Niccolò Machiavelli

Niccolò Machiavelli, tamén citado como Nicolás Maquiavelo e Nicolao Maquiavelo, nado en Florencia o 3 de maio de 1469 e finado ibídem o 21 de xuño de 1527, foi un historiador, filósofo e político italiano da era do Renacemento italiano.

Niccolò Machiavelli

Nome orixinal	(it) Niccolò di Bernardo dei Machiavelli
Biografía
Nacemento	3 de maio de 1469 Florencia, Italia
Morte	21 de xuño de 1527 (58 anos) Sant'Andrea in Percussina (República de Florencia)
Causa da morte	peritonite
Lugar de sepultura	Basílica da Santa Cruz Tomb of Niccolò Machiavelli (en)
Relixión	Catolicismo
Educación	Universidade de Florencia
Actividade
Campo de traballo	Filosofía
Lugar de traballo	Italia
Ocupación	escritor, military theorist (en) , tradutor, poeta, diplomático, teórico político, historiador, filósofo, político, dramaturgo
Período de actividade	- 1527
Movemento	Alto Renacemento
Obra
Obras destacables (1513) O príncipe (1531 (Gregoriano)) Discursos sobre a Primeira Década de Tito Lívio (pt)
Familia
Cónxuxe	Thomas Fontaine
Fillos	Guido Machiavelli, Ludovico peluche, Bernardo Macciavelli, Bartolomea Machiavelli, Piero Macchiavelli
Pais	Bernardo di Niccolò Machiavelli   e Bartolomea di Stefano Nelli
Irmáns	Totto Machiavelli
Parentes	Niccolò Machiavelli, curmán entregue
Sinatura
Descrito pola fonte	Pequeno Dicionario Enciclopédico de Brockhaus e Efron Dicionario Enciclopédico Brockhaus e Efron Enciclopedia militar Sytin

É coñecido sobre todo polo seu tratado político O príncipe (Il Principe), escrito cara a 1513 pero non publicado até 1532, cinco anos despois da súa morte. A miúdo chamouselle como o pai da filosofía política e da ciencia política modernas.

Durante moitos anos foi alto funcionario da república florentina con responsabilidades en asuntos diplomáticos e militares. Escribiu comedias, cancións de entroido e poesía. A súa correspondencia persoal tamén é importante para os historiadores e estudosos da correspondencia italiana. Traballou como secretario da segunda chancelería da República de Florencia de 1498 a 1512, cando os Medicis estaban fóra do poder.

Tras a súa morte o nome de Maquiavelo pasou a evocar actos sen escrúpulos do tipo dos que aconsellou máis famosamente na súa obra O príncipe. Afirmaba que a súa experiencia e a lectura da historia demostrábanlle que a política sempre implicou engano, traizón e crime. Tamén dixo en particular que un gobernante que está a establecer un reino ou unha república e é criticado polos seus actos, incluída a violencia, debe ser escusado cando a intención e o resultado son beneficiosos para el. O príncipe de Maquiavelo estivo rodeado de polémica desde a súa publicación. Algúns o consideran unha descrición directa da realidade política. Para outros, O príncipe é un manual que ensina aos aspirantes a tiranos como deben facerse co poder e mantelo. Mesmo en tempos recentes, algúns estudosos, como Leo Strauss, reafirmaron a opinión tradicional de que Maquiavelo era un "mestre do mal".

Aínda que Maquiavelo fíxose máis famoso pola súa obra sobre os principados, os estudosos tamén prestan atención ás exhortaciones das súas outras obras de filosofía política. Aínda que menos coñecido que O príncipe, díxose que os Discorsi sopra la prima deca di Tito Livio (Discursos sobre a primeira década de Tito Livio) (compostos c. 1517) achandaron o camiño para o republicanismo moderno. As súas obras exerceron unha gran influencia en autores da Ilustración que reavivaron o interese polo republicanismo clásico, como Jean-Jacques Rousseau e James Harrington. O realismo político de Maquiavelo seguiu influíndo en xeracións de académicos e políticos, como Hannah Arendt e Otto von Bismarck.

É o fundador do pensamento político moderno. Traballou como funcionario público da república florentina a partir de 1498, mais coa fin da república en 1512 Machiavelli perdeu os cargos e marchou ao exilio.

