamknięto Scenę Lalkową, którą współtworzyła Halina Lubicz, legendarna aktorka Teatru. Lubuski Teatr w Zielonej Górze (w takim kształcie nazwa funkcjonuje od lutego 2019) posiada dwie sceny: Dużą Scenę im. Stanisława Cynarskiego i Scenę Kameralną im. Stanisława Hebanowskiego.

Działająca w mieście Filharmonia Zielonogórska organizuje koncerty muzyki klasycznej, a niekiedy także muzyki popularnej. W okresie letnim filharmoników zielonogórskich można usłyszeć na scenie plenerowej przed budynkiem Filharmonii podczas koncertów promenadowych. W mieście działa także towarzystwo śpiewacze Cantores Viridimontani, organizujące koncerty muzyki dawnej w tutejszych kościołach.

W mieście działa także Teatr Muzyczny – The Droshkoov Theatre[95].

Muzea i galerie

Muzeum Ziemi Lubuskiej

Miasto posiada kilka muzeów i galerii, rozlokowanych częściowo w centrum miasta oraz w podmiejskich dworach i pałacach.

Inne miejsca to Galeria PWW (ul. Ogrodowa), Galeria Pro Arte ZPAP (Stary Rynek), Salon Sztuki Dawnej (ul. Moniuszki).

Kina

  • Kino Newa – studyjne kino zlokalizowane niedaleko dworca kolejowego PKP, przy ul. K. Wielkiego 21. Widownia na 215 osób. Kino wyświetla filmy niekomercyjne[96]. Uruchomione 17 grudnia 1960.
  • Cinema City – 9 sal, 1305 miejsc. Kino mieści się w centrum handlowym Focus Mall. Otwarte 17 października 2008[97].
  • Kino Nysa – najstarsze kino Zielonej Góry, uruchomione w 1921 roku, wyświetlało filmy nieprzerwanie do końca października 2015, kiedy to zostało sprzedane. Posiadało widownie z balkonem, łącznie na 305 osób[98]. Kino mieściło się na starym mieście naprzeciw Teatru Lubuskiego przy al. Niepodległości[99].

Imprezy cykliczne

Amfiteatr im. Anny German

Przed laty miasto było gospodarzem międzynarodowego Festiwalu Piosenki Radzieckiej, odbyło się 26 jego edycji. Od 2008 r. reaktywowano go jako Festiwal Piosenki Rosyjskiej, lecz z przyczyn politycznych w 2014 roku nie odbyła się jego 7. edycja. Dzisiaj odbywające się imprezy cykliczne to:

  • Lubuski Orszak Trzech Króli (styczeń)
  • Zielonogórskie Kolędowanie (styczeń)
  • Zielonogórski Jarmark Wielkanocny „Kraszanka” (marzec/kwiecień)
  • Kaziuki w Muzeum Etnograficznym w Ochli (marzec/kwiecień)
  • Zielonogórskie Spotkania Artystyczne. Festiwal „Klan Machaliców i Przyjaciele” (kwiecień)
  • Międzynarodowy Festiwal Gitarowy (maj)
  • Noc Muzeów (maj)
  • Lubuski Festiwal Otwartych Piwnic i Winnic (maj)
  • Ogólnopolski Festiwal Piosenki Dziecięcej i Młodzieżowej FUMA (maj)
  • Międzynarodowy Festiwal Francuskojęzycznych Filmów Krótkometrażowych – FrankoFilm Festiwal (maj/czerwiec)
  • Ginące zawody i umiejętności w Muzeum Etnograficznym w Ochli (maj/czerwiec)
  • Bachanalia – Dni Kultury Studenckiej (czerwiec)
  • Zielonogórskie Uwielbienie (w Boże Ciało)
  • Dni Otwartych Piwnic Winiarskich (czerwiec)
  • Festiwal Filmu i Teatru – Kozzi Film Festiwal (czerwiec)
  • Dobre, smaczne, bo lubuskie w Muzeum Etnograficznym w Ochli (czerwiec)
  • Nocny Spacer Pidżamowców po Wzgórzach Piastowskich (czerwiec)
  • Lato Muz Wszelakich (lipiec-sierpień)
  • Piknik Naukowy w Centrum Nauki Keplera (lipiec)
  • Międzynarodowy Festiwal Folkloru „Oblicza Tradycji” (co dwa lata, wymiennie z Festiwalem Folkloru, w sierpniu)
  • Międzynarodowy Festiwal Sztuki Ulicznej Busker Tour (sierpień)
  • Noc spadających gwiazd w Muzeum Etnograficznym w Ochli (sierpień)
  • Corno – Brass Music Festival (sierpień)
  • Święto Miodu w Muzeum Etnograficznym w Ochli (sierpień)
  • Dożynki Miejskie (sierpień)
  • Międzynarodowy Festiwal Filmowy „Quest Europe” (sierpień/wrzesień)
  • Winobranie – Dni Zielonej Góry (wrzesień)
  • „Noc św. Urbana” (wrzesień)
  • Ogólnopolski Festiwal Tańca MOVE Zielona Góra (wrzesień)
  • „Zielonogórska Połówka” – Novita Półmaraton Zielonogórski (wrzesień)
  • U progu jesieni w Muzeum Etnograficznym w Ochli (wrzesień)
  • Bachanalia Fantastyczne – Ogólnopolski Festiwal Miłośników Fantastyki (wrzesień/październik)
  • Jazz Crossing Festival (październik)
  • Biennale Zielona Góra (październik-listopad)
  • Zielonogórski Bieg Niepodległości (listopad)
  • Święto Niepodległości w Muzeum Etnograficznym w Ochli (listopad)
  • Lubuskie Zaduszki Jazzowe (listopad)
  • Święto Lubuskiego Młodego Wina (listopad)
  • Festiwal Green Town of Jazz (listopad)
  • Festiwal Literacki im. Anny Tokarskiej (listopad-grudzień)
  • Święto Młodego Wina (początek grudnia)
  • Jarmark Bożonarodzeniowy na deptaku (grudzień)
  • Jarmark Bożonarodzeniowy w Muzeum Etnograficznym w Ochli (grudzień)

Winobranie

 Osobny artykuł: Winobranie w Zielonej Górze.

Oficjalnym miejskim świętem jest Winobranie, co urzędowo ogłosił magistrat w 1852 r. Co roku, przez dziewięć kolejnych dni pierwszej połowy września, klucze do bram miasta dzierży rzymski bóg wina Bachus, który wraz ze swoją świtą oprowadza turystów po Zielonej Górze. Przyjezdni goście mogą napić się miejscowego trunku, zwiedzić lokalne winnice, posłuchać muzyki i skorzystać z bogatej oferty kulturalnej i rozrywkowej.

Życie studenckie

Kabaret na scenie klubu Gęba

W Zielonej Górze studiuje ponad 10 tys. studentów[100]. To właśnie w tutejszych klubach studenckich, takich jak Gęba, powstał w latach 90. fenomen kabaretów (Zielonogórskie zagłębie kabaretowe). Dziś takie kluby są w większości zamknięte (Karton, Zatem Highlander). Największą imprezą są organizowane corocznie w maju Bachanalia, ściągające na plenerowe imprezy muzyczne nawet 5 tysięcy osób. Życie studenckie toczy się praktycznie tylko w klubach studenckich (Gęba, U Ojca, WySPa) na terenie kampusów uczelnianych, popularny był też klub 4 Róże, Wyspa, Straszny Dwór, Studio. Wcześniej działał również aktywny kulturalnie skłot Awaria, zrzeszający tutejszą scenę alternatywną i organizujący liczne koncerty ska, oi i punk.[potrzebny przypis]

Biblioteki

 Osobny artykuł: Wojewódzka i Miejska Biblioteka Publiczna w Zielonej Górze.
Wojewódzka i Miejska Biblioteka Publiczna w Zielonej Górze

Wojewódzka i Miejska Biblioteka Publiczna im. Cypriana Norwida w Zielonej Górze jest jedną z dwóch publicznych bibliotek wojewódzkich w woj. lubuskim. Obecną siedzibę placówki oddano do użytku w 1975. Biblioteka posiada status biblioteki naukowej oraz wiele filii i oddziałów na terenie miasta. Odbywają się w niej liczne wystawy oraz spotkania autorskie z pisarzami (w ramach tzw. „Czwartków Lubuskich”), a osoby, które ją odwiedziły, to m.in. ks. Jan Twardowski, William Wharton, Jonathan Carroll i Tadeusz Różewicz. Biblioteka Wojewódzka ma również swoją oficynę wydawniczą – „Pro Libris”. Zarejestrowana w 2003 liczba czytelników wyniosła prawie 32 tys. osób. Średnio czytelnik wypożycza 17 książek rocznie.

W mieście funkcjonuje ponadto Pedagogiczna Biblioteka Wojewódzka im. Marii Grzegorzewskiej, której organem prowadzącym jest województwo lubuskie[101] oraz Biblioteka Uniwersytetu Zielonogórskiego. Uczelnia jest również pomysłodawcą i koordynatorem projektu pn. Zielonogórska Biblioteka Cyfrowa[102].

 Zobacz też: Skansen etnograficzny w Ochli, Muzeum Archeologiczne Środkowego Nadodrza w Świdnicy, Lubuskie Muzeum Wojskowe, Biuro Wystaw Artystycznych w Zielonej Górze, Big Band Uniwersytetu Zielonogórskiego i zielonogórskie zagłębie kabaretowe.

Środowisko przyrodnicze

Ukształtowanie terenu

Wikipedia:Weryfikowalność
Ta sekcja od 2009-01 wymaga zweryfikowania podanych informacji.
Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych.
Część lub nawet wszystkie informacje w sekcji mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tej sekcji.
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tej sekcji.
Panorama miasta ze Wzgórza Winnego
Dolina Gęśnika
Dolina Złotej Łączy

Wokół miasta rozciągają się morenowe, glacitektoniczne wzgórza o powierzchni 240 km² w formie Wału Zielonogórskiego. Część pasma tych wzniesień przy granicy miasta nosi miano Wzgórz Piastowskich, ponadto do tych wzniesień zalicza się również Wzgórze Braniborskie wraz z wieżą oraz pasmo niższych wzniesień przy ul. Akademickiej we wschodniej części miasta.

Miasto rozlokowane jest na wielu wzgórzach:

  • Wzgórze Braniborskie (Hirtenberg – Góra Pasterska), 202 m n.p.m. – jedno z najwyższych wzniesień w mieście. Nazwa Hirtenberg występuje w księgach miejskich z 1722 roku. Na szczycie w latach 1859–1860 wzniesiono wieżę widokową, obecnie mieszczącą uniwersyteckie obserwatorium astronomiczne.
  • Wzgórze Schillera na zachód od ulicy Wrocławskiej (Schillershöhe) 195,5 m n.p.m. Na południowym stoku znajdowała się duża winnica. Wcześniej wzgórze nosiło nazwę Wzgórza Grzybowego (Pilzberg). Po raz pierwszy zostało ono wymienione w aktach miejskich z 1725 roku,
  • przy Alei Słowackiego (Hirschberg) 175,5 m n.p.m. – położone naprzeciwko dawnego cmentarza żydowskiego u zbiegu ulic Wrocławskiej i Chmielnej. Nazwa wzgórza pochodziła od nazwiska właściciela placu rozrywek, który znajdował się w tym miejscu w XIX wieku,
  • Maślane (Butterberg) 175 m n.p.m. – punkt widokowy w lesie na wschód od Osiedla Wazów,
  • Góra Ceglana (Ziegelberg) – położona blisko starej zabudowy miejskiej pomiędzy ulicą Wrocławską, a ulicą Podgórną. Obecnie na jej szczycie znajduje się Palmiarnia dobudowana do wzniesionego w 1818 roku domku winiarza. Nazwa wzgórza pochodzi od cegielni miejskiej, która we wcześniejszych wiekach znajdowała się w tym miejscu. Nazwa Ziegelberg występuje w aktach miejskich z 1619 roku. W XIX wieku całe wzgórze pokryte było winnicami. To właśnie osada założona u stóp Góry Ceglanej zapoczątkowała proces powstawania Zielonej Góry,
  • Przy ulicy Kożuchowskiej (Hohnberg) – w południowej części miasta naprzeciwko browaru. Już w XV wieku wzgórze było pokryte winnicami,
  • Wzgórza Piastowskie – położone w południowo-zachodniej części miasta. Nazwę nadał burmistrz Zielonej Góry Heinrich Gayl dla uczczenia księcia głogowsko-żagańskiego Henryka VIII – jedynego używającego tytułu „księcia Zielonej Góry”. Składają się na nie cztery wzgórza, których wcześniejsze nazwy brzmiały:
    • Augusthöhe – dla upamiętnienia miejskiego przedsiębiorcy Augusta Fostera
    • Blücherberg – 201 m n.p.m.
    • Piastenhöhe
    • Koscheberg – 195 m n.p.m. stromo opadające w kierunku południowym. Wzgórze to pokryte było winnicami, o których najstarsze wzmianki pochodzą z 1797.
  • Jagodowe Wzgórze – jest najwyższym wzniesieniem w granicach Zielonej Góry (210 m n.p.m.).

