Nilton Santos

Nilton Santos

Biografía
Nacemento	(pt-br) Nílton dos Reis Santos 16 de maio de 1925 Río de Xaneiro, Brasil
Morte	27 de novembro de 2013 (88 anos) Río de Xaneiro, Brasil
Causa da morte	Insuficiencia respiratoria
Lugar de sepultura	Cemitério de São João Batista (pt)
Altura	180 cm
Peso	68 kg
Actividade
Ocupación	futbolista
Período de actividade	1948 -
Nacionalidade deportiva	Brasil
Deporte	fútbol
Posición de xogo	Defensa
Traxectoria   Equipo 1948–1964 Botafogo de Futebol e Regatas 723 (11)   Selección nacional 1949–1962   Brasil 75 (3)
Participou en
1962	Mundial de Fútbol Chile 1962
xuño de 1958	Mundial de Fútbol Suecia 1958
1954	Mundial de Fútbol Suíza 1954
1953	Campeonato Sul-Americano de Futebol de 1953 (pt)
1950	Mundial de Fútbol Brasil 1950
1949	Campeonato Sul-Americano de Futebol de 1949 (pt)
Sitio web	niltonsantos.com.br

Nilton Santos (esquerda) no Flexeiras Atlético Clube en 1939.

Nilton Santos (de pé, quinto dende a esquerda) coa selección brasileira no Mundial de 1958.

Estatua de Nílton Santos inaugurada en 2009 no estadio Nilton Santos do Río de Xaneiro.

Nilton Santos en 2004 entregando unha bandeira do Botafogo ao entón presidente do Brasil, Lula da Silva.

Busto de Nílton Santos na sede do xeneral Severiano do Botafogo FR.

Nilton Reis dos Santos, coñecido como Nilton Santos, nado no Río de Xaneiro o 16 de maio de 1925 e finado na mesma cidade o 27 de novembro de 2013, foi un futbolista brasileiro que xogaba como lateral esquerdo. Elixido pola FIFA como o mellor lateral esquerdo de todos os tempos, militou durante toda a súa carreira no Botafogo, sendo con 723 partidos oficiais, o futbolista con máis encontros na historia do club.

Foi 75 veces internacional coa selección brasileira, coa que disputou os Mundiais de 1950, 1954, 1958 e 1962, proclamándose campión nos dous últimos.

Alcumado "A Enciclopedia" polos seus amplos coñecementos sobre fútbol e por ser completo como xogador, foi o precursor en arriscar nas subidas ofensivas polo lateral do campo. Revolucionou a posición de lateral, utilizando a súa versatilidade para defender e atacar, nunha época no que a súa posición só tiña función defensiva.

Traxectoria

Botafogo

Nacido e criado na Illa do Gobernador, era o máis vello de sete irmáns e axudaba a seu pai no oficio da pesca. Comezou a xogar ao fútbol nas rúas da illa e aos 14 anos ingresou no Flexeiras Atlético Clube. Realizando o servizo militar, xogou un partido contra o São Cristóvão e a súa actuación espertou o interese do club, que o tentou fichar. Con todo, preferiu seguir o consello do seu amigo o coronel Honório Magalhães e facer unha proba co Botafogo, cuxo director social era tío do coronel. Foi aceptado no club alvinegro e ingresou no equipo xuvenil deste. Vestiu a camiseta do club carioca durante toda a súa carreira como futbolista, ata 1964.

Debutou co Botafogo nun partido amigable ante o América Mineiro, pouco antes de disputar o seu primeiro encontro no Campionato Carioca, nunha vitoria por 2-4 fronte ao Canto do Rio en Caio Martins. Ese mesmo ano proclamouse campión carioca por primeira vez, sumando outros tres títulos nos anos 1957, 1961 e 1962. Gañou ademais dúas veces o Torneo Río–São Paulo, entre outros títulos.

Disputou un total de 723 partidos co Botafogo, sendo o futbolista con máis encontros na historia do club, superando en máis de 100 ao segundo clasificado, Garrincha.

Selección brasileira

Debutou coa selección brasileira no Campionato Suramericano de 1949, no que o Brasil se acabou proclamando campión. Ao ano seguinte disputou o Mundial de 1950, no que os brasileiros perderon o título fronte ao Uruguai no célebre Maracanazo, pero Nílton Santos non chegou a debutar na competición.

