Naar inhoud springen

FC Schalke 04

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Dit is een oude versie van deze pagina, bewerkt door 62.45.223.241 (overleg) op 1 nov 2024 om 17:47. (Het correcte lidwoord bij arena is "de".)
Deze versie kan sterk verschillen van de huidige versie van deze pagina.
Schalke 04
FC Schalke 04
Naam Fußballclub Gelsenkirchen-Schalke 04 e. V.
Bijnaam Die Königsblauen
Die Knappen
Opgericht 4 mei 1904
Plaats Gelsenkirchen
Stadion Veltins-Arena
Capaciteit 62.273
Aantal leden 186.000 (21-7-2024)
Voorzitter Vlag van Duitsland Axel Hefer
Vicevoorzitter Vlag van Duitsland Moritz Dörnemann
Vlag van Duitsland Sven Kirstein
Algemeen directeur Vlag van Duitsland Matthias Tillmann
Technisch directeur Vlag van Duitsland Ben Manga
Sportief raadgever Vlag van Duitsland Peter Knäbel
Trainer Vlag van Nederland Kees van Wonderen
Assistent Vlag van Nederland Robert Molenaar
(Hoofd)sponsor Veltins
Kledingmerk Adidas
Competitie 2. Bundesliga
Website schalke04.de
Thuis
Uit
Alternatief
Geldig voor 2024/25
Portaal  Portaalicoon   Voetbal

Fußballclub Gelsenkirchen-Schalke 04 e. V., kortweg FC Schalke 04 of S04 is een Duitse voetbalclub uit de wijk Schalke in Gelsenkirchen, uitkomend in de 2. Bundesliga en opgericht in 1904. De club kende zijn succesvolste periode tijdens de jaren 1930. In 1997 wonnen de Königsblauen de UEFA Cup. Sinds 2005 is de Veltins-Arena de thuishaven van Schalke 04.

Naast voetbal is Schalke 04 ook een vereniging voor basketbal, handbal, tafeltennis, atletiek en e-sport. Deze sportverenigingen zijn in de wijk Schalke gevestigd. Met circa 158.000 leden (per 1 juli 2019) is de club achter Bayern München de grootste sportvereniging in Duitsland.

De aartsrivaal van Schalke 04 is Borussia Dortmund. Deze Kohlenpottderby is de grootste en meest beladen derby in Duitsland.[1]

Geschiedenis

Beginperiode

FC Schalke 04 werd op 4 mei 1904 opgericht door enkele jeugdige mijnwerkers, destijds onder de naam Westfalia Schalke. De club speelde aanvankelijk met rood-gele kleuren. De ploeg slaagde er de eerste jaren niet in toe te treden tot officiële kampioenschappen. De club mocht nog niet toetreden tot de West-Duitse voetbalbond omdat er te veel clubs waren en er een opnamestop was. In Schalke was in deze tijd SuS Schalke 96 de grote club, die in de hoogste klasse speelde. In 1912 fuseerde de club met turnvereniging Schalker Turnverein 1877, de voetbalafdeling bleef wel zelfstandig. Door deze fusie kon de arbeidersclub zich aansluiten bij de Duitse voetbalbond DFB. Door het uitbreken van de Eerste Wereldoorlog werden de activiteiten gestaakt in 1914. Een jaar later werd er opnieuw gevoetbald tot 1917 toen opnieuw gestopt werd door de oorlog.

Op 24 juli 1919 fuseerde de club volledig met Schalker TV 1877 en de nieuwe naam werd Turn- und Sportverein Schalke 1877, nu werden ook de huidige blauw-witte clubkleuren aangenomen. Enkele weken ervoor, op 25 mei 1919 vond nog een belangrijke gebeurtenis plaats. Ernst Kuzorra speelde zijn eerste wedstrijd voor de club tegen Erler SV 08, toen nog geen opmerkelijke gebeurtenis, maar Kuzorra zou later nog de landstitel pakken met de club en werd een sterspeler. In 1920 telde TuS vijf seniorenelftallen en vier jeugdelftallen, dat jaar promoveerde het eerste elftal naar de A-klasse, de tweede klasse.

In 1922 speelde de club voor het eerst een internationale wedstrijd tegen de Oostenrijkse bekerwinnaar Wiener AF en verloor slechts met een klein verschil (1-2).

De Duitse overheid was geen voorstander van sportverenigingen die zowel in balsporten als in turnen actief waren en in 1923 en 1924 werden de meeste clubs in Duitsland gescheiden, zo ook bij TuS Schalke 1877. De voetballers splitsten zich af tot FC Schalke 04.

Bloeiperiode

In 1925 werd voormalige international Heinz Ludewig trainer van de club en hij leidde zijn elftal in 1926 naar de titel, waardoor de club voor het eerst promoveerde naar de hoogste klasse van de Ruhrcompetitie. De sportieve resultaten van plaatselijke rivaal Schalke 96 waren de afgelopen jaren bergaf gegaan en de sterke clubs van Gelsenkirchen waren nu SC Gelsenkirchen 07 en SV Union 1910 Gelsenkirchen. Samen met Schalke promoveerde ook BV Borussia 09 Dortmund voor het eerst naar de elite, niemand wist aan de start van het seizoen dat beide promovendi zouden uitgroeien tot de succesvolste clubs van Duitsland, al degradeerde Dortmund meteen en zou deze club pas tien jaar later in opmars komen. Schalke daarentegen pakte meteen de groepswinst.

De club won veertien van zijn zestien wedstrijden en verloor geen enkele keer. De voorsprong op Union 1910 bedroeg twaalf punten. In de finale om de titel tegen BV Altenessen 06 won de club zuinig met 1-0 en na een gelijkspel in de terugwedstrijd kroonde de promovendus zich tot kampioen en ging zo naar de West-Duitse eindronde. In een groepsfase werd Schalke tweede achter Duisburger SpV en kwalificeerde zich hierdoor ook voor de nationale eindronde. De club werd echter meteen verslagen door TSV 1860 München. De euforie na dit uitzonderlijke seizoen was groot, waardoor er besloten werd om een nieuw stadion te bouwen. Ernst Kuzzora werd geselecteerd voor het nationale elftal en was zo de eerste Schalkespeler die daarin slaagde.

