Naar inhoud springen

Bobby Reynolds

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Bobby Reynolds
Bobby Reynolds in Brisbane, 2009
Bobby Reynolds in Brisbane, 2009
Persoonlijke informatie
Nationaliteit Vlag van Verenigde Staten Amerikaanse
Geboorteplaats Vlag van Verenigde Staten Cape Cod
Geboortedatum 17 juli 1982
Woonplaats Vlag van Verenigde Staten Marietta
Lengte 1,83 m
Gewicht 77 kg
Profdebuut 2003
Met pensioen 2014
Slaghand Rechts
Totaal prijzengeld 1.573.292 US dollar
Coach David Drew
Profiel (en) ATP-site
Enkelspel
Winst-verliesbalans 28–73
Titels 0
Hoogste positie 63 (2 februari 2009)
Grandslamresultaten
Vlag van Australië Australian Open 3de ronde (2005)
Vlag van Frankrijk Roland Garros 2de ronde (2008)
Vlag van Verenigd Koninkrijk Wimbledon 3de ronde (2008)
Vlag van Verenigde Staten US Open 2de ronde (2008)
Dubbelspel
Winst-verliesbalans 41–48
Titels 1
Hoogste positie 46 (4 mei 2009)
Grandslamresultaten
Vlag van Australië Australian Open 3de ronde (2009)
Vlag van Frankrijk Roland Garros 3de ronde (2008)
Vlag van Verenigd Koninkrijk Wimbledon 3de ronde (2006)
Vlag van Verenigde Staten US Open 3de ronde (2006)
Laatst bijgewerkt op: 29 mei 2019
Portaal  Portaalicoon   Tennis

Robert Thomas (Bobby) Reynolds (Cape Cod, 17 juli 1982) is een voormalige Amerikaanse tennisser. Hij heeft één ATP-toernooi in het dubbelspel gewonnen. Hij deed al mee aan verschillende Grand Slams. Hij heeft tien challengers in het enkelspel en 25 challengers in het dubbelspel gewonnen.

Jaarverslagen

[bewerken | brontekst bewerken]

Hij bereikte in futures-toernooien twee kwartfinales en een record van 6-5. Hij won de titel in het dubbelspel op het futures-toernooi van Decatur. Hij had in het dubbelspel een record van 6-4 op futures-toernooien.

Hij maakte zijn ATP-debuut met een wildcard op het ATP-toernooi van Indianapolis. Hij kreeg ook een wildcard voor het ATP-toernooi van Los Angeles. Hij was finalist op het futures toernooi van Californië (verloor van Matias Boeker). Hij had een record van 7-5 op futures toernooien en een record van 3-7 op challengers. Hij maakte in het dubbelspel zijn debuut op ATP toernooien in het ATP-toernooi van Indianapolis (zijn partner: Rajeev Ram). Hij maakte in het dubbelspel zijn Grand Slam debuut op US Open en bereikte de tweede ronde met zijn partner Robby Ginepri. Hij won in het dubbelspel een futures-toernooi in Auburn met partner John Paul Fruttero) en het futures-toernooi in Arlington met Brian Baker. Hij was het week erna finalist op het futures-toernooi in Hammond met zijn partner Amer Delić.

Hij maakte zijn Grand Slam debuut als een wildcard op US Open. Hij was de winnaar van het futures-toernooi van Kenosha (versloeg Huntley Montgomery). Hij had dit jaar een record van 13-12 in challengers en 11-8 in futures-toernooien. Hij was in het dubbelspel finalist in Kenosha met zijn partner Huntley Montgomery. Hij bereikte in het dubbelspel zes halve finales in futures-toernooien, en had een record van 14-16.

