Чакская вайна

Чакская вайна
Балівія і Парагвай перад пачаткам вайны; светла-шэрым колерам выдзелена спрэчная тэрыторыя Чака
Дата	15 чэрвеня 1932 — 10 чэрвеня 1935
Месца	Гран-Чака Паўднёвая Амерыка
Прычына	тэрытарыяльная спрэчка Балівіі і Парагвая
Вынік	перамога Парагвая
Змены	вялікая частка Гран-Чака дасталася Парагваю, Балівія захавала выхад да ракі Парагвай
Праціўнікі
Балівія Парагвай
Камандуючыя
Ганс Кундт Хасэ Фелікс Эсцігарыбія
Сілы бакоў
250 000 150 000
Страты
60 000 зніклых без вестак і загінуўшых 10 000 дэзертыравала 23 250 узятых у палон 31 500 зніклых без вестак і загінуўшых 2500 узятых у палон
Медыяфайлы на Вікісховішчы

Чакская вайна (ісп.: Guerra del Chaco, 1932—1935) — вайна паміж Балівіяй і Парагваем за кантроль над паўночным рэгіёнам рэгіёну Гран-Чака (альбо проста Чака) у Паўднёвай Амерыцы (які, як лічылася, меў вялікія запасы нафты — пэўна выяўленай толькі ў 2012 годзе).

Перадумовы

Апісанне рэгіёна

Паштовыя маркі абедзвюх краін з прэтэнзіямі на Чака

Паўднёваамерыканскі рэгіён Гран-Чака звычайна дзеліцца на тры часткі: Чака-Барэаль, на поўнач ад ракі Пілкамаё, Чака-Сэнтраль паміж Пілкамаё і Бермеха і Чака-Аўстраль, гэтыя раёны маюць некаторыя геаграфічныя і культурныя цэласнасць, хоць паўднёвая і цэнтральная вобласці часта разглядаюцца як адна з раёнаў Чака-Гуаламбы, а да паўночнага Чака часам уваходзяць часткі Пантанала і Чыкітаніі. Спрэчная тэрыторыя паміж Балівіяй і Парагваем належыць выключна паўночнага Чака.

Плошча рэгіёну каля 455 000 км² і была ў значнай ступені незаселенай і маладаследаванай на пачатак 1930-х гадоў. Рэгіён мяжуе з Аргенцінай (з мяжой ракі Пілкамаё) на поўдні і асноўнай урадлівай часткай Парагвая (мяжа з Парагваем) на ўсходзе. На захадзе гэты рэгіён абмежаваны паўднёвай часткай Цэнтральных Анд, а на поўначы Балівійскай нізінай і Бразільскім Пантаналам. Рэгіён пакрыты калючымі кустамі і невялікімі дрэвамі, такімі як кэбра, яго патэнцыял для традыцыйнага земляробства даволі малы. У дадатак да кебры, у ёй таксама расце плямісты парагвай, крыніца матэ.

Клімат па большай частцы вельмі гарачы і засушлівы, і тут сустракаюцца шматлікія атрутныя змеі і насякомыя, такія як малярыя. Крыніц пітной вады ў рэгіёне мала, з-за гэтага невялікія азёры гэтага рэгіёна мелі вялікае значэнне для выжывання невялікага насельніцтва і для харчавання салдат падчас вайны. Узімку клімат больш спрыяльны для пражывання людзей, але кароткі перыяд ападкаў прымушае пыльныя дарогі стаць непраходнымі балотамі. Гэта адзін з найменш спрыяльных для жыцця людзей у свеце і вельмі неспрыяльны для інтэнсіўных баёў, што прымусіла салдат абедзвюх краін прайсці значныя выпрабаванні.