Klimat

Widok na miasto z Winnego Wzgórza zimą

W Zielonej Górze panuje klimat umiarkowany przejściowy, z przewagą wpływów oceanicznych. Średnia temp. lipca wynosi +18,3 °C, a stycznia –1,3 °C. Opady roczne wynoszą ok. 580 mm. W ostatnich latach obserwujemy jednak stałą tendencję do ocieplania się klimatu. Zjawisko to obserwujemy w każdej porze roku (np. lipiec 2006, śr. temp. +24,2 °C; styczeń 2007, śr. temp. +4,3 °C). Charakterystycznymi cechami mikroklimatu zwłaszcza obszarów wzgórz są zmniejszone amplitudy dobowe i bardzo ciepłe noce (średnio w miesiącach półrocza letniego o 0,5 do 1,5 °C cieplejsze niż w Poznaniu, Wrocławiu, czy Słubicach). Obszar miasta Zielonej Góry charakteryzuje się też niższą liczbą dni z przymrozkami niż obszary wokół miasta, położone niżej.[potrzebny przypis]

Średnia temperatura i opady dla Zielonej Góry
Miesiąc Sty Lut Mar Kwi Maj Cze Lip Sie Wrz Paź Lis Gru Roczna
Średnie temperatury w dzień [°C] 1 2 7 11 17 20 22 22 17 12 6 3 12
Średnie temperatury w nocy [°C] -3 -3 1 4 9 12 14 14 11 6 2 -1 6
Opady [mm] 38.1 35.6 35.6 43.2 58.4 63.5 78.7 73.7 43.2 40.6 43.2 45.7 599,4
Źródło: Weatherbase[103] 15.12.2008

Fauna i flora

Lasy stanowią połowę powierzchni Zielonej Góry
Liczebność sroki w Zielonej Górze należy do najwyższych w Polsce i jest jedną z najwyższych w Europie

Zgodnie ze swą nazwą, Zielona Góra jest miastem słynącym z terenów zielonych, otoczonym zwartym pierścieniem lasów, stanowiących fragment tzw. Borów Zielonogórskich. Ich powierzchnia na terenie miasta wynosi blisko 50 procent (47%, tj. 2667 ha w porównaniu do ok. 4% tzw. zieleni miejskiej – dane z 2010 roku[104]). Po poszerzeniu granic miasta w 2015 tereny zielone zajmują 55 proc. powierzchni. Z tego najważniejszymi terenami zielonymi są lasy okalające miasto[105]. Lasy te ubogie są w cieki wodne, będące zasadniczo odnogami albo Zimnego Potoku (północ), albo Śląskiej Ochli (południe). Według danych Nadleśnictwa Zielona Góra ok. 90% populacji drzew stanowi sosna. Występują też fragmenty dąbrów (tereny zachodnie) oraz na obniżeniach terenowych łęg jesionowo-olszowy.

Zielonogórskie lasy wspomniane są już w 1429, gdy do skutku doszła transakcja sprzedaży miastu „Oderwaldu”, Lasu Odrzańskiego w pobliżu wsi Krępa. W lasach występuje kasztan jadalny, licznie reprezentowany też na terenie miasta, również wśród jego pomników przyrody. Do innych najpopularniejszych gatunków pomników przyrody w mieście zaliczane są: cis pospolity, topola kanadyjska, dąb szypułkowy i cypryśnik błotny.

Obecność dużych obszarów leśnych w mieście i w jego otoczeniu stwarza korzystne warunki dla wielu gatunków zwierząt. Na początku XXI w. stwierdzono obecność 11 gatunków płazów, z których najczęstszym jest ropucha szara, występująca na podmokłych terenach obrzeży miasta. Wśród gadów, najczęściej występują padalec zwyczajny oraz jaszczurka zwinka. Jedynym zaś gatunkiem węża jest zaskroniec, pojawiający się najczęściej w lasach w pobliżu tzw. Dzikiej Ochli.

Zielona Góra posiada bogatą i zróżnicowaną populację ptaków. Liczbę gatunków szacuje się na ponad 150. Obok popularnych gatunków synantropijnych (związanych z osiedlami ludzkimi), takich jak m.in. wróble, kawki, jaskółki czy gołębie pojawiają się też gatunki rzadsze, jak jastrząb, łozówka, pliszka siwa, białorzytka czy makolągwa.

Jednym z najpopularniejszych gatunków ptaków w Zielonej Górze jest sroka[106]. Jej zagęszczenie w mieście jest najwyższe w kraju i stanowi jeden z najwyższych znanych zagęszczeń w Eurazji – ponad 30 gniazd/km² (2011). Znaczny przyrost osobników obserwuje się od lat 80. XX w.[107]

Słabo zróżnicowaną gatunkowo jest populacja ssaków. Najczęściej widywanym gatunkiem jest sarna europejska. Licznie występuje nawet w najbliższym sąsiedztwie osiedli miejskich, szczególnie w okolicy Szosy Kisielińskiej czy ul. Batorego. Bardzo licznie występują jeże, lisy (Vulpes vulpes), dziki oraz borsuk i kuna domowa. Rzadziej spotykanym gatunkiem jest np. tchórz czy jeleń Cervus elaphus. Oczywistymi przedstawicielami ssaków są gryzonie – zarówno szkodniki, jak szczur wędrowny i mysz domowa, jak i licznie występująca w zielonogórskich parkach wiewiórka.

Atrakcje przyrodnicze

Palmiarnia Zielonogórska
Strona północno-zachodnia
Palmiarnia – wejście
Widok ze Wzgórza Winnego
Ponad 800-letni cis przy ul. Kopernika
Wagmostaw – dawna Dolina Luizy
Park Tysiąclecia
Park Książęcy Zatonie

Na terenie miasta znajduje się Ogród Botaniczny Uniwersytetu Zielonogórskiego odbudowany w 2007 po blisko 60 latach oraz Palmiarnia mieszcząca niewielką kolekcję roślin egzotycznych (ok. 200 taksonów)[108]. 12 kwietnia 2014 otwarto w mieście Mini ZOO[109].

Na terenie miasta znajdują się także 4 miejsca należące do obszarów Natura 2000. Są to: Dolina Środkowej Odry, Krośnieńska Dolina Odry, Zimna Woda (w całości na terenie miasta) oraz Kargowskie Zakola Odry[110]. W północnym obszarze miasta znajduje się Las Nadodrzański, ongiś własność miasta i teren rekreacyjny, dziś atrakcyjny przyrodniczo las nadodrzański, chroniony jako obszar Natura 2000.

W południowym obszarze miasta, w pobliżu zielonogórskiego Kiełpina znajduje się Rezerwat Przyrody Zimna Woda[111].

W pobliżu miasta znajduje się arboretum w Nietkowie, mieszczące bardzo zdewastowaną dziś kolekcję rzadkiego i egzotycznego drzewostanu.

Zieleń miejska

Zielona Góra jest po Sopocie, drugim najbardziej zielonym miastem w Polsce[112]. Na terenie miasta znajdują się następujące parki i tereny zielone:

  • Park Piastowski – jeden z największych parków w Zielonej Górze; występują w nim liczne pomniki przyrody, a bliski kontakt z lasem powoduje, że jest zamieszkiwany przez wiewiórki.
  • Park Świętej Trójcy – teren byłego cmentarza niemieckiego; znajduje się w centrum miasta, wśród wielu współczesnych bloków mieszkalnych;
  • Park Tysiąclecia – teren byłego cmentarza Zielonego Krzyża założonego w 1628 z pozostawioną kaplicą w formie greckiej świątyni (dawne krematorium), grobowcem Georga Beuchelta oraz nielicznymi pomnikami; wydzielony plac zabaw oraz skate park. W latach 2023–2024 gruntownie zrewitalizowany, powstała wówczas m.in. tężnia solankowa, ogród sensoryczny oraz wybieg dla psów[113].
  • Park Winny – położony w centrum Zielonej Góry na wzniesieniu zwanym dawniej Górą Ceglaną, a obecnie – Winnym Wzgórzem. Główną jego atrakcją jest winnica położona na zboczach o powierzchni ok. 1 hektara; na jego terenie znajduje się wiele pomników oraz Palmiarnia – jeden z symboli miasta. W latach 2017–2018 przeszedł rewitlizację[114].
  • Park Sowińskiego – położony w centralnej części Zielonej Góry; znajdują się w nim liczne pomniki przyrody, zbiornik wodny z fontanną oraz kapliczka Matki Bożej Fatimskiej. W latach 2017–2018 park przeszedł rewitalizację[115].
  • Park Dunikowskiego – leśny park na przedłużeniu ulicy Dunikowskiego, stanowi łącznik pomiędzy osiedlami Przyjaźni i Malarzy a Cegielnią. Urozmaicona rzeźba terenu i bogactwo drzew tworzą wyjątkową bazę spacerową z trasami dla pieszych i rowerów. Przed 1945 rokiem otoczony winnicami.
  • Park Braci Gierymskich – areał leśny otoczony ze wszystkich stron zabudową, położony na wzgórzu. Łączy osiedle Przyjaźni z sąsiadującym Osiedlem Malarzy. Prawdopodobnie dawniej stanowił część parku angielskiego rezydencji położonych przy obecnym domu Pogotowia Opiekuńczego.
  • Park Poetów – przedwojenny teren parkowy, porastający teren po dawnej kopalni gliny przy końcu ul. Wazów. Znajdują się tu trzy stawy: Dziady, Glinianki (oba przy ul. Szafrana) oraz Szmaragdowy (przy. ul. Akademickiej) w pobliżu wąwozu. Al. Poetów jest pozostałością dawnego szlaku spacerowego.
  • Park Zacisze – areał leśny otoczony ze wszystkich stron zabudową osiedla Zacisze i campusem B Uniwersytetu Zielonogórskiego, położony między ul. Prostą, Leśną i al. Wojska Polskiego.
  • Wagmostaw – dawna Dolina Luizy – zielony, rekreacyjny teren z dwoma stawami i ścieżkami wokół, placem zabaw, mini siłownią i wybiegiem dla psów, zrewitalizowany w 2013.
  • Dzika Ochla – zielony, rekreacyjny teren ze zbiornikiem wodnym i ścieżkami wokół, parkiem linowym, placem zabaw, wypożyczalnią rowerów wodnych oraz małą sauną fińską[116].
  • Zespół Przyrodniczo-Krajobrazowy „Park Braniborski” – teren leśny ciągnący się od ul. Braniborskiej i Władysława IV przez ul. Władysława Jagiełły do ul. Gajowej[117].
  • Ogród Botaniczny Uniwersytetu Zielonogórskiego – odbudowany w 2007 roku przedwojenny ogród botaniczny. Ogród zajmuje ponad 2 ha i należy do jednych z młodszych ogrodów botanicznych w Polsce.
  • Zespół Przyrodniczo-Krajobrazowy „Liliowy Las” – teren leśny położony w południowo-zachodniej części miasta Zielona Góra, na terenach położonych między ulicami: Botaniczną, Nowojędrzychowską, Liliową i obszarem leśnym w granicach administracyjnych miasta[118]. Na jego terenie znajduje się ścieżka zdrowia z kompleksem sprzętów do ćwiczeń[119].
  • Park Kolei Szprotawskiej – niewielki południowo-zachodni skraj Parku Piastowskiego, na pocz. XX w. przylegający do nieużytków na granicy starej zabudowy śródmieścia (tzw. Dzikie Łąki). W latach 1910–1911 ograniczyła go od strony miasta nowa stacja kolei szprotawskiej, a w latach 60. XX w. oddzielono go od reszty Parku Piastowskiego pasem nowo pobudowanych bloków mieszkalnych. W 2013 r. Rada Miasta na wniosek Klubu Miłośników Kolei Szprotawskiej nazwała izolowany, samodzielnie istniejący skwer Parkiem Kolei Szprotawskiej, dla upamiętnienia jej twórców i historii oraz ludzi pracujących w zakładach, które obsługiwała kolej zielonogórsko-szprotawska. Na terenie Parku organizowane jest w zabytkowym dworcu Muzeum Lokalne Kolei Szprotawskiej oraz skansen kolejowy. Część Parku stanowi teren wpisany do rejestru zabytków województwa lubuskiego ze względu na znaczące walory krajobrazowe (miejski krajobraz industrialny). Skansen powstał w 2014 r. i jest realizowany z budżetu obywatelskiego miasta Zielona Góra oraz społecznymi środkami mieszkańców miasta.
  • Park przy ul. Partyzantów – park rekreacyjny w sąsiedztwie Miejskiej Komendy Policji, zrewitalizowany w latach 2017–2018, jedną z atrakcji tego parku jest zbiorniki wodny z fontanną, leżaki, siłownia i plac zabaw[120].
  • Dolina Gęśnika – teren zielony, częściowo zalesiony w dolinie potoku Gęśnik ciągnący się między ul. Sulechowską a Batorego. Rewitalizowany w latach 2018–2020. Na jego terenie znajdują się: część rekreacyjna z plażą, hamakami i altanami, park linowy „Gęsie Tarasy”, plac zabaw przy orliku, miasteczko ruchu drogowego wybieg dla psów[121].
  • Park Zielony Przystanek – park między ulicami: Nową, Lechitów i Orkana, otwarty w 2017. Główną atrakcją parku jest wieża, z której widać korony drzew. W parku powstały też tablice przyrodnicze, altany, siłownia pod chmurką czy oczko wodne[122].
  • Park Książęcy Zatonie – założony jako ponad 50 ha park przy zatońskim pałacu przez nadwornego berlińskiego ogrodnika Petera Lenné w 1842 roku z inicjatywy księżnej Doroty de Talleyrand-Périgord. W 2018 roku rozpoczęły się w nim prace rewitalizacyjne zakończone w październiku 2020. Park Książęcy Zatonie jest nazywany zielonogórskim Wilanowem[123].
  • Park Pałacowy Stary Kisielin – zabytkowy park z drugiej połowy XIX wieku w dzielnicy Stary Kisielin[124]. Wchodzi w skład założenia pałacowo-parkowo-folwarcznego o pow. 2,2 ha. Na terenie parku występują ok. 200-250-letnie drzewa, wśród nich wymienić można 3 dęby szypułkowe, 5 buków pospolitych oraz 1 lipę drobnolistną. Drzewa te posiadają cechy pomników przyrody[125].
  • Park Pałacowy Ochla – zabytkowy park przy pałacu w zielonogórskiej Ochli, założony w I poł. XIX w., ale część drzewostanu należy do starszej kompozycji, której wiek można określić na 250–300 lat[22]. W latach 2017–2018 park przeszedł rewitalizację.
  • Park Dworski Kiełpin – park dworski w zielonogórskim Kiełpinie położony jest na pd. od centrum Zielonej Góry, na pn. krańcu miejscowości o powierzchni nieco ponad 1 hektar powierzchni. Według źródeł historycznych twórcą parku jest prawdopodobnie Peter Joseph Lenné znany niemiecki ogrodnik i architekt krajobrazu, tworzący w Europie w XIX w.[126] W latach 2017–2018 park przeszedł rewitalizację[127].
  • Park Przylep – znajdujący się przy ul. Przylep-Kolejowa park w dzielnicy Przylep na północny zachód od centrum Zielonej Góry. W parku znajduje się m.in. scena letnia, tor rowerowy, siłownia, zjazd linowy tzw. tyrolka. Zmodernizowany w 2020[128].