Hij had dit jaar een succesvol seizoen in challengers en ook nog eens zijn beste ATP-resultaten want hij eindigde voor het eerst in zijn carrière in de top 100. Hij opende het jaar met de kwalificatie voor zijn eerste Australian Open, waar hij de derde ronde bereikte, wat zijn beste resultaat tijdens Grand Slams was (versloeg Nicolás Almagro en Andrei Pavel maar verloor van Rafael Nadal). Hij kreeg een wildcard voor het ATP-toernooi van San José waar hij voor het eerst in zijn carrière speelde tegen een top 10 speler, maar verloor die match (van Andre Agassi). Hij kwalificeerde zich voor het ATP-toernooi van Scottsdale, maar verloor in de eerste ronde van Vincent Spadea. Hij maakte zijn ATP Masters series debuut als een gekwalificeerde speler op het ATP-toernooi van Indian Wells (verloor in de eerste ronde van Sargis Sargsian). In april bereikte hij de halve finale van de challenger van Mexico-Stad (verloor van Amer Delić). In juli bereikte hij de halve finale op de challenger van Aptos (verloor van Andy Murray). Later die maand werd hij finalist in de challenger van Lexington (verloor van Dudi Sela). Als een wildcard speler bereikte hij zijn eerste kwartfinale in ATP-toernooien, en dit op het ATP-toernooi van Washington (versloeg Alex Clayton, Ricardo Mello en Jan Hernych maar verloor van Tomáš Berdych). De volgende week bereikte hij de halve finale van de challenger van Binghamton (verloor van Alejandro Falla). Hij was finalist op de challenger van Lubbock (verloor van Ramón Delgado). Later het jaar bereikte hij de halve finale van de challenger van Carson (verloor van Amer Delić) voor hij de titel won van de challenger van Nashville (versloeg Ramón Delgado). Hij had dit jaar een record van 34-19 in challengers. In het dubbelspel bereikte hij zijn eerste ATP-finale, en dit op het ATP-toernooi van New Haven met zijn partner: Rajeev Ram. Hij won in het dubbelspel de challengers-toernooien in Mexico-Stad (ook met Rajeev Ram), Lexington (met Scoville Jenkins) en Calabasas (met Amer Delić). Hij had in het dubbelspel een record van 24-13 in challengers. Hij verdiende dit jaar $ 157.528.

Hij had een record van 21-16 in challengers met één titel (in Tulsa) en drie halve finales (in Waikoloa, Tallahassee en León. In het dubbelspel won hij zijn eerste ATP-titel, en dit op het ATP-toernooi van Indianapolis (met Andy Roddick). Hij won in het dubbelspel ook de challengers van Tunica (met Jeff Morrison), Dallas en Tulsa (beiden met Rajeev Ram als partner). Hij was in het dubbelspel ook finalist op de challenger van Tallahassee (met Tripp Phillips).

Hij bereikte een record van 41-26 in challengers met één titel en twee andere finales die hij weliswaar verloor. Hij speelde een paar toernooien op ATP-niveau. Hij verloor in de eerste ronde van Australian Open (verloor van Andreas Seppi), Wimbledon (verloor van Fernando Verdasco) en US Open (verloor van Tommy Robredo). In het periode april-mei won hij de challenger van Naples (versloeg Robert Kendrick), bereikte de halve finale van de challenger van Tallahassee en bereikte hij de kwartfinales van de challengers van Santa Clarita en Bermuda. In de zomer bereikte hij de finales van de challengers van Yuba City (verloor van Kevin Kim) en Aptos (verloor van Donald Young). Hij sloot het seizoen af met een halve finale in de challenger van Nashville. In het dubbelspel won hij zes challengers toernooien (in alle zes was Rajeev Ram zijn partner). Hij bereikte in het dubbelspel ook vier andere finales van challengers. Zijn eindejaarsranking was no. 84 individueel op de ranglijst van het dubbelspel.

