Chelsea F.C.
Szablon:Klub piłkarski infobox Chelsea Football Club – angielski klub piłkarski z zachodniego Londynu, założony w 1905 roku. Obecnie występuje w Premier League, większą część swej historii również spędził w najwyższej klasie rozgrywkowej w kraju. Czterokrotny mistrz Anglii, sześciokrotny zdobywca Pucharu Anglii (F.A. Cup) i czterokrotny Pucharu Ligi Angielskiej (Carling Cup) oraz dwukrotny Pucharu Zdobywców Pucharów.
Chelsea rozgrywa mecze domowe na stadionie Stamford Bridge, położonym w zachodnim Londynie, w dzielnicy Fulham, mieszczącym 42 055 kibiców. Mimo swojej nazwy, klub ma siedzibę nie w dzielnicy Chelsea, lecz w Hammersmith and Fulham. Pierwszy ważniejszy sukces klubu to mistrzostwo kraju zdobyte w 1955 r., a do ostatnich sukcesów należy mistrzostwo Anglii zdobyte dwa razy z rzędu – w roku 2005 i 2006 oraz w 2010 roku. W maju 2008 r. klub po raz pierwszy dotarł, wraz z Manchesterem United, do finału Ligi Mistrzów w Moskwie – Chelsea przegrała w rzutach karnych. Od czerwca 2009 r. szkoleniowcem Chelsea jest Carlo Ancelotti.
Historia
1905-1930
W 1904 stadion Stamford Bridge został nabyty przez przedsiębiorców budowlanych Henry Augustusa i Josepha T. Mearsów. Dostosowali oni obiekt do potrzeb gry w piłkę nożną i zamierzali sprzedać klubowi FC Fulham. Oferta kupna została jednak odrzucona, dlatego biznesmeni postanowili założyć klub. Dokonano tego 14 marca 1905 w pubie "The Rinsing Sun", a klub otrzymał nazwę sąsiedniej dzielnicy - Chelsea. Pierwszy oficjalny sezon zespół rozpoczął rok później w drugiej lidze pod opieką trenera Johna Robertsona. Pierwszym oficjalnym spotkaniem był przegrany 0:1 mecz ze Stockport County F.C., który odbył się 1 września 1905. Zaledwie 3 dni później Chelsea zanotowała pierwsze zwycięstwo, pokonując 4:0 w towarzyskim spotkniu Liverpool F.C.. 9 września w wygranym 1:0 pojedynku z Blackpool FC, pierwszą bramkę w oficjalnym meczu zdobył grający trener, Robertson. Historyczny, pierwszy rekord frekwencji padł w Wielki Piątek podczas meczu z Manchester United F.C., który obejrzało na Stamford Bridge 67 tysięcy widzów. W 1907 napastnik George Hilsdon został pierwszym w historii Chelsea zawodnikiem, który otrzymał powołanie do reprezentacji Anglii. W sezonie 1907/08 drużyna awansowała na zaplecze Premier League. Nowy manager zespołu David Calderhead pełnił funkcję trenera aż 26 lat, a w 1913 sprowadził do drużyny pierwszego zagranicznego piłkarza, był nim Duńczyk Nils Middelboe. W tym czasie klub przeżywał naprzemiennie sukcesy i porażki, aż w sezonie 1914/15 awansował do finału Pucharu Anglii, rozgrywanego na stadionie Old Trafford, w którym zespół Chelsea został pokonany 3:0 przez Sheffield United.