Demografia

  • Wykres liczby ludności Zielonej Góry na przestrzeni ostatnich 7 stuleci
Zielonogórskie lofty – zagospodarowanie terenów poprzemysłowych (dawna tkalnia przy Fabrycznej)
Centrum miasta – deptak

Największą populację Zielona Góra odnotowała w 2020 r. – według danych GUS 141 892.[1]

Ludność (Dane z 31 grudnia 2022)
Ogółem 139 278
Kobiety 73 469
Mężczyźni 65 809
Urodzenia
Zdarzenie 2003 2004 2005 2006
Liczba zarejestrowanych urodzeń dzieci 1318 1450 1330 1506
w tym chłopców 677 743 703 784
w tym dziewczynek 641 707 622 722
w tym bliźniąt 18 21
Zgony
Zdarzenie 2003 2004 2005 2006
Liczba zarejestrowanych zgonów 1386 1365 1492 1478
w tym kobiet 640 614 669 640
w tym mężczyzn 746 751 823 838

Piramida wieku mieszkańców Zielonej Góry w 2014 roku[129].

 Zobacz też: Ludność Zielonej Góry.

Gospodarka

Biurowiec PGNiG. Dzielnica biurowo-administracyjna
Biurowiec Streamsoft
 Z tym tematem związana jest kategoria: Przedsiębiorstwa w Zielonej Górze.

Na koniec grudnia 2022 liczba zarejestrowanych bezrobotnych w Zielonej Górze obejmowała 1759 mieszkańców, co stanowi stopę bezrobocia na poziomie 2,5% do aktywnych zawodowo[130].

Zielonogórska gospodarka to przede wszystkim przemysł informatyczny (producent dekoderów do telewizji satelitarnej – ADB Polska Sp. z o.o.[131], producent innowacyjnego oprogramowania i sprzętu dla światowych liderów działających w obszarze Przemysłu 4.0 – Digital Technology Poland[132], producent oprogramowania dla firm Astec IT Services[133], producent systemów GPS – Hertz Systems[134], producent oprogramowania – Streamsoft[135]), przemysł elektryczny (producent aparatury elektrycznej – Lumel S.A.[136], producent elektroniki oświetleniowej – LUG S.A.[137]), przemysł metalowy (producent konstrukcji stalowych – Zastal S.A.[138], przedsiębiorstwo budowy maszyn i obróbki metali – Falubaz Polska S.A.), przemysł włókienniczy (producent włóknin – Novita S.A.), przemysł drzewny (Stelmet S.A.[139]), przemysł chemiczny (producent chemii budowlanej – FAST Sp. z o.o.[140], producent opakowań PET – Masterchem Logoplaste Sp. z o.o.[141], producent chemii gospodarczej i kosmetyków – Marba Sp. z o.o.[142]), przemysł meblowy (producent foteli gamingowych i ergonomicznych oraz szaf metalowych – Domator24 Sp. z o.o.[143]) czy przemysł spożywczy (producent lodów i mrożonek – Nordis sp. z o.o.[144]). Istotną gałęzią przemysłu spożywczego jest również produkcja alkoholi – ongiś produkowano tu znaczne ilości wina, dziś produkuje się m.in. wódkę (Wyborowa Pernod Ricard S.A.[145]). W Zielonej Górze swój oddział wydobywczy ma PGNiG S.A.[146]

Ponadto na terenie miasta swoją siedzibę mają m.in. Modivo S.A.[147], Apator Rector Sp. z o.o., Cinkciarz.pl Sp. z o.o[148], Ekantor.pl Sp. z o.o.[149], Bolf Sp. z o.o.[150] i Rublon Sp. z o.o.[151]

Od 2005 na terenie miasta znajduje się utworzona przez władze Strefa Aktywności Gospodarczej „Spalony Las”[152] oraz od 2010 w dzielnicy Nowy Kisielin Lubuski Park Przemysłowo-Technologiczny[153], którego część jest podstrefą Kostrzyńsko-Słubickiej Specjalnej Strefy Ekonomicznej oraz Park Naukowo-Technologiczny UZ[154]. Tu działa m.in. zielonogórska firma Ekoenergetyka-Polska S.A.[155], która jest europejskim liderem w projektowaniu i produkcji stacji szybkiego ładowania autobusów i samochodów elektrycznych[156]. W lutym 2020 przy siedzibie firmy został otwarty Ekoen – pierwsza w Europie wielofunkcyjna stacja ładowania samochodowych akumulatorów[157][158]. W Zielonej Górze powstaje też Europejskie Centrum Elektromobilności[159].

W rankingu miesięcznika biznesowego „Forbes” – Diamenty Forbesa 2020. – 25 zielonogórskich firm znalazło się w gronie najdynamiczniej rozwijających się w Polsce[160].

W pobliżu miasta, w Cigacicach, znajduje się śródlądowy port wodny Cigacice oraz dwie firmy produkujące wyroby z wełny mineralnej.

Nauka

Centrum Nauki Keplera
Centrum Nauki Keplera – Planetarium Wenus
Centrum Nauki Keplera – Centrum Przyrodnicze

W 2014 rozpoczął swoją działalność Park Naukowo-Technologiczny Uniwersytetu Zielonogórskiego[161], gdzie znajdują się nowoczesne laboratoria i siedziby takich instytucji jak: Centrum Logistyczne i Platforma na Rzecz Nauki i Gospodarki, Centrum Technologii Informatycznych, Centrum Budownictwa Zrównoważonego i Energii oraz Centrum Innowacji: Technologie dla Zdrowia Człowieka oraz Inkubator Przedsiębiorczości[162]. Na wydziałach UZ działa wiele instytutów naukowych i badawczych np. Instytut Astronomii UZ posiada Obserwatorium Astronomiczne mieszczące się w Wieży Braniborskiej.

W 2015 powstało Centrum Nauki Keplera, w ramach którego funkcjonuje Centrum Przyrodnicze (ul. gen. J. Dąbrowskiego) oraz Planetarium Wenus (ul. gen. W. Sikorskiego)[163].

W 2019 w Zielonej Górze powstał oddział Centrum Badań Kosmicznych PAN[164], którego celem jest wykształcenie kadry naukowej, na której opiera się działalność laboratoriów badawczych powstałego w 2023 w mieście Parku Technologii Kosmicznych[165]. W jego ramach powstaje siedem laboratoriów, m.in. elektroniki satelitarnej, czy też pomieszczenie do czystego montażu satelitów[166][167].

Administracja

Urząd Miasta w Zielonej Górze
Urząd Marszałkowski w Zielonej Górze
Lubuski Oddział Wojewódzki NFZ w Zielonej Górze
Urząd Statystyczny w Zielonej Górze
 Osobne artykuły: prezydenci Zielonej Góry i Rada Miasta Zielona Góra.

Zielona Góra jest miastem na prawach powiatu. Mieszkańcy wybierają do rady miasta 25 radnych. Są oni wybierani w 5 okręgach wyborczych[168]. Organem wykonawczym władz jest prezydent miasta. Funkcję prezydenta od 7 maja 2024 sprawuje Marcin Pabierowski[169]. Siedzibą władz miasta jest Urząd Miasta przy ulicy Podgórnej 22. Sesje Rady Miasta Zielona Góra odbywają się w ratuszu na Starym Rynku[170].

Od 1999 miasto jest siedzibą samorządu województwa, marszałka województwa, zarządu województwa lubuskiego i Sejmiku Województwa Lubuskiego oraz jednostek im podporządkowanych, a także starosty powiatu zielonogórskiego. W mieście znajduje się delegatura Lubuskiego Urzędu Wojewódzkiego w Gorzowie Wielkopolskim oraz administracja zespolona z wojewodą:

Miasto jest także siedzibą:

Mieszkańcy miasta wybierają posłów na Sejm z okręgu wyborczego nr 8, senatora z okręgu numer 20, a posłów do Parlamentu Europejskiego z okręgu wyborczego nr 13.

Opieka zdrowotna

Szpitale publiczne
Szpital Uniwersytecki (część zabytkowa)
Szpital MSWiA – Poliklinika
Szpitale publiczne

Edukacja

 Z tym tematem związana jest kategoria: Oświata w Zielonej Górze.
Uniwersytet Zielonogórski
Budynek rektoratu Uniwersytetu Zielonogórskiego
Uniwersytet Zielonogórski – Campus A

Na terenie Zielonej Góry funkcjonuje 31 publicznych przedszkoli prowadzonych przez miasto oraz 2 oddziały przedszkolne zorganizowane w publicznych szkołach podstawowych prowadzonych przez miasto[173], ponadto działa 25 publicznych szkół podstawowych w tym: szkoła podstawowa sportowa[174], Zespół Szkół Specjalnych, w skład którego wchodzą: szkoła podstawowa, branżowa szkoła I stopnia oraz szkoła przysposabiająca do pracy; 28 publicznych szkół ponadpodstawowych w tym: 8 czteroletnich liceów ogólnokształcących m.in. Liceum Ogólnokształcące Mistrzostwa Sportowego[175], 1 czteroletnie liceum ogólnokształcące dla dorosłych, 7 szkół policealnych, 5 techników, 5 branżowych szkół I stopnia, 2 branżowe szkoły II stopnia prowadzonych przez Miasto Zielona Góra[176][177]. Ponadto w Zielonej Górze funkcjonują: Państwowe Liceum Sztuk Plastycznych, Ogólnokształcąca Szkoła Muzyczna I stopnia, Państwowa Szkoła Muzyczna I i II stopnia, których organem prowadzącym jest Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego oraz Centrum Kształcenia Zawodowego i Ustawicznego „Medyk”, którego organem prowadzącym jest Samorząd Województwa Lubuskiego. Poza tym na terenie miasta funkcjonują przedszkola oraz szkoły publiczne i niepubliczne prowadzone przez inne organy.

Na przełomie 2023-2024 w Zielonej Górze powstały dwa Branżowe Centra Umiejętności[178]. Pierwsze przy Centrum Kształcenia Zawodowego i Ustawicznego “Elektronik” mające na celu kształcenie w zakresie informatyki i programowania[179] oraz drugie przy Centrum Kształcenia Zawodowego i Ustawicznego „Budowlanka”, mające na celu kształcenie w zakresie budownictwa wodnego i melioracji[180].

W Zielonej Górze mieści się Delegatura Kuratorium Oświaty w Gorzowie Wlkp.[181] oraz Ośrodek Doskonalenia Nauczycieli[182].

Największą szkołą wyższą funkcjonującą w mieście i jednocześnie w województwie lubuskim jest Uniwersytet Zielonogórski powstały w 2001 z połączenia Politechniki Zielonogórskiej i Wyższej Szkoły Pedagogicznej im. Tadeusza Kotarbińskiego[183].

Transport

Zielona Góra leży na trasie drogi ekspresowej nr 3, będącej częścią międzynarodowej trasy E65 oraz na trasie linii kolejowej C-E 59 (Odrzańska Magistrala Kolejowa) wchodzącej w skład transeuropejskich korytarzy transportowych TEN, objętej umową AGTC. W pobliżu miasta znajduje się port lotniczy Zielona Góra-Babimost.

