Διεθνής Ένωση Εργατών
 |
Το λήμμα παραθέτει τις πηγές του αόριστα, χωρίς παραπομπές. |
| Τμήμα μιας σειράς λημμάτων |
| Κομμουνισμός |
|---|
 |
Τμήμα μιας σειράς λημμάτων |
|---|
 |
 Αναρχισμός Πολιτική |
Η Διεθνής Ένωση Εργατών (International Workingmen's Association (IWA), 1864-1876), γνωστή και ως Πρώτη Διεθνής, ήταν μία διεθνής οργάνωση που αποσκοπούσε στη συσπείρωση διαφόρων αριστερών, σοσιαλιστικών, κομμουνιστικών και αναρχικών ομάδων καθώς και συνδικαλιστικών ενώσεων της εργατικής τάξης. Ιδρύθηκε το 1864 σε μία συνέλευση εργατών στην αίθουσα του Saint Martin στο Λονδίνο. To πρώτο συνέδριο της Διεθνούς έλαβε χώρα το 1866 στη Γενεύη.
Το 1872 η Διεθνής Ένωση Εργατών διασπάστηκε στα δύο ως αποτέλεσμα των αντικρουόμενων θέσεων των τότε κυρίαρχων τάσεων, της ομάδας των σοσιαλιστών και της ομάδας των αναρχικών. Το 1876 διαλύθηκε οριστικά. Η Δεύτερη Διεθνής θα ιδρυόταν το 1889 ενώ είχε προηγηθεί η ίδρυση της Αναρχικής Διεθνούς του Saint Imier το 1872.
Εσωτερικές διαμάχες
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Από τη σύστασή της η Διεθνής αδυνατούσε να γεφυρώσει τις εγγενείς διαφορές των ετερόκλητων ιδεολογικά ομάδων που την απαρτίζαν. Στις επικρατούσες απόψεις του Μαρξ αρχικά εναντιώθηκαν οι μουτουαλιστές οι οποίοι απέρριπταν τις ιδέες του κομμουνισμού και του κρατισμού. Με τη συμμετοχή του Μιχαήλ Μπακούνιν και των κολεκτιβιστών ομοϊδεατών του στη Διεθνή το 1868, δημιουργήθηκε ένας έντονα διπολικός χαρακτήρας. Γύρω από τις φυσιογνωμίες των Μαρξ και Μπακούνιν δημιουργήθηκαν δύο εξίσου πολυάριθμα αντίπαλα στρατόπεδα. Οι μεν σοσιαλιστές (και κατόπιν μαρξιστές) έβλεπαν ως πρόσφορη την τακτική της συμμετοχής στα εθνικά κοινοβούλια και τις διεργασίες της αστικής δημοκρατίας για την επίτευξη των στόχων του σοσιαλισμού. Αντίθετα, οι αναρχικοί με κύριο εκφραστή τους το Μιχαήλ Μπακούνιν απέρριπταν κάθε συμμετοχή στις αστικές διαδικασίες και προέκριναν την άμεση ανατροπή του καπιταλισμού. Επίσης ο Μπακούνιν χαρακτήρισε τις ιδέες του Μαρξ αυταρχικές και υποστήριξε ότι αν ένα μαρξιστικό κόμμα ανέβει στην εξουσία, οι ηγέτες του θα καταλήξουν τόσο κακοί όσο η άρχουσα τάξη που είχαν πολεμήσει (ιδίως στο Κρατισμός Και Αναρχία)[1]
Συνέδρια
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Συνέδριο της Γενεύης (1866)
- Συνέδριο της Λωζάνης (1867)
- Συνέδριο των Βρυξελλών (1868)
- Συνέδριο της Βασιλείας (1869)
- Συνέδριο της Χάγης (1872)
Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ «Conspectus of Bakunin's Statism and Anarchy». www.marxists.org. Ανακτήθηκε στις 3 Οκτωβρίου 2021.
Βιβλιογραφία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]International Working Men's Association, Resolutions of the Congress of Geneva, 1866, and the Congress of Brussels, 1868 , Λονδίνο, Westminster Printing Co., 1868. (στα αγγλικά)
Bernstein, Sammuel, The First International and the Great Powers, Science and Society, Tόμος 16, Τεύχος 3, σσ. 247-272, 1952. (στα αγγλικά)
Bernstein, Sammuel, The First International on the Eve of the Paris Commune, Science and Society, Τόμος 5, Τεύχος 1, σσ. 24-42, 1941. (στα αγγλικά)
Foster, William Z., Ιστορία των τριών Διεθνών, Αλφειός, 1975.
Πρόσθετη βιβλιογραφία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Joll, James, Οι Αναρχικοί, μετ. Νίκος Μπαλής, Επίκουρος, 2015.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Ιστορία της Διεθνούς Ένωσης Εργατών , από Marxists.org (στα αγγλικά)