1931-1960
Do końca roku 1931 Chelsea przemieszczała się między League Two a League One[1]., a od 1931 r. klub nieprzerwanie przez ponad 30 lat grał w pierwszej lidze. W 1936 z okazji 30-lecia Wisły Kraków londyński klub zagrał z polskim zespołem. Po sezonie 1951/52 trenerem drużyny został Ted Drake, który w ramach modernizacji klubu zmienił odznakę klubowej, zastępując postać starca grafiką literową. Nieoficjalnym przydomkiem klubu stał się "The Drake's Ducklings", co oznacza "kaczki Drake'a". Drake rozwinął system skautingu i dzięki znajomości niższych lig ściągnął do klubu młodych zawodników[1]. W listopadzie 1954 r. klub zajmował w lidze 12. pozycję, lecz już w kwietniu zespół został liderem z czterema punktami przewagi nad broniącym tytułu Wolverhampton Wanderers. Właśnie wtedy drużyna wicelidera spotkała się z "The Blues" na Stamford Bridge w obecności 75 tysięcy kibiców. Przy stanie 0:0 kapitan Wolves i reprezentacji - Billy Wright, zablokował w polu karnym strzał ręką, a karnego wykorzystał Peter Sillett, zapewniając praktycznie tytuł swemu klubowi. Piłkarze przypieczętowali mistrzostwo, pokonując Sheffield Wednesday F.C., a Drake został pierwszym człowiekiem w historii angielskiego futbolu, który zdobył mistrzostwo Anglii jako zawodnik i trener. Kolejny taki sukces udało się zdobyć dopiero 50 lat później. Oprócz tytułu mistrza piłkarze zdobyli także Tarczę Dobroczynności, natomiast sezon 1955/56 zakończyli na 16. miejscu. Ted Drake'a zastąpił Tommy Docherty, który wprowadził do drużyny takich piłkarzy jak: Terry Venables, Bobby Tambling, Peter Bonetti, czy Jimmy Greaves. Ten ostatni dwukrotnie w barwach Chelsea zdobywał koronę króla strzelców, a w sezonie 1960/61 strzelił 41 bramek, co do dziś pozostaje nie pobitym klubowym rekordem[1].
1961-1990
Okres ten umocnił pozycję Chelsea na rynku angielskim. Zespół odnosił coraz więcej sukcesów w lidze i w krajowych pucharach, a ze względu na styl otrzymał przydomek "Dochery's Diamonds" (Diamenty Docherty'ego). Pod wodzą Docherty'ego "The Blues" zdobyli w 1965 pierwszy Puchar Ligi Angielskiej. W 1967 angielski szkoleniowiec dotarł z Chelsea do finału Pucharu Anglii i półfinału Pucharu Miast Targowych, a odpadnięcie klubu w tych rozgrywkach spowodowało, że nowym szkoleniowcem został Dave Sexton. W tym okresie powstały również statystyki, na podstawie których wybrano najlepszego zawodnika roku w klubie. Pierwszym laureatem został bramkarz Peter Bonetti, który rozegrał 21 spotkań bez wpuszczenia bramki. Ze względu na zwinność zyskał sobie przydomek "The Cat" (ang. kot)[1].
W 1970 londyński zespół mierzył się w finale Pucharu Anglii z mistrzem kraju - Leeds United A.F.C.. Na stadionie Wembley rywale dwukrotnie obejmowali prowadzenie, ale Chelsea dwa razy doprowadzała do wyrównania. Spotkanie zakończyło się remisem 2:2 i po raz pierwszy w historii pucharu należało powtórzyć mecz finałowy, tym razem na Old Trafford. W tymże meczu Chelsea ponownie przegrywała, lecz znów udało jej się wyrównać stan meczu. Kiedy wydawało się, że mecz znów trzeba będzie powtórzyć, zwycięskiego gola strzelił Peter Osgood.
W 1971 Chelsea sięgnęła po swój pierwszy europejski tytuł - Pucharu Zdobywców Pucharów. W półfinale londyński zespół wyeliminował obrońcę tytułu - Manchester City F.C., a w finale na stadionie Karaiskakis w Pireusie zmierzył się z Realem Madryt. Pierwsze spotkanie zakończyło się remisem 1:1, a finał powtórzono 2 dni później. Chelsea zdobyła trofeum, pokonując madrycki zespół 2:1, a zwycięskiego gola zdobył Peter Osgood. W latach 70. zmodernizowano stadion Stamford Bridge, co przyczyniło się do czasowych problemów finansowych klubu i nadejścia okresu stagnacji, której efektem był kolejno spadek do Championship w 1975 oraz do League Two w 1989[1]. W 1982 rodzina Mearsów sprzedała klub pośrednikowi finansowemu - Kenowi Batesowi za symbolicznego funta. W sezonie 1982/83 wzmocniona drużyna pod wodzą Johna Neala wygrała Second Division i wróciła do Premier League, a już w pierwszym sezonie napastnik Chelsea - Kerry Dixon strzelił 24 gole w 38 meczach, zdobywając Złotego Buta. W 1988 klub po raz kolejny spadł z Premiership.