Transport drogowy

Przez miasto przebiegają drogi krajowe:

oraz wojewódzkie:

Miasto posiada również sieć obwodnic. Północny odcinek obwodnicy jest nazywany Trasą Północną.

 Zobacz też: Ulice w Zielonej Górze.

Transport kolejowy

Dworzec kolejowy Zielona Góra Główna

Przez Zieloną Górę przebiega linia kolejowa nr 273, łącząca Szczecin z Wrocławiem. Potocznie zwana jest Odrzanką. Generuje ona spory ruch pociągów towarowych, ale także niemały ruch pasażerski. W 2022 ze stacji Zielona Góra Główna skorzystało 2,17 mln pasażerów, co czyni ją najbardziej ruchliwym węzłem kolejowym w województwie lubuskim[186]. Zielona Góra obsługuje również połączenia w wielu innych kierunkach, takich jak: Warszawa, Gdynia, Olsztyn, Lublin, Przemyśl czy Berlin. W Zielonej Górze rozpoczyna bieg także linia kolejowa nr 370 do Żar, którą prowadzony jest ruch pasażerski m.in. do Görlitz.

Na terenie miasta znajdują się dwie stacje kolejowe, a także 2 przystanki kolejowe:

Ponadto, na terenie miasta znajdują się nieużywane stacje i przystanki kolejowe, leżące na trasie zlikwidowanej linii kolejowej Zielona Góra – Szprotawa:

Transport publiczny

 Osobny artykuł: Miejski Zakład Komunikacji w Zielonej Górze.
MZK Zielona Góra
Autobus elektryczny na przystanku przy Urzędzie Miasta
Centrum Przesiadkowe

Miasto posiada rozwiniętą sieć transportu publicznego: 25 linii autobusowych dzienne i 3 linie nocne[187]. Codzienne na ulice Zielonej Góry wyjeżdża 85 autobusów Miejskiego Zakładu Komunikacji, z czego 55 jest elektrycznych[188]. W grudniu 2023 z komunikacji miejskiej codziennie korzystało 80 tys. pasażerów[189]. W każdym autobusie znajdują się automaty biletowe, które w połączeniu z automatami biletowymi na przystankach stanowią jedyną formę dystrybucji biletów w mieście. Autobusy komunikacji miejskiej w Zielonej Górze noszą barwy miasta – biały, zielony i żółty. Na przystankach funkcjonuje zdigitalizowany system informacji o czasie oczekiwania linii bazujący na sieci GPS. Ponadto Zielona Góra była pierwszym polskim miastem, które wprowadziło System Dynamicznej Informacji Pasażerskiej pod koniec 2005 roku. W 2019 w pobliżu dworca kolejowego oddano do użytku nowoczesne Centrum Przesiadkowe, z którego autobusem MZK można się dostać w każdy rejon miasta[190].

W mieście funkcjonuje PKS Zielona Góra. Na terenie miasta działa także Zielonogórska Komunikacja Powiatowa, która kursuje pomiędzy Zieloną Górą a ościennymi gminami: Świdnicą, Czerwieńskiem, Nowogrodem Bobrzańskim i Zaborem[191].

Transport wodny

Port śródlądowy w Cigacicach

W odległości ok. 10 km od centrum miasta znajduje się duży port śródlądowy na rzece Odrze w Cigacicach[192][193][194][195]. Pełni on funkcje przeładunkowe – jest polską bramą do systemu kanałów śródlądowych w Niemczech, z którymi jest połączony kanałem Odra-Havela.

Transport lotniczy

Zielona Góra jest położona blisko lotniska: towarowo-pasażerskiego w Babimoście (33 km). Port lotniczy w Babimoście obsługuje całoroczne połączenia do Warszawy, oraz sezonowe do Krakowa, Gdańska, Chorwacji, Turcji oraz Egiptu. Natomiast, w dzielnicy Przylep znajduje się lotnisko sportowo-rekreacyjne Aeroklubu Ziemi Lubuskiej (7 km od centrum miasta). Dalsze porty lotnicze znajdują się w Poznaniu (109 km), Wrocławiu (140 km) i w Berlinie (164 km).

Około 20 km na zachód od miasta znajduje się lądowisko Grabowiec. W 2012 otwarto oficjalnie sanitarne lądowisko przy ul. Zyty 26.

Turystyka

Szlaki turystyczne

Szlaki piesze
  • szlak turystyczny zielony Mała Pętla Zielonogórska – szlak zielony, mający swój początek przy ul. Wyspiańskiego. Szlak ten biegnie wzdłuż granicy miasta okrążając je od strony południowej. Prowadzi on m.in. przez Stary Kisielin, Drzonków i Ochlę. Łączna długość szlaku wynosi 28 km.
  • szlak turystyczny niebieski Duża Pętla Zielonogórska (Szlak „Rezerwatów Przyrody”) – szlak niebieski biegnący przez trzy rezerwaty przyrody położone w okolicach miasta: Rezerwat przyrody Zimna Woda, Rezerwat przyrody Bukowa Góra oraz Rezerwat przyrody Bażantarnia. Łączna długość szlaku wynosi około 72 km.
  • szlak turystyczny czerwony Szlak wojewódzki – Szlak czerwony przebiegający przez południową część miasta. Kierując się na zachód można dotrzeć do Świdnicy, na wschód zaś szlak prowadzi do Zaboru i Milska.
  • szlak turystyczny żółty Szlak Spacerowy – żółty szlak długości 4 km, mający swój początek na Górze Wilkanowskiej. Przebiega on przez Wzgórza Piastowskie.
  • szlak turystyczny czarny Od Bobru do Odry – Czarny szlak, mający swój początek we wsi Podgórzyce położonej nad rzeką Bóbr. Przechodzi on przez zachodnią część Zielonej Góry i biegnie dalej przecinając Odrę i kierując się w kierunku jeziora Niesłysz.
  • szlak turystyczny żółty Szlak starej kolejki do Szprotawy – szlak żółty biegnący trasą dawnej kolei szprotawskiej.
Szlaki rowerowe

Bachusiki

Bachusik Ciekawek

Odsłonięcie pomnika Bachusa w 2010 zapoczątkowało serię bachusików – małych figurek ustawianych w różnych częściach miasta. Są jednym z głównych produktów turystycznych Zielonej Góry. Mają propagować jej tradycje winiarskie. W Visit Zielona Góra – Centrum Informacji Turystycznej można otrzymać mapkę bachusików, która doprowadzi do wszystkich figurek[196]. Podróż szlakiem bachusików jest także dobrym sposobem na zwiedzenie miasta.

Liczba bachusików, które znajdują się w Zielonej Górze, nie jest dokładnie ustalona i może różnić różni się w zależności od źródła. Oficjalnie do końca sierpnia 2024 odsłonięto 70 bachusików[197].

Bachusiki mają także nieoficjalną stronę internetową, gdzie można znaleźć ich opisy, zdjęcia, mapki i legendę.

Informacja turystyczna

Rozrywka

Centrum Rekreacyjno-Sportowe w Zielonej Górze

W Zielonej Górze są m.in.:

Wspólnoty wyznaniowe

Kościół Najświętszego Zbawiciela
Cerkiew greckokatolicka Opieki Matki Bożej
Kościół polskokatolicki Najświętszej Maryi Królowej Polski
Ewangelicko-Augsburski Kościół Jezusowy
Buddyzm
Katolicyzm
Prawosławie
Protestantyzm
Restoracjonizm
  • Świadkowie Jehowy[216]:
    • zbór Zielona Góra-Chynów,
    • zbór Zielona Góra-Jędrzychów,
    • zbór Zielona Góra-Kisielin,
    • zbór Zielona Góra-Migowy (zbór języka migowego),
    • zbór Zielona Góra-Rosyjski
    • zbór Zielona Góra-Słoneczne,
    • zbór Zielona Góra-Śródmieście,
    • zbór Zielona Góra-Zacisze – kompleks Sal Królestwa ul. Jelenia 1B[217]

Media

Najpoczytniejsze tytuły prasowe to wydawana od lat 50. Gazeta Lubuska (dawniej: Zielonogórska) oraz lokalne wydanie Gazety Wyborczej. Ongiś poczytne (dziś nieistniejące) było pismo „Nadodrze”[218][219][220].

Radio Zachód

Sport

 Osobny artykuł: Sport w Zielonej Górze.
Stadion żużlowy

Znajduje się tu ośrodek sportów zimowych na Górze Tatrzańskiej, który mimo niewielkich rozmiarów (stok ma ok. 30 metrów różnicy wysokości i 175 m długości) i bardzo starej infrastruktury (wyciąg orczykowy z lat 70. XX wieku) jest w przypadku dużych opadów śniegu miejscem uprawiania sportów zimowych[221]. Od lat trwają zabiegi mieszkańców o to, by władze miasta unowocześniły ten przedwojenny obiekt, montując armatkę śnieżną (sztuczne naśnieżanie) albo nawet igelit[222].

Dodatkowo we wschodniej części miasta, na terenie „Gór Zielonogórskich” znajdowały się: stok narciarski oraz trasa saneczkowa, dziś używane jedynie przez mountainboardzistów i downhillowców.

Sporty tradycyjne

Sport w Zielonej Górze to III-ligowy klub piłkarski Lechia Zielona Góra, występujący w Orlen Basket Lidze klub koszykarski Zastal Zielona Góra, ekstraligowy klub żużlowy ZKŻ Falubaz Zielona Góra oraz występujący w Lidze Futbolu Amerykańskiego klub Wataha Zielona Góra. Ponadto uprawia się tu pływanie, strzelectwo, piłkę ręczną, siatkówkę, tenis, jeździectwo, sztuki walki (m.in. kick-boxing, karate, jiu-jitsu tradycyjne i brazylijskie, aikido, capoeira, krav-magę). Popularne jest kolarstwo. Na terenie miasta znajduje się przedwojenny stok narciarski z torem saneczkowym, lecz są to obiekty bardzo zaniedbane, z braku sztucznego naśnieżania warunki na nich są zwykle trudne.

Sporty ekstremalne

W mieście jest 5 skateparków: w Parku Tysiąclecia, na os. Pomorskim, Raculi oraz Kaczym Dole (osiedle Słoneczne) i Zatoniu. Na terenie aeroklubu można uprawiać skoki spadochronowe, w pobliżu jest też quadowisko. W dzielnicach Chynów oraz Przylep znajdują się tory rowerowe pumptrack[223][224]. W Książu Śląskim k. Zielonej Góry jest tor do motocrossu, inny taki obiekt znajduje się w Krężołach.

Kluby sportowe
Obiekty sportowe
Hala MOSiR-u podczas meczu Tauron Basket Ligi
  • Hala MOSiR – znajduje się przy ulicy Sulechowskiej, wybudowana w 2010, jako część nowoczesnego Centrum Rekreacyjno-Sportowego. Jest halą widowiskowo-sportową z pełnowymiarowym boiskiem do koszykówki na 5080 miejsc siedzących. Na niej swoje mecze rozgrywa ekstraligowy klub koszykarski Zastal Zielona Góra. W skład CRS-u wchodzi też m.in. kryty 25-metrowy basen oraz aquapark.
  • Stadion MOSiR przy ul. Sulechowskiej – powstał w latach 50. XX w. na bazie przedwojennego boiska. Wielokrotnie odnawiany, ostatnio w 1999 – kiedy to uzyskał wymiar i wygląd europejski. Posiada pełnowymiarowe boisko piłkarskie, na którym mecze rozgrywa III-ligowy piłkarski klub Lechia Zielona Góra. Jest jednocześnie stadionem lekkoatletycznym na 7 tys. widzów.
  • Obiekty sportowe zarządzane przez MOSiR przy ul. Sulechowskiej, ul. Urszuli oraz ul. Amelii, przy których znajdują się 4 pełnowymiarowe boiska piłkarskie (w tym 2 z nawierzchnią sztuczną i jedyny w województwie lubuskim obiekt z krytym boiskiem[227]), 10 kortów tenisowych, hala akrobatyczno-sportowa, hala lekkoatletyczna i hala do koszykówki[228].
  • Stadion ZKŻ Falubaz Zielona Góra znajduje się przy ulicy Wrocławskiej, 29 co do wielkości stadion w Polsce. Jego pojemność wynosi 15 tys. osób, w tym 14 tys. miejsc siedzących. Stadion wybudowany został w 1926 i wielokrotnie przebudowywany i remontowany. W 2007 oddano do użytku nowy budynek klubowy oraz zamontowano oświetlenie stadionu. Zimą na stadionie instalowane jest pełnowymiarowe lodowisko. Stadion ma zostać przebudowany, m.in. przebudowany będzie pierwszy łuk, trybuny zostaną powiększone do 20 tys. miejsc. Koszt przebudowy to ok. 50 mln zł[229]. W 2010 oddano nową trybunę z zadaszeniem mogącą pomieścić 6 tys. ludzi, dzięki czemu liczba miejsc siedzących z 12 tys. zwiększyła się do 14 tys.
  • Stadion Miejski przy ulicy Wyspiańskiego – odnowiony stadion przedwojenny, posiada pełnowymiarowe boisko piłkarskie. Stadion posiada bieżnię żużlową oraz 470 miejsc siedzących. W latach 2005–2020 należał do Uniwersytetu Zielonogórskiego. Od 2021 jest stadionem miejskim zarządzanym przez MOSiR[230].
  • Wojewódzki Ośrodek Sportu i Rekreacji (WOSiR) w dzielnicy Drzonków, powstał w latach 1975–1976. Uprawia się tu pięciobój nowoczesny, a także triathlon, jeździectwo i tenis stołowy. Ośrodek posiada basen olimpijski. Co roku odbywają się w nim zawody rangi krajowej i międzynarodowej, m.in.: Mistrzostwa Polski w Pięcioboju Nowoczesnym, czy Mistrzostwa Świata Juniorów w Pięcioboju Nowoczesnym[231].
  • Stadion futbolu amerykańskiego przy ulicy Botanicznej – pierwszy w Polsce stadion dedykowany futbolowi amerykańskiemu[232]. Posiada nawierzchnię z trawy syntetycznej, sztuczne oświetlenie oraz trybuny na około 1000 osób.
  • Stadion rugby przy ul. Xawerego Dunikowskiego 69 – powstały w 2022 stadion Watahy Rugby Club Zielona Góra[233][234]
  • Hala Uniwersytetu Zielonogórskiego przy ul. prof. Zygmunta Szafrana (w zależności od imprezy od 1000 do 1200 miejsc)
  • Tor speedrowerowy przy ul. Stefana Wyszyńskiego 101 – tor Zielonogórskiego Klubu Spedrowerowego
  • Tor rowerowy pumprack przy ul. Poznańskiej w dzielnicy Chynów oraz przy ul. Skokowej w dzielnicy Przylep
  • Tor kartingowy WallraV Race Center w dzielnicy Stary Kisielin
  • Boisko do hokeja na rolkach w dzielnicy Przylep
  • Wyciąg narciarski na Górze Tatrzańskiej (sezonowo)