Traxectoria

Pintura ó óleo de Maquiavelo por Cristofano dell'Altissimo

Maquiavelo naceu en Florencia, Italia, terceiro fillo e primeiro varón do avogado Bernardo di Niccolò Machiavelli e a súa esposa, Bartolomea di Stefano Nelli, o 3 de maio de 1469. Crese que a familia Maquiavelo descende dos antigos marqueses de Toscana que deu trece Gonfalonieres de Xustiza florentinos, un dos cargos dun grupo de nove cidadáns elixidos por sorteo cada dous meses e que formaban o goberno, ou Signoria; nunca foi, con todo, cidadán de pleno dereito de Florencia debido á natureza da cidadanía florentina naquela época, mesmo baixo o réxime republicano. Maquiavelo casou con Marietta Corsini en 1501. Tiveron sete fillos, cinco homes e dúas mulleres: Primerana, Bernardo, Lodovico, Guido, Piero, Baccina e Totto.

Maquiavelo naceu nunha época tumultuosa. As cidades-estado italianas e as familias e individuos que as dirixían podían xurdir e desaparecer repentinamente, a medida que os papas e os reis de Francia, España e o Sacro Imperio Romano Xermánico libraban guerras adquisitivas pola influencia e o control rexional. As alianzas político-militares cambiaban continuamente, con condotieros (líderes mercenarios) que cambiaban de bando sen previo aviso, co ascenso e caída de moitos gobernos efémeros.

O seu mestre, Paolo dá Ronciglione, ensinoulle gramática, retórica e latín. Descoñécese si Maquiavelo sabía grego; Florencia era entón un dos centros de erudición grega de Europa. En 1494 Florencia restaurou a a república, expulsando á familia Medici que gobernara Florencia durante uns sesenta anos. Pouco despois da execución de Savonarola, Maquiavelo foi nomeado para un cargo da segunda chancelaría, unha oficina de escritura medieval que puxo a Maquiavelo a cargo da produción de documentos oficiais do goberno florentino. Pouco despois, tamén foi nomeado secretario da Dieci di Libertà e Pace.

Na primeira década do século XVI levou a cabo varias misións diplomáticas, sobre todo ante o papado en Roma. Florencia enviouno a Pistoia para pacificar aos líderes de dúas faccións enfrontadas que estalaran en disturbios en 1501 e 1502; ao fracasar, os líderes foron desterrados da cidade, unha estratexia que Maquiavelo favorecera desde o principio. De 1502 a 1503, foi testemuña da brutal realidade dos métodos de construción do Estado de César Borgia (1475-1507) e o seu pai, o papa Alexandre VI, quen estaban entón implicados no proceso de tentar traer unha gran parte da Italia central baixo a súa posesión. O pretexto de defender os intereses da Igrexa serviu de xustificación parcial aos Borgia. Outras excursións á corte francesa de Luís XII e á corte española influíron nos seus escritos, como O príncipe.

A principios do século XVI, Maquiavelo concibiu unha milicia para Florencia e comezou a recrutala e creala. Desconfiaba dos mercenarios (unha desconfianza que explicou nos seus informes oficiais e máis tarde nas súas obras teóricas pola súa natureza antipatriótica e desinteresada na guerra, que fai que a súa lealdade sexa voluble e a miúdo pouco fiable cando máis se necesita), e no seu lugar dotou ao seu exército de cidadáns, unha política que deu algúns resultados positivos. En febreiro de 1506 conseguira que catrocentos campesiños desfilasen, vestidos (mesmo con corazas de ferro) e armados con lanzas e pequenas armas de fogo. Baixo o seu mando, os cidadáns-soldados florentinos conquistaron Pisa en 1509.

O éxito de Maquiavelo durou pouco. En agosto de 1512, os Medici, apoiados polo papa Xulio II, utilizaron tropas españolas para derrotar aos florentinos en Prato. Tras o asedio, Piero Soderini dimitiu como xefe de estado florentino e fuxiu ao exilio. A experiencia, do mesmo xeito que a estancia de Maquiavelo en cortes estranxeiras e cos Borgia, influiría enormemente nos seus escritos políticos. A cidade-estado florentina e a república disolvéronse, e Maquiavelo foi destituído do seu cargo e desterrado da cidade durante un ano. En 1513, os Medici acusarono de conspiración contra eles e encarcerarono. A pesar de ser sometido a tortura ("coa corda", na que o prisioneiro é colgado das súas bonecas atadas por detrás, obrigando aos brazos a soportar o peso do corpo e dislocando os ombreiros), negou a súa implicación e foi liberado ao cabo de tres semanas.