Catro anos despois, no Mundial de 1954, foi titular na defensa da canarinha en tódolos partidos, xunto a Djalma Santos e Brandãozinho, e foi un dos expulsados no violento partido de cuartos de final contra Hungría, partido que pasou á historia co sobrenome de Batalla de Berna, despois de pelexarse con József Bozsik. O equipo brasileiro quedou eliminado nese mesmo encontro, ao perder por 4-2.

No Mundial de Suecia en 1958 volveu xogar como titular tódolos encontros do Brasil, no posto de lateral esquerdo, e marcou un gol contra Austria na primeira xornada. Disputou a final contra a selección anfitrioa no estadio Råsunda de Solna, que rematou con vitoria brasileira por 5-2 e coa conquista do primeiro título da historia do equipo suramericano. Foi elixido no equipo ideal do torneo.

Foi convocado por Aymoré Moreira para o Mundial de 1962 en Chile, acudindo así á súa cuarta Copa do Mundo. Foi titular nos seis partidos do Brasil, incluída a final contra Checoslovaquia no estadio Nacional de Santiago de Chile, onde tanto el como o Brasil conquistaron o seu segundo título mundial, no que foi o seu último encontro como internacional.

Disputou un total de 75 partidos oficiais e 10 non oficiais coa selección brasileira, coa que marcou tres goles. No momento da súa retirada era o futbolista con máis partidos da historia da selección.

Morte

Enfermo de Alzhéimer nos seus últimos anos de vida, faleceu o 27 de novembro de 2013 na Fundación Bela Lopes, no barrio de Botafogo do Río de Xaneiro, vítima dunha infección pulmonar. Tanto os gastos médicos como os de enterramento correron a cargo do Botafogo. Foi enterrado no cemiterio de São João Batista.

Recoñecementos

Foi incluído por Pelé na súa lista FIFA 100. A IFFHS elixiuno como o noveno mellor futbolista brasileiro do século XX e o 28º suramericano. Pola súa banda, a FIFA nomeouno mellor lateral esquerdo de tódolos tempos.

No ano 2000, mentres desenvolvía un proxecto social con mozos a través do fútbol no estado de Tocantins, o goberno local homenaxeouno dándolle o seu nome a un novo estadio da cidade de Palmas, chamado agora estadio Nilton Santos.

En 2009, inaugurouse unha estatua súa diante do Estadio Olímpico João Havelange, sede do Botafogo, o seu equipo de toda a vida. En 2017 o estadio mudou definitivamente de nome, chamándose dende entón "Estadio Olímpico Nilton Santos".

Vida persoal

Casou dúas veces: a primeira delas con Abigail, coa que tivo dous fillos, Carlos Eduardo e Andréa; e a segunda con María Coeli, coa que viviu ata a súa morte. Ademais de no Río de Xaneiro, viviu en Araruama e Brasilia, traballando nesta última con escolas de fútbol. Tamén escribía unha columna no diario Correio Braziliense.

Palmarés

Botafogo

• Campionato Carioca (4): 1948, 1957, 1961, 1962.
• Torneo Río-São Paulo (2): 1962, 1964.
• Torneo Inicio do Campionato Carioca (3): 1961, 1962, 1963.
• Torneo Municipal do Río de Xaneiro (1): 1951.

Selección carioca

• Campionato Brasileiro de Seleccións Estatais (1): 1950.

Selección brasileira

• Copa do Mundo (2): 1958, 1962.
• Campionato Suramericano (1): 1949.
• Copa Oswaldo Cruz (6): 1950, 1955, 1956, 1958, 1961, 1962.
• Copa Rio Branco (1): 1950.
• Campionato Panamericano (1): 1952.
• Copa Bernardo O'Higgins (3): 1955, 1959, 1961.
• Copa do Atlántico (2): 1956, 1960.

Véxase tamén

Bibliografía

• Muller, Maneco. Minha Bola, Minha Vida, Gryphus. O velho e a bola, Maquinaria Editora, 2013.

Ligazóns externas

• Datos do xogador Arquivado 26 de setembro de 2022 en Wayback Machine. no sitio web oficial do Botafogo (en portugués).
• Datos do xogador Arquivado 04 de outubro de 2018 en Wayback Machine. en sambafoot (en portugués).
• Sitio web oficial (en portugués). Arquivado dende o orixinal o 30 de novembro de 2013.