Dzielnice i osiedla Zielonej Góry

Osiedla Zielonej Góry

Dzielnice i osiedla mieszkaniowe nie stanowią oficjalnego, prawnego podziału administracyjnego miasta. Nie są zgodnie z art.5 ustawy o samorządzie gminnym z dnia 8 marca 1990 r. jednostkami pomocniczymi gminy (z wyjątkiem utworzonej 2 stycznia 2015 r. dzielnicy Nowe Miasto). Nazwy osiedli i dzielnic funkcjonują jako nazwy potoczne poszczególnych obszarów miasta.

Dnia 1 stycznia 2015 roku miasto powiększyło się o obszar gminy Zielona Góra. W wyniku połączenia, na terenie dawnej gminy utworzono dzielnicę Nowe Miasto, która od 2 stycznia 2015 funkcjonuje jako część administracyjna Zielonej Góry. W jej skład wchodzą dawne miejscowości gminy Zielona Góra.

Dzielnice o statusie sołectwa[235]:

Części dzielnicy niemające statusu sołectwa:

Współpraca międzynarodowa

 Zobacz więcej w artykule Urzędy konsularne w Polsce według miast, w sekcji Zielona Góra.

Miasta partnerskie

Tablica informacyjna w Urzędzie Miasta: miasta partnerskie Zielonej Góry. Stan na kwiecień 2022
Miasto[236] Kraj Data podpisania umowy
Troyes  Francja 6 czerwca 1970
Nitra  Słowacja 18 września 1992
Chociebuż  Niemcy 24 stycznia 1992
Verden (Aller)  Niemcy 15 sierpnia 1993
Helmond  Holandia 27 września 1996
L’Aquila  Włochy 16 stycznia 1996
Bystrzyca  Rumunia 22 lipca 2001
Aurora[237]  Stany Zjednoczone, Illinois 2001
Wuxi  Chiny październik 2008
Kraljevo  Serbia 10 września 2009
Żytawa  Niemcy 2010
Iwano-Frankiwsk Ukraina Ukraina 7 maja 2016
Batumi Gruzja Gruzja 12 października 2021
Soltau[238]  Niemcy –

Lista osób związanych z Zieloną Górą

 Z tym tematem związana jest kategoria: Ludzie związani z Zieloną Górą.
 Z tym tematem związana jest kategoria: Ludzie urodzeni w Zielonej Górze.

Honorowi obywatele miasta

 Osobny artykuł: Honorowi Obywatele Zielonej Góry.

Sąsiednie gminy

Czerwieńsk, Kożuchów, Nowogród Bobrzański, Otyń, Sulechów, Świdnica, Zabór

Pozostałe informacje

  • od 2014 w Zielonej Górze funkcjonuje program Karta Zielonogórskiej Rodziny – ZGRANA RODZINA[239].