Maquiavelo retirouse entón á súa finca de Sant'Andrea in Percussina, preto de San Casciano in Val di Pesa, onde se dedicou a estudar e escribir tratados políticos. Durante este período, representou á República florentina en visitas diplomáticas a Francia, Alemaña e outros lugares de Italia. Desesperado pola oportunidade de seguir implicado directamente en asuntos políticos, ao cabo dun tempo comezou a participar en grupos intelectuais de Florencia e escribiu varias obras de teatro que (a diferenza dos seus traballos sobre teoría política) foron populares e amplamente coñecidas en vida. A política seguiu sendo a súa principal paixón e, para satisfacer este interese, mantivo unha coñecida correspondencia con amigos máis relacionados coa política, tentando involucrarse de novo na vida política. Nunha carta a Francesco Vettori, describe a súa experiencia:

Á tardiña, volvo a casa e diríxome ao meu estudo. No limiar, quítome a roupa de traballo, cuberta de barro e sucidade, e póñome a roupa que levaría un embaixador. Vestido con decencia, entro nas antigas cortes de gobernantes que hai tempo que morreron. Alí recíbenme calurosamente e aliméntome coa única comida que atopo nutritiva e para a que nacín. Non me avergoño de falar con eles e pedirlles explicacións sobre os seus actos e eles, por amabilidade, respóndenme. Pasan catro horas sen que sinta ansiedade algunha. Esquézome de todas as preocupacións. Xa non teño medo á pobreza nin á morte. Vivo enteiramente a través deles.

Tumba de Maquiavelo na Igrexa da Santa Cruz de Florencia

Maquiavelo morreu o 21 de xuño de 1527 dunha enfermidade estomacal. á idade de 58 anos, tras recibir a extremaunción. Foi enterrado na Basílica de Santa Cruz de Florencia. En 1789 George Nassau Clavering, e Pietro Leopoldo, Gran Duque de Toscana, iniciaron a construción dun monumento sobre a tumba de Maquiavelo. Foi esculpido por Innocenzo Spinazzi, cun epitafio do doutor Ferroni inscrito nel.

Niccolò Machiavelli.

Carreira e influencia

A invasión de Carlos VIII de Francia en 1494 deu inicio a un período turbulento na historia de Italia, que entón se dividía en cinco poderes diferentes: Florencia, Milán, Venecia e Nápoles. Varias potencias estranxeiras, sobre todo Francia, España e o Sacro Imperio Romano, disputábanse o país. Florencia era militarmente inferior a estes exércitos, o que levou a Machiavelli a pasar catorce anos viaxando en misión diplomática a varias cidades nun intento por manter a flote á atribulada república.

No transcurso das súas actividades diplomáticas, Machiavelli coñeceu a César Borgia, fillo ilexítimo do papa Alexandre VI. O papa era unha figura importante no norte de Italia e supoñía unha ameaza importante para Florencia. Aínda que César era inimigo de Florencia e Machiavelli defensor dunha postura republicana, este último quedou impresionado por fortaleza, intelixencia e capacidade do primeiro. Neste personaxe vemos unha das fontes para a coñecida obra de Machiavelli, O Príncipe. Alexandre VI faleceu en 1503, e o seu sucesor, o papa Xulio II, foi outro home forte e exitoso que impresionou a Machiavelli, tanto pola súa capacidade militar coma pola súa astucia. Non obstante, a tensión entre Francia e o papado levou a Florencia a aliarse cos franceses en contra do papa e os seus aliados españois. Os franceses perderon, e Florencia con eles. En 1512, España disolveu o goberno da cidade-estado e os Medici regresaron e instalaron o que foi unha tiranía de facto baixo o cardeal Médici. Machiavelli foi revelado do seu cargo político e exiliouse á súa granxa de Florencia. A súa carreira política podería ter rexurdido cos Médici, pero implicóuselle falsamente nun complot contra a familia, polo que foi torturado, multado e encarcerado. Foi liberado ao cabo dun mes, pero as posibilidades de que volvesen empregalo eran moi escasas e os seus intentos por encontrar un novo cargo político foron infrutuosos. Decidiu entón agasallar a Giuliano de Medici, cabeza da familia Médici en Florencia, cun libro. Cando o rematou, Giuliano xa morrera, polo que Machiavelli cambiou a dedicatoria ao seu sucesor, Lorenzo. A temática do libro era moi habitual na época: consellos a un príncipe.

Obras principais

O príncipe

Artigo principal: O príncipe.

Lourenzo di Piero de Medici, a quen se dedicou a versión definitiva de O príncipe.