Het volgende seizoen werd de club opnieuw kampioen van de Ruhr na een overwinning in de finale op Schwarz-Weiß Essen. In de eindronde werd de club derde, maar maakte wel nog kans op de nationale eindronde door een testwedstrijd te spelen tegen de winnaar van de vicekampioenengroep, toevallig was dit SW Essen dat opnieuw het onderspit moest delven. In de eindronde verloor Schalke nu van Hamburger SV.

Door de sportieve opmars van de Königsblauen werd in 1928 een nieuw stadion in gebruik genomen, de Glückauf-Kampfbahn, dat ingewijd werd met een prestigewedstrijd tegen Tennis Borussia Berlin. Doordat de stad Gelsenkirchen het stadion betaald had, werd de naam van de club nu voluit FC Gelsenkirchen-Schalke 04. Schalke werd opnieuw Ruhrkampioen en in de eindronde, die in twee fases gespeeld werd, kon de club ook de titel behalen. In de nationale eindronde, kon de club voor het eerst winnen, tegen Wacker 1895 Leipzig, maar verloor dan in de kwartfinale van Hertha BSC.

De spelers werden zwaar door Schalke 04 betaald, zodat het team bij elkaar bleef; in die periode was professionalisme in sport echter niet gewenst. De DFB greep in 1930 en Schalke 04 werd het jaar erop voor bijna een half jaar geschorst. Dat resulteerde in een slecht resultaat in de competitie, waar de club gedeeld met Schalke 96 op een zesde plaats eindigde. De club bleef ondanks alles echter populair en speelde na de schorsing zijn eerste (vriendschappelijke) wedstrijd tegen Düsseldorfer TSV Fortuna 1895 voor 70.000 toeschouwers.

Het volgende seizoen herpakte de club zich en werd weer Ruhrkampioen. Nadat ook de West-Duitse titel behaald werd kon de club op nationale vlak voor het eerst doordringen tot de halve finale, na overwinningen op Plauener SuBC 1905 en Hamburger SV. Eintracht SG Frankfurt was echter te sterk voor de club in de halve finale. In 1933 won de club opnieuw de West-Duitse titel in de finale tegen Fortuna Düsseldorf. Na overwinningen tegen BFC Viktoria 1889, FSV Frankfurt en TSV 1860 München stond de club voor het eerst in de finale om de landstitel en opnieuw tegenover Fortuna. Deze keer was het Düsseldorf dat aan het langste eind trok en met 3-0 won.

Gauliga

In 1933 kwamen de nationaalsocialisten aan de macht in Duitsland en werd ook het Duitse voetbal gereorganiseerd. De West-Duitse bond en zijn acht competities werden ontbonden en maakten plaats voor drie Gauliga's. Schalke kwam terecht in de Gauliga Westfalen, een van de zestien regionale divisie op het hoogste niveau. Na jaren lokale dominantie begon nu ook een succesvolle periode voor Schalke 04 op nationaal niveau. Vanaf dat jaar tot en met 1942 won de club 14 van de 18 nationale finales - de tien finales van het Duitse kampioenschap en de acht van de Tschammerpokal', de voorloper van de DFB-Pokal. Zes keer werd Schalke landskampioen en het pakte in 1938 ook een Duitse Beker.

Na een overtuigende titel in de Gauliga plaatste de club zich voor de hernieuwde eindronde. Enkel de kampioenen plaatsten zich en de zestien clubs waren verdeeld over vier groepen van vier clubs, waarvan enkel de winnaars doorstoten naar de halve finale. Schalke plaatste zich en versloeg in de halve finale SV Waldhof Mannheim en plaatste zich voor het tweede jaar op rij voor de finale. Tegenstander was toenmalig recordkampioen 1. FC Nürnberg dat met 2:1 voor de bijl ging waardoor Schalke de eerste landstitel binnen haalde. Het volgende seizoen plaatste Schalke zich opnieuw voor de halve finale en versloeg nu PSV Chemnitz. De titel werd verlengd na een spannende 6-4 overwinning op VfB Stuttgart.

In 1935/36 werd de club Westfaals kampioen met 35 punten van de te behalen 36 en met een doelsaldo van 94-11, een heel stuk meer dan nummer twee Germania 06 Bochum dat een saldo van 37-20 had. In de eindronde eindigde de club samen met PSV Chemnitz op de eerste plaats in de groep en ging door omdat ze een beter doelsaldo hadden. Nürnberg stak een stokje voor een derde opeenvolgende titel en versloeg de club. Er was wel nog een wedstrijd om de derde plaats die Schalke glansrijk met 8-1 won van Vorwärts RaSpo Gleiwitz. Ook het volgende seizoen tekende de club present in de halve finale en zette VfB Stuttgart opzij. In de finale nam de club weerwraak op Nürnberg door met 2-0 te winnen en de derde titel binnen te halen.

In 1937/38 glipte de club opnieuw door de mazen van het net door een beter doelsaldo dan VfR Mannheim, dat evenveel punten telde als Schalke. In de halve finale werd Fortuna Düsseldorf opzij gezet. In de finale nam de club het op tegen Hannover 96. Na de rust stond het 0-2 en een vierde titel leek binnen handbereik, echter werd het 3-3 na verlengingen. Omdat er in deze tijd nog geen strafschoppen bestonden om een wedstrijd te beslissen, werd een week later een replay gespeeld. Na 90 minuten stond het opnieuw 3-3 en in de verlengingen kon Hannover scoren waardoor ze de titel wonnen.

