Naar inhoud springen

Wereldkampioenschappen veldrijden 2001

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
WK veldrijden 2001
Datum 3-4 februari 2001
Plaats Vlag van Tsjechië Tábor, Tsjechië
Editie 52
Organisator UCI
Kampioenen
Mannen elite Vlag van België Erwin Vervecken
Vrouwen elite Vlag van Duitsland Hanka Kupfernagel
Mannen beloften Vlag van België Sven Vanthourenhout
Jongens junioren Vlag van Tsjechië Martin Bína
Navigatie
2000     2002
Veldrijden
Portaal  Portaalicoon   Wielersport

De wereldkampioenschappen veldrijden 2001 werden gehouden in het weekend van 3 en 4 februari 2001 in Tábor, Tsjechië. Door een veranderend weerpatroon tijdens het weekend — een snelle bevroren omloop veranderde in een drassige modderpoel en schaatspiste — kreeg men spektakel in de koers bij de mannen elite.

Voorbeschouwing: Groenendaal tegen de Belgen?

[bewerken | brontekst bewerken]

De Belgen waren favoriet voor de titel terwijl uittredend wereldkampioen Richard Groenendaal een succesvol seizoen kende in de Superprestige en de Wereldbeker. Groenendaal reed nog steeds voor het eerder onder vuur liggende Rabobank-team, vanwege de gebeurtenissen op het vorige wereldkampioenschap. In december 2000 kende Groenendaal een vormdip, maar eind januari 2001 won hij de laatste Wereldbekermanche in Pontchâteau. Groenendaal gaf opnieuw blijk van een goede conditie, maar ziekte dreigde roet in het eten te gooien voor de titelverdediger. Groenendaals ploegmaat Sven Nys was ook goed op dreef, hij won de voorlaatste Wereldbekermanche in Zeddam.[1] Tweevoudig wereldkampioen Mario De Clercq kende geen te best seizoen qua zeges, maar won het BK in Mol, voor Erwin Vervecken en Bart Wellens. Clercqske won imponerend de zware Koppenbergcross, maar won geen veldritten uit de regelmatigheidscriteria.[2] Erwin Vervecken verkeerde in uitstekende vorm. Dé bepalende factor werd het Tsjechische hondenweer. Ineens sloeg 's nachts het weer om. Het droge parcours werd een ijzige modderbrij.[3]

Groenendaal sprak vooraf klare taal en zei dat "hij er [als Rabobank-renner] geen voordeel bij heeft mocht [Sven] Nijs [sic] wereldkampioen worden", leerde het Vlaamse dagblad De Morgen op de dag voor het wereldkampioenschap. Groenendaal zou Nys geen cadeaus uitdelen, niettegenstaande de controverse in zijn achtertuin Sint-Michielsgestel van het jaar ervoor.[4]

Vervecken finaal aan het feest

[bewerken | brontekst bewerken]

De Belgen Bart Wellens, die voor het eerst bij de profs meedoet aan een wereldkampioenschap, en vooral favoriet Sven Nys, worden puur kwalitatief benadeeld door het slechte weer aangezien de jonge wolven niet gedijen in die omstandigheden. Nys schitterde in zijn nadagen meestal in slecht weer, maar hij moest het op jonge leeftijd hebben van snellere omlopen. Dat het weer impact op hen heeft zou duidelijk blijken in de koers. Wellens geeft al vroeg op na een val en wordt onderkoeld met een ambulance afgevoerd.[5] Nys doet lang mee voor de winst, maar valt, en hij wordt vierde. Hij krijgt een volle minuut achterstand aangesmeerd.

Tevens zag Nys dan alreeds hoe één renner boven zichzelf aan het uitstijgen was. De rijzige Tsjech Petr Dlask is ijzersterk. Naarmate de finale nadert, verdappert hij voort en vormt hij een bedreiging voor de Belgen. Titelverdediger Groenendaal komt nooit in het kijkstuk voor en geeft op 'wegens voedselvergiftiging', zo lichtte vader Rein Groenendaal toe in het Leidsch Dagblad.[6]

