Gerardo Pelusso

Gerardo Pelusso

Pełne imię i nazwisko	Gerardo Cono Pelusso Boyrie
Data i miejsce urodzenia	25 lutego 1954 Florida
Wzrost	185 cm
Pozycja	obrońca
Kariera seniorska
Lata Klub Wyst. Gole 1970–1971 Nacional 1972–1973 Colón Montevideo 1975 Liverpool Montevideo 1976–1977 Atlético Potosino 1978 Deportivo Quito 1979–1980 LDU Quito 1981–1982 Emelec
Kariera reprezentacyjna
Lata Reprezentacja Wyst. Gole 1975 Urugwaj 2 (0)
Kariera trenerska
Lata Drużyna 1984 Emelec 1985–1988 Atlético Florida 1991 Liverpool Montevideo 1993–1995 Cerro 1996–1997 Deportes Iquique 1997 O’Higgins 1998 Everton Viña del Mar 1999 Frontera Rivera 2000 Racing 2001–2002 Aucas 2003 Cerro 2004–2005 Danubio 2006–2007 Alianza Lima 2007–2009 Nacional 2010 Universidad de Chile 2011–2012 Olimpia 2012–2013 Paragwaj 2014 Nacional 2015–2016 Santa Fe 2016 Al-Arabi 2018 Deportivo Cali

Gerardo Cono Pelusso Boyrie (ur. 25 lutego 1954 we Floridzie) – urugwajski piłkarz występujący na pozycji obrońcy, reprezentant Urugwaju, trener piłkarski.

Pelusso rozpoczynał swoją karierę piłkarską w zespole Club Nacional de Football z siedzibą w stołecznym mieście Montevideo. Już jako szesnastolatek został włączony do pierwszego zespołu i w sezonie 1970 wywalczył z nim mistrzostwo Urugwaju. Sukces ten powtórzył również rok później, podczas rozgrywek 1971, triumfując także wówczas w Copa Libertadores. W 1972 roku przeniósł się do znacznie niżej notowanego Colón FC, gdzie spędził kolejne kilka miesięcy, natomiast w 1975 roku, jako zawodnik urugwajskiego Liverpool FC zajął trzecie miejsce w lidze.

W 1976 roku Pelusso przeniósł się do meksykańskiego Atlético Potosino, którego barwy reprezentował przez rok bez większych sukcesów, po czym wyjechał do Ekwadoru. Tam spędził resztę piłkarskiej kariery w klubach Deportivo Quito, LDU Quito i CS Emelec, jednak z żadnym z nich nie zdołał odnieść żadnych osiągnięć. W latach 1975–1976 był członkiem reprezentacji Urugwaju. Profesjonalną grę w piłkę zakończył w wieku zaledwie 28 lat z powodu kontuzji.

Zaraz po zakończeniu kariery Pelusso ukończył kurs trenerski w mieście Quito, a jego pierwszym miejscem pracy w roli szkoleniowca został CS Emelec z siedzibą w Guayaquil. W 1985 roku powrócił do ojczyzny, obejmując drużynę Atlético Florida ze swojego rodzinnego miasta, którą prowadził przez kolejne trzy lata w lidze regionalnej. W latach 1988–1990 był selekcjonerem reprezentacji departamentu Florida, doprowadzając ją do mistrzostwa kraju na tym szczeblu rozgrywek. Podczas sezonu 1991 trenował kolejny klub, w którym grał już podczas kariery piłkarskiej – Liverpool FC z Montevideo, zajmując z nim wówczas piąte miejsce w lidze urugwajskiej.