De Amerikaan bereikte twee kwartfinales in ATP-toernooien en won twee challengers. Hierdoor eindigde hij nog eens in de top 100 sinds 2005. Hij won ook in het dubbelspel drie challengers. Hij opende het seizoen met een eerste ronde verlies op Australian Open (verloor van Gilles Simon). In februari bereikte hij de kwartfinale op het ATP-toernooi van Delray Beach (verloor van de latere winnaar van het toernooi, Kei Nishikori). Hij kwalificeerde zich voor het ATP-toernooi van Indian Wells en het ATP-toernooi van Miami (in de laatst genoemde toernooi versloeg hij Marat Safin, maar verloor daarna van Michail Joezjny). Hij won de challengers van Tallahassee (versloeg Robert Kendrick) en Baton Rouge (versloeg Igor Koenitsyn). Hij bereikte no. 77 in de enkelranking op 28 april. Hij maakte zijn debuut op Roland Garros en bereikte daar de tweede ronde. Daarna bereikte hij de derde ronde op Wimbledon. Hij bereikte de kwartfinale op het ATP-toernooi van Indianapolis en de tweede ronde op het ATP-toernooi van Washington en op US Open. En ook twee halve finales in de challengers van Vancouver en Tulsa. In het dubbelspel won hij de challengers van Heilbronn (met partner Rik De Voest), Tallahassee, Humacao en Champaign. Ook bereikte hij in het dubbelspel de finale van de challenger van Tulsa (bij al de vier laatst genoemde challengers was Rajeev Ram zijn partner). Hij bereikte in het dubbelspel de halve finale van het TP-toernooi van Indianapolis (met Rajeev Ram). Hij verdiende dit jaar $ 385.917.

Hij had in mei een gescheurde pees in zijn linkerpols en speelde vijf toernooien met deze blessure voor hij de laatste drie maanden van het seizoen rust nam. Hij maakte negen eerste ronde exits gedurende het hele seizoen en speelde zijn laatste match in het ATP-toernooi van Los Angeles. Hij keerde pas terug in 2010.

Na zeven maanden herstel van zijn blessure keerde hij terug op de challenger van Dallas, waar hij als no. 458 de kwartfinale bereikte (verloor van Ramón Delgado). Speelde zijn eerste ATP-toernooi van het jaar op het ATP-toernooi van Memphis (verloor van Lukáš Lacko).

Hij kwalificeerde zich voor het ATP-toernooi van Auckland (verloor in de eerste ronde van Marcel Granollers) en voor het ATP-toernooi van Londen (verloor in de eerste ronde van Rainer Schüttler). Als no. 118 verloor hij van David Nalbandian in de eerste ronde van US Open. Het lukte hem niet zich te kwalificeren voor de Australian Open, Roland Garros en Wimbledon. Hij won twee challengers, namelijk in León (versloeg Andre Begemann) en in Tulsa (versloeg Michael McClune). Hij was finalist in de challengers van Rimouski (verloor van Fritz Wolmarans) en Winnetka (verloor van James Blake). Hij kwalificeerde zich in november voor het ATP Challenger Tour Finals in São Paulo.

Legenda
Grand Slam
Olympische Spelen
tot 2009 vanaf 2009
Tennis Masters Cup ATP Finals
ATP Masters Series ATP Tour Masters 1000
ATP International Series Gold ATP Tour 500
ATP International Series ATP Tour 250

Palmares enkelspel

[bewerken | brontekst bewerken]
Nr. Datum Toernooi Ondergrond Tegenstander in finale Score
Gewonnen challengers
1. 12 november 2005 Vlag van Verenigde Staten Nashville Hardcourt (I) Vlag van Paraguay Ramón Delgado 6-4, 6-4
2. 1 oktober 2006 Vlag van Verenigde Staten Tulsa Hardcourt Vlag van Verenigde Staten Michael Russell 7-63, 6-3
3. 6 mei 2007 Vlag van Verenigde Staten Naples Gravel Vlag van Verenigde Staten Robert Kendrick 7-65, 6-4
4. 19 april 2008 Vlag van Verenigde Staten Tallahassee Hardcourt Vlag van Verenigde Staten Robert Kendrick 5-7, 6-4, 6-3
5. 27 april 2008 Vlag van Verenigde Staten Baton Rouge Hardcourt Vlag van Rusland Igor Koenitsyn 6-3, 63-7, 7-5
6. 22 november 2008 Vlag van Verenigde Staten Knoxville Hardcourt (I) Vlag van Slovenië Luka Gregorc 6-4, 6-2
7. 6 juni 2010 Vlag van Verenigde Staten Ojai Hardcourt Vlag van Australië Marinko Matosevic 3-6, 7-5, 7-5
8. 19 september 2010 Vlag van Verenigde Staten Tulsa Hardcourt Vlag van Verenigde Staten Lester Cook 6-3, 6-3
9. 1 mei 2011 Vlag van Mexico León Hardcourt Vlag van Duitsland Andre Begemann 6-3, 6-3
10. 18 september 2011 Vlag van Verenigde Staten Tulsa Hardcourt Vlag van Verenigde Staten Michael McClune 6-1, 6-3