O príncipe é un libro enxeñoso e cínico, e demostra unha profunda comprensión de Italia en xeral e de Florencia en particular. Nel, Machiavelli argúe que os obxectivos dun gobernante xustifican os medios que empregan para alcanzalos. O príncipe era moi distinto a outros libros da súa clase porque se afastaba decididamente da moralidade cristiá. Machiavelli ofrece consellos desapiadadamente prácticos a un príncipe, así que, tal e como aprendera durante a súa experiencia con papas e cardeais de éxito excepcional, os valores cristiáns debían deixarse a un lado se se interpoñían no camiño. A postura de Machiavelli céntrase na vida de virtude, pero non se trata do concepto moderno de virtual moral. Achégase máis ao concepto medieval das virtudes concibidas como as capacidades ou funcións das cousas, como o poder sandador de minerais e plantas. Machiavelli escribe sobre as virtudes dos príncipes, que eran os poderes e funcións que tiñan que ver co goberno. A raíz latina de virtude tamén se asocia á masculinidade (como en viril), e iso entronca co que Machiavelli afirma en relación ao príncipe e ao Estado, no que en certos casos virtude se utiliza como sinónimo de éxito e define un Estado que debe ser admirado e imitado.

Parte da argumentación de Machiavelli céntrase en que un gobernante non pode verse limitado pola moralidade, senón que debe facer todo o necesario para garantir a súa propia gloria e o éxito do Estado que goberna, unha postura que logo se coñecería como realismo. Non obstante, segundo Machiavelli, o fin non xustifica os medios en todos os casos. Hai algúns medios que o príncipe sabio debe evitar, pois aínda que lle poidan axudar a obter os seus fins, tamén poden conducilo a futuros perigos. Os medios que han de evitarse son aqueles que poden facer que o pobo odie o seu príncipe. Poden amalo ou temelo, ou, preferiblemente, ambas as dúas cousas afirma Machiavelli, aínda que é máis importante que o príncipe sexa temido que amado. Pero o pobo non debe odialo, porque é moi probable que ese odio conduza a unha rebelión. Ademais, un príncipe que maltrata innecesariamente o seu pobo é merecedor de desprezo: ha de ter reputación de ser compasivo, non cruel. Isto pode implicar que, en ocasións, se castigue duramente uns poucos para lograr unha orde social xeral que beneficie a máis persoas a longo prazo.

Nos casos que Machiavelli afirma que o fin xustifica os medios, esta norma só é aplicable aos príncipes. A conduta adecuada para os cidadáns do Estado nunca é a mesma que para o príncipe. Non obstante, mesmo no caso de cidadáns normais, Machiavelli desdeña a moralidade cristiá convencional, á que considera débil e inadecuada para unha cidade forte.

Príncipe ou república

Existen motivos para sospeitar que O príncipe non recolle a opinión persoal de Machiavelli. Quizais a disparidade máis importante é a que se encontra entre as ideas que contén este texto e as que manifesta na súa outra obra fundamental, Discursos sobre a primeira década de Tito Livio. Nos Discursos, Machiavelli afirma que a república é o réxime ideal e que debería instituírse sempre que exista, ou poida establecerse, un grao razoable de igualdade. O principado só é adecuado cando non existe igualdade nin pode ser instaurada nun Estado. Non obstante, pode tamén argumentarse que O príncipe presenta as verdadeiras ideas de Machiavelli respecto a como se debe gobernar nese caso; se o principiado é, en ocasións, un mal necesario, debe gobernarse do mellor xeito posible. Ademais, Machiavelli cría que Florencia estaba inmersa en tal axitación política que necesitaba dun gobernante forte para levala a bo porto.

Agradar aos lectores

Outro motivo polo que se debe tratar o contido O príncipe con cautela é que Machiavelli o escribiu para congraciarse cos Médici. Non obstante, tamén dedicou os Discursos a varios membros do goberno republicano de Florencia. Podería argumentarse, pois, que Machiavelli escribía o que as persoas ás cales dedicaba a súa obra querían ler. Porén,O príncipe contén gran parte do que se cre eran as verdadeiras crenzas de Machiavelli, como a necesidade dunha milicia cidadá para non depender de mercenarios. O problema reside en saber discernir que partes reflicten as súas crenzas e cales non. Resulta tentador separalas en función do ben que encaixan coa ideoloxía do lector obxectivo, pero é pouco probable que o resultado fose acertado. Tamén se suxeriu que Machiavelli pretendía escribir unha sátira e que o seu verdadeiro público obxectivo eran os republicanos, non a elite no poder. Esta idea baséase en que Machiavelli non o escribiu en latín, a lingua da elite, senón en italiano, a lingua do pobo. Certamente, en ocasións O príncipe lese como unha sátira, coma se se esperase que o lector chegase á conclusión de que se é así como debe comportarse un príncipe, hai que evitar custe o que custe ser gobernado por un. Se Machiavelli satirizaba tamén a idea de que o fin xustifica os medios, o obxectivo deste breve e enganosamente sinxela obra é moito máis enigmático do que cabería pensar nun principio.