Ook het volgende seizoen plaatste de club zich voor de halve finale, waarin Dresdner SC opzij gezet werd. In de finale stond de club tegenover een totaal nieuwe tegenstander. Na de Anschluss werd ook de Oostenrijkse competitie als Gauliga geïntegreerd in de Duitse. SK Admira Wien slaagde erin de finale te bereiken, maar werd totaal vernederd door Schalke, dat met 9-0 won. In 1939/40 werd Waldhof Mannheim verslagen en in de finale Dresdner SC waardoor de vijfde titel een feit was. Het volgende jaar versloeg de club VfL Köln 1899 in de halve finale en kwam in de finale opnieuw tegenover een Oostenrijkse club te staan, deze keer trok SK Rapid Wien aan het langste eind en versloeg de club met 4-3, terwijl Schalke aan de rust met 0-2 voorstond.

Vanaf 1941/42 werd de eindronde geherstructureerd wegens de perikelen in de Tweede Wereldoorlog en er werd nu volledig in knock-outfase gespeeld. Na overwinningen op FV Stadt Düdelingen, 1. FC Kaiserslautern, SG SS Straßburg en Kickers Offenbach werd de finale bereikt tegen de oudste Oostenrijkse club, First Vienna FC 1894. Schalke won met 2-0. Het volgende seizoen werden SV 06 Kassel en SpVgg Wilhelmshaven opzij gezet, maar in de kwartfinale gebeurde iets wat niemand voor mogelijk hield. Holstein Kiel kegelde Schalke met 4-1 eruit, waardoor de club voor het eerst sinds 1932 niet in de finale om de titel stond. In de laatste oorlogseindronde won de club van TuS Neuendorf en liep dan opnieuw een blamage op in de tweede ronde door te verliezen van de oorlogsfusieclub KSG SpV/TuS Duisburg 48/99. In 1944/45 werd de competitie na enkele wedstrijden stopgezet.

Die Königsblauen behaalden ook regelmatig de finale van de Tschammerpokal, maar waren daar iets minder succesvol. Schalke verloor de eerste Tschammerpokal ooit met 0-2 aan Nürnberg en faalde ook in 1936, 1941 en 1942 in de finale. In 1937 behaalde Schalke zijn toen enige Beker tegen Düsseldorf.

Schalke speelde in het dozijn seizoenen van 1933 tot 1945 indrukwekkende resultaten bijeen. De club won 162 van zijn 189 Gauliga matchen, speelde 21 keer gelijk en verloor slechts 6 maal. Men scoorde 924 doelpunten en incasseerde er slechts 145. Van 1935 tot 1939 verloor Schalke geen enkele wedstrijd. De dominantie van de club in die periode zorgde ervoor dat ze soms door het naziregime werden gebruikt als propaganda voor het "nieuwe Duitsland", dit ondanks het feit dat veel spelers afstamden van Poolse immigranten, zoals de twee sterren van het team, Fritz Szepan en Ernst Kuzorra.

Oberliga

In de chaos in Duitsland op het einde van de Tweede Wereldoorlog speelde Schalke in 1945 slechts twee wedstrijden. Schalke pakte echter daarna de draad weer op. Ze zetten een record neer in een nationaal kampioenschap na een 20-0-zege tegen SpVgg Herten, maar dat duidde ook op de verzwakte toestand van het Duitse voetbal. Schalke verzwakte zelf echter ook en het beste resultaat was een zesde plaats in de nieuwe Oberliga West in 1947, binnen twee jaar tijd zakten ze naar een twaalfde plaats. Het duurde tot de jaren vijftig eer het weer beter ging. Ze eindigden in 1954 derde in de Oberliga West, na een strijd tot op de laatste speeldag van het seizoen voor de titel. Het jaar erop speelde men weer de finale van de Duitse Beker, maar die verloor men met 2-3 van Karlsruher SC. Uiteindelijk werd in 1958 een nieuwe Duitse titel behaald, met een 3-0-overwinning tegen Hamburger SV, de laatste landstitel voor Schalke tot nu toe.

Bundesliga

Schalke bleef de volgende jaren goed spelen en eindigde een aantal maal in de top vier. Door deze resultaten verdiende de club toegang tot de Bundesliga, de nieuwe Duitse profliga die in 1963 werd gecreëerd.

De eerste jaren in de Bundesliga verliepen moeilijk. In 1965 kon Schalke slechts aan de degradatie ontsnappen doordat de competitie net toen uitgebreid werd naar achttien teams en een overwinning in een play-off ronde tegen Karlsruher SC en Hertha BSC. Er volgende nog enkele lage noteringen tot het weer beter ging en men in 1972 uiteindelijk tweede eindigde na Bayern München, nadat men een groot deel van het seizoen op kop had gestaan. Datzelfde jaar won Schalke zijn tweede Duitse Beker.

Ondanks de betere resultaten, kreeg de club ook met minder aangename zaken te maken die periode. Een aantal van de spelers en officials van de club werden beschuldigd van het aanvaarden van smeergeld in het grote schandaal in de Bundesliga in 1971. Uit onderzoek bleek dat Schalke opzettelijk de wedstrijd van de 28ste speeldag op 17 mei tegen Arminia Bielefeld met 0-1 verloor. Verschillende spelers van Schalke werden levenslang geschorst, waaronder drie Duitse internationals uit die tijd - Klaus Fischer, "Stan Libuda" en Klaus Fichtel. Hoewel de straffen later omgezet werden tot schorsingen van zes maanden tot twee jaar, had het schandaal zijn sporen nagelaten op wat een van de dominante Duitse clubs uit de jaren 70 kon geworden zijn.

In 1973 verhuisde de club naar het Parkstadion, dat was gebouwd voor het Wereldkampioenschap van 1974 en een capaciteit van 70.000 toeschouwers had. In de nasleep van het schandaal presteerde de club erg onregelmatig. Men behaalde toch een nieuwe tweede plaats in 1977, slechts één puntje na kampioen Borussia Mönchengladbach.

In het begin van de jaren tachtig ging het bergaf en Schalke degradeerde naar de 2. Bundesliga voor het seizoen 1981/82 en opnieuw voor 1983/84. Schalke nam zijn plaats in de hoogste afdeling terug in 1984, en na nog een degradatie in 1988 speelt de club sinds 1991/92 weer in de Bundesliga. De club pakte zijn eerste prijs sinds jaren in de UEFA Cup van 1997 na een overwinning tegen Internazionale na penalty's.