1991-2002
Na początku lat 90. londyński zespół dysponował coraz większym budżetem transferowym, wtedy też po raz pierwszy wydano na transfer 1 milion funtów, za którego kupiono Dennisa Wise'a. W roku 1993 zespół awansował do Premiership. W roku 1999 klub zajął 3. miejsce w lidze mając w składzie takich zawodników jak Didier Deschamps, Gianfranco Zola, Gianluca Vialli, Ruud Gullit, czy Mark Hughes. Kolejne sukcesy to finał Pucharu Anglii (1994), zdobycie Pucharu Anglii (1997), w 1998 zdobycie Pucharu Zdobywców Pucharów, Superpucharu Europy i Pucharu Ligi oraz w 2000 kolejny Puchar Anglii i kolejna Tarcza Dobroczynności[1].
od 2003
W 2003 klub zostaje zakupiony przez rosyjskiego multimiliardera Romana Abramowicza, a towarzyszące temu inwestycje w szkolenie piłkarzy, działaczy oraz szkółkę młodzieżową przynoszą efekty. Nowy trener Jose Mourinho doprowadza zespół do zdobycia Mistrzostwa Anglii w sezonie 2004/05 na 100-lecie istnienia klubu. W tym samym sezonie drużyna gra w półfinale Ligi Mistrzów i zdobywa Puchar Ligi Angielskiej. W następnym sezonie piłkarze Chelsea skutecznie broni tytułu mistrza, pokonując Manchester United 8 punktami, wygrywa Tarczę Wspólnoty z Arsenalem Londyn 2:1, po dwóch bramkach Didiera Drogby.
W sezonie 2006/07 nie udaje się powtórzyć poprzednich sukcesów i mistrzostwo Anglii zdobywa Manchester United, a w półfinale Ligi Mistrzów przegrywa w rzutach karnych z Liverpoolem. Udało się jednak wygrać Puchar Ligi Angielskiej zakończyć sezon wygraną z Manchesterem United w Pucharze Anglii na nowym stadionie Wembley. Mecz zakończył się wynikiem 1:0 dla Chelsea po dogrywce, w której bramkę zdobył Didier Drogba. W sezonie 2007/08 zarząd sprowadził do klubu nowych zawodników takich jak Florent Malouda, Claudio Pizarro, Alex i Nicolas Anelka, licząc na zwycięstwo w Lidze Mistrzów i odzyskanie mistrzostwa Anglii.
20 września 2007 trener José Mourinho opuścił klub za porozumieniem stron, powody jego odejścia nie zostały wyjaśnione, ale ponoć zadecydowały o tym słabe wyniki w lidze i zremisowany 1:1 mecz w Lidze Mistrzów z Rosenborgiem Trondheim. Jego posadę przejął tymczasowo były trener reprezentacji Izraela Avraham Grant, pod którego opieką zespół pokonał Manchester City 6:0 27 października 2007 r., co było najwyższą wygraną Chelsea od 10 lat. 30 kwietnia 2008 klub awansował do finału Ligi Mistrzów pokonując Liverpool FC, jednak w meczu 21 maja w serii rzutów karnych przegrał z Manchesterem United 5:6. Również z Manchesterem United przegrał walkę o mistrzostwo Anglii. 24 maja kontrakt z Avramem Grantem został rozwiązany, a11 czerwca 2008 oficjalnie ogłoszono, że od 1 lipca 2008 stanowisko menedżera klubu zajmie dotychczasowy selekcjoner Portugalii Luiz Felipe Scolari. Do zespołu trafił dotychczasowy zawodnik FC Porto José Bosingwa, wypożyczony z Interu Mediolan Ricardo Quaresma oraz Deco, występujący wcześniej w barwach FC Barcelony[2].
Po serii porażek 9 lutego 2009 Luiz Felipe Scolari został zwolniony ze swojego stanowiska, dwa dni później jego miejsce zajął Holender Guus Hiddink[3]. Pierwszy raz zasiadł na ławce trenerskiej 21 lutego 2009 w zwycięskim meczu z Aston Villą, zakończonym wynikiem 1:0. W sezonie 2008/09 Chelsea doszła do półfinału Ligi Mistrzów, zremisowanego z Barceloną 0:0 i 1:1. 30 maja 2009 Chelsea pokonała w finale Pucharu Anglii Everton F.C. 2:1 po bramkach Didiera Drogby i Franka Lamparda.