Erwin Vervecken doet zijn reputatie van kampioenschapsrenner alle eer aan. Samen met Mario De Clercq moet hij na Nys' valpartij de Belgische vloot redden. In de laatste ronden kunnen ze Petr Dlask niet afschudden tot de beslissing valt op de trappen. In wat De Clercq beschouwt als wederdienst aan Vervecken, gooit hij zijn fiets opzij waarbij hij Dlask genoeg kan hinderen. Vervecken, die aan kop loopt, krijgt een seconde bonus. De Clercq houdt Dlask af, waardoor Vervecken solo naar zijn eerste wereldtitel lijkt te rijden. Dlask komt nog sterk opzetten, maar hij komt uiteindelijk tekort. Na jaren van falen is de Lange van Lille eindelijk wereldkampioen. De Clercq moet in de laatste meters de rol lossen en pakt brons, 13 seconden na de zilveren Dlask.[6]

Mannen, elite

[bewerken | brontekst bewerken]
Plaats Renner Land Tijd
Erwin Vervecken Vlag van België België 1:01.54
Zilver Petr Dlask Vlag van Tsjechië Tsjechië + 0.01
Brons Mario De Clercq Vlag van België België + 0.14
4. Sven Nys Vlag van België België + 1.07
5. Jiří Pospíšil Vlag van Tsjechië Tsjechië + 1.11
6. Henrik Djernis Vlag van Denemarken Denemarken + 1.29
7. Wim de Vos Vlag van Nederland Nederland + 1.41
8. Camiel van den Bergh Vlag van Nederland Nederland + 1.49
9. Tom Vannoppen Vlag van België België + 2.25
10. Václav Ježek Vlag van Tsjechië Tsjechië + 2.36

Mannen, beloften

[bewerken | brontekst bewerken]
Plaats Renner Land Tijd
Sven Vanthourenhout Vlag van België België 51.55
Zilver Tomáš Trunschka Vlag van Tsjechië Tsjechië + 0.16
Brons David Kášek Vlag van Tsjechië Tsjechië + 0.36
4. Wim Jacobs Vlag van België België + 0.38
5. Aurelien Clerc Vlag van Zwitserland Zwitserland + 0.40
6. Wilant van Gils Vlag van Nederland Nederland + 0.43
7. Martin Zlámalík Vlag van Tsjechië Tsjechië + 0.53
8. Davy Commeyne Vlag van België België z.t.
9. Josef Soukup Vlag van Tsjechië Tsjechië z.t.
10. Freek de Jong Vlag van Nederland Nederland z.t.

Jongens, junioren

[bewerken | brontekst bewerken]
Plaats Renner Land Tijd
Martin Bína Vlag van Tsjechië Tsjechië 38.54
Zilver Radomír Šimůnek Vlag van Tsjechië Tsjechië + 0.19
Brons Jan Kunta Vlag van Tsjechië Tsjechië z.t.
4. Romain Fondard Vlag van Frankrijk Frankrijk + 0.40
5. Pierre-Bernard Vaillant Vlag van Frankrijk Frankrijk z.t.
6. Milan Vocadlo Vlag van Tsjechië Tsjechië z.t.
7. Geert Wellens Vlag van België België + 0.56
8. Mariusz Gil Vlag van Polen Polen + 1.06
9. Kor Steenbergen Vlag van Nederland Nederland + 1.18
10. Simon Zachner Vlag van Zwitserland Zwitserland + 1.21
Plaats Renster Land Tijd
Hanka Kupfernagel Vlag van Duitsland Duitsland 28.29
Zilver Corine Dorland Vlag van Nederland Nederland + 0.35
Brons Daphny van den Brand Vlag van Nederland Nederland + 0.41
4. Ann Grande Vlag van Verenigde Staten Verenigde Staten + 0.45
5. Laurence Leboucher Vlag van Frankrijk Frankrijk + 0.47
6. Louise Robinson Vlag van Verenigd Koninkrijk Verenigd Koninkrijk + 1.02
7. Nicole Cooke Vlag van Verenigd Koninkrijk Verenigd Koninkrijk + 1.06
8. Debby Mansveld Vlag van Nederland Nederland + 1.08
9. Rachel Lloyd Vlag van Verenigde Staten Verenigde Staten + 1.18
10. Reza Hormes-Ravenstijn Vlag van Nederland Nederland + 2.05

Medaillespiegel

[bewerken | brontekst bewerken]
 Plaats  Land Goud Goud Zilver Zilver Brons Brons Totaal
1 Vlag van België België 2 0 1 3
2 Vlag van Tsjechië Tsjechië 1 3 2 6
3 Vlag van Duitsland Duitsland 1 0 0 1
4 Vlag van Nederland Nederland 0 1 1 2
Totaal 4 4 4 12