Palmares dubbelspel

[bewerken | brontekst bewerken]
Nr. Datum Toernooi Ondergrond Partner Tegenstanders in finale Score Details
Gewonnen finales herendubbel
1. 23 juli 2006 Vlag van Verenigde Staten ATP Indianapolis Hardcourt Vlag van Verenigde Staten Andy Roddick Vlag van Verenigde Staten Paul Goldstein
Vlag van Verenigde Staten Jim Thomas
6-4, 6-4 Details
Verloren finales herendubbel
1. 28 augustus 2005 Vlag van Verenigde Staten ATP New Haven Hardcourt Vlag van Verenigde Staten Rajeev Ram Vlag van Argentinië Gastón Etlis
Vlag van Argentinië Martín Rodríguez
4-6, 3-6 Details
2. 28 september 2008 Vlag van China ATP Peking Hardcourt Vlag van Australië Ashley Fisher Vlag van Australië Stephen Huss
Vlag van Verenigd Koninkrijk Ross Hutchins
5-7, 4-6 Details
Gewonnen challengers
1. 17 april 2005 Vlag van Mexico Mexico-Stad Hardcourt Vlag van Verenigde Staten Rajeev Ram Vlag van Zuid-Afrika Rik De Voest
Vlag van Polen Łukasz Kubot
6-1, 67-7, 7-64
2. 25 juli 2005 Vlag van Verenigde Staten Lexington Hardcourt Vlag van Verenigde Staten Scoville Jenkins Vlag van Zuid-Afrika Roger Anderson
Vlag van Zuid-Afrika Rik De Voest
6-4, 6-4
3. 17 oktober 2005 Vlag van Verenigde Staten Calabasas Hardcourt Vlag van Bosnië en Herzegovina Amer Delić Vlag van Oostenrijk Zbynek Mlynarik
Vlag van Verenigde Staten Glenn Weiner
7-5, 7-64
4. 6 februari 2006 Vlag van Verenigde Staten Dallas Hardcourt (I) Vlag van Verenigde Staten Rajeev Ram Vlag van Verenigde Staten Mirko Pehar
Vlag van Servië Dušan Vemić
6-3, 6-4
5. 8 mei 2006 Vlag van Verenigde Staten Tunica Gravel (I) Vlag van Verenigde Staten Jeff Morrison Vlag van Verenigde Staten Hugo Armando
Vlag van Brazilië Ricardo Mello
3-6, 7-65, [11-9]
6. 25 september 2006 Vlag van Verenigde Staten Tulsa Hardcourt Vlag van Verenigde Staten Rajeev Ram Vlag van Verenigde Staten Scott Lipsky
Vlag van Verenigde Staten David Martin
6-4, 6-4
7. 14 mei 2007 Vlag van Verenigde Staten Forest Hills Gravel Vlag van Verenigde Staten Rajeev Ram Vlag van Verenigde Staten Patrick Briaud
Vlag van Verenigde Staten Sam Warburg
6-3, 6-4
8. 28 mei 2007 Vlag van Verenigde Staten Carson Hardcourt Vlag van Verenigde Staten Rajeev Ram Vlag van Dominicaanse Republiek Víctor Estrella Burgos
Vlag van Verenigde Staten Alberto Francis
7-68, 6-2
9. 16 juli 2007 Vlag van Verenigde Staten Aptos Hardcourt Vlag van Verenigde Staten Rajeev Ram Vlag van Verenigde Staten John Paul Fruttero
Vlag van Filipijnen Cecil Mamiit
65-7, 6-3, [10-7]
10. 24 september 2007 Vlag van Verenigde Staten Tulsa Hardcourt Vlag van Verenigde Staten Rajeev Ram Vlag van Rusland Alex Bogomolov jr.
Vlag van Verenigde Staten Brian Wilson
7-68, 7-5
