Naar inhoud springen

Molteni (wielerploeg)

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
(Doorverwezen vanaf Molteni-RYC)
Dit lemma behandelt Molteni, een voormalige Italiaanse wielerploeg. Voor het motorfietsenmerk aanvankelijk onder de naam Molteni ontwikkeld, zie FM (motorfiets).
Molteni
Eddy Merckx in 1971
Eddy Merckx in 1971
Teaminformatie
Land Vlag van Italië Italië
Opgericht 1958
Opgeheven 1976
Discipline(s) Wegwielrennen
Baanwielrennen
Sleutelfiguren
Algemeen manager Renato Molteni
Pietro Molteni
Teammanager Pietro Molteni
Technisch directeur Ambrogio Molteni
Ploegleider Giorgio Albani (1959–1976)
Ploegleider Lomme Driessens (1971)
Ploegleider Robert Lelangue
Ploegleider Marino Fontana
Ploegnamen
1958–1974
1975
1976 		Molteni–Arcore
Molteni–RYC
Molteni–Campagnolo
Portaal  Portaalicoon   Wielersport

Molteni, ook wel bekend als Molteni Arcore, was van 1958 tot en met 1976 een Italiaanse wielerploeg gesponsord door salamiworstproducent Molteni. Ofschoon er vele grote renners voor Molteni reden, is Molteni van oudsher gekend als ploeg rond Eddy Merckx (1971–1976) en wordt beschouwd als de beste wielerploeg ooit.[1] Molteni won 663 wielerwedstrijden.[2]

Historiek

[bewerken | brontekst bewerken]

De 'Italiaanse' jaren

[bewerken | brontekst bewerken]
Molteni in 1970

Renato Molteni, stichter van Molteni, richtte de wielerploeg in 1958 op. Onder leiding van sportief directeur Giorgio Albani beleefde Molteni vervolgens tot medio jaren zestig vooral glorieuze momenten in de eigen Ronde van Italië met renners als sprinters Pierino Baffi en Marino Basso en allrounders Michele Dancelli en Gianni Motta.

In de eendagskoersen kon de ploeg het laken niet meteen naar zich toe trekken, totdat Motta in 1964 de Ronde van Lombardije wist te winnen. Pietro Molteni werd geldschieter en zoon Ambrogio manager en ploegleider van de wielerploeg.

De ploeg reeg vanaf de jaren zeventig de zegeruikers aan elkaar, de familie Molteni sprong verstandig met het geld om, zo ook het toekennen van winstpremies. Vic Van Schil getuigde in 2006 nog dat er bij iedere overwinning die een renner van de ploeg behaalde "een premie werd toegekend, maar dat er door baas Molteni zeker niet met geld werd gegooid."[3] De bestuurlijke zetel van Molteni was Arcore (Monza e Brianza), en deze gemeente verscheen op de truitjes.[1]

Vanaf de jaren 1964–1965 nam het succes toe. De ploeg was dominant in de jaren 70, maar oogstte tevens enkele grootse overwinningen in de jaren 60. De ploeg won in totaal 8 maal een Grote Ronde waarvan 7 eindzeges op het conto van Eddy Merckx kwamen.

Merckx won drie maal de Ronde van Frankrijk (1971, 1972, 1974), drie maal de Ronde van Italië (1972, 1973, 1974) en één maal de Ronde van Spanje (1973) bij Molteni. Die laatste was ook zijn enige eindzege in de Vuelta. De overige eindzege in een Grote Ronde werd behaald door de Italiaan Gianni Motta met de Ronde van Italië 1966.

Motta mag benevens de Kannibaal de opvallendste naam binnen de ploeg worden genoemd, althans naar de aard van de door hem behaalde zeges. In 1966 werd de Duitser Rudi Altig wereldkampioen op de weg als renner van Molteni, op de Nürburgring. De ploeg staat, niettegenstaande, internationaal bekend om de prestaties die Merckx er voor geleverd heeft. Molteni werd in de jaren 60 een gewaardeerde wielerploeg, maar presteerde nog lang niet op het niveau dat vanaf de vroege jaren 70 werd gehaald.

Voor Merckx' blijde intrede, wat zich voltrok in 1971, zorgden Italianen voor het grootste succes van de ploeg. Maar het was toch in het bijzonder Gianni Motta die in de jaren 60 als absolute kopman de lijnen uittekende. Motta zegevierde in 1964 in de Ronde van Lombardije, na een solo onderneming. Motta had twee minuten voorsprong op Carmine Preziosi (Pelforth) en op de Belg Jos Hoevenaars (Flandria).

Motta's absolute moment van glorie, gevolgd door algemeen klassement inclusief puntenklassement van de Ronde van Italië in 1966, op overtuigende wijze voor Italo Zilioli en Jacques Anquetil die reeds vijfvoudig Tourwinnaar was. Verder won hij de Ronde van Romandië in 1966, met ruime voorsprong op de tweede; 2'32" op de Fransman Raymond Delisle (Peugeot). In 1967 won Motta ook nog de Ronde van Zwitserland met 4'45" bonus in het algemeen klassement.