W sezonie 1992 Pelusso był szkoleniowcem Club Atlético Quilmes ze swojej rodzinnej Floridy, zdobywając z nią tytuł mistrzowski na szczeblu rozgrywek regionalnych. W lipcu tego samego roku ukończył studia na kierunku trenerskim w Instituto Superior de Educación Física del Uruguay z Montevideo. W 1993 roku podpisał umowę ze stołecznym Cerro, z którym rok później zajął drugie miejsce w ligowej tabeli, natomiast w 1995 roku wystąpił w Copa Libertadores, odpadając już w fazie grupowej. W 1996 roku wyjechał do Chile, gdzie przez kolejne kilkanaście miesięcy pracował bez większych sukcesów w Deportes Iquique oraz Evertonie de Vina del Mar.

W 1999 roku Pelusso ponownie wrócił do Urugwaju, gdzie objął funkcję trenera drużyny Frontera Rivera i zdobył z nią tytuł regionalny – Campeón del Interior. Po tym sukcesie na krótko został opiekunem Racing Club de Montevideo, za to w 2001 roku podpisał kontrakt z ekwadorskim SD Aucas z siedzibą w mieście Quito. Wówczas także poprowadził ten zespół w rozgrywkach Copa Merconorte. Kolejnym przystankiem w jego karierze był klub Cerro, którego szkoleniowcem został już po raz drugi, jednak tym razem nie zanotował z nim żadnego większego osiągnięcia.

W 2004 roku Pelusso został trenerem stołecznego Danubio FC, z którym w tym samym sezonie najpierw zajął pierwsze miejsce w wiosennych rozgrywkach Apertura, aby już jesienią wywalczyć mistrzostwo Urugwaju, drugie w historii klubu. Triumfował również w Torneo Clasificatorio, dzięki czemu jego ekipa mogła wziąć udział w Copa Libertadores. Podczas pracy w Danubio został także odznaczony przez Urugwajski Komitet Olimpijski nagrodą dla najlepszego krajowego trenera w 2004 roku, jak również zwyciężył ze swoją drużyną w towarzyskich turniejach rozgrywanych we Włoszech – Catania i Maserata. Po odejściu z Danubio podjął pracę w peruwiańskiej Alianzie Lima, z którą podobnie jak w poprzednim klubie wygrał półroczne rozgrywki Apertura 2006, a kilka miesięcy później zdobył ogólnokrajowe mistrzostwo Peru. W tym samym roku został wybrany najlepszym szkoleniowcem ligi peruwiańskiej.

W 2007 roku Pelusso podpisał umowę z jednym z najbardziej utytułowanych klubów w Urugwaju, Club Nacional de Football, w którym rozpoczynał swoją piłkarską karierę. Z tym zespołem wywalczył tytuł mistrzowski w sezonie 2008/2009, zajął pierwsze miejsce podczas rozgrywek Apertura, a także triumfował w kilku turniejach towarzyskich i w Liguilla Pre-Libertadores. Dzięki temu jego drużyna mogła wziąć udział w Copa Libertadores 2009, gdzie po raz pierwszy od dwudziestu lat zdołała dotrzeć do półfinału. Rok później powtórzył ten sukces, tym razem w roli trenera Universidadu de Chile, dochodząc z ekipą z miasta Santiago do półfinału Copa Libertadores 2010.

W 2011 roku Pelusso został szkoleniowcem paragwajskiego Club Olimpia ze stołecznego Asunción. W jesiennym sezonie Clausura 2011 zdobył z nią mistrzostwo kraju, natomiast pół roku później, w rozgrywkach Apertura 2012 zanotował tytuł wicemistrzowski. Dzięki tym sukcesom, w lipcu 2012 zastąpił Francisco Arce na stanowisku selekcjonera reprezentacji Paragwaju. Poprowadził ją w dziesięciu spotkaniach, notując trzy zwycięstwa, dwa remisy i pięć porażek. Został zwolniony w czerwcu 2013 z powodu słabych wyników; zostawił kadrę na ostatnim, dziewiątym miejscu w południowoamerykańskich eliminacjach do Mistrzostw Świata 2014.

Bibliografia

• Strona oficjalna (hiszp.)
• Gerardo Pelusso, [w:] baza Transfermarkt (trenerzy) [dostęp 2020-12-01] .