Tegen de millenniumwisseling zette Schalke weer sterke resultaten neer. De club veranderde succesvol in een moderne commerciële sportorganisatie en vestigde zich als een van de dominante Bundesliga-clubs. Schalke won de Duitse Beker in 2001, 2002 en 2011 en eindigde tweede in de Bundesliga in 2001, 2005, 2007, 2010 en 2018. Vooral de tweede plaats in 2001 kwam hard aan, aangezien Bayern München pas dankzij een goal in de blessuretijd op de laatste speeldag tegen Hamburger SV de titel veroverde ten koste van Schalke. Daarnaast bereikte Schalke in het seizoen 2010/2011 de halve finale van de Champions League.

Na 2014 ging het echter langzaam bergaf. De resultaten werden minder, de club eindigde steeds lager op de ranglijst, liep Europees voetbal mis en in het seizoen 2020/21 af naar de degradatiezone. In januari 2021 probeerde de club met enkele versterkingen het tij nog te keren, zo keerde Klaas-Jan Huntelaar terug bij de club.[2] Maar met onder andere Huntelaar, Sead Kolašinac en Shkodran Mustafi in de ploeg kon degradatie niet meer voorkomen worden.[3] Op 20 april 2021 degradeerde de club officieel naar de 2. Bundesliga.[4] Eind februari 2022 nam de club na vijftien jaar afscheid van hun hoofdsponsor Gazprom omwille van de Russische invasie in Oekraïne.[5] Begin maart 2022 werd bekendgemaakt dat het Duitse bouwconcern Vivawest de nieuwe hoofdsponsor van Schalke 04 was geworden.[6]

Op 7 mei 2022 wist Schalke na 1 seizoen al weer te promoveren naar de Bundesliga. Na een zwaarbevochten 3-2 overwinning tegen FC St. Pauli (0-2 ruststand) was de promotie met nog 1 speelronde te gaan een feit. Een week later, op zondag 15 mei 2022 werd Schalke door een 1-2 zege op bezoek bij 1. FC Nürnberg voor de derde maal in haar bestaan kampioen van de 2. Bundesliga. Simon Terodde werd namens Schalke met 30 doelpunten topscorer van de 2. Bundesliga. In het seizoen 2022/23 eindigde Schalke op de voorlaatste plaats waardoor het alweer degradeerde. In het seizoen 2023/24 maakte Schalke een slechte start in de 2. Bundesliga, waardoor in oktober 2023 Karel Geraerts als hoofdtrainer werd aangetrokken, en in januari 2024 Marc Wilmots als sportief directeur. Deze werden eind september 2024 alweer beiden ontslagen door de club. Daaropvolgend werd Kees van Wonderen aangetrokken als nieuwe hoofdtrainer van de club, met als assistent-trainer Robert Molenaar. Hij werd na Huub Stevens en Fred Rutten de derde Nederlandse trainer bij Schalke.

Erelijst

Competitie Aantal Jaren
Internationaal
UEFA Cup 1x 1997
UEFA Intertoto Cup 2x 2003, 2004
Alpencup 1x 1968
Nationaal
Duits landskampioenschap 7x 1934, 1935, 1937, 1939, 1940, 1942, 1958
DFB-Pokal 5x 1937, 1972, 2001, 2002, 2011
Duitse Supercup 1x 2011
Ligapokal 1x 2005
Kampioen Ruhr 6x 1927, 1928, 1929, 1930, 1932, 1933
Kampioen West-Duitsland 4x 1929, 1930, 1932, 1933
Gauliga Westfalen 11x 1934, 1935, 1936, 1937, 1938, 1939, 1940, 1941, 1942, 1943, 1944
Oberliga West 2x 1951, 1958
2.Bundesliga 3x 1982, 1991, 2022

Stadion

Veltins-Arena

Schalke 04 speelt zijn thuiswedstrijden sinds 2001 in de Veltins-Arena, dat tot 2005 Arena AufSchalke heette. Vroeger vonden deze in de Glückauf-Kampfbahn en het nabij gelegen Parkstadion plaats. Sponsor Veltins heeft sinds 1 juli 2005 voor vier miljoen euro per jaar de naam over genomen. Bijzonder is hier de biervoorziening door middel van een vijf kilometer lange ondergrondse pijpleiding. Het stadion biedt plaats aan 62.271 toeschouwers. Tijdens het Europees Kampioenschap Voetbal 2024 in Duitsland werd het stadion gebruikt als één van de speelsteden. Het stadion droeg toen de naam: Arena Auf Schalke.

Op 25 december 2010 stortte door de sneeuwval een gedeelte van het dak in. Er vielen geen gewonden; het stadion was leeg.