Przypisy

  1. ↑ a b c Powierzchnia i ludność w przekroju terytorialnym w 2015 r.
  2. ↑ Informacja na temat publikacji „Ludność. Stan i struktura ludności oraz ruch naturalny w przekroju terytorialnym (stan w dniu 31 XII 2021)” [online], GUS [dostęp 2022-09-22] (pol.).
  3. ↑ a b c Zielona Góra w liczbach. www.polskawliczbach.pl. [dostęp 2021-03-04].
  4. ↑ Biuletyn Informacji Publicznej Urzędu Miasta Zielona Góra. [dostęp 2021-03-04].
  5. ↑ a b Tomasz Kamusella: The Dynamics of the Policies of Ethnic Cleansing in Silesia in the Nineteenth and Twentieth Centuries. Budapeszt: Open Society Institute, 1999, s. 70. [dostęp 2013-04-11]. (ang.).
  6. ↑ a b Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 29 lipca 2014 r. w sprawie połączenia gmin, ustalenia granic niektórych gmin i miast, nadania niektórym miejscowościom statusu miasta oraz zmiany siedziby władz gminy (Dz.U. z 2014 r. poz. 1023).
  7. ↑ Zielona Góra powiększona o gminę wiejską [online], wiadomosci.wp.pl [dostęp 2021-02-25] (pol.).
  8. ↑ Informacja na temat publikacji „Ludność. Stan i struktura ludności oraz ruch naturalny w przekroju terytorialnym (stan w dniu 31 XII 2022)” [online], stat.gov.pl [dostęp 2023-04-28].
  9. ↑ Największe miasta w Polsce pod względem liczby ludności [online], Polska w liczbach [dostęp 2018-09-17], liczba ludności na podstawie danych GUS.
  10. ↑ Miasto Zielona Góra [online], www.zseis.zgora.pl [dostęp 2021-02-25] (pol.).
  11. ↑ Położenie geograficzne – Miasto Zielona Góra [online], bip.zielonagora.pl [dostęp 2020-02-17].
  12. ↑ a b c Hieronim Szczegóła, Zielona Góra: rozwój miasta w Polsce Ludowej, Poznań 1984, ISBN 83-210-0457-1 (pol.).
  13. ↑ Marian Kopij, Charakterystyka ogólna województwa zielonogórskiego w latach 1950–1975, Zielona Góra 1981 [dostęp 2021-02-25].
  14. ↑ Uchwała nr XLVIII.391.2014 Rady Gminy Zielona Góra z dnia 10 kwietnia 2014 r. w sprawie przeprowadzenia referendum gminnego w sprawie połączenia dwóch jednostek samorządu terytorialnego – Gminy Zielona Góra i Miasta Zielona Góra – na prawach powiatu, w wyniku czego powstanie jedna jednostka samorządu terytorialnego – Miasto Zielona Góra – na prawach powiatu, obejmujące swym zasięgiem granice administracyjne obu połączonych jednostek samorządu terytorialnego [online], Dziennik Urzędowy Województwa Lubuskiego [dostęp 2021-02-25] (pol.).
  15. ↑ Protokół Gminnej Komisji Do Spraw Referendum z dnia 19 maja 2014 r. w sprawie połączenia dwóch jednostek samorządu terytorialnego – Gminy Zielona Góra i Miasta Zielona Góra- na prawach powiatu, ... [online], Dziennik Urzędowy Województwa Lubuskiego [dostęp 2021-02-25] (pol.).
  16. ↑ 5 lat temu mieszkańcy gminy zagłosowali za połączeniem z miastem. Radny Rosik wspomina: duży może więcej [online], zielonagora.wyborcza.pl [dostęp 2021-02-25] (pol.).
  17. ↑ Józef Lompa, Krótki rys jeografii Śląska dla nauki początkowej, Głogówek 1847, s. 13.
  18. ↑ Dz.U. 1945 nr 33, poz. 196.
  19. ↑ Zarządzenie Ministrów: Administracji Publicznej i Ziem Odzyskanych z dnia 7 maja 1946 r. (M.P. z 1946 r. nr 44, poz. 85).
  20. ↑ Redakcja, Kiedy powstała Zielona Góra [online], Gazeta Lubuska, 27 sierpnia 2007 [dostęp 2023-09-18] (pol.).
  21. ↑ Wojciech Strzyżewski (red.), Historia Zielonej Góry. Dzieje miasta do końca XVIII wieku, t. I, Zielona Góra: Oficyna Wydawnicza Uniwersytetu Zielonogórskiego, 2011, ISBN 978-83-7481-446-1.
  22. ↑ a b c d Robert Kufel, Krzysztof Garbacz, Kościoły dekanatów zielonogórskich, Zielona Góra: Agencja Wydawnicza „PDN”, 2012, ISBN 978-83-919914-8-0.
  23. ↑ Mapa Śląska Martina Helwiga w Bibliotece Cyfrowej Uniwersytetu Wrocławskiego.
  24. ↑ Redakcja, 290. rocznica urodzin Tadeusza Kuntze [online], Zielona Góra Nasze Miasto, 11 kwietnia 2017 [dostęp 2020-06-15] (pol.).
  25. ↑ a b Zbigniew Bujakiewicz, Gospodarka ziemi lubuskiej w dobie rozwoju kapitalizmu 1800–1945, Wydawnictwo Rys, 2020, s. 227–228, ISBN 978-83-66666-00-9, ISBN 978-83-959475-1-3 (pol.).
  26. ↑ a b c d Joachim Benysiewicz, Hieronim Szczegóła, Zielona Góra. Zarys dziejów, Poznań: Wydawnictwo Poznańskie, 1991, ISBN 83-210-0865-8.
  27. ↑ Zielona Góra. Kazimierz Lisowski, rzemieślnicy i gestapo [Nieznana Zielona Góra] [online], wZielonej.pl, 1 marca 2020 [dostęp 2020-06-15] (pol.).
  28. ↑ a b Hanna Kurowska, Liczba mieszkańców Zielonej Góry w latach 1945–2010. Studia Zachodnie 15, Zielona Góra: Oficyna Wydawnicza Uniwersytetu Zielonogórskiego, 2013, ISBN 978-83-7842-101-6.
  29. ↑ Abraham Kajzer, Za drutami śmierci, Wałbrzych: Muzeum Gross-Rosen, 2013, ISBN 978-83-89824-09-7.
  30. ↑ Zielona Góra. Maria Markiewicz i przymusowa praca [Nieznana Zielona Góra] [online], wZielonej.pl, 16 maja 2020 [dostęp 2020-06-08] (pol.).
  31. ↑ Zielona Góra: Powstanie województwa zielonogórskiego [Nieznana Zielona Góra] [online], wZielonej.pl, 27 lipca 2020 [dostęp 2020-11-23] (pol.).
  32. ↑ Wojciech Jankowski, Mały przewodnik po Polsce, Wydawnictwo Sport i Turystyk Warszawa 1983 ISBN 83-217-2329-2, s. 348.
  33. ↑ Władysław Kurkiewicz „25 lat Polski Ludowej”, Ludowa Spółdzielnia Wydawnicza 1971, s. 171.
  34. ↑ Dariusz Chajewski, Na trzy dekady w mieście wymazano 30 maja 1960 z pamięci [online], Gazeta Lubuska [dostęp 2024-04-19] (pol.).
  35. ↑ –, Ziemia Lubuska – rodząca się tożsamość, nowe aspiracje [online], Kongres Obywatelski, 11 września 2019 [dostęp 2024-04-19] (pol.).
  36. ↑ Waldemar Ligus, PGR Lubogóra: w trzy lata później..., [w:] Redakcja, Życie partii: organ Komitetu Centralnego Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej, 14/421, Robotnicza Spółdzielnia Wydawnicza „Prasa”, 4 lipca 1984, s. 16 [dostęp 2024-04-19] (pol.).
  37. ↑ Wyborcza.pl [online], zielonagora.wyborcza.pl [dostęp 2021-06-22].
  38. ↑ Dzienni Ustaw. [dostęp 2020-11-12]. (pol.).
  39. ↑ Rafał Reczek, Millenium w Zielonej Górze w dokumentach archiwalnych. Proces badawczy, „Studia Zachodnie”, 17, 2015 [dostęp 2021-10-20].
  40. ↑ 55 lat temu abp Karol Wojtyła odwiedził Zieloną Górę [online], niedziela.pl, 5 listopada 2021 [dostęp 2021-11-05] (pol.).
  41. ↑ Kalendarium. [dostęp 2020-11-12]. (pol.).
  42. ↑ Ustawa z dnia 24 lipca 1998 r. o wprowadzeniu zasadniczego trójstopniowego podziału terytorialnego państwa. [online], isap.sejm.gov.pl [dostęp 2020-11-12].
  43. ↑ Redakcja, Zielona Góra połączyła się z gminą. Mamy szóste największe miasto w Polsce (mapa) [online], Gazeta Lubuska, 2015 [dostęp 2020-11-12] (pol.).
  44. ↑ Biuro Obchodów Jubileuszu, Jubileusz 800 lat Zielonej Góry i 700 lat nabycia praw miejskich [online], Jubileusz 800 lat Zielonej Góry i 700 lat nabycia praw miejskich [dostęp 2022-10-25] (pol.).
  45. ↑ Tradycje winiarskie | Witamy w Zielonej Górze | visitzielonagora.pl [online], visitzielonagora.pl, 7 stycznia 2021 [dostęp 2021-07-07] (pol.).
  46. ↑ Historia miasta – Miasto Zielona Góra [online], bip.zielonagora.pl [dostęp 2022-09-19].
  47. ↑ Ewa Wawro, Winnice w Polsce, Warszawa: Multico Oficyna Wydawnicza, 2011, ISBN 978-83-7763-043-3.
  48. ↑ Historia zielonogórskiego winiarstwa [online], Muzeum Ziemi Lubuskiej [dostęp 2022-09-19] (pol.).
  49. ↑ Marek Kozubal, Lubuscy winiarze z Kresów [online], regiony.rp.pl, 1 lipca 2016 [dostęp 2021-06-22] (pol.).
  50. ↑ Historia Palmiarni | Palmiarnia [online] [dostęp 2021-06-22] (pol.).
  51. ↑ Winnice wczoraj i dziś, Zielona Góra: Zakład Kartograficzny Oficyna, 2021, ISBN 978-83-7499-280-0.
  52. ↑ Jak spędzić przyszły weekend? W jednej z 17 piwnic winiarskich, próbując lubuskiego wina [program] [online], gazetapl [dostęp 2021-06-12] (pol.).
  53. ↑ Festiwal z piwnicami winiarskimi w roli głównej. 3 dni, 17 piwnic i aż 25 winnic! [online], gazetapl [dostęp 2021-06-12] (pol.).
  54. ↑ Redakcja, Tajemnicze drzwi na ulicy Wodnej - historia piwnicy winiarskiej [online], MojaZielona.pl, 23 października 2019 [dostęp 2024-06-11] (pol.).
  55. ↑ Zielonogórski Szlak Winiarski | visitzielonagora.pl [online], visitzielonagora.pl [dostęp 2024-02-01].
  56. ↑ Muzeum Wina [online], Muzeum Ziemi Lubuskiej [dostęp 2022-09-19] (pol.).
  57. ↑ Lubuskie Centrum Winiarstwa [online], centrumwiniarstwa.pl [dostęp 2021-06-12].
  58. ↑ Lubuski Szlak Wina i Miodu [online], www.szlakwinaimiodu.pl [dostęp 2021-06-20].
  59. ↑ Henryk Ankiewicz, Przechadzki zielonogórskie, Lubuskie Towarzystwo Naukowe, Zielona Góra, 1992, s. 131–132.
  60. ↑ Św. Urban patronem miasta? Jest coraz bliżej.
  61. ↑ Dekret ustanawiający św. Urbana I, papieża, patronem miasta Zielona Góra. kkbids.episkopat.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-05-21)].
  62. ↑ Prezydent Miasta przekazał muzeum papieski dekret. Internetowy Serwis Miejski.
  63. ↑ Katolicka Agencja Informacyjna KAI, Św. Urban I, opiekun winiarzy – patronem Zielonej Góry | eKAI.pl, eKAI, 30 listopada 1 [dostęp 2020-06-09].
  64. ↑ Zbigniew M. Jelinek, Zielona Góra: Uroczystości wprowadzenia relikwii św. Urbana I – patrona miasta [online], Radio Wnet, 9 września 2011 [dostęp 2012-09-22] [zarchiwizowane z adresu 2014-05-21].
  65. ↑ Zielona Góra: Uroczystości ku czci Patrona Miasta – św. Urbana I. ekai.pl, 10 września 2012. [dostęp 2016-05-30].
  66. ↑ Anna Bensz-Idziak, Świętowanie z patronem [online], Tygodnik Niedziela, 2011 [zarchiwizowane z adresu 2011-11-04].
  67. ↑ Pomnik św. Urbana oficjalnie odsłonięty. rzg.pl.pl, 2018-09-30. [dostęp 2018-08-30].
  68. ↑ Wniosek prokuratora o uchylenie niezgodnej z prawem uchwały Rady Miasta w Zielonej Górze w sprawie ustanowienia patrona miasta – Strona prokuratury okręgowej.
  69. ↑ Maja Sałwacka: Święty Urban – patron miasta tylko dla wierzących., 2011-11-25, zielonagora.wyborcza.pl.
  70. ↑ Rejestr zabytków nieruchomych woj. lubuskiego – stan na 2022 r.. Narodowy Instytut Dziedzictwa. s. 91–104. [dostęp 2022-10-19].
  71. ↑ a b Najstarsze budowle Zielonej Góry. Nie wszystkie nas zachwycają. Dlaczego? Sprawdź to [online], gazetalubuska.pl [dostęp 2021-04-07] (pol.).
  72. ↑ Janina Blikowska, Miasta z muzycznym symbolem [online], regiony.rp.pl, 7 kwietnia 2017 [dostęp 2020-10-05] (pol.).
  73. ↑ Najstarsze budowle Zielonej Góry. Nie wszystkie nas zachwycają. Dlaczego? Sprawdź to [online], gazetalubuska.pl [dostęp 2021-04-07] (pol.).
  74. ↑ Najstarsze budowle Zielonej Góry. Nie wszystkie nas zachwycają. Dlaczego? Sprawdź to [online], gazetalubuska.pl [dostęp 2021-04-07] (pol.).
  75. ↑ Najstarsze budowle Zielonej Góry. Nie wszystkie nas zachwycają. Dlaczego? Sprawdź to [online], gazetalubuska.pl [dostęp 2021-04-07] (pol.).
  76. ↑ Najstarsze budowle Zielonej Góry. Nie wszystkie nas zachwycają. Dlaczego? Sprawdź to [online], gazetalubuska.pl [dostęp 2021-04-07] (pol.).
  77. ↑ Lubuski Wojewódzki Konserwator Zabytków – Wieża Braniborska – wpis do rejestru zabytków [online], www.lwkz.pl [dostęp 2021-04-07].
  78. ↑ Najstarsze budowle Zielonej Góry. Nie wszystkie nas zachwycają. Dlaczego? Sprawdź to [online], gazetalubuska.pl [dostęp 2021-04-07] (pol.).
  79. ↑ Zielona Góra: Historia wyjątkowej świątyni [Nieznana Zielona Góra] [online], wZielonej.pl, 8 lipca 2019 [dostęp 2021-04-08] (pol.).
  80. ↑ Zielona Góra: Historia Rektoratu UZ [Nieznana Zielona Góra] [online], wZielonej.pl, 14 października 2019 [dostęp 2021-04-08] (pol.).
  81. ↑ Zielona Góra: Zapomniane... miejsce pamięci [Nieznana Zielona Góra] [online], wZielonej.pl, 2 maja 2020 [dostęp 2021-04-08] (pol.).
  82. ↑ Rzeźba ''Chłopiec ze źrebięciem'' sprzed Palmiarni – zarys historii i próba interpretacji [online], prolibris.net.pl [dostęp 2020-07-09].
  83. ↑ Zielona Góra: Pałac w Zatoniu – historia rozbłyśnie na nowo [Nieznana Zielona Góra] [online], wZielonej.pl, 18 października 2018 [dostęp 2021-04-08] (pol.).
  84. ↑ Fundacja Rozwoju Kultury „Kombinat Kultury”.
  85. ↑ Róże Jazz Festival.
  86. ↑ Festiwal Filmowy.
  87. ↑ ZOK – Zielonogórski Ośrodek Kultury [online] [dostęp 2020-02-18] (pol.).
  88. ↑ Redakcja, Amfiteatr w Zielonej Górze na archiwalnych zdjęciach. Jak dawniej wyglądało to miejsce? Przypominamy [online], Gazeta Lubuska, 29 października 2019 [dostęp 2020-02-18] (pol.).
  89. ↑ Strona główna – Lato Muz Wszelakich [online], www.polska.travel [dostęp 2021-05-11].
  90. ↑ RCAK – Regionalne Centrum Animacji Kultury [online], RCAK [dostęp 2023-07-07] (pol.).
  91. ↑ RCAK – Regionalne Centrum Animacji Kultury [online], RCAK [dostęp 2022-09-27] (pol.).
  92. ↑ Lubuski Zespół Pieśni i Tańca [online], RCAK [dostęp 2022-09-27] (pol.).
  93. ↑ MCKiE Dom Harcerza [online] [dostęp 2023-07-07] (pol.).
  94. ↑ Zespół Taneczny „Maki” | MCKiE Dom Harcerza [online] [dostęp 2023-07-07] (pol.).
  95. ↑ O nas – The Droshkoov Theatre [online], tdt.zgora.pl [dostęp 2022-02-10].
  96. ↑ Klub Kultury Filmowej Kino Newa.
  97. ↑ Cinema City otwiera multipleks w Zielonej Górze (17 października 2008). [dostęp 2010-12-10]. [zarchiwizowane z tego adresu].
  98. ↑ Kino Nysa [online] [dostęp 2020-01-10].
  99. ↑ Zielonogórskie kino Nysa zostało sprzedane [online].
  100. ↑ Zielona Góra: Inauguracja roku akademickiego 2022/2023 na UZ. Zwiększyła się liczba nowych studentów [online], Zielona News, 3 października 2022 [dostęp 2022-10-03] (pol.).
  101. ↑ Pedagogiczna Biblioteka Wojewódzka – im. Marii Grzegorzewskiej w Zielonej Górze | Pedagogiczna Biblioteka Wojewódzka – im. Marii Grzegorzewskiej w Zielonej Górze [online], www.pbw.zgora.pl [dostęp 2022-10-10].
  102. ↑ Zielonogórska Biblioteka Cyfrowa [online], zbc.uz.zgora.pl [dostęp 2022-10-10] (pol.).
  103. ↑ Weatherbase: Historical Weather for Zielona Gora, Poland. [dostęp 2008-12-15]. (ang.).
  104. ↑ Zielona Góra – Tereny miejskie.
  105. ↑ Wyborcza.pl [online], zielonagora.wyborcza.pl [dostęp 2020-07-28].
  106. ↑ Coraz więcej srok w Zielonej Górze [online], Radio Zielona Góra, 16 stycznia 2023 [dostęp 2023-01-16] (pol.).
  107. ↑ Gazeta Lubuska, 19.01.2011.
  108. ↑ Dla zwiedzających [online], Palmiarnia [zarchiwizowane z adresu 2010-03-13].
  109. ↑ Ogród Botaniczny Mini Zoo Zielona Góra [online], www.minizoo-zielonagora.pl [dostęp 2020-11-17].
  110. ↑ Czy Zielona Góra może być bardziej zielona? [online], Radio Zielona Góra, 29 czerwca 2022 [dostęp 2022-07-29] (pol.).
  111. ↑ Zielona Góra: Zielonogórski rezerwat „Zimna Woda” [Nieznana Zielona Góra] [online], wZielonej.pl, 9 czerwca 2022 [dostęp 2022-06-10] (pol.).
  112. ↑ Związek Miast Polskich | Najbardziej zielone polskie miasta [online], www.miasta.pl [dostęp 2024-07-19] (pol.).
  113. ↑ 10 kroków po Parku Tysiąclecia [online], wiadomoscizg.pl [dostęp 2024-03-14] (pol.).
  114. ↑ Wyborcza.pl [online], zielonagora.wyborcza.pl [dostęp 2020-07-06].