In die periode voordat Merckx arriveerde, won Michele Dancelli in 1970 het wielermonument Milaan-San Remo voor Gerben Karstens en Eric Leman. Die zege kwam tussen twee van Merckx' totaal van zeven recordzeges in La Primavera. Dancelli finishte met meer dan anderhalve minuut voorsprong op de achtervolgers.[4]

Merckx en de Belgen

[bewerken | brontekst bewerken]

Molteni was de ploeg waarvoor Merckx de meest prestigieuze van 525 professionele overwinningen heeft behaald. Merckx reed bij Molteni tot het einde in 1976. In 1974 was Molteni één grote Belgische enclave geworden ; er reed in 1974, 1975 en 1976 geen Italiaan meer in dienst. De laatste Italiaan die bij Molteni reed was Giancarlo Bellini die na het seizoen 1973 de ploeg heeft verlaten. De Italiaanse ploegleider Giorgio Albani bleef daarentegen wel tot het bittere einde aan boord.[5]

Na het aantrekken van Eddy Merckx, die overkwam van Faemino–Faema, was de ploeg helemaal niet meer te stuiten. Merckx' sponsor Faemino hield het, ondanks een waar successeizoen, in 1970 reeds na één seizoen voor bekeken als wielersponsor en zodus moest de Beul van de Fiets op zoek naar een nieuwe ploeg. Merckx nam vertrouwenspersonen mee vanuit Faemino. Ploegleiders Guillaume "Lomme" Driessens en Robert Lelangue, alsmede zijn toenmalige Faemino-ploegmaats Jos Huysmans, Roger Swerts, Vic Van Schil, Jos Bruyère en Jos Spruyt vergezelden Merckx naar Molteni. Merckx kreeg daarnaast Marino Basso en Herman Van Springel als ploegmaats. Driessens verliet Molteni echter al in 1972.[6]

Merckx' palmares was op het moment van zijn overstap naar Molteni al redelijk indrukwekkend te noemen. Merckx had als het ware een sportieve vorm van despotisme, ofwel alleenheerschappij, in het wielrennen geïntroduceerd. Hij was gebrand op dat elan verder te gaan (en slaagde daar wonderwel in). Merckx was destijds tweevoudig Tourwinnaar (14 etappezeges), tweevoudig Girowinnaar (12 etappezeges), drievoudig Milaan-San Remo-winnaar, en had daarnaast (op de Ronde van Lombardije na) drie andere 'monumenten' gewonnen met Parijs-Roubaix (1968), Ronde van Vlaanderen (1969) en Luik-Bastenaken-Luik (1969). Tot slot had hij in het Nederlandse Heerlen de wereldtitel gewonnen (1967).

Merckx werd allang gedoopt tot de Kannibaal voor wie hij doorging. Bij Molteni vulde Merckx — behalve de najaarsklassieker Parijs-Tours die hij nooit zou winnen — de leemtes op zijn palmares in, met onder andere de Ronde van Lombardije (1971, 1972) en de Ronde van Spanje (1973). Daarbovenop werd Merckx nog een tweede en derde maal wereldkampioen op de weg, in Mendrisio (1971) en Montreal (1974).[7]

Merckx' periode bij Molteni zag meestal het zenit, en toch ook het dal. Vermaard werd Merckx' nederlaag als regerend wereldkampioen in de Ronde van Frankrijk 1975 tegen Bernard Thévenet. Dat verlies deed zijn verdere loopbaan in de Ronde van Frankrijk diminuendo gaan. Een vuistslag in de leverstreek door toedoen van een Franse supporter — die hij na de race wist te ontwaren uit de massa en confronteerde met zijn daad — naar de top van de vulkaan Puy de Dôme (Centraal Massief).

Het incident met de vuistslag betekende dat Merckx twee dagen later, na de tweede rustdag in Nice, in een bergetappe door de Alpen met aankomst op Pra Loup meer dan twee minuten verloor in het algemeen klassement en de gele trui aan Thévenet moest laten. De man, geïdentificeerd als Nello Breton, kreeg later een milde straf van 1 Franse franc morele schadevergoeding. Thévenet won de Ronde van Frankrijk met 2'47" op Merckx.[8]

In 1977 keerde hij met Fiat France terug naar de Tour, maar werd pas zesde in het algemeen klassement op 12'38" van diezelfde Thévenet.[8] Eerder in 1975 had wereldkampioen Merckx vier klassiekers op zijn naam geschreven: Ronde van Vlaanderen, Luik-Bastenaken-Luik, Amstel Gold Race en Milaan-San Remo.