Спрэчкі аб межах

Спрэчкі адносна таго, каму належыць Чака, належаць перш за ўсё з-за няясных адміністрацыйных межаў іспанскіх калоній і адсутнасці значнай зацікаўленасці і кантролю над гэтымі землямі з боку каланіяльнай адміністрацыі. Таму спрэчкі ўзнікалі практычна адразу пасля незалежнасці Парагвая ў 1811 годзе. У прыватнасці, партугальцы амаль адразу паспрабавалі паставіць новую рэспубліку пад кантроль. У выніку гэтага новы парагвайскі ўрад пачаў будаўніцтва шматлікіх умацаванняў уздоўж ракі Парагвай, імкнучыся стрымліваць пранікненне бандэрантаў, бразільска-партугальскіх наймітаў, якія палявалі на рэсурсы і рабоў у рэгіёне. У прыватнасці, у паўночным Чака, адной з асноўных баз парагвайскай арміі, і крэпасці Ітапас і Сан-Ігнасіа-дэ-Самукос, якая праіснавала даволі доўга, была створана крэпасць Фуертэ-Барбон (цяпер Фуертэ-Алімпа).

Балівія таксама прэтэндавала на правы на рэгіён па прынцыпе uti possidetis iure з 1810 года, а з абвяшчэннем незалежнасці ў 1825 г. заявіла аб сваіх правах на тэрыторыі былога іспанскага каланіяльнага суда раёна Каралеўскай аўдыенцыі Чаракас, куды ўваходзілі, сярод іншых раёнаў, паўночнае Чака. Нягледзячы на ​​тое, што Іспанія потым прысвоіла тэрыторыі рэк Парапэці і Яуру ў межах юрысдыкцыі Асунсіён, мяжы былі дакладна не прапісаны і дазволілі Балівіі патрабаваць правоў на гэты рэгіён.

У выніку гэты канфлікт шмат у чым укараніўся ў іспанскай каланіяльнай дывізіі, падобна да многіх афрыканскіх канфліктаў, якія ўзніклі з-за дрэнна прапісаных межаў еўрапейскіх дзяржаў.

Нафта

У перыяд з 1927 па 1928 гады навукоўцы Standard Oil Company of New Jersey (са штаб-кватэрай у Нью-Джэрсі) адкрылі радовішчы нафты ва ўсходняй частцы Чако, недалёка ад перадгор’яў Анд. Паколькі запасы нафты павінны былі працягвацца на ўсходзе, на парагвайскіх тэрыторыях брытанска-галандскай кампаніі Royal Dutch Shell пачаліся разведкі.

Акрамя таго, знойдзеныя запасы нафты павялічваюць значэнне марскога доступу для Балівіі, паколькі гэта амаль адзіны варыянт для экспарту нафты праз яе транспарціроўку праз аргентынскія рэкі. Часта лічаць, што гэта была асноўная прычына канфліктаў: ​​калі б Балівія атрымала (хаця і ўскосна) доступ да Атлантыкі, кантроль над экспартам быў бы на руках у Брытаніі, ЗША і іх саюзнікаў у Аргенціне.

Здагадка, што ў Чака велізарныя запасы нафты распаўсюдзіліся падчас праўлення прэзідэнта Парагвая Хасэ Патрыцыа Гуджары, які пачаў актыўныя перамовы аб статусе Чако. Аднак 5 снежня 1928 г. у адносінах паміж краінамі пачаўся дыпламатычны крызіс, які выклікаў патруляванне рэгіёна з абодвух бакоў. Пасярэдніцтва Лігі Нацый не прывяло да поўнага прымірэння.

Ход баявых дзеянняў

Пачатак вайны

У ліпені 1932 года падраздзяленне балівійскай арміі захапіла парагвайскі фронт, Форт-Карлас-Антоніо Лопес, размешчаны каля возера Лагуна-Піцыянтута (на картах Парагвая) або Лагуна-Чукісака (балівійскі). У тым жа месяцы парагвайскія войскі захапілі форт падчас невялікага бою, пасля якога 27-28 ліпеня балівійскія войскі пачалі наступ на мяжу парагвайскіх умацаванняў Каралеў, Таледа і Бакерон, якія ўзляцелі амаль без баявых дзеянняў у выніку ўцёкаў парагвайцаў. Пасля захопу Бакерона мяжы сутыкненняў амаль адразу ператварыліся ў поўнамаштабную вайну. Вайна была афіцыйна абвешчана значна пазней, 10 мая 1933 года.