Discorsi sopra la prima deca di Tito Livio

Os Discorsi sopra la prima deca di Tito Livio (Discursos sobre a primeira década de Tito Livio), escritos ao redor de 1517 e publicados en 1531, a miúdo denominados simplemente Discursos ou Discorsi, son nominalmente unha discusión sobre a historia clásica da Antiga Roma, aínda que se afasta moito deste tema e tamén utiliza exemplos políticos contemporáneos para ilustrar puntos. Maquiavelo preséntao como unha serie de leccións sobre como debe iniciarse e estruturarse unha república. É unha obra máis extensa que O príncipe, e aínda que explica máis abertamente as vantaxes das repúblicas, tamén contén moitos temas similares das súas outras obras. Por exemplo, Maquiavelo sinalou que para salvar a unha república da corrupción é necesario devolvela a un "estado real" utilizando medios violentos. Exculpa a Rómulo por asasinar ao seu irmán Remo e co-gobernante Tito Tacio para obter o poder absoluto para si mesmo en que estableceu unha "forma de vida civil". Os historiadores discrepan sobre o grao de coincidencia entre ambas as obras, xa que Maquiavelo refírese con frecuencia aos líderes das repúblicas como "príncipes". Maquiavelo mesmo actúa ás veces como conselleiro de tiranos. Outros estudosos sinalaron os trazos engrandecedores e imperialistas da república de Maquiavelo. No entanto, converteuse nun dos textos centrais do republicanismo moderno, e a miúdo argumentouse que é unha obra máis completa que O príncipe.

Orixinalidade

Retrato gravado de Maquiavelo, de Il Principe da Biblioteca do Palacio da Paz, publicado en 1769

Os principais comentarios sobre a obra de Maquiavelo centráronse en dúas cuestións: cuán unificada e filosófica é a súa obra e cuán innovadora ou tradicional é.

Coherencia

Existe certo desacordo sobre a mellor maneira de describir os temas unificadores, si é que os hai, que poden atoparse nas obras de Maquiavelo, especialmente nas dúas principais obras políticas, O príncipe e Discursos. Algúns comentaristas describírono como incoherente, e quizais mesmo como alguén que non concedía gran importancia á coherencia. Outros, como Hans Baron, argumentaron que as súas ideas deberon de cambiar drasticamente co paso do tempo. Algúns argumentaron que as súas conclusións se entenden mellor como un produto da súa época, experiencias e educación. Outros, como Leo Strauss e Harvey Mansfield, defenderon firmemente que existe unha coherencia e unha distinción fortes e deliberadas, argumentando mesmo que isto esténdese a todas as obras de Maquiavelo, incluídas as súas comedias e cartas.

Influencias

Comentaristas como Leo Strauss chegaron a sinalar a Maquiavelo como o creador deliberado da propia modernidade. Outros argumentaron que Maquiavelo é só un exemplo particularmente interesante das tendencias que se estaban producindo o seu a redor. En calquera caso, Maquiavelo presentouse en varias ocasións como alguén que lembraba aos italianos as vellas virtudes dos romanos e gregos, e outras veces como alguén que promovía un enfoque completamente novo da política.

O feito de que Maquiavelo recibise influencias moi diversas non é en si mesmo controvertido. Con todo, a súa importancia relativa é obxecto de debate permanente. É posible resumir algunhas das principais influencias destacadas por diferentes comentaristas.

O xénero do espello dos príncipes

Gilbert (1938) resumiu as similitudes entre O príncipe e o xénero que obviamente imita, o chamado estilo «espello dos príncipes». Tratábase dun xénero de influencia clásica, con modelos polo menos tan afastados como Xenofonte e Isócrates. Aínda que Gilbert fixo fincapé nas similitudes, con todo, coincidiu con todos os demais comentaristas en que Maquiavelo foi particularmente novo na forma en que utilizou este xénero, mesmo en comparación cos seus contemporáneos como Baldassare Castiglione e Erasmo. Unha das principais innovacións que sinalou Gilbert foi que Maquiavelo centrouse no «deliberado propósito de tratar cun novo gobernante que necesitará establecerse desafiando os costumes». Normalmente, este tipo de obras dirixíanse só aos príncipes hereditarios. (Xenofonte tamén é unha excepción neste sentido).

Republicanismo clásico

Comentaristas como Quentin Skinner e J.G.A. Pocock, da chamada Escola de Cambridge de interpretación, afirmaron que algúns dos temas republicanos das obras políticas de Maquiavelo, en particular os Discorsi sopra la prima deca di Tito Livio, poden atoparse na literatura italiana medieval, influída por autores clásicos como Salustio.