1 czerwca 2009 roku nowym trenerem zespołu został Carlo Ancelotti, który podpisał kontrakt do 2012 roku. 9 sierpnia 2009 roku w meczu o Tarczę Wspólnoty podopieczni włoskiego szkoleniowca pokonali Manchester United 4:1 w rzutach karnych. W regulaminowym czasie gry był wynik 2:2.
We wrześniu 2009 Międzynarodowa Federacja Piłkarska (FIFA) uznała Chelsea winną w sprawie nakłaniania młodego zawodnika RC Lens, Gaela Kakuty do zerwania kontraktu z tym klubem[4]. FIFA nakazała Chelsea oraz piłkarzowi solidarną zapłatę odszkodowania w wysokości 780 000 euro. Dodatkowo Chelsea została ukarana zakazem rejestrowania nowych zawodników na czas dwóch okien transferowych oraz zobowiązana do zapłaty RC Lens kwoty 130 000 euro tytułem rekompensaty za wyszkolenie zawodnika. Piłkarz otrzymał zakaz występowania w oficjalnych meczach na okres 4 miesięcy. Chelsea oświadczyła, że kara jest nieproporcjonalnie duża do przewinienia i złożyła odwołanie od decyzji FIFA. W listopadzie 2009 r. Sportowy Sąd Arbitrażowy zawiesił kary zakazu transferów oraz zakazu gry nałożone na klub i zawodnika, do czasu zakończenia postępowania odwoławczego i ostatecznego rozstrzygnięcia sprawy[5].
27 marca 2010 Chelsea rozgromiła Aston Villę 7:1, a Frank Lampard zdobył 4 gole. 25 kwietnia Chelsea pokonała Stoke City 7-0 i była to wówczas największa wygrana Chelsea w Premier League. 2 maja Liverpool przegrał z Chelsea na Anfield Road 0:2, a 9 maja 2010 Chelsea Londyn po raz czwarty zdobyła w swojej historii mistrzostwo Anglii po wspaniałym zwycięstwie 8:0 nad drużyną Wigan Athletic. Natomiast Didier Drogba został Królem Strzelców z dorobkiem 29 bramek wyprzedzając Wayne'a Rooneya z Manchester United. Chelsea zakończyła sezon 2009/10 z dorobkiem 103 bramek, stając się pierwszą drużyną w Premier League, która przekroczyła barierę stu bramek, bijąc przy tym poprzedni rekord należący do Manchesteru United z sezonu 1999/2000, który wynosił 97 trafień. Chelsea jest pierwszym klubem w historii, który wygrał w jednym sezonie wszystkich sześć ligowych meczów z drużynami z "Wielkiej Czwórki" (Liverpool, Manchester United i Arsenal). Po zdobyciu Mistrzostwa Anglii, Chelsea po raz pierwszy w historii sięgnęła po "Dublet", zwyciężając na Wembley w finale Pucharu Anglii z ekipą Portsmouth 1:0.
Sukcesy
Krajowe
- Mistrzostwo Anglii: (4) 1955, 2005, 2006, 2010
- Puchar Anglii: (6)
- 1970 2:2 i 2:1 rywal: Leeds United
- 1997 2:0 rywal: Middlesbrough
- 2000 1:0 rywal: Aston Villa
- 2007 1:0 rywal: Manchester United
- 2009 2:1 rywal: Everton F.C.
