De lachende wolf
| De lachende wolf | ||||
|---|---|---|---|---|
| Stripreeks | Suske en Wiske | |||
| Volgnummer | 24 | |||
| Scenario | Willy Vandersteen | |||
| Tekeningen | Willy Vandersteen Karel Verschuere (inkting) Karel Boumans (inkting) | |||
| Eerste druk | 1953 | |||
| Lijst van verhalen van Suske en Wiske | ||||
| ||||
De lachende wolf is het vierentwintigste stripverhaal uit de reeks van Suske en Wiske. Het is geschreven door Willy Vandersteen en gepubliceerd in De Standaard en Het Nieuwsblad van 19 juli 1952 tot en met 25 november 1952.
De eerste albumuitgave was in 1953, destijds in de Vlaamse ongekleurde reeks met nummer 17. In 1974 werd het verhaal opnieuw uitgebracht in de Vierkleurenreeks, met albumnummer 148.
Locaties
[bewerken | brontekst bewerken]Personages
[bewerken | brontekst bewerken]- Suske, Wiske met Schanulleke, tante Sidonia, Lambik, oom Fons en zijn familie, Royal Canadian Mounted Police, Indianen, Rosse John, Big Snowbel, kariboedoder, Mac Hunter[1] (politieagent), Kazhan (wolf), Rejha (wolvinnetje), bont-handelaars.
Het verhaal
[bewerken | brontekst bewerken]Als Suske, Wiske en Lambik kamperen tijdens de vakantie in de bossen, zien ze een adder in gevecht met een egel. Tante Sidonia neemt de anderen de volgende dag mee naar de dierentuin, waar ze gibbons en chimpansees zien. Door onhandigheid van een bezoeker kan de wolf uit zijn kooi ontsnappen, maar tante Sidonia kan het beest met gemak weer in zijn kooi krijgen. Tante Sidonia vertelt dat ze dat heeft geleerd van John, een neef van haar, die is geëmigreerd naar Alaska om jacht te maken op pelsdieren. Ze heeft al jaren niets van hem gehoord.
’s Avonds arriveert er een groot pakket uit Alaska, tante Sidonia wordt uitgenodigd in Alaska om de bonthandel van haar neef over te nemen. Tante Sidonia vertrekt naar Alaska en vraagt een indiaan om haar naar Blokhut 17 te brengen, maar de indiaan weigert dit. Tante Sidonia vertrekt alleen en ziet een gevecht tussen een wolvin en een lynx. Ze schiet de lynx dood, de wolvin die zwaargewond is sterft korte tijd later. Tante Sidonia neemt het welpje van de wolvin mee op haar reis.
Bij de blokhut ziet tante Sidonia een kruis met daarop de naam van John. Ze is diepbedroefd, maar gaat toch naar binnen en ontmoet de huishoudster van John, Big Snowbel. Die maakt drie borden met eten klaar, want ze zegt dat de geest van John ’s nachts komt eten. Tante Sidonia schiet ’s nachts op iemand die John blijkt te zijn. Hij vertelt haar dat dat geen zin heeft omdat hij toch al dood is.
Suske, Wiske en Lambik ontvangen een noodkreet van tante Sidonia, ze vliegen naar Alaska en zijn bij een herberg getuige van de mishandeling van een indiaan. Lambik komt de indiaan te hulp en hoort dat de indianen niet meer voor de blanken willen jagen. De vrienden vinden een Canadese politieagent en hij vertelt dat hij op zoek is naar de kariboedoder, hij reist verder met de vrienden omdat de stroper zijn slee heeft gestolen. De vrienden vinden een dode kariboe en Mac Hunter wordt dan in zijn arm getroffen door een kogel. Ze brengen hem naar een verlaten trappershut en Lambik blijft om hem te verzorgen. Suske en Wiske reizen verder naar blokhut 17, maar ze komen in problemen door een groep wolven. De kariboedoder jaagt de wolven weg, maar waarschuwt de kinderen ook om niet verder het gebied in te gaan. Suske en Wiske reizen toch verder om tante Sidonia te helpen, maar ze worden dan door de kariboedoder tegengewerkt en Lambik kan hen nog net redden van de groep wolven. Lambik vertelt dat hij de baan van de gewonde Mac Hunter tijdelijk heeft overgenomen en de kariboedoder zoekt.
