Kapucijnen
| Orde der minderbroeders kapucijnen | ||||
|---|---|---|---|---|
| Ordo Fratrum Minorum Capucinorum | ||||
| Basisgegevens | ||||
| Minister-generaal | Mauro Jöhri | |||
| Regel | Regel van Franciscus | |||
| Gesticht | circa 1525 te Marche (Italië) | |||
| Stichter | Mattheus van Bascio | |||
| Website | https://www.ofmcap.org/ | |||
| ||||
| Deel van de serie over kloosters en het christelijke monastieke leven | ||
|---|---|---|
| ||
De kapucijnen of minderbroeders kapucijnen (Ordo Fratrum Minorum Capucinorumin het Latijn, OFM Cap. afgekort) is een kloosterorde in de Rooms-Katholieke Kerk. Samen met de franciscanen en de conventuelen vormen ze de drie 'Eerste Ordes' van de minderbroeders.
Geschiedenis
[bewerken | brontekst bewerken]De orde ontstond in 1525 op aansturen van Matteo de Bascio en kwam voort uit de hervormingsbeweging van de observanten die wilden terugkeren naar de oorspronkelijke eenvoud van de franciscanen. De regel die Franciscus van Assisi in 1209 had ingesteld wilden ze in ere herstellen. In 1528 verkreeg de orde de stichtingsoorkonde van paus Clemens VII (1523–1534). Ze mochten weer de strenge regel van Franciscus volgen, de baard dragen en de spitse kap, de "cappuccio", waaraan hun naam is ontleend.[1][2]
In 1574 gaf paus Gregorius XIII de orde officieel toestemming om zich ook buiten Italië te vestigen. Hij beschouwde de kapucijnen als bij uitstek geschikt om door hun woord en voorbeeld (verbo et exemplo) het protestantisme te bestrijden. Vanuit hun vestiging in Frankrijk, waar in 1580 al twee provincies konden worden opgericht, kwamen in 1585 de eerste kapucijnen naar de Nederlanden.[3]
Anno 2023 telden de kapucijnen wereldwijd meer dan 10.000 leden. Er is vooral groei in Azië en Afrika terwijl de orde in West-Europa krimpt.
In de Lage Landen
[bewerken | brontekst bewerken]In Vlaanderen zijn er kapucijnenhuizen in Antwerpen, Herentals en Meersel-Dreef. Zij hadden missies in Canada, Congo en Pakistan.[4] Begin 2018 telden de Vlaamse kapucijnen 42 leden.[5]
In Nederland zijn er kapucijnen sinds ongeveer 1630.[6] Volksprediking en catechismus onderricht waren hun voornaamste taak. Vanaf het begin werkten ze ook in de derde wereld. Het Emmausklooster te Velp (1645) tussen Grave en Ravenstein is het enige kapucijnenklooster dat ononderbroken in Nederland kon blijven voortbestaan. Daarnaast huizen er vandaag ook kapucijnen in 's-Hertogenbosch (provincialaat), Tilburg. Ze waren ook aanwezig in Glanerbrug bij Enschede, Oosterhout (Sint-Oelbertgymnasium), Nijmegen en Langeweg.
Door het teruglopend aantal kapucijnen verloor de Vlaamse kapucijnenprovincie haar zelfstandigheid in 2023. Samen met de Nederlandse kapucijnen werden ze onderdeel van de Duitse kapucijnenprovincie.[7]
Bekende kapucijnen
[bewerken | brontekst bewerken]- Broeder Cesare Bonizzi
- Rainiero Cantalamessa
- Valeer Claes
- P. Constantinus
- Hugo Gerard
- Père Joseph
- Seán Patrick O'Malley (kardinaal)
- Pater Pio
- Franciscus Titelmans
- Johannes Evangelista van 's Hertogenbosch
- Marcus van Aviano
- Laurentius van Brindisi
- Felix van Cantalice
- Lucas van Mechelen
- Paulus van Parijs
- Koenraad van Parzham
- Karel Verleye
- Max Wildiers
- Zacharias Anthonisse
Literatuur
[bewerken | brontekst bewerken]- Pater Hildebrand, De kapucijnen in de Nederlanden en het prinsbisdom Luik, 11 dln., 1945-1956
Externe links
[bewerken | brontekst bewerken]- ↑ Onze Taal, 23 juni 2009
- ↑ Meer dan tienduizend Kapucijnen Wereldwijd Kerknet, 20 juni 2009
- ↑ Jacobs, Jan (2016). in de schaduw van Franciscus. De Nederlandse Minderbroeders-Kapucijnen.. Valkhof Pers, Nijmegen, pp. 519. ISBN 978 90 5625 468 1.
- ↑ Erik De Smet, Wat rest er van de Vlaamse missies?, Kerk & Leven, 12 oktober 2022
- ↑ Vlaamse kapucijnen anno 2018 kerknet.be. Gearchiveerd op 10 september 2021.
- ↑ Kapucijnen in Nederland. kapucijnen.com. Gearchiveerd op 2 juli 2023.
- ↑ Erik De Smet, Toekomst kapucijnen is internationaal, Kerk & Leven, 12 april 2023, p. 10