Eerste elftal

Selectie

Nr. Naam Nationaliteit Geb. datum Sinds Contract Vorige club
Doelmannen
1 Ralf Fährmann Vlag van Duitsland Duitsland 27-09-1988 2011 2025 Vlag van Duitsland Eintracht Frankfurt
32 Marius Müller Vlag van Duitsland Duitsland 12-07-1993 2023 2025 Vlag van Zwitserland FC Luzern
34 Michael Langer Vlag van Oostenrijk Oostenrijk 06-01-1985 2017 2024 Vlag van Zweden IFK Norrköping
Verdedigers
2 Thomas Ouwejan Vlag van Nederland Nederland 30-09-1996 2022 2024 Vlag van Nederland AZ Alkmaar
3 Leo Greiml Vlag van Oostenrijk Oostenrijk 03-07-2001 2022 2025 Vlag van Oostenrijk Rapid Wien
5 Derry John Murkin Vlag van Engeland Engeland 27-07-1999 2023 2026 Vlag van Nederland FC Volendam
21 Brandon Soppy Vlag van Frankrijk Frankrijk 21-02-2004 2024 2024 Vlag van Italië Atalanta Bergamo
22 Ibrahima Cissé Vlag van Mali Mali 15-02-2001 2022 2026 Vlag van België KAA Gent
25 Timo Baumgartl Vlag van Duitsland Duitsland 04-03-1996 2023 2025 Vlag van Nederland PSV Eindhoven
26 Tomáš Kalas Vlag van Tsjechië Tsjechië 15-05-1993 2023 2025 Vlag van Engeland Bristol City
27 Cédric Brunner Vlag van Zwitserland Zwitserland 17-02-1994 2022 2024 Vlag van Duitsland Arminia Bielefeld
35 Marcin Kamiński Vlag van Polen Polen 15-01-1992 2021 2024 Vlag van Duitsland VfB Stuttgart
41 Henning Matriciani Vlag van Duitsland Duitsland 14-03-2000 2021 2026 Vlag van Duitsland SV Lippstadt 08
Middenvelders
6 Ron Schallenberg Vlag van Duitsland Duitsland 06-10-1998 2023 2026 Vlag van Duitsland SC Paderborn 07
7 Paul Seguin Vlag van Duitsland Duitsland 29-03-1995 2023 2026 Vlag van Duitsland 1. FC Union Berlin
8 Danny Latza Vlag van Duitsland Duitsland 07-12-1989 2021 2024 Vlag van Duitsland 1. FSV Mainz 05
10 Lino Tempelmann Vlag van Duitsland Duitsland 02-02-1999 2023 2026 Vlag van Duitsland SC Freiburg
18 Blendi Idrizi Vlag van Kosovo Kosovo 02-05-1998 2021 2024 Vlag van Duitsland Fortuna Köln
23 Darko Churlinov Vlag van Noord-Macedonië Noord-Macedonië 11-07-2000 2024 2024 Vlag van Engeland Burnley FC
24 Dominick Drexler Vlag van Duitsland Duitsland 26-05-1990 2021 2025 Vlag van Duitsland 1. FC Köln
29 Tobias Mohr Vlag van Duitsland Duitsland 24-08-1995 2022 2025 Vlag van Duitsland 1. FC Heidenheim 1846
43 Assan Ouédraogo Vlag van Duitsland Duitsland 09-05-2006 2023 2027
Aanvallers
9 Simon Terodde Aanvoerder Vlag van Duitsland Duitsland 02-03-1988 2021 2024 Vlag van Duitsland Hamburger SV
11 Bryan Lasme Vlag van Frankrijk Frankrijk 14-11-1998 2023 2027 Vlag van Duitsland Arminia Bielefeld
17 Yusuf Kabadayı Vlag van Duitsland Duitsland 02-02-2004 2023 2024 Vlag van Duitsland Bayern München
19 Kenan Karaman Vlag van Turkije Turkije 05-03-1994 2022 2025 Vlag van Turkije Fenerbahçe SK
42 Keke Topp Vlag van Duitsland Duitsland 25-03-2004 2023 2025

Laatste update: 8 februari 2024

Staf

Functie Naam Sinds Contract Vorige club
Hoofdtrainer Vlag van Nederland Kees van Wonderen 2024 2026 Vlag van Nederland SC Heerenveen
Assistent-trainer Vlag van Nederland Robert Molenaar 2024 2026 Vlag van Nederland NAC Breda
Assistent-trainer Vlag van België Peter Balette 2024 2026 Vlag van België KAA Gent
Keeperstrainer Stephan Loboué 2024 2026

Laatste update: 8 oktober 2024

Overzichtslijsten

Niveau Aantal Periode (1947-2025)
I 70 1947-1981, 1982-1983, 1984-1988, 1991-2021, 2022-2023
II 8 1981-1982, 1983-1984, 1988-1991, 2021-2022, 2023-....

Eindklasseringen sinds 1964

  • 1964 8e
    Bundesliga
  • 1965 16e
    Bundesliga
  • 1966 14e
    Bundesliga
  • 1967 15e
    Bundesliga
  • 1968 15e
    Bundesliga
  • 1969 7e
    Bundesliga
  • 1970 9e
    Bundesliga
  • 1971 6e
    Bundesliga
  • 1972 2e
    Bundesliga
  • 1973 15e
    Bundesliga
  • 1974 7e
    Bundesliga
  • 1975 7e
    Bundesliga
  • 1976 6e
    Bundesliga
  • 1977 2e
    Bundesliga
  • 1978 9e
    Bundesliga
  • 1979 15e
    Bundesliga
  • 1980 8e
    Bundesliga
  • 1981 17e
    Bundesliga
  • 1982 1e
    2. Bundesliga
  • 1983 16e
    Bundesliga
  • 1984 2e
    2. Bundesliga
  • 1985 8e
    Bundesliga
  • 1986 10e
    Bundesliga
  • 1987 13e
    Bundesliga
  • 1988 18e
    Bundesliga
  • 1989 12e
    2. Bundesliga
  • 1990 5e
    2. Bundesliga
  • 1991 1e
    2. Bundesliga
  • 1992 11e
    Bundesliga
  • 1993 10e
    Bundesliga
  • 1994 14e
    Bundesliga
  • 1995 11e
    Bundesliga
  • 1996 3e
    Bundesliga
  • 1997 12e
    Bundesliga
  • 1998 5e
    Bundesliga
  • 1999 10e
    Bundesliga
  • 2000 13e
    Bundesliga
  • 2001 2e
    Bundesliga
  • 2002 5e
    Bundesliga
  • 2003 7e
    Bundesliga
  • 2004 7e
    Bundesliga
  • 2005 2e
    Bundesliga
  • 2006 8e
    Bundesliga
  • 2007 2e
    Bundesliga
  • 2008 14e
    Bundesliga
  • 2009 3e
    Bundesliga
  • 2010 2e
    Bundesliga
  • 2011 3e
    Bundesliga
  • 2012 3e
    Bundesliga
  • 2013 4e
    Bundesliga
  • 2014 3e
    Bundesliga
  • 2015 6e
    Bundesliga
  • 2016 5e
    Bundesliga
  • 2017 10e
    Bundesliga
  • 2018 2e
    Bundesliga
  • 2019 14e
    Bundesliga
  • 2020 12e
    Bundesliga
  • 2021 18e
    Bundesliga
  • 2022 1e
    2. Bundesliga
  • 2023 17e
    Bundesliga
  • 2024 10e
    2. Bundesliga
  • Niveau 1
  • Niveau 2
Legenda niveautijdlijn
Liga Seizoen 1963/64 t/m 1973/74 Seizoen 1974/75 t/m 1993/94 Seizoen 1994/95 t/m 2007/08 Seizoen 2008/09 tot heden Opmerking
Bundesliga Niveau I Niveau I Niveau I Niveau I
2. Bundesliga -- Niveau II Niveau II Niveau II
3. Liga -- -- -- Niveau III
Regionalliga Niveau II -- Niveau III Niveau IV
Oberliga -- Niveau III * Niveau IV Niveau V * vanaf 1978/79