Filosofía política clásica: Xenofonte, Platón e Aristóteles

Xenofonte, autor da Ciropedia

A escola socrática da filosofía política clásica, especialmente Aristóteles, converteuse nunha gran influencia para o pensamento político europeo a finais da Idade Media. Existía tanto na forma católica presentada por Tomé de Aquino, como na forma máis controvertida «Averroísta» de autores como Marsilio de Padua. Maquiavelo foi crítico co pensamento político católico e puido estar influído polo averroísmo. Pero de cando en cando cita a Platón e Aristóteles, e o máis probable é que non os aprobase. Leo Strauss argumentou que a forte influencia de Xenofonte, un estudante de Sócrates máis coñecido como historiador, retórico e soldado, foi unha fonte importante de ideas socráticas para Maquiavelo, ás veces non en liña con Aristóteles. Mentres que o interese por Platón ía en aumento en Florencia durante a vida de Maquiavelo, este non mostra especial interese por el, pero viuse influído indirectamente polas súas lecturas de autores como Polibio, Plutarco e Cicerón.

A principal diferenza entre Maquiavelo e os socráticos, segundo Strauss, é o materialismo de Maquiavelo e, por tanto, o seu rexeitamento tanto dunha visión teleolóxica da natureza como da opinión de que a filosofía está por encima da política. Coa súa concepción teleolóxica das cousas, os socráticos sostiñan que, por natureza, todo o que actúa, actúa cara a algún fin, coma se a natureza o desexase, pero Maquiavelo afirmaba que tales cousas suceden por cego azar ou pola acción humana.

Materialismo clásico

Strauss sostén que Maquiavelo puido considerarse influído por algunhas ideas de materialistas clásicos como Demócrito, Epicuro e Lucrecio. Strauss, con todo, ve isto tamén como un signo de innovación importante en Maquiavelo, porque os materialistas clásicos non compartían a consideración socrática da vida política, mentres que Maquiavelo claramente si. Tucídides

Algúns estudosos sinalan a similitude entre Maquiavelo e o historiador grego Tucídides, xa que ambos facían fincapé na política do poder. Strauss argumentou que Maquiavelo puido, en efecto, recibir influencias de filósofos presocráticos, pero considerou que se trataba dunha nova combinación:

...os lectores contemporáneos lémbralles Maquiavelo o ensino de Tucídides; atopan en ambos os autores o mesmo «realismo», é dicir, a mesma negación do poder dos deuses ou da xustiza e a mesma sensibilidade ante a dura necesidade e o escorregadizo azar. Con todo, Tucídides nunca pon en dúbida a superioridade intrínseca da nobreza sobre a baixeza, superioridade que brilla especialmente cando a nobreza é destruída pola baixeza. Por iso a historia de Tucídides esperta no lector unha tristeza que nunca espertan os libros de Maquiavelo. En Maquiavelo atopamos comedias, parodias e sátiras, pero nada que lembre á traxedia. Unha metade da humanidade permanece á marxe do seu pensamento. Non hai traxedia en Maquiavelo porque non ten sentido da sacralidade de «o común». - Strauss (1958, p. 292)

Crenzas

Entre os historiadores, hai algunhas propostas consistentes sobre o que era máis novo na obra de Maquiavelo.

Empirismo e realismo fronte a idealismo

Ás veces considérase a Maquiavelo como o prototipo de científico empírico moderno, que constrúe xeneralizacións a partir da experiencia e os feitos históricos, e subliña a inutilidade de teorizar coa imaxinación.

Emancipou a política da teoloxía e a filosofía moral. Comprometeuse a describir simplemente o que os gobernantes facían en realidade e anticipou así o que máis tarde se chamou o espírito científico, no que se ignoran as cuestións do bo e o malo, e o observador tenta descubrir só o que realmente sucede.

Joshua Kaplan, 2005

Maquiavelo consideraba que a súa escolarización temperá na liña da educación clásica tradicional era esencialmente inútil para comprender a política. No entanto, avogaba polo estudo intensivo do pasado, en particular no referente á fundación dunha cidade, que consideraba clave para comprender o seu desenvolvemento posterior. Ademais, estudaba o modo de vida da xente e pretendía informar aos dirixentes de como debían gobernar e mesmo de como debían vivir eles mesmos. Maquiavelo nega a opinión clásica de que vivir virtuosamente sempre conduce á felicidade. Por exemplo, Maquiavelo consideraba a miseria como «un dos vicios que permiten gobernar a un príncipe». Maquiavelo afirmaba que «o mellor sería ser á vez amado e temido. Pero como ambas as cousas de cando en cando danse xuntas, quen se vexa obrigado a elixir atopará maior seguridade en ser temido que en ser amado.» En gran parte da súa obra, Maquiavelo afirma a miúdo que o gobernante debe adoptar políticas desagradables co fin da permanencia do seu réxime.

