Фрыдрых Бергіус

Фрыдрых Бергіус
ням.: Friedrich Bergius
Дата нараджэння	11 кастрычніка 1884(1884-10-11)[…]
Месца нараджэння	Брэслау, Брэслаўскі ўрадавы рэгіён, правінцыя Сілезія, Каралеўства Прусія, Германскі рэйх або Złotniki[d], Брэслау, Брэслаўскі ўрадавы рэгіён, правінцыя Сілезія, Каралеўства Прусія, Германскі рэйх
Дата смерці	30 сакавіка 1949(1949-03-30) (64 гады)
Месца смерці	Буэнас-Айрэс, Аргенціна
Месца пахавання	Cementerio Alemán[d]
Грамадзянства	Германія
Род дзейнасці	хімік, выкладчык універсітэта
Навуковая сфера	хімія
Месца працы	Гановерскі ўніверсітэт
Навуковая ступень	доктарская ступень[d]
Альма-матар	Уроцлаўскі ўніверсітэт Лейпцыгскі ўніверсітэт
Навуковы кіраўнік	Richard Abegg[d]
Партыя	Нацыянал-сацыялістычная нямецкая рабочая партыя
Член у	Гайдэльбергская акадэмія навук[d] (1941, 1942)
Узнагароды	медаль Вільгельма Экснера[d] (1937) Liebig Medal[d] (1928) Melchett Medal[d]
Медыяфайлы на Вікісховішчы

Фрыдрых Бергіус (ням.: Friedrich Bergius; 11 кастрычніка 1884, пад Брэслау — 31 сакавіка 1949, Буэнас-Айрэс) — нямецкі хімік-тэхнолаг.

Працы

У 1913 годзе распрацаваў спосаб атрымання маторнага вадкага паліва шляхам насычэння вадародам сумесі, якая складаецца са здробненага вугалю і смолападобных адходаў вытворчасці коксу і генератарнага газу пад ціскам вышэй за 20 Мн/м² (200 кгс/см³) і пры тэмпературы каля 500 °C. Патэнт быў набыты ў Бергіуса канцэрнам «І. Г. Фарбэніндустры» і ўжываўся з выкарыстаннем каталізатараў. Гэтым спосабам нацысцкая Германія падчас 2-й сусветнай вайны атрымлівала значную колькасць бензіну. Вывучаў магчымасць атрымання кармавога цукру гідролізам драўніны.