11. 29 oktober 2007 Vlag van Zuid-Korea Busan Hardcourt Vlag van Verenigde Staten Rajeev Ram Vlag van Zuid-Afrika Rik De Voest
Vlag van Canada Pierre-Ludovic Duclos
6-0, 6-2
12. 5 november 2007 Vlag van Verenigde Staten Nashville Hardcourt (I) Vlag van Verenigde Staten Rajeev Ram Vlag van Australië Ashley Fisher
Vlag van Australië Stephen Huss
64-7, 6-3, [12-10]
13. 21 januari 2008 Vlag van Duitsland Heilbronn Tapijt (I) Vlag van Zuid-Afrika Rik De Voest Vlag van Rusland Igor Koenitsyn
Vlag van Pakistan Aisam-ul-Haq Qureshi
7-62, 65-7, [10-4]
14. 7 april 2008 Vlag van Puerto Rico Humacao Hardcourt Vlag van Verenigde Staten Rajeev Ram Vlag van Verenigde Staten Lester Cook
Vlag van Verenigde Staten Kevin Kim
6-3, 6-4
15. 14 april 2008 Vlag van Verenigde Staten Tallahassee Hardcourt Vlag van Verenigde Staten Rajeev Ram Vlag van Verenigde Staten Robert Kendrick
Vlag van Verenigde Staten Ryan Sweeting
opg.
16. 10 november 2008 Vlag van Verenigde Staten Champaign Hardcourt (I) Vlag van Verenigde Staten Rajeev Ram Vlag van Frankrijk Olivier Charroin
Vlag van Frankrijk Nicolas Tourte
3-6, 6-3, [10-6]
17. 16 maart 2009 Vlag van Verenigde Staten Sunrise Hardcourt Vlag van Verenigde Staten Eric Butorac Vlag van Zuid-Afrika Jeff Coetzee
Vlag van Australië Jordan Kerr
5-7, 6-4, [10-4]
18. 6 april 2009 Vlag van Verenigde Staten Baton Rouge Hardcourt Vlag van Verenigde Staten Rajeev Ram Vlag van India Harsh Mankad
Vlag van Verenigde Staten Scott Oudsema
6-3, 66-7, [10-3]
19. 11 april 2011 Vlag van Verenigde Staten Tallahassee Hardcourt Vlag van Canada Vasek Pospisil Vlag van Japan Go Soeda
Vlag van Verenigd Koninkrijk James Ward
6-2, 6-4
20. 25 april 2011 Vlag van Mexico León Hardcourt Vlag van Verenigde Staten Rajeev Ram Vlag van Duitsland Andre Begemann
Vlag van Verenigd Koninkrijk Chris Eaton
6-3, 6-2
21. 20 juni 2011 Vlag van Mexico Guadalajara Hardcourt Vlag van Canada Vasek Pospisil Vlag van Canada Pierre-Ludovic Duclos
Vlag van Slowakije Ivo Klec
6-4, 66-7, [10-6]
22. 27 juni 2011 Vlag van Verenigde Staten Winnetka Hardcourt Vlag van Filipijnen Treat Huey Vlag van Australië Jordan Kerr
Vlag van Verenigde Staten Travis Parrott
7-67, 6-4
23. 12 september 2011 Vlag van Verenigde Staten Tulsa Hardcourt Vlag van Verenigde Staten David Martin Vlag van Verenigde Staten Sam Querrey
Vlag van Verenigde Staten Chris Wettengel
6-4, 6-2
24. 23 april 2012 Vlag van Verenigde Staten Savannah Gravel Vlag van Australië Marinko Matosevic Vlag van Verenigde Staten Travis Parrott
Vlag van Duitsland Simon Stadler
7-67, 6-4
25. 29 september 2013 Vlag van Verenigde Staten Napa Hardcourt Vlag van Australië John-Patrick Smith Vlag van Verenigde Staten Steve Johnson
Vlag van Verenigde Staten Tim Smyczek
6-4, 7-6(2)