У першыя тыдні вайны балівійская армія прасоўвалася далёка ў парагвайскую частку Чака, практычна не маючы кантакту з ворагам, які пакінуў маланаселеныя тэрыторыі. Пад ціскам цэнтральнага ўрада балівійскага войска балівійская армія (якой камандаваў генерал Кундт адразу пасля пачатку баёў) заняла вызваленую тэрыторыю без належнай матэрыяльна-тэхнічнай падтрымкі, у той час як парагвайскі камандзір, палкоўнік (пазней генерал і маршал), вырашыў абараніць тэрыторыі астатняй частцы рэгіёна.

Інтэнсіўныя баі Чака пачаліся ў сярэдзіне жніўня. Чатыры тысячы балівійскіх войскаў у Першым корпусе наступалі на паўднёвым усходзе Чака, дзве тысячы падзяліліся на дзве дывізіі на паўночным усходзе. Па стане на ліпень, яшчэ 6 тысяч вайскоўцаў былі накіраваны ў Чако з цэнтральнай Балівіі.

У жніўні парагвайцы ўтварылі корпус з 8000 чалавек каля горада Ісла-Пой пад камандаваннем генерала Эстыгарыбія. Яшчэ пятнаццаць тысяч салдат раскапалі ў форце Нанава на паўднёвым усходзе Чако, трэцяя частка — 3000 салдат і восем мабільных артылерыйскіх гармат, размешчаных у верхняй плыні ракі Парагвай, яшчэ 3000 пакінулі Асунсьён. У ліпені галоўнай базай парагвайцаў стаў горад Ісла-Пой, тут быў створаны аэрадром, у якім размяшчаліся практычна ўвесь невялікі парагвайскі паветраны флот.

Асноўныя баі

Канфлікт характарызаваўся вельмі крывавымі бітвамі, якія можна параўнаць з бітвамі Першай сусветнай вайны, уключаючы бітвы за Бакерон, Аліваці, Кампа-Гардані, Кампа-Грандэ, Кампа-Віа, Нанава, Каньяд, Эль-Кармэн, на 7 кіламетры, Пікайбе, Карандаіце, Віле Мантэс і дробных сутычках, якія прывялі да гібелі маладога пакалення парагвайцаў і балівійцаў. Аднак людзі гінулі не толькі ў баях — многія салдаты загінулі ад неадэкватнай медыцынскай дапамогі, голаду і малярыі.

Сярод найбуйнейшых і самых вядомых бітваў была бітва пры Бакероне, у якой некалькі балівійскіх салдат пад камандаваннем падпалкоўніка Мануэля Марсана доўгі час абараняліся ад нападаў парагвайскай арміі пад палкоўнікам Эстыгарыбія і бітвы на Кампа-Вілі шмат зброі.

Канец вайны

Мірны дагавор

Падпісана пагадненне аб спыненні вайны было падпісана 21 ліпеня 1938 г. пасля працяглых перамоў у Буэнас-Айрэсе (Аргенціна), актыўная фаза якіх пачалася з падпісання пагаднення аб спыненні агню 10 чэрвеня 1935 года. Аргентынскі дыпламат Карлас Сааведры Ламас (які раней стаў лаўрэатам Нобелеўскай прэміі міру ў 1936 г.) змог узгадніць умовы міру з прадстаўнікамі абодвух варагуючых краін.

У выніку мірнага дагавора Парагвай атрымаў большую частку спрэчнай тэрыторыі Чака, каля 3/4 яго тэрыторыі, па новым участку лініі праходзіць сучасная мяжа паміж дзвюма краінамі. Балівія атрымала значна меншую тэрыторыю, уключаючы доступ да ракі Парагвай (дзе цяпер знаходзіцца горад Пуэрта-Буш) і магчымасць транспартаваць гэтую раку праз тэрыторыі Парагвая і Аргенціны.

Нафта, якая нібыта ў запасах Чака стала адной з прычын вайны, у цэнтральнай частцы Чака не знойдзена. Порт на рацэ Парагвай, з якім Балівія так моцна змагаўся, быў непатрэбным — у выніку ўвесь экспарт нафты адбываўся па нафтаправодзе праз бразільскую тэрыторыю.