Tante Sidonia leert Kazhan, het wolfje dat ze heeft meegenomen, hoe hij als jachthond moet reageren. Kazhan ontmoet een grotere wolf bij de buit en kan deze wolf verslaan. Tante Sidonia ziet dat er een doodshoofd op de grote wolf is geschilderd. Tante Sidonia ziet een kariboe en vertelt Kazhan dat alleen indianen op deze beesten mogen jagen, maar de wolf bromt en Sidonia geeft hem een pak voor zijn broek. Dan komt de kariboedoder en vertelt tante Sidonia dat ze de wolf niet mag slaan, hij heeft wolven afgericht om de kariboes te doden. Deze wolven zijn met een doodshoofd gemerkt en Kazhan zal de hordeleider worden. Kazhan wordt gelokt door een mooi wolvinnetje en luistert niet naar tante Sidonia. De kariboedoder vertelt dat indianen voor de bonthandelaren jaagden, maar nu fokken ze kuddes en dat levert meer geld op. De bontjagers zitten zodoende zonder handel. De kariboedoder wil de kariboes uitroeien, zodat de indianen opnieuw op pelsdieren zullen jagen. Het goed en kwaad geweten van tante Sidonia maakt ’s nachts ruzie en ze praat ’s nachts met de geest van Rosse John.
Lambik en Wiske komen de blokhut binnen en ondervragen John, die bekent de kariboedoder te zijn. Hij deed alsof hij dood was om niet verdacht te worden. Het slechte geweten van tante Sidonia lijkt in actie te komen en de vrienden worden vastgebonden. Tante Sidonia vertrekt met haar neef naar een geheime schuilplaats in de bergen. De grote kariboetrek zal bijna beginnen en John is van plan de hele kudde uit te roeien.
Big Snowbel vindt de vastgebonden vrienden en bevrijdt hen. Ze zetten de achtervolging in en John laat zien dat hij dynamiet in een bergpas heeft verstopt. Zodra de kudde door de bergpas komt, zal hij het dynamiet laten ontploffen en de dieren zullen in de afgesloten ruimte door de wolven worden uitgemoord. Als er een kariboe voorbij komt lopen, komt Kazhan in actie en lacht. De doodskopwolven omsingelen de kariboe en het beest overleeft de aanval niet. Lambik vindt het spoor van de kariboedoder, maar John ziet dit en kan Lambik afschudden. De vrienden vinden een gevangen kariboe en benen het dode dier uit. Lambik verstopt zich in de huid en wacht tot hij gevonden wordt. Bij de schuilplaats stopt Lambik het beest vol met aardappelen. Hij kan tante Sidonia en haar neef gevangennemen, maar door een stommiteit kan John hem neerslaan.
Als John wil vertrekken wordt hij op zijn beurt door tante Sidonia neergeslagen en vastgebonden. Ook Lambik krijgt een klap en tante Sidonia verdwijnt. Als Lambik bijkomt bindt hij John aan een slee en stuurt de honden naar Suske en Wiske. Hij bindt ook een briefje met uitleg aan John vast. Lambik gaat op zoek naar tante Sidonia en komt bij een blokhut zonder deur en vensters. Suske en Wiske brengen John naar een politiepost en gaan langs bij Big Snowbel; zij slaat de kinderen echter neer en bevrijdt John. Big Snowbel zoekt een formule in haar toverboekje om de kinderen te betoveren. John drinkt echter van het mengsel en verandert in een peer. Big Snowbel maakt opnieuw een drankje en zet de kinderen na het drinken buiten de deur, waarop Suske en Wiske in kariboes veranderen. Wiske heeft het toverboek samen met Schanulleke meegenomen, dus Big Snowbel kan John nu niet omtoveren tot zijn normale gedaante.
Wiske ontdekt dat ze als kariboe niet kan lezen en het toverboek is dus onbruikbaar. Dan ziet een helikopter van de Canadese politie de lezende kariboes en ze gaan op onderzoek. Suske en Wiske vragen of de mannen hen willen helpen met het toverboek, maar kunnen nog net ontsnappen als ze merken dat de agenten hen willen neerschieten. De helikopter achtervolgt Suske en Wiske en ze schieten Suske neer. Door een toverspreuk veranderen de agenten in vogels. Suske en Wiske gaan naar het bos, waar Suske langzaam herstelt van zijn wond. De sneeuw smelt en Lambik bouwt zijn slee om in een zeilkar en houdt de blokhut in de gaten. ’s Nachts hoort Lambik de lachende wolf en hij wordt aangevallen door de doodskopwolven.