  115. ↑ mk, Park Sowińskiego w Zielonej Górze po modernizacji. Zobacz, jak zmienił się ten teren zielony! [online], Gazeta Lubuska, 18 lipca 2018 [dostęp 2020-07-06] (pol.).
  116. ↑ Zielona Góra – Dzika Ochla – Zabytki i atrakcje [online] [dostęp 2020-07-17] (pol.).
  117. ↑ Uchwała nr LXXI.617.2014 Rady Miasta Zielona Góra z dnia 26 sierpnia 2014 r..
  118. ↑ Uchwała nr LXXVII.704.2014 Rady Miasta Zielona Góra z dnia 23 grudnia 2014 r.w sprawie ustanowienia zespołu przyrodniczo-krajobrazowego „Liliowy Las”.
  119. ↑ Jest już Ścieżka Zdrowia w Liliowym Lesie – Wiadomości radio-plus-polska * radioplus.pl [online], www.radioplus.pl [dostęp 2020-07-17] [zarchiwizowane z adresu 2020-07-17].
  120. ↑ Redakcja, Leżaki, fontanna, siłownia, kącik zabaw. W parku przy ul. Partyzantów w Zielonej Górze możesz odpocząć [online], Zielona Góra Nasze Miasto, 24 maja 2018 [dostęp 2020-07-06] (pol.).
  121. ↑ Wiadomości Zielona Góra, Dolina Gęśnika robi wrażenie! | Wiadomości Zielona Góra [online] [dostęp 2020-07-06] (pol.).
  122. ↑ Wieża w parku przy ul. Lechitów już jest. Zobacz widok! [online], Zielona News, 20 lipca 2017 [dostęp 2020-07-06] (pol.).
  123. ↑ Wiadomości Zielona Góra, Park w Zatoniu – nowa nazwa – nowe logo | Wiadomości Zielona Góra [online] [dostęp 2020-07-06] (pol.).
  124. ↑ Zespół pałacowo-parkowy w Starym Kisielinie – Portal Turystyki Aktywnej [online], www.map4u.pl [dostęp 2020-10-29].
  125. ↑ Lubuski Wojewódzki Konserwator Zabytków – Stary Kisielin, park pałacowy [online], www.lwkz.pl [dostęp 2020-07-06].
  126. ↑ Lubuski Wojewódzki Konserwator Zabytków – Kiełpin, park dworski [online], www.lwkz.pl [dostęp 2020-07-06].
  127. ↑ Dawny dworski park w Zielonej Górze Kiełpinie wreszcie doczekał się zmian. Wybierzcie się, by je zobaczyć [online], – gazetalubuska.pl [dostęp 2020-07-06] (pol.).
  128. ↑ Leszek Kalinowski, Zielona Góra. Co się zmieniło w tym parku za pół miliona złotych? Hitem jest tyrolka, ale kusi tu dużo więcej atrakcji [online], Gazeta Lubuska, 7 grudnia 2020 [dostęp 2020-12-08] (pol.).
  129. ↑ Zielona Góra w liczbach [online], Polska w liczbach [dostęp 2015-12-31], liczba ludności na podstawie danych GUS.
  130. ↑ GUS, Gorzów Wielkopolski i Zielona Góra w okresie 01–12. 2022 – Infografika [online], zielonagora.stat.gov.pl [dostęp 2023-12-05] (pol.).
  131. ↑ Contact [online], ADB [dostęp 2020-02-10] (ang.).
  132. ↑ Firma Digital Technology Poland świętuje dziesiąte urodziny! [online], Bankier.pl, 5 lipca 2023 [dostęp 2023-12-05] (pol.).
  133. ↑ Astec IT Services [online], Astec IT Services [dostęp 2022-01-14] (ang.).
  134. ↑ GPS | Army | Security Systems | Space | Alarms | Hertz Systems [online] [dostęp 2020-02-10] (pol.).
  135. ↑ Streamsoft – Producent systemów ERP [online], Streamsoft [dostęp 2020-02-10] (pol.).
  136. ↑ Urządzenia i systemy automatyki | Montaż SMT/THT | Lumel [online], www.lumel.com.pl [dostęp 2020-02-10].
  137. ↑ LUG – ledowe oprawy oświetleniowe, oświetlenie ewakuacyjne, LED, przemysłowe, uliczne [online], www.lug.com.pl [dostęp 2020-02-10].
  138. ↑ Zastal SA Zielona Góra – Firma [online], www.zastal.pl [dostęp 2020-02-11].
  139. ↑ Centrum Technologii Internetowych CTI, Stelmet S.A. – Drewniana architektura ogrodowa, ogrodzenia i dekoracje [online], Stelmet S.A. [dostęp 2020-02-10] (pol.).
  140. ↑ FAST – producent chemii budowlanej [online], fast.zgora.pl [dostęp 2023-12-05] (pol.).
  141. ↑ Opakowania, Butelki, Słoiki PET, Producent Preform | Masterchem [online], www.mch.com.pl [dostęp 2022-09-28] (pol.).
  142. ↑ Marba Sp. z o.o. sp.j. | Marba – household chemicals producer/producent chemii gospodarczej i kosmetykówMarba Sp. z o.o. sp.j. | Marba – household chemicals producer/producent chemii gospodarczej i kosmetyków [online], Marba Sp. z o.o. sp.j. [dostęp 2024-03-11].
  143. ↑ Sklep meblowy: fotele dla graczy i szafy metalowe | Domator24 [online], domator24.com [dostęp 2022-09-28].
  144. ↑ Strona główna – Nordis – lody i produkty mrożone, doskonała jakość i cena [online], www.nordis.com.pl [dostęp 2020-02-11].
  145. ↑ Wyborowa w Zielonej Górze ma 70 lat; inwestycje sięgnęły ostatnio 40 mln zł – Alkohole papierosy [online], www.portalspozywczy.pl [dostęp 2020-02-10] (pol.).
  146. ↑ O/ Zielona Góra – Portal korporacyjny [online], pgnig.pl [dostęp 2020-02-12].
  147. ↑ Modivo.
  148. ↑ Wielowalutowe usługi finansowe [online], Cinkciarz.pl [dostęp 2020-02-11] (pol.).
  149. ↑ Ekantor.pl: Wymiana walut online – bezpieczny internetowy kantor [online], ekantor.pl [dostęp 2021-01-18] (pol.).
  150. ↑ Moda męska – odzież męska – sklep online | Denley.pl [online], www.denley.pl [dostęp 2020-02-11].
  151. ↑ Rublon Multi-Factor Authentication [online], Rublon [dostęp 2022-01-14] (ang.).
  152. ↑ Strefa Aktywności Gospodarczej [online], Inwestycje Zielona Góra [dostęp 2020-02-07] (pol.).
  153. ↑ Geneza powstania | Lubuski Park Przemysłowo-Technologiczny [online], lppt.pl [dostęp 2020-02-07] [zarchiwizowane z adresu 2020-02-25].
  154. ↑ LPPT – strefa ekonomiczna w Nowym Kisielinie [online], Inwestycje Zielona Góra [dostęp 2020-02-07] (pol.).
  155. ↑ Stacje ładowania pojazdów elektrycznych – ładowarki samochodowe [online], Ekoenergetyka-Polska S.A. [dostęp 2022-09-28] (pol.).
  156. ↑ Strona główna [online], Ekoenergetyka-Polska Sp. z o.o. [dostęp 2020-02-10] (pol.).
  157. ↑ Wyborcza.pl [online], zielonagora.wyborcza.pl [dostęp 2020-02-10].
  158. ↑ Ekoenergetyka otwiera Ekoen. Nowe podejście do ładowania pojazdów EV [online], www.transport-publiczny.pl [dostęp 2020-02-10] (pol.).
  159. ↑ Zielona Góra stanie się Europejskim Centrum Elektromobilności [online], wiadomoscizg.pl [dostęp 2021-07-06] (pol.).
  160. ↑ Wiadomości Zielona Góra, 25 Diamentów Forbesa dla Zielonej Góry! | Wiadomości Zielona Góra [online] [dostęp 2020-02-07] (pol.).
  161. ↑ O nas – Park Naukowo-Technologiczny Uniwersytetu Zielonogórskiego Sp. z o.o. [online] [dostęp 2021-01-21] (pol.).
  162. ↑ Park Naukowo-Technologiczny Uniwersytetu Zielonogórskiego Sp. z o.o. [online] [dostęp 2024-03-12] (pol.).
  163. ↑ Centrum Nauki Keplera [online] [dostęp 2020-02-18] (pol.).
  164. ↑ W Lubuskiem powstanie Park Technologii Kosmicznych i oddział CBK PAN [online], www.urania.edu.pl [dostęp 2020-02-07] (pol.).
  165. ↑ PTK Lubuskie – Sięgamy Gwiazd [online], ptklubuskie.com [dostęp 2024-03-11] (pol.).
  166. ↑ Pierwsza firma w Parku Technologii Kosmicznych już jest. Co dalej? [online], plus.gazetalubuska.pl, 11 września 2019 [dostęp 2020-02-07] (pol.).
  167. ↑ Małgorzata Włodarczyk, Lubuskie: Uczelnia, ważne, Zielona Góra: Lubuskie da pieniądze dla Centrum Badań Kosmicznych Polskiej Akademii Nauk [online], wZielonej.pl, 16 stycznia 2023 [dostęp 2023-01-16] (pol.).
  168. ↑ w sprawie podziału Miasta na stałe... – Akty prawne – Miasto Zielona Góra [online], bip.zielonagora.pl [dostęp 2020-02-19].
  169. ↑ Prezydent Miasta – Miasto Zielona Góra [online], bip.zielonagora.pl [dostęp 2024-05-29].
  170. ↑ Rada Miasta – Miasto Zielona Góra [online], bip.zielonagora.pl [dostęp 2020-02-17].
  171. ↑ strona Szpitala Uniwersyteckiego w Zielonej Górze.
  172. ↑ Lista szpitali MSWiA – Szpitale MSW.
  173. ↑ w sprawie ustalenia sieci publicznych... – Akty prawne – Miasto Zielona Góra [online], bip.zielonagora.pl [dostęp 2024-04-04].
  174. ↑ bip.zielonagora.pl. [dostęp 2022-04-08].
  175. ↑ bip.zielonagora.pl. [dostęp 2022-04-08].
  176. ↑ bip.zielonagora.pl. [dostęp 2019-10-30].
  177. ↑ w sprawie ustalenia planu sieci... – Akty prawne – Miasto Zielona Góra [online], bip.zielonagora.pl [dostęp 2022-12-29].
  178. ↑ Wyborcza.pl [online], zielonagora.wyborcza.pl [dostęp 2024-03-11].
  179. ↑ Maciej Noskowicz, W Zielonej Górze powstało Branżowe Centrum Umiejętności [online], wZielonej.pl, 6 marca 2024 [dostęp 2024-03-11] (pol.).
  180. ↑ Budowlanka ma ośrodek do kształcenia zawodowców [online], wiadomoscizg.pl [dostęp 2024-03-20] (pol.).
  181. ↑ Kontakt – Kuratorium Oświaty w Gorzowie Wlkp. [online], ko-gorzow.edu.pl [dostęp 2022-09-29].
  182. ↑ Ośrodek Doskonalenia Nauczycieli [online], odn.zgora.pl [dostęp 2022-09-29].
  183. ↑ https://www.uz.zgora.pl/index.php?informacje-o-uczelni.
  184. ↑ strona Instytutu Filozoficzno-Teologicznego w Zielonej Górze.
  185. ↑ Zielonogórski Uniwersytet Trzeciego Wieku. Zajęcia dla seniorów UTW Zielona Góra | Celem ZUTW jest podejmowanie i rozwijanie społecznych inicjatyw naukowych, oświatowych, kulturalnych, ekologicznych, a także kultury fizycznej i sportu, poprzez prowadzenie form działalności edukacyjnej, zdrowotnej, kulturalnej, twórczej i krajoznawczo – turystycznej dla osób starszych. [online] [dostęp 2022-10-18] (pol.).
  186. ↑ Lubuskie na torach: Zielona Góra przoduje, Zbąszynek zaskakuje. Ranking stacji pod względem ruchu pasażerskiego [online], lubuskie24.pl, 9 listopada 2023 [dostęp 2023-11-13] (ang.).
  187. ↑ MZK Zielona Góra – Rozkład Jazdy w Internecie [online], rozklad.mzk.zgora.pl [dostęp 2024-03-01].
  188. ↑ Miejski Zakład Komunikacji Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością [online], Miejski Zakład Komunikacji Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością, 5 stycznia 2024 [dostęp 2024-01-23] (pol.).
  189. ↑ Lz-nr-543-2024-02-28.pdf (lzg24.pl).
  190. ↑ maw, Centrum Przesiadkowe w Zielonej Górze oficjalnie otwarte. Pasażerowie: „jak tutaj kursują autobusy?” [online], gazetalubuska.pl [dostęp 2022-05-24] (pol.).
  191. ↑ Wyborcza.pl [online], zielonagora.wyborcza.pl [dostęp 2022-10-17].
  192. ↑ „Trans-Rol” Cigacice Sp. z.o.o. Informacja o firmie i zdjęcia portu w Cigacicach. Według danych KRS spółka została wykreślona z ewidencji 7 kwietnia 2008 roku.
  193. ↑ Port Cigacice [online], Fotopolska.
  194. ↑ Składy opałowe [online], Katowicki Węgiel [zarchiwizowane z adresu 2014-09-01].
  195. ↑ Widok na kanał portu w Cigacicach.
  196. ↑ Visit Zielona Góra [online], www.cit.zielona-gora.pl [dostęp 2020-07-15] [zarchiwizowane z adresu 2020-07-17].
  197. ↑ {{{tytuł}}} [online], poscigi.pl [dostęp 2024-09-02].
  198. ↑ Visit Zielona Góra [online], www.cit.zielona-gora.pl [dostęp 2020-02-18] [zarchiwizowane z adresu 2019-12-08].
  199. ↑ Leszek Kalinowski, W Zielonej Górze pojawił się infokiosk. Dowiesz się z niego o atrakcjach miasta, nadchodzących wydarzeniach i zagrożeniach. Podoba się? [online], Zielona Góra Nasze Miasto, 18 marca 2021 [dostęp 2021-03-22] (pol.).
  200. ↑ Kręgielnia Zielona Góra • Bowling Club [online], www.kreglezg.pl [dostęp 2016-06-04].
  201. ↑ MOSiR Zielona Góra - H2Ochla "Kąpielisko" - Informacje o obiekcie [online], www.mosir.zgora.pl [dostęp 2024-07-24].
  202. ↑ Ośrodki [online], buddyzm.pl [dostęp 2021-11-13].
  203. ↑ Dekanat zielonogórski [online], cerkiew.net.pl [dostęp 2023-06-12].
  204. ↑ Diecezja wrocławska [online], polskokatolicki.pl [dostęp 2021-11-13].
  205. ↑ Zielona Góra [online], starokatolicy.eu [dostęp 2021-11-13].
  206. ↑ Zielona Góra [online], piusx.org.pl [dostęp 2023-06-14].
  207. ↑ Zbory [online], adwent.pl [dostęp 2021-11-13].
  208. ↑ a b Zbory [online], kbwch.pl [dostęp 2024-01-03].
  209. ↑ Adresy kościołów [online], kosciolbozy.pl [dostęp 2021-11-09].
  210. ↑ Zbory [online], baptysci.pl [dostęp 2021-11-13].
  211. ↑ Wspólnota „Przymierze” [online], wspolnotaprzymierze.pl [dostęp 2021-11-13].
  212. ↑ Zielona Góra [online], luteranie.pl [dostęp 2021-11-13].
  213. ↑ Znajdź Kościół [online], kz.pl [dostęp 2021-11-13].
  214. ↑ Kontakt – Zbory [online], zboryboze.pl [dostęp 2021-11-13].
  215. ↑ Zbór Reformowanych Baptystów w Zielonej Górze [online], reformowani-baptysci.pl [dostęp 2021-11-13].
  216. ↑ Dane według wyszukiwarki zborów, na oficjalnej stronie Świadków Jehowy jw.org [dostęp 2023-02-05].
  217. ↑ Strażnica. Towarzystwo Biblijne i Traktatowe. Zarejestrowany Związek Wyznania Świadków Jehowy w Polsce [online], pkt.pl [zarchiwizowane z adresu 2012-09-11].
  218. ↑ Cztery dekady literatury lubuskiej [online], zlp.like.pl [dostęp 2022-01-26].
  219. ↑ a b Gazeta Lubuska – Polska Press Sp. z o.o. [online], polskapress.pl [dostęp 2022-01-26].
  220. ↑ Andrzej K. Piasecki, Jubileusz gazety Lubuskiej [online], web.archive.org, 21 czerwca 2015 [dostęp 2022-01-26] [zarchiwizowane z adresu 2015-06-21].
  221. ↑ Obiekty w dyspozycji MOSiR. [dostęp 2013-04-11]. (pol.).
  222. ↑ Chcesz spędzić ferie w górach? Przyjdź na Górę Tatrzańską!. Gazeta Lubuska. [dostęp 2013-04-11]. (pol.).
  223. ↑ W Zielonej Górze powstaje pumptrack – raj dla rowerzystów i skaterów [online], wiadomoscizg.pl [dostęp 2022-10-17] (pol.).
  224. ↑ Nowy pumptruck w Przylepie już gotowy. Miasto zaprasza do wypróbowania toru! [online], wiadomoscizg.pl [dostęp 2023-01-12] (pol.).
  225. ↑ Giganci dopiero się rozkręcają! [online], wiadomoscizg.pl [dostęp 2023-10-23] (pol.).
  226. ↑ Zielonogórski Klub Karate Kyokushin.
  227. ↑ Cezary Konarski, Obiekt robi wrażenie. Wielki balon przykrył boisko piłkarskie w Zielonej Górze [online], Zielona Góra Nasze Miasto, 10 sierpnia 2022 [dostęp 2022-08-18] (pol.).
  228. ↑ MOSiR Zielona Góra [online], www.mosir.zgora.pl [dostęp 2020-11-18].
  229. ↑ Stadion żużlowy będzie miał pojemność 20 tys. miejsc [dostęp 2009-07-18].
  230. ↑ Leszek Kalinowski, Zielona Góra. Miasto przejmuje stadion od Uniwersytetu Zielonogórskiego. Co to oznacza? Kto będzie mógł korzystać z obiektu? [online], Zielona Góra Nasze Miasto, 26 października 2020 [dostęp 2020-11-18] (pol.).
  231. ↑ Wojewódzki Ośrodek Sportu i Rekreacji w Drzonkowie – historia [online], www.drzonkow.pl [dostęp 2020-11-17].
  232. ↑ Wielkie otwarcie pierwszego w Polsce stadionu futbolowego w Zielonej Górze [online], Ambasada i Konsulat USA w Polsce, 23 października 2017 [dostęp 2019-03-01] (pol.).
  233. ↑ Zielona Góra: Boisko do rugby, wiata piknikowa, nowe ścieżki – będą zmiany w SP18 [online], Zielona News, 26 sierpnia 2020 [dostęp 2020-11-18] (pol.).
  234. ↑ Sport: Zielona Góra: Wataha RC oficjalnie otwiera stadion [online], wZielonej.pl, 22 kwietnia 2022 [dostęp 2022-04-23] (pol.).
  235. ↑ Sołectwa, Biuletyn Informacji Publicznej Dzielnica Nowe Miasto – Zielona Góra [dostęp 2016-01-08].
  236. ↑ Miasta partnerskie – oficjalna strona miasta Zielona Góra [dostęp 2024-04-04].
  237. ↑ Brak w oficjalnym wykazie: Miasta partnerskie – oficjalna strona miasta Zielona Góra [dostęp 2016-01-08].
  238. ↑ Brak podpisanej umowy partnerskiej, władze Zielonej Góry posługują się pojęciem miasta zaprzyjaźnionego; zob.: Miasta partnerskie – Soltau – oficjalna strona miasta Zielona Góra [dostęp 2016-01-08].
  239. ↑ ZGrana Rodzina – Program i karta Zielonogórskiej Rodziny [online], ZGrana Rodzina [dostęp 2024-03-12] (pol.).