In de Ronde van Vlaanderen 1975 fietste Merckx diep in de finale nog een halve minuut weg van rivaal Frans Verbeeck. Dat dwong die laatste tot de quote: "Het is ongelooflijk, Fred [De Bruyne, sportjournalist]. Hoe dat die [Merckx] rijdt. Ge kunt dat niet zeggen. Goh, ik heb formidabel afgezien. Ge moe 't zeggen gelijk het is, hè. Hij rijdt vijf per uur te snel voor ons. Ik weet niet wat dat is. Hij rijdt eens zo rap als verleden jaar nog", aldus een door wanhoop overmande Verbeeck in een interview na de aankomst met Merckx die naast Verbeeck stond en eveneens de pers te woord stond.[9]

Molteni reed de eerste jaren op fietsen van Colnago, tot en met 1971 en daarna op fietsen van [het merk] Eddy Merckx. De ploeg werd in 1975 en 1976 mede gesponsord door Campagnolo en reed in die twee seizoenen op wielen van dat Italiaanse merk. In 1976 hield de ploeg op te bestaan na een seizoen waarin de helf van het aantal zeges behaald werden (waarvan er zeker 8 op naam kwamen van Merckx) als in het jaar voordien.

Joseph Bruyère won dat seizoen Luik-Bastenaken-Luik met 4'44" op een groepje waar Merckx bij zat (Freddy Maertens en Frans Verbeeck werden tweede en derde) en Merckx zelf een zevende Milaan-San Remo met 28" voorsprong op Wladimiro Panizza. De twee volgende jaren verliepen voor Eddy Merckx weinig succesvol bij twee ploegen, Fiat en C&A, vooraleer hij op 19 maart 1978 zijn loopbaan als beroepsrenner tersluiks afsloot.[8]

Bekende wielrenners

[bewerken | brontekst bewerken]

Italianen Vlag van Italië

[bewerken | brontekst bewerken]

Belgen Vlag van België

[bewerken | brontekst bewerken]

Nederlanders Vlag van Nederland

[bewerken | brontekst bewerken]

Belangrijkste overwinningen per seizoen[10]

[bewerken | brontekst bewerken]
Gianni Motta tijdens de door hem gewonnen Ronde van Italië 1966. Motta en zijn landgenoot Michele Dancelli zetten de ploeg in de jaren zestig op de wielerkaart.
Roger Swerts was Merckx' beschermengel in het gebergte. Hij won in 1972 de Trofeo Baracchi en een koppeltijdrit met Merckx in de Ronde van Frankrijk. Swerts vertrok in 1974 naar IJsboerke om er het kopmanschap op te eisen. In 1976 keerde hij terug naar Molteni.
Joseph Bruyère was ploeggenoot van Merckx tot de ploeg er in 1976 mee ophield. In de laatste jaren van de ploeg won "Jos" grote klassiekers als Gent-Gent en Luik-Bastenaken-Luik. Hij droeg de gele trui in de Ronde van Frankrijk 1974 en won een etappe in de derde week van de Ronde van Frankrijk 1972. Hij won ook een tijdrit op de slotdag van de Ronde van Italië 1976, in Milaan over 28 kilometer.
Michele Dancelli won de Waalse Pijl alvorens hij bij Molteni kwam. Elfvoudig etappewinnaar in de Ronde van Italië en tweevoudig etappewinnaar in de Ronde van Frankrijk. Met Gianni Motta is hij de succesvolste renner in het pre-Eddy Merckx tijdperk. In 1970 won hij solo Milaan-San Remo voor Molteni.
Martin Van Den Bossche was luitenant van Merckx sedert de Faema jaren. Hij kwam een jaar eerder dan de andere Belgen bij Molteni. In 1969 brouilleerde Van den Bossche met Merckx na afloop van een Pyreneeënetappe, waarbij Merckx zijn superknecht voorbijstak net voor de top van de Col du Tourmalet. Van den Bossche kon dat niet appreciëren. Merckx en Van den Bossche legden hun ruzie bij en koersten nog drie jaar samen bij Molteni tot 1973. Van den Bossche zwaaide een jaar later af als beroepsrenner.

1958 4 zeges

1959 17 zeges

1960 3 zeges

1961 4 zeges

1962 3 zeges

1963 8 zeges

1964 13 zeges

1965 8 zeges [11]

1966 23 zeges

1967 9 zeges

1968 14 zeges [12]

1969 17 zeges [13]

1970 20 zeges

1971 57 zeges [14]

1972 48 zeges

1973 43 zeges

1974 29 zeges [16]

1975 33 zeges

1976 14 zeges

Afbeeldingen

[bewerken | brontekst bewerken]
[bewerken | brontekst bewerken]
Commons heeft media­bestanden in de categorie Molteni.
  • (en) Ploegsamenstelling Molteni 1976 op ProCyclingStats
Overgenomen van "https://nl.wikipedia.org/w/index.php?title=Molteni_(wielerploeg)&oldid=68025792"