Seizoensresultaten

Seizoen Niveau Positie Liga Wedstr. Winst Gelijk Verlies Doelsaldo Punten Tsch.gem. Topscorer DFB-Pokal Opmerkingen
1947-48 I 6 Oberliga West 24 9 6 9 40-35 24 16.083 Vlag van Duitsland Herbert Burdenski (12)
1948-49 I 12 Oberliga West 30 7 7 12 33-43 18 14.500 Vlag van Duitsland 5 spelers (4)
1949-50 I 6 Oberliga West 30 17 3 10 65-55 37 25.067 Vlag van Duitsland Erwin Ebert (12)
1950-51 I 1 Oberliga West 30 18 7 6 69-37 42 22.667 Vlag van Duitsland Hans Kleina (23) 2e in groep 1 Duits kampioenschap
1951-52 I 2 Oberliga West 30 18 4 8 63-47 40 22.333 Vlag van Duitsland Berni Klodt (16) 4e in groep 1 Duits kampioenschap
1952-53 I 6 Oberliga West 30 14 5 11 67-49 33 19.467 Vlag van Duitsland Günter Siebert (15)
1953-54 I 3 Oberliga West 30 17 7 7 76-51 39 26.133 Vlag van Duitsland Otto Laszig (16)
1954-55 I 5 Oberliga West 30 11 8 11 51-49 30 17.467 Vlag van Duitsland Helmut Sadlowski (10)
1955-56 I 2 Oberliga West 30 18 5 7 67-38 41 16.800 Vlag van Duitsland Helmut Sadlowski (14) 2e in groep 1 Duits kampioenschap
1956-57 I 4 Oberliga West 30 15 7 9 76-49 37 20.533 Vlag van Duitsland Günter Siebert (16)
1957-58 I 1 Oberliga West 30 17 9 5 74-37 41 25.933 Vlag van Duitsland Willi Soya (17) Finale Duits kampioenschap 3-0 > Hamburger SV
1958-59 I 11 Oberliga West 30 9 9 12 57-52 27 16.733 Vlag van Duitsland Hans Nowak (13)
1959-60 I 3 Oberliga West 30 15 5 10 59-41 35 22.467 Vlag van Duitsland Waldemar Gerhardt (11)
1960-61 I 3 Oberliga West 30 11 13 6 59-40 35 23.867 Vlag van Duitsland Waldemar Gerhardt/
Manfred Berz (13)		 --
1961-62 I 2 Oberliga West 30 18 7 5 68-40 43 25.200 Vlag van Duitsland Willi Koslowski (14) -- 3e in groep 1 Duits kampioenschap
1962-63 I 6 Oberliga West 30 13 9 8 62-43 35 20.933 Vlag van Duitsland Waldemar Gerhardt (14) halve finale
1963–64 I 8 Bundesliga 30 12 5 13 51-53 29 23.933 Vlag van Duitsland Klaus Matischak (18) kwartfinale
1964–65 I 16 Bundesliga 30 7 8 15 45-60 22 26.467 Vlag van Duitsland Waldemar Gerhardt (11) halve finale
1965–66 I 14 Bundesliga 34 10 7 17 33-55 27 29.588 Vlag van Duitsland Manfred Kreuz (9) 8e finale
1966–67 I 15 Bundesliga 34 12 6 16 37-63 30 25.118 Vlag van Duitsland Günther Hermann (8) kwartfinale
1967–68 I 15 Bundesliga 34 11 8 15 42-48 30 22.765 Vlag van Duitsland Hans-Jürgen Wittkamp (12) 8e finale
1968–69 I 7 Bundesliga 34 14 7 13 45-40 35 23.412 Vlag van Duitsland Hans-Jürgen Wittkamp (7) Finale
1969–70 I 9 Bundesliga 34 11 12 11 43-54 34 20.118 Vlag van Duitsland Manfred Pohlschmidt (9) 8e finale
1970–71 I 6 Bundesliga 34 15 6 13 44-40 36 20.676 Vlag van Duitsland Klaus Fischer (15) halve finale
1971–72 I 2 Bundesliga 34 24 4 6 76-35 52 28.529 Vlag van Duitsland Klaus Fischer (22) Winnaar
1972–73 I 15 Bundesliga 34 10 8 16 46-61 28 21.412 Vlag van Duitsland Erwin Kremers/
Vlag van Luxemburg Nico Braun (10)		 halve finale
1973–74 I 7 Bundesliga 34 16 5 13 72-68 37 42.441 Vlag van Duitsland Klaus Fischer (21) 1e ronde
1974–75 I 7 Bundesliga 34 16 7 11 52-37 39 39.988 Vlag van Duitsland Klaus Fischer (17) 3e ronde
1975–76 I 6 Bundesliga 34 13 11 10 76-55 37 34.212 Vlag van Duitsland Klaus Fischer (29) 3e ronde
1976–77 I 2 Bundesliga 34 17 9 8 77-52 43 37.576 Vlag van Duitsland Klaus Fischer (24) 8e finale
1977–78 I 9 Bundesliga 34 14 6 14 47-52 34 35.694 Vlag van Duitsland Klaus Fischer (20) kwartfinale
1978–79 I 15 Bundesliga 34 9 10 15 55-61 28 34.218 Vlag van Duitsland Klaus Fischer (21) 3e ronde
1979–80 I 8 Bundesliga 34 12 9 13 40-51 33 26.265 Vlag van Duitsland Klaus Fischer (7) halve finale
1980–81 I 17 Bundesliga 34 8 7 19 43–88 23 28.506 Vlag van Duitsland Norbert Elgert (10) 1e ronde
1981–82 II 1 2. Bundesliga 38 19 13 6 70-35 51 24.221 Vlag van Duitsland Norbert Janzon (14) 1e ronde
1982–83 I 16 Bundesliga 34 8 6 20 48–68 22 27.882 Vlag van Duitsland Wolfram Wuttke (10) kwartfinale PD tegen Bayer 05 Uerdingen 1-3 uit en 1-1 thuis
1983–84 II 2 2. Bundesliga 38 23 9 6 95-45 55 15.574 Vlag van Duitsland Klaus Täuber (19) halve finale
1984–85 I 8 Bundesliga 34 13 8 13 63-62 34 28.265 Vlag van Duitsland Klaus Täuber (18) 8e finale
1985–86 I 10 Bundesliga 34 11 8 15 53-58 30 19.008 Vlag van Duitsland Klaus Täuber (168) kwartfinale