Bibliografia

  • Benysiewicz, Joachim/Szczegóła Hieronim: Zielona Góra. Zarys dziejów. Poznań: Wydawnictwo Poznańskie 1991. ISBN 83-210-0865-8.
  • Bielinis-Kopeć, Barbara/Kowalski, Stanisław/Lisiecka, Małgorzata: Zabytki Zielonej Góry. Zielona Góra: Regionalne Centrum Animacji Kultury 2005. ISBN 83-88059-57-2, ISBN 978-83-88059-57-5.
  • Bujkiewicz, Zbigniew: Krajobraz materialny i społeczny Zielonej Góry od końca XVIII do połowy XX wieku. Zielona Góra: Archiwum Państwowe w Zielonej Górze & Polskie Towarzystwo Historyczne Oddział w Zielonej Górze 2003. ISBN 83-89115-23-9.
  • Ciesielska, Izabela: Architektura pierwszej poł. XX wieku w Zielonej Górze. Przyczynek do badań nad problematyką konserwatorską, w: Lubuskie Materiały Konserwatorskie, tom 9 (2012), Zielona Góra 2012.
  • Clauss, Ernst: Buch der Stadt Grünberg in Schlesien. Obst- und Rebenstadt des deutschen Ostens. Neubearbeitung und Ergänzung der Stadtgeschichten von August Förster und Hugo Schmidt. Frankfurt am Main: P. Keppler Verlag 1964 (zweite Auflage).
  • Czyżniewski, Tomasz: Zielona Góra przełomu wieków XIX/XX. Łodź: Księży Młyn 2010. ISBN 978-83-7729-012-5.
  • Dąbrowska-Burkhardt, Jarochna (oprac.): Das alte Grünberg: Chronik. Dawna Zielona Góra. Kronika. Zielona Góra: Fundacja „My w Europie” 2005. ISBN 978-83-921516-1-6.
  • Fedorowicz, Krzysztof: Grünberg (powieść historyczna). Kraków: Libron 2012 (tłumaczenie wierszy: Krzysztof Fedorowicz, Julian Simonjetz i Izabela Taraszczuk). ISBN 978-83-62196-73-9.
  • Förster, August: Aus Grünbergs Vergangenheit. Grünberg in Schlesien: Druck und Verlag von W. Levysohn 1900.
  • Karwowski Przemysław (red.): Lubuski Szlak Wina i Miodu. Zielona Góra: Zielonogórskie Stowarzyszenie Winiarskie 2009. Tłum. Jerzy Bielerzewski i Janusz Strzelecki.
  • Kiełczewska, Katarzyna: Zabytkowe piece i piecokominki w willach i kamienicach w Zielonej Górze. Komunikat, w: Lubuskie Materiały Konserwatorskie, tom 9 (2012), Zielona Góra 2012.
  • Kres, Bogdan: Zarys dziejów winiarstwa zielonogórskiego. Poznań-Zielona Góra 1966.
  • Kuleba, Mirosław: Ampelografia Zielonej Góry. Zielona Góra: Muzeum Ziemi Lubuskiej 2005. ISBN 83-88336-49-5.
  • Mirosław Kuleba, Topografia winiarska Zielonej Góry, Zielona Góra: Organizacja Pracodawców Ziemi Lubuskiej, 2010, ISBN 978-83-932131-0-8, OCLC 750901958.
  • Ostrowski, Mieczysław (red.): Zielona Góra i okolice. Wędrówka śladami przeszłości. Grünberg und Umgebung. Auf der Suche nach den Spuren der Vergangenheit (Tłumaczenie: Robert Buczek, Jan Grzegorczyk i Tadeusz Zuchewicz). Zielona Góra: Verbum 1999. ISBN 83-909375-2-2.
  • Rok na zielonogórskiej winnicy w obrazach Doroty Komar-Zmyślony. Zielona Góra: Muzeum Ziemi Lubuskiej 2006. ISBN 83-88426-13-3.
  • Schmidt, Hugo: Geschichte der Stadt Grünberg in Schlesien. Grünberg in Schlesien: Grünberger Verlagsdruckerei Paul Keppler 1922. [1].
  • Stein, Erwin (red. nauk.): Monographien deutscher Städte. Darstellung deutscher Städte und ihrer Arbeit in Wirtschaft, Finanzwesen, Hygiene, Sozialpolitik und Technik. Band XXIX: Grünberg in Schlesien (in Zusammenarbeit mit Oberbürgermeister Dr. Busse). Berlin-Friedenau: Deutscher Kommunal-Verlag 1928. (online).
  • Szczegóła Hieronim, Ostrowski Mieczysław (red.): Znani zielonogórzanie XIX i XX wieku (Tłumaczenie: Tadeusz Zuchewicz). Zielona Góra: Verbum 1996. ISBN 83-901114-2-X.
  • Taraszczuk, Izabela: Die Renaissance der Winzertraditionen im niederschlesischen Grünberg/Zielona Góra. „Schlesien heute”, nr 10/2012. Görlitz: wyd. Senfkorn Verlag Alfred Theisen, s. 60–61. ISSN 1436-5022.
  • Taraszczuk, Izabela: Grünberg und Meseritz ehren das Kulturerbe der deutschen und polnischen Juden. „Schlesien heute”, nr 7/2013. Görlitz: wyd. Senfkorn Verlag Alfred Theisen, s. 48–49.
  • Taraszczuk, Izabela: Es war einmal die Stadt im schönen Schlesierland – Paul Petras‘ Liebeserklärung an Grünberg. W: Kaczor, Monika/Mikołajczak, Małgorzata (red. nauk.): „Filologia Polska, Roczniki Naukowe Uniwersytetu Zielonogórskiego”, zeszyt 7 (2021). Oficyna Wydawnicza Uniwersytetu Zielonogórskiego 2021, s. 381–398. ISSN 2450-3584 (DOI: 10.34768/FPv7.2021).
  • Toczewski, Andrzej: Tradycje zielonogórskiego winiarstwa. Zielona Góra: Muzeum Ziemi Lubuskiej 2001. ISBN 83-909342-9-9.
  • Toczewski, Andrzej: Zielonogórskie Winobrania. Zielona Góra: Muzeum Ziemi Lubuskiej 2006. ISBN 83-88426-29-X.11

Linki zewnętrzne

Województwo lubuskie
Miasta na prawach powiatu
Powiaty
Inne zagadnienia

Podział administracyjny Polski
Województwa
Siedziby wojewodów
i sejmików
Podziały administracyjne
województw
Herby województw
Flagi województw
Województwa proponowane
Inne jednostki podziału

Miasta województwa lubuskiego
Miasta na prawach powiatu
Miasta powiatowe
Miasta gminne

Dzielnice i osiedla Zielonej Góry
Dzielnica Nowe Miasto
Sołectwa
Osiedla niesołeckie
Osiedla zwyczajowe
Części miasta wg TERYT

Herb Zielonej Góry

Powiat zielonogórski (1945–1975)
Przynależność wojewódzka
Miasta
Osiedla (1954-72)
Gminy wiejskie
(1945-54 i 1973-75)
Gromady (1954-72)
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Zielona_Góra&oldid=74724871”