Prestatietabel

[bewerken | brontekst bewerken]
Legenda
g.t. geen toernooi gehouden
l.c. lagere categorie
niet deelgenomen
G uitgeschakeld in de groepsfase
1R uitgeschakeld in de eerste ronde
2R uitgeschakeld in de tweede ronde
3R uitgeschakeld in de derde ronde
4R uitgeschakeld in de vierde ronde
KF uitgeschakeld in de kwartfinale
HF uitgeschakeld in de halve finale
F de finale verloren
W het toernooi gewonnen
 w-v  winst/verlies-balans

Prestatietabel enkelspel

[bewerken | brontekst bewerken]
Toernooi 2004 2005 2006 2007 2008 2009 2010 2011 2012 2013 Carrière winst-verlies
Grandslamtoernooien
Australian Open 3R 1R 1R 1R 1R 2-5
Roland Garros 2R 1R 1-2
Wimbledon 1R 3R 1R 2R 3-4
US Open 1R 1R 1R 2R 1R 1R 1-6
Winst-verlies 0–1 2–2 0-2 0-2 4-4 0–3 0–0 0–1 0–1 1–1 7-17
ATP World Tour Finals
ATP World Tour Finals 0-0
ATP Masters 1000
Indian Wells 1R 1R 1R 2R 1R 1R 2R 2-7
Miami 2R 2R 2-2
Monte Carlo 0–0
Rome 0-0
Hamburg lager categorie 0–0
Madrid 0-0
Montréal/Toronto 0–0
Cincinnati 0-0
Shanghai geen Masters 1000 0–0
Parijs 0-0
Olympische Spelen
Olympische Spelen geen toernooi geen toernooi g.t. 0-0
Statistieken
Totaal aantal titels 0 0 0 0 0 0 0 0 0 0 0
Totaal winst-verlies 0-1 5-8 1-11 0-3 13-19 3-13 0-2 0-3 4-7 2-4 28-73
Eindejaarsranking 279 99 189 108 82 334 163 127 148 355 n.v.t.

Prestatietabel dubbelspel

[bewerken | brontekst bewerken]
Toernooi 2003 2005 2006 2007 2008 2009 2010 2011 2012 Carrière winst-verlies
Grandslamtoernooien
Australian Open 1R 1R 3R 2-3
Roland Garros 1R 3R 1R 2-3
Wimbledon 3R 2R 2R 1R 2R 5-5
US Open 2R 2R 3R 1R 2R 2R 1R 1R 6-8
Winst-verlies 1–1 1-1 4-4 1-3 4-3 2-2 1-2 0–1 1-2 15-19
ATP World Tour Finals
ATP World Tour Finals 0-0
ATP Masters 1000
Indian Wells 0-0
Miami 2R 1-1
Monte Carlo 0–0
Rome 0-0
Hamburg lager categorie 0–0
Madrid 0-0
Montréal/Toronto 0–0
Cincinnati 1R 0-1
Shanghai geen Masters 1000 0–0
Parijs 0-0
Olympische Spelen
Olympische Spelen geen toernooi geen toernooi 0-0
Statistieken
Totaal aantal titels 0 0 1 0 0 0 0 0 0 1
Totaal winst-verlies 1-2 5-4 11-8 1-4 12-13 6-6 2-5 0-1 3-4 41-47
Eindejaarsranking 275 100 53 84 70 101 159 137 135 n.v.t.
[bewerken | brontekst bewerken]
Commons heeft media­bestanden in de categorie Bobby Reynolds.