1986–87 I 13 Bundesliga 34 12 8 14 50-58 32 23.000 Vlag van Duitsland Jürgen Wegmann (10) 1e ronde
1987–88 I 18 Bundesliga 34 8 7 19 48–84 23 23.041 Vlag van Duitsland Olaf Thon (14) 1e ronde
1988–89 II 12 2. Bundesliga 38 13 10 15 58-51 36 14.989 Vlag van Duitsland Ingo Anderbrügge (14) 8e finale
1989–90 II 5 2. Bundesliga 38 16 11 11 69-51 43 27.011 Vlag van Duitsland Peter Sendscheid (18) 1e ronde
1990–91 II 1 2. Bundesliga 38 23 11 4 64-29 57 34.637 Vlag van Rusland Aleksandr Borodyuk (13) 8e finale
1991–92 I 11 Bundesliga 34 11 12 15 45–45 34 47.468 Vlag van Duitsland Ingo Anderbrügge (7) 2e ronde
1992–93 I 10 Bundesliga 34 11 12 11 42–43 34 41.724 Vlag van Duitsland Ingo Anderbrügge (10) 2e ronde
1993–94 I 14 Bundesliga 34 10 9 15 38-50 29 35.501 Vlag van Duitsland Ingo Anderbrügge (9) 3e ronde
1994–95 I 11 Bundesliga 34 10 11 13 48–54 31 39.883 Vlag van Duitsland Hendrik Herzog (8) kwartfinale
1995–96 I 3 Bundesliga 34 14 14 6 45–36 56 38.310 Vlag van Duitsland Martin Max (11) 8e finale
1996–97 I 12 Bundesliga 34 11 10 13 36–40 43 39.122 Vlag van Duitsland Martin Max (12) 2e ronde
1997–98 I 5 Bundesliga 34 13 13 8 38–32 52 50.285 Vlag van België Marc Wilmots (7) 2e ronde
1998–99 I 10 Bundesliga 34 10 11 13 41–54 41 43.555 Vlag van Duitsland Martin Max/
Vlag van Nederland Youri Mulder (6)		 2e ronde
1999–00 I 14 Bundesliga 34 8 15 11 42–44 39 40.543 Vlag van Denemarken Ebbe Sand (14) 2e ronde
2000–01 I 2 Bundesliga 34 18 8 8 65–35 62 46.599 Vlag van Denemarken Ebbe Sand (22) Winnaar verlies kampioenschap in 90e minuut aan Bayern
2001–02 I 5 Bundesliga 34 18 7 9 52–36 61 60.440 Vlag van Denemarken Ebbe Sand (11) Winnaar
2002–03 I 7 Bundesliga 34 12 13 9 46–40 49 60.583 Vlag van Nigeria Victor Agali (7) 8e finale
2003–04 I 7 Bundesliga 34 13 11 10 49–42 50 61.041 Vlag van Denemarken Ebbe Sand (8) 2e ronde
2004–05 I 2 Bundesliga 34 20 3 11 56–46 63 61.383 Vlag van Brazilië Ailton (14) Finale
2005–06 I 4 Bundesliga 34 16 13 5 47–31 61 61.244 Vlag van Duitsland Kevin Kurányi/
Vlag van Denemarken Søren Larsen (10)		 2e ronde
2006–07 I 2 Bundesliga 34 21 5 8 53–32 68 61.348 Vlag van Duitsland Kevin Kurányi (15) 2e ronde
2007–08 I 3 Bundesliga 34 18 10 6 55–32 64 61.274 Vlag van Duitsland Kevin Kurányi (15) 8e finale Finale Ligapokal >FC Bayern München 0-1
2008–09 I 8 Bundesliga 34 14 8 12 47–35 50 61.387 Vlag van Duitsland Kevin Kurányi (13) kwartfinale
2009–10 I 2 Bundesliga 34 19 8 7 53–31 65 61.316 Vlag van Duitsland Kevin Kurányi (18) halve finale
2010–11 I 14 Bundesliga 34 11 7 16 38–44 40 61.320 Vlag van Nederland Klaas-Jan Huntelaar (8) Winnaar Finale Duitse supercup > FC Bayern München 0-2
2011–12 I 3 Bundesliga 34 20 4 10 74–44 64 61.218 Vlag van Nederland Klaas-Jan Huntelaar (29) 8e finale Winnaar Duitse supercup > Borussia Dortmund 0-0 (4-3 ns)
2012–13 I 4 Bundesliga 34 16 7 11 58–50 55 61.171 Vlag van Nederland Klaas-Jan Huntelaar/
Vlag van Duitsland Julian Draxler (10)		 8e finale
2013–14 I 3 Bundesliga 34 19 7 8 63–43 64 61.569 Vlag van Nederland Klaas-Jan Huntelaar (12) 8e finale
2014–15 I 6 Bundesliga 34 13 9 12 42–40 48 61.578 Vlag van Kameroen Eric Maxim Choupo-Moting/
Vlag van Nederland Klaas-Jan Huntelaar (9)		 1e ronde
2015-16 I 5 Bundesliga 34 15 7 12 51–49 52 61.386 Vlag van Nederland Klaas-Jan Huntelaar (12) 2e ronde
2016-17 I 10 Bundesliga 34 11 10 13 45–40 43 60.703 Vlag van Oostenrijk Guido Burgstaller (9) kwartfinale
2017-18 I 2 Bundesliga 34 18 9 7 53–37 63 61.297 Vlag van Oostenrijk Guido Burgstaller (11) halve finale
2018-19 I 14 Bundesliga 34 8 9 17 37–55 33 60.941 Vlag van Duitsland Daniel Caligiuri (7) kwartfinale
2019-20 I 12 Bundesliga 34 9 12 13 38–58 38 46.681 Vlag van Duitsland Suat Serdar (7) kwartfinale
2020-21 I 18 Bundesliga 34 3 7 24 25–86 16 -- Vlag van Verenigde Staten Matthew Hoppe (6) 8e finale
2021-22 II 1 2. Bundesliga 34 20 5 9 72-44 65 33.528 Vlag van Duitsland Simon Terodde (30) 2e ronde
2022-23 I 17 Bundesliga 34 7 10 17 35-71 31 61.154 Vlag van Duitsland Marius Bülter (11) 2e ronde
2023-24 II 10 2. Bundesliga 34 12 7 15 53-60 43 61.502 Vlag van Turkije Kenan Karaman (13) 2e ronde