Met dynamiet kan Lambik de wolven verslaan, maar zijn zeilkar wordt meegenomen door tante Sidonia die met de kar in een ravijn stort. Lambik ontmoet de betoverde Suske en Wiske en vertelt hun in tranen dat tante Sidonia gestorven is. Dan krijgt hij opnieuw een briefje door een kier van de blokhut. Big Snowbel schiet de helikopter uit de lucht en vindt haar toverboek terug. Ze tovert John terug naar zijn normale uiterlijk.
Rosse John herstelt de helikopter en wil Suske, Wiske, Lambik en tante Sidonia zoeken om wraak te nemen, maar dan begint de grote trek van de kariboes en hij gaat terug om de doodskopwolven ten aanval te leiden. Lambik komt per toeval op de helikopter terecht en kan Rosse John overmeesteren. In de schuilplaats hoort Lambik een langspeelplaat waarop alleen het geluid van gelach is te horen. Hij slaat de plaat kapot, maar het is te laat. De zender in Kazhans nekpels bevat een luidspreker en de staart van de wolf is de antenne, de wolven zijn al op pad om de kariboes, en dus ook Suske en Wiske, te verslinden. Lambik kan de wolven in een bergpas tegenhouden, maar een geheimzinnige persoon maakt de blokkering weer ongedaan met dynamiet. Suske en Wiske rennen met de kariboekudde mee. Lambik probeert hen te waarschuwen, maar wordt tegengehouden door de geheimzinnige. Lambik kan de wolven even tegenhouden, maar wordt dan door de geheimzinnige in de blokhut gesleurd waar hij ziet hoe de wolven met een koffiemolenmitrailleur worden neergemaaid. Lambik ontmaskert de geheimzinnige: het blijkt tante Sidonia te zijn. Ze deed een tijdlang tegenover iedereen alsof ze aan de kant stond van haar neef, om zo meer over diens plannen te weten te komen. Om niet gestoord te worden leidde ze iedereen af door een pop van zichzelf te maken, die met de zeilkar in het ravijn stortte.
Dan verschijnt ook Big Snowbel en zij biecht alles op: John is helemaal geen slechte man, maar zij wilde dat hij alles voor haar deed en betoverde hem zodat zijn karakter veranderde. Ze heeft spijt en stelt voor om iedereen te onttoveren als zij met John mag vertrekken. De politieagenten moeten beloven niks te vertellen en de vrienden vliegen naar huis.
Trivia
[bewerken | brontekst bewerken]- Dit was het eerste Suske en Wiske-verhaal waaraan Karel Boumans zijn medewerking verleende; hij inktte de tekeningen. Hierbij werd hij ingewerkt door de meer ervaren Karel Verschuere.
- Rosse John en Big Snowbell duiken later opnieuw op in De curieuze neuzen (2007) en SOS Snowbell (2018).
Uitgaven
[bewerken | brontekst bewerken]| Publicaties | ||||
|---|---|---|---|---|
| Krant of tijdschrift | Nummer | Publicatiedatum | Voorganger | Opvolger |
| De Standaard / Het Nieuwsblad | 20 | 19 juli 1952 - 25 november 1952 | De sterrenplukkers | De dolle musketiers |
| Revue | 3 | 8 september 1956 - 27 april 1957 | De stalen bloempot | De Tartaarse helm |
| Albumuitgaven | ||||
|---|---|---|---|---|
| Stripreeks of collectie | Nummer | Eerste druk | Voorganger | Opvolger |
| Vlaamse ongekleurde reeks | 17 | 1953 | De sterrenplukkers | De dolle musketiers |
| Vierkleurenreeks | 148 | maart 1974 | De poppenpakker | De gladde glipper |
| Suske en Wiske Collectie | 21 | 1987 | ||
| Rode klassiek reeks | 21 | 14 september 1995 | De sterrenplukkers | De dolle musketiers |
| Originele Verhalen | 6 | 2000 | ||
| Uitgave VUM-groep | 17 | De sterrenplukkers | De dolle musketiers | |
| Anderstalige uitgaven | ||||
|---|---|---|---|---|
| Taal | Reekstitel | Albumtitel | Datum | Opmerkingen |
| Duits | Ulla und Peter | Der lachende Wolf | juni 1954 | Publicatie in Dalla |
| Frans | Bob et Bobette | Le loup qui rit | 1955 | Ongekleurde reeks |
| Frans | Bob et Bobette | Le loup qui rit | maart 1974 | Vierkleurenreeks |