Unha proposta relacionada e máis controvertida que se fai a miúdo é que describiu como facer as cousas en política dun modo que parecía neutral en canto a quen utilizaba os consellos, se os tiranos ou os bos gobernantes. Que Maquiavelo esforzábase por ser realista non se pon en dúbida, pero durante catro séculos os estudosos debateron cal é a mellor maneira de describir a súa moralidade. O príncipe converteu a palabra maquiavélico en sinónimo de engano, despotismo e manipulación política. Leo Strauss declarouse inclinado cara á opinión tradicional de que Maquiavelo era conscientemente un «mestre do mal», xa que aconsella aos príncipes que eviten os valores da xustiza, a misericordia, a temperanza, a sabedoría e o amor ao seu pobo en favor do uso da crueldade, a violencia, o medo e o engano. Strauss recolle esta opinión porque afirma que se non se acepta a opinión tradicional bótase de menos a «intrepidez do seu pensamento» e «a grácil sutileza do seu discurso». O filósofo antifascista italiano Benedetto Croce (1925) conclúe que Maquiavelo é simplemente un «realista» ou «pragmático» que afirma con exactitude que os valores morais, en realidade, non afectan moito ás decisións que toman os líderes políticos. O filósofo alemán Ernst Cassirer (1946) sostivo que Maquiavelo simplemente adopta a postura dun politicólogo – un Galileo da política– ao distinguir entre os «feitos» da vida política e os «valores» do xuízo moral. Doutra banda, Walter Russell Mead argumentou que os consellos de O príncipe presupoñen a importancia de ideas como lexitimidade para realizar cambios no sistema político.

Fortuna

Xeralmente considérase que Maquiavelo foi crítico co cristianismo tal e como existía na súa época, concretamente co seu efecto na política e tamén na vida cotiá. Na súa opinión, o cristianismo, xunto co aristotelismo teleolóxico que a Igrexa chegara a aceptar, permitía que as decisións prácticas se guiasen demasiado por ideais imaxinarios e animaba á xente a deixar perezosamente os acontecementos en mans da providencia ou, como el diría, do azar, a sorte ou a fortuna. Mentres que o cristianismo ve a modestia como unha virtude e o orgullo como un pecado, Maquiavelo adoptou unha postura máis clásica, vendo a ambición, o espírito e a procura da gloria como cousas boas e naturais, e parte da virtude e a prudencia que deben ter os bos príncipes. Por tanto, aínda que era tradicional dicir que os líderes debían ter virtudes, especialmente prudencia, o uso que Maquiavelo facía das palabras virtù e prudenza era infrecuente para a súa época, pois implicaba unha ambición fogosa e impúdica. Mansfield describe o seu uso de virtù como un «compromiso co mal». É famoso o argumento de Maquiavelo de que a virtude e a prudencia poden axudar a un home a controlar máis o seu futuro, en lugar de deixar que o faga a fortuna.

Najemy (1993) argumentou que leste mesmo enfoque pódese atopar no enfoque de Maquiavelo sobre o amor e o desexo, como se ve nas súas comedias e correspondencia. Najemy mostra como o amigo de Maquiavelo, Vettori, argumentou en contra de Maquiavelo e citou unha comprensión máis tradicional da fortuna.

Por outra banda, o humanismo da época de Maquiavelo significaba que as ideas clásicas precristianas sobre a virtude e a prudencia, incluída a posibilidade de tentar controlar o propio futuro, non eran exclusivas del. Pero os humanistas non ían tan lonxe como para promover a gloria adicional de proporse deliberadamente establecer un novo Estado, desafiando as tradicións e as leis.

Aínda que a formulación de Maquiavelo tiña precedentes clásicos, argumentouse que fixo algo máis que recuperar vellas ideas e que Maquiavelo non era un humanista típico. Strauss (1958) sostén que a forma en que Maquiavelo combina as ideas clásicas é novas. Aínda que Xenofonte e Platón tamén describían unha política realista e estaban máis preto de Maquiavelo que Aristóteles, eles, do mesmo xeito que Aristóteles, tamén vían a filosofía como algo superior á política. Ao parecer, Maquiavelo era un materialista que se opuña ás explicacións que implicaban causalidade formal e final, ou teleoloxía.