- 2010 1:0 rywal: Portsmouth FC
- 1965 3:2 i 0:0 rywal: Leicester City
- 1998 2:0 rywal: Middlesbrough
- 2005 3:2 rywal: Liverpool
- 2007 2:1 rywal: Arsenal Londyn
- Tarcza Wspólnoty: (4)
- 1955 3:0 rywal: Newcastle United
- 2000 2:0 rywal: Manchester United
- 2005 2:1 rywal: Arsenal Londyn
- 2009 2:2 k.4:1 rywal: Manchester United
- Full Members Cup: (2)
- 1986 5:4 rywal: Manchester City
- 1990 1:0 rywal: Middlesbrough
| Wyjściowe ustawienie w przegranym finale Ligi mistrzów w sezonie 2007/2008 przeciw Manchesterowi United |
Sukcesy w Europie
- 1971 1:1 i 2:1 rywal: Real Madryt
- 1998 1:0 rywal: Stuttgart
- 1998 1:0 rywal: Real Madryt
Indywidualne sukcesy piłkarzy
Mistrzowie Świata
Peter Bonetti – Anglia 1966- Jimmy Greaves – Anglia 1966
Marcel Desailly – Francja 1998- Frank Leboeuf – Francja 1998
Juliano Belletti – Brazylia 2002
Mistrzowie Europy
- Marcel Desailly – Belgia/Holandia 2000
- Frank Leboeuf – Belgia/Holandia 2000
- Didier Deschamps – Belgia/Holandia 2000
Piłkarze FIFA 100
Hernán Crespo- Juan Sebastián Verón
Brian Laudrup- Marcel Desailly
- Didier Deschamps
Ruud Gullit
Michael Ballack
Andrij Szewczenko
Najlepszy piłkarz grający w Anglii
Najlepsza bramka sezonu
Najlepszy zawodnik roku w Anglii
Nagrody UEFA
Petr Cech – najlepszy bramkarz 2004/05, 2006/07, 2007/08- John Terry – najlepszy obrońca 2004/05, 2007/08, 2008/09
- Frank Lampard – najlepszy pomocnik 2007/08
Najlepsza 11 na świecie(FIFPro XI)
- John Terry – 2004/05, 2005/06, 2006/07, 2007/08, 2008/09
- Frank Lampard – 2004/05
- Claude Makélélé – 2004/05
Didier Drogba – 2006/07
Hymn
W marcu 1972 roku hymn Chelsea zajął 5. miejsce na popularnej liście przebojów i od tego momentu obok hymnu Liverpoolu jest najlepiej rozpoznawalnym hymnem klubowym w Anglii[8].
Autorzy: D. Boone, R. McQueen
Menedżerowie
Sztab szkoleniowy
| Imię i nazwisko | Funkcja |
|---|---|
| Carlo Ancelotti | Menedżer |
| Ray Wilkins | Asystent trenera |
| Flavio Teixeira | Asystent trenera |
| Guus Hiddink | Dyrektor wykonawczy |
| Carlos Pracidelli | Asystent/Trener bramkarzy |
| Michael Emenalo | Główny poszukiwacz talentów |
| Mick McGiven | Poszukiwacz talentów |
| Steve Holland | Trener rezerw |
| Bryan English | Lekarz |
| Ron Gourlay | Dyrektor sportowy |
| Paul Clement | Trener młodzieży |
| Neil Bath | Trener akademii |
| Frank Arnesen | Dyrektor wykonawczy |
| James Melbourne | Analityk meczowy |
| Bob Brinded | Trener ds. kondycji |
| Nick Broad | Specjalista od żywienia |
| Silvano Cotti | Masażysta |
| Mauro Doimi | Masażysta |
| Billy McCulloch | Masażysta |
| Pedro Phillipou | Masażysta |
| Steward Sullivan | Masażysta |
| Dean Kenneally | Główny psycholog |
| Thierry Laurent | Psycholog rehabilitacyjny |
| Denis Talbot | Psycholog |
Obecny skład
- Stan na czerwiec 2010[9]
| Nr | Poz. | Piłkarz |
|---|---|---|
| 1 | BR |  Petr Čech
|
| 2 | OB |  Branislav Ivanović
|
| 3 | OB |  Ashley Cole
|
| 5 | PO |  Michael Essien
|
| 6 | OB |  Ricardo Carvalho
|
| 8 | PO | Frank Lampard (drugi kapitan)
|
| 9 | NA |  Franco di Santo
|
| 11 | NA |  Didier Drogba
|
| 12 | PO |  John Obi Mikel
|
| 15 | PO |  Florent Malouda
|
| 16 | NA | Scott Sinclair
|
| 17 | OB | José Bosingwa
|
| 18 | PO |  Jurij Żyrkow
|
| 19 | OB | Paulo Ferreira
|
| 20 | PO | Deco
|
| 21 | NA | Salomon Kalou
|
