Emilio Eduardo Massera
Este artigo precisa de máis fontes ou referencias que aparezan nunha publicación acreditada que poidan verificar o seu contido, como libros ou outras publicacións especializadas no tema. Por favor, axude mellorando este artigo. (Desde setembro de 2014.) |
Emilio Eduardo Massera, nado en Paraná o 19 de outubro de 1925 e finado en Buenos Aires o 8 de novembro de 2010, foi un militar arxentino. Entre 1976 e 1981 formou parte, xunto con Jorge Rafael Videla e Orlando Ramón Agosti, da xunta militar que depuxo á presidenta María Estela Martínez de Perón e gobernou de facto a Arxentina durante o autodenominado Proceso de Reorganización Nacional.
  | |
| Biografía | |
|---|---|
| Nacemento | 19 de outubro de 1925 Paraná, Arxentina |
| Morte | 8 de novembro de 2010 (85 anos) Buenos Aires, Arxentina |
| Causa da morte | ictus |
Chefe do Estado Maior Geral da Marinha (pt)  | |
| 6 de decembro de 1973 – 15 de setembro de 1978 | |
| Datos persoais | |
| Educación | Escola Naval Militar Escola das Américas |
| Actividade | |
| Ocupación | político, oficial |
| Período de actividade | 1942 - 1978 |
| Carreira militar | |
| Rama militar | Armada Argentina (pt) |
| Rango militar | almirante |
| Outro | |
| Condenado por | Crime de lesa humanidade |
| Premios | |
Sinatura  | |
 | |
Carreira militar
editarMassera ingresou na Escola Militar da Armada en 1942; tras o seu egreso en 1946 sería alumno da Escola das Américas e do Interamerican Defence College de Washington, onde se formaría en guerra antisubversiva. De regreso á Arxentina, escalou rangos na xerarquía da Armada ata ser nomeado capitán da fragata ARA Liberdade. O 23 de agosto de 1974 obtivo o grao de almirante, tras o retiro forzoso de boa parte da oficialidade da Armada Arxentina, tras o cal foi nomeado comandante en xefe da mesma.
Ditadura
editarO 24 de marzo de 1976, Massera liderou xunto con Videla e Agosti o movemento golpista que derrocou á viúva de Perón, á fronte do goberno nacional desde o falecemento deste. Foi un dos principais promotores do plan de guerra sucia co que a ditadura continuou a persecución dos movementos revolucionarios —peronistas ou marxistas— e de toda forma de disidencia política. En 1977, o almirante declarou:
La crisis actual de la humanidad se debe a tres hombres. Hacia fines del siglo XIX, Marx publicó tres tomos de El Capital y puso en duda con ellos la intangibilidad de la propiedad privada; a principios del siglo XX, es atacada la sagrada esfera íntima del ser humano por Freud, en su libro La interpretación de los sueños, y como si fuera poco para problematizar el sistema de los valores positivos de la sociedad, Einstein, en 1905, hace reconocer la teoría de la relatividad, donde pone en duda la estrutura estática y muerta de la materiadeclaración ao diario La Opinión, 25/11/77
O silenciamento da difusión de "ideas opostas á civilización occidental e cristiá" redundou na desaparición dunhas 30.000 persoas de distintos graos de militancia política, incluíndo un importante número de sacerdotes e monxas terceiromundistas, a pesar do cal a relación de Massera coa Igrexa católica foi sempre excelente. A Escuela Superior de Mecánica de la Armada (ESMA), baixo a dirección de Massera, foi un dos Centros clandestinos de detención máis grandes do país, onde se encarcerou sen xuízo previo, torturou e asasinou a miles de prisioneiros. Tamén subordinado de Massera era o capitán Alfredo Astiz, alcumado o anxo louro, que operou como infiltrado nas organizacións de protesta, entre elas as Nais de Praza de Maio.
Xuízo e condena
editarMassera separouse do goberno o 16 de setembro de 1978, cando o triunvirato orixinal foi substituído polo encabezado por Roberto Viola. Tras o fin da ditadura, foi investigado polo organismo especificamente encargado da instrución sobre a guerra sucia e o terror de Estado, a CONADEP; O 16 de xaneiro de 1983, preséntase como candidato a Presidente da Nación polo Partido para a Democracia Social, pero o 21 de xuño do mesmo ano é detido polo Xuíz Federal Oscar Mario Salvi pola participación na desaparición do empresario Fernando Branca, esposo da amante do represor [1]; o 22 de abril de 1985 foi xulgado por violacións aos dereitos humanos, asasinato, tortura e privación ilegal da liberdade, e condenado a prisión perpetua e perda do grao militar. Con todo, o 29 de decembro de 1990 foi indultado polo entón presidente Carlos Saúl Menem, e recuperou a liberdade ata 1998, cando foi novamente posto en prisión preventiva por causas relativas ao secuestro e denegación de identidade a menores durante o seu goberno, e polo ditado de ordes de tortura, fusilamento, confinamento en centros clandestinos e afogamento no mar de prisioneiros vivos. A orde ditada pola xuíz María Servini de Cubría baseábase en que a apropiación de menores e os restantes cargos imputados están considerados delitos contra a humanidade, polo que non son obxecto de prescrición; a apropiación ilexítima de bens dos desaparecidos, pola que non fora xulgado en 1985, incluír no sumario. O caso de Massera deu pé a numerosas accións legais, que levaron en 2001 ao xuíz federal Gabriel Cavallo a declarar anticonstitucionais as leis de Punto Final e Obediencia Debida, que paralizaran os xuízos contra militares de rango inferior ao de coronel durante os 15 anos anteriores.
En 2004, tras o estalido dun aneurisma cerebrovascular, foi ingresado ao Hospital Militar de Bos Aires. As secuelas do mesmo levaron a que o 17 de marzo de 2005 fose declarado incapaz por demencia e se suspendesen as causas na súa contra, non sen antes ser condenado nalgunhas das causas. As ordes de extradición levantadas polos gobernos español, francés e alemán na súa contra atópanse suspendidas pola mesma razón.
Massera e P2
editarO nome de Massera figuraba na listaxe de 963 integrantes que a policía italiana atopou en 1981 ao investigar as accións da loxa masónica Propaganda 2, da que tamén foran membros Perón, José Manuel Guiñazú, José López Rega e numerosos industriais e políticos italianos, entre eles Silvio Berlusconi.[Cómpre referencia] A loxa, desde entón declarada ilegal polo goberno italiano e presuntamente disolta, estaba baixo a dirección de Licio Gelli, un antigo operador de Mussolini durante a segunda guerra mundial logo encargado pola CIA de manter unha rede clandestina de operacións anticomunistas; Gelli coñecería a Massera a través de Carlos Alberto Corti, capitán da Armada e confidente deste último, e empregado o contacto para garantir a contratación dos multimillonarios gastos en equipamento militar —6.000 millóns de dólares en dous anos— e o control de parte da prensa a través da compra por parte da editorial italiana Rizzoli da arxentina Editorial Abril. A cambio, facilitaría as relacións de Massera co Vaticano e os Estados Unidos, e proporcionado os medios para canalizar cara ao exterior o diñeiro obtido de subornos e malversacións do tesouro público.[Cómpre referencia]
Notas
editar- ↑ "Cronoloxía 24 de marzo 1976 - 2006". Arquivado dende o orixinal o 20 de novembro de 2007. Consultado o 13 de novembro de 2007.
Véxase tamén
editarBibliografía
editar- Buongiorno, Piñeiro (1981). L'Internazionale dal Venerabile Licio, Andrea Barbieri et al.. Milan: Mondadori.