O feito de que Maquiavelo fomentase a ambición entre os dirixentes, á vez que negaba calquera norma superior, significaba que alentaba a asunción de riscos e a innovación, sobre todo a fundación de novos modos e ordes. Os seus consellos aos príncipes non se limitaban, por tanto, a discutir como manter un Estado. Afirmouse que o fomento da innovación por parte de Maquiavelo conduciu directamente ao argumento do progreso como obxectivo da política e a civilización. Pero aínda que a crenza de que a humanidade pode controlar o seu propio futuro, controlar a natureza e "progresar" foi duradeira, os seguidores de Maquiavelo, empezando polo seu propio amigo Guicciardini, tenderon a preferir o progreso pacífico a través do desenvolvemento económico, e non o progreso bélico. Como escribiu Harvey Mansfield (1995, p. 74): "Ao tentar outros modos máis regulares e científicos de superar a fortuna, os sucesores de Maquiavelo formalizaron e castraron a súa noción de virtude."

Con todo, Maquiavelo, do mesmo xeito que algúns dos seus predecesores clásicos, consideraba que a ambición e o espírito, e por tanto a guerra, eran inevitables e formaban parte da natureza humana.

Notas

Referencias

Véxase tamén

Bibliografía

• Fortes Torres, Manuel A. (2006). Baía, ed. Nicolás Maquiavelo. A Coruña. ISBN 978-84-96526-35-8. 
• Akal, ed. (2011). El libro de la filosofía. Madrid. ISBN 978-84-460-3426-1. 
• Machiavelli, Niccolò (1981). The Prince and Selected Discourses. Traducido por Daniel Donno. New York: Bantam Classic Books. ISBN 0553212273. 
• Haitsma Mulier, Eco (1999). "A controversial republican". En Bock, Gisela; Skinner, Quentin; Viroli, Maurizio. Machiavelli and Republicanism. Cambridge University Press. 
• Harper, John Lamberton (2004). American Machiavelli: Alexander Hamilton and the Origins of US Foreign Policy. Nova York: Cambridge University Press. ISBN 978-0521834858. 
• Najemy, John (1993). Between Friends: Discourses of Power and Desire in the Machiavelli-Vettori Letters of 1513–1515. Princeton University Press. 
• Mansfield, Harvey C. "Machiavelli's Political Science," The American Political Science Review, Vol. 75, No. 2 (Jun. 1981), pp. 293–305 in JSTOR Arquivado 8 de agosto de 2016 en Wayback Machine.
• Mansfield, Harvey (1993). Taming the Prince. The Johns Hopkins University Press. 
• Mansfield, Harvey (1995). "Machiavelli and the Idea of Progress". En Melzer; Weinberger; Zinman. History and the Idea of Progress. Cornell University Press. 
• Mansfield, Harvey C. Machiavelli's Virtue (1996), 371 pp.
• Mansfield, Harvey C. Machiavelli's New Modes and Orders: A Study of the Discourses on Livy (2001) excerpt and text search Arquivado 11 March 2021 en Wayback Machine.
• Najemy, John M. (1996). Baron's Machiavelli and Renaissance Republicanism. American Historical Review 101. pp. 119–129. JSTOR 2169227. doi:10.2307/2169227. 
• Shklar, J. (1999). "Montesquieu and the new republicanism". En Bock, Gisela; Skinner, Quentin; Viroli, Maurizio. Machiavelli and Republicanism. Cambridge University Press. 
• Worden, Blair (1999). "Milton's republicanism and the tyranny of heaven". En Bock, Gisela; Skinner, Quentin; Viroli, Maurizio. Machiavelli and Republicanism. Cambridge University Press. 
• Pocock, J.G.A. (1975). The Machiavellian Moment: Florentine Political Thought and the Atlantic Republican Tradition. Princeton.  new ed. 2003, a highly influential study of Discourses and its vast influence; excerpt and text search Arquivado 18 March 2021 en Wayback Machine.; also online 1975 edition Arquivado 7 de outubro de 2010 en Wayback Machine.
• Pocock, J. G. A. "The Machiavellian Moment Revisited: a Study in History and Ideology.: Journal of Modern History 1981 53(1): 49–72. Fulltext: in Jstor Arquivado 11 de setembro de 2018 en Wayback Machine..
• Strauss, Leo (1987). "Niccolò Machiavelli". En Strauss, Leo; Cropsey, Joseph. History of Political Philosophy (3rd ed.). University of Chicago Press. 
• Strauss, Leo (1958). Thoughts on Machiavelli. Chicago: University of Chicago Press. ISBN 978-0226777023. 

Ligazóns externas

• Biografía, Extractos de "O Príncipe", contexto histórico^{[Ligazón morta]} (en portugués)
• Obras de Niccolò Machiavelli no Proxecto Gutenberg