Schalke 04 in Europa

Zie Lijst van Europese wedstrijden van FC Schalke 04 voor het hoofdartikel over dit onderwerp.

Schalke 04 speelt sinds 1958 in diverse Europese competities. Hieronder staan de competities en in welke seizoenen de club deelnam. De editie die FC Schalke 04 heeft gewonnen is dik gedrukt:

2001/02, 2005/06, 2007/08, 2008/09, 2010/11, 2012/13, 2013/14, 2014/15, 2018/19
1958/59
2011/12, 2015/16, 2016/17
1969/70, 1972/73
1976/77, 1977/78, 1996/97, 1997/98, 1998/99, 2002/03, 2003/04, 2004/05, 2005/06, 2006/07, 2008/09
2003, 2004

Bijzonderheden Europese competities:

Bijzonderheid Datum Tegenstander Uitslag Plaats Naam Aantal
Hoogste overwinning 25-08-2011 Vlag van Finland HJK Helsinki 6-1 Gelsenkirchen
Hoogste nederlaag 12-03-2019 Vlag van Engeland Manchester City FC 0-7 Manchester
Speler met meeste wedstrijden 20-04-2017 Vlag van Duitsland Benedikt Höwedes 66
Speler met meeste doelpunten 16-02-2017 Vlag van Nederland Klaas-Jan Huntelaar 31

UEFA Club Ranking: 95e (17-05-2022)

Records & Statistieken

Top-5 meest gespeelde wedstrijden
Nr. Naam Land Positie Periode Aantal
1. Klaus Fichtel Vlag van Duitsland Duitsland Verdediger 1965-1980 / 1984-1988 559
2. Norbert Nigbur Vlag van Duitsland Duitsland Doelman 1966-1976 / 1979-1983 458
3. Olaf Thon Vlag van Duitsland Duitsland Middenvelder 1983-1988 / 1994-2002 384
4. Gerald Asamoah Vlag van Duitsland Duitsland Aanvaller 1999-2010 / 2013-2014 381
5. Rolf Rüssmann† Vlag van Duitsland Duitsland Middenvelder 1969-1973 / 1974-1980 374
Top-5 doelpuntenmakers
Nr. Naam Land Periode Aantal
1. Klaus Fischer Vlag van Duitsland Duitsland 1970-1981 226
2. Bernhard Klodt† Vlag van Duitsland Duitsland 1943-1948 / 1950-1962 141
3. Klaas-Jan Huntelaar Vlag van Nederland Nederland 2010-2017 / 2021 124
4. Ebbe Sand Vlag van Denemarken Denemarken 1999-2006 103
5. Ingo Anderbrügge Vlag van Duitsland Duitsland 1988-1999 88
  • t/m 20-05-2024

Bekende (oud-)Konigsblauen

Spelers

Zie Lijst van spelers van FC Schalke 04 voor het hoofdartikel over dit onderwerp.

Trainers

Zie Lijst van trainers van FC Schalke 04 voor het hoofdartikel over dit onderwerp.

Clublied

Het officiële clublied van Schalke 04 is "Blau und Weiß, wie lieb ich Dich". Het lied, dat de clubkleuren blauw en wit bejubelt, werd geschreven in 1924. In de zomer van 2009 ontstond er een klein relletje over het lied. Binnen korte tijd stroomden er plots honderden klachtmails bij de club binnen van moslims die aanstoot namen aan de tekst van het tweede couplet, waarin over de islamitische profeet Mohammed gezegd wordt dat hij geen verstand van voetbal had, maar wel van de clubkleuren blauw en wit. De club won hierop advies in bij onder andere Bulent Ucar, islamgeleerde aan de universiteit van Osnabrück, die stelde dat het liedje 'objectief juist' is, want "er was eenvoudigweg nog geen voetbal in de zevende eeuw." De schrijver van het liedje stond ook niet bekend als islamcriticus, maar had zich destijds laten inspireren door een ouder volksliedje, dat Mohammed omschreef als iemand die veel van kleuren af wist.[7] Ook Aiman Mazyek, de voorzitter van de Centrale Raad voor Moslims in Duitsland, zag het lied niet als godslastering. Hij vermoedde dat de racistische moord op een Egyptische vrouw in Dresden, enkele maanden ervoor, de aanleiding was voor de protesten.[8]

Overgenomen van "https://nl.wikipedia.org/w/index.php?title=FC_Schalke_04&oldid=68326107"