| 22 | BR | Ross Turnbull
|
| Nr | Poz. | Piłkarz |
|---|---|---|
| 23 | NA | Daniel Sturridge
|
| 24 | PO | Nemanja Matić
|
| 26 | OB | John Terry (kapitan)
|
| 30 | BR |  Rhys Taylor
|
| 33 | OB |  Alex
|
| 39 | NA | Nicolas Anelka
|
| 40 | BR | Henrique Hilário
|
| 41 | OB | Sam Hutchinson
|
| 42 | OB | Michael Mancienne
|
| 43 | OB |  Jeffrey Bruma
|
| 44 | NA | Gaël Kakuta
|
| 45 | NA |  Fabio Borini
|
| 46 | PO | Jacopo Sala
|
| 48 | NA | Daniel Philliskirk
|
| 50 | BR | Jan Šebek
|
| 52 | OB | Patrick van Aanholt
|
| OB | Slobodan Rajković
|
Transfery
Przybyli w sezonie 2009/2010
| Piłkarz | Narodowość | Pozycja | Transfer | Klub | Kraj | Data |
|---|---|---|---|---|---|---|
| Ross Turnbull | |
Bramkarz | wolny transfer | Middlesbrough | |
02-07-2009 |
| Daniel Sturridge | |
Napastnik | wolny transfer | Manchester City | |
03-07-2009 |
| Jurij Żyrkow | |
Pomocnik | £18 mln | CSKA Moskwa | |
06-07-2009 |
| Nemanja Matić | |
Pomocnik | £1,5 mln | MFK Koszyce |  |
18-08-2009 |
Odeszli w sezonie 2010/2011
| Piłkarz | Narodowość | Pozycja | Transfer | Klub | Kraj | Data |
|---|---|---|---|---|---|---|
| Miroslav Stoch | |
Pomocnik | kwota nieujawniona[10] | Fenerbahçe SK[10] |  |
10-06-2010 |
| Joe Cole | |
Pomocnik | koniec kontraktu[11] | – | – | 01-07-2010 |
| Michael Ballack |  |
Pomocnik | koniec kontraktu[12] | Bayer Leverkusen[13] | |
01-07-2010 |
| Juliano Belletti | |
Obrońca | koniec kontraktu[14] | – | – | 01-07-2010 |
Statystyki piłkarzy
20 najczęściej występujących zawodników
20 najlepszych strzelców
Rezerwy i akademia Chelsea Londyn jak wiele innych angielskich klubów posiada swoją akademię oraz rezerwy. Ich celem jest jak najlepsze wyszkolenie młodych piłkarzy, którzy później będą w stanie grać w pierwszej drużynie. Obecnie funkcję trenera rezerw pełni Steve Holland, zaś akademią zajmuje się Dermot Drummy. Głównym kierownikiem tych drużyn, a zarazem dyrektorem rozwoju jest Frank Arnesen, który w znacznym stopniu odpowiedzialny jest za rekrutowanie młodych graczy. Drużyna rezerw rozgrywa swoje mecze na stadionie klubu Brentford F.C., Griffin Park. Obecny skład rezerw
Piłkarze wypożyczeni
Obecny skład akademiiSukcesy akademii
Stadion Chelsea rozgrywa swoje mecze na stadionie Stamford Bridge, mieszczącym 41 841[15] widzów, w którego skład wchodzą dwupiętrowa trybuna północna im. Matthew Hardinga, dwupiętrowa trybuna północna "Shed End", trzypoziomowa "East Stand" oraz najnowsza i największa "West Stand". Obiekt Stamford Bridge wchodzi w skład multipleksu Chelsea Village, który obejmuje również m.in. dwa czterogwiazdkowe hotele, pięć restauracji, sale bankietowe i konferencyjne, kluby nocne, podziemny parking. Nazwa Stamford Bridge oznacza "most nad Stamford" i odnosi się do potoku Stamford, który kiedyś płynął w okolicy. Na tym stadionie zawodnicy Chelsea pobili ligowy rekord 86 meczów u siebie bez porażki – od lutego 2004 r. do 26 października 2008 r., kiedy FC Liverpool pokonał Chelsea 1:0 po samobójczym golu José Bosingwy. Przez ten czas londyński klub prowadziło czterech trenerów: Claudio Ranieri, Jose Mourinho, Avram Grant i Luiz Felipe Scolari. Sponsorzy i partnerzy
Bibliografia
Szablon:Europejskie Zrzeszenie Klubowe Szablon:Link FA Szablon:Link FA Szablon:Link FA Szablon:Link GA Szablon:Link GA |
