Перайсці да зместу

Сьюзен Зонтаг

З Вікіпедыі, свабоднай энцыклапедыі
Сьюзен Зонтаг
англ.: Susan Sontag
Асабістыя звесткі
Дата нараджэння 16 студзеня 1933(1933-01-16)[1][2][…]
Месца нараджэння
Дата смерці 28 снежня 2004(2004-12-28)[4][1][…] (71 год)
Месца смерці
Пахаванне
Грамадзянства
Муж Philip Rieff[d]
Дзеці David Rieff[d]
Альма-матар
Месца працы
Прафесійная дзейнасць
Род дзейнасці пісьменніца, кінарэжысёр, сцэнарыст, прафесар, эсэістка, раманіст, філосаф, літаратурная крытык, журналістка, актывіст за права жанчын, кінакрытык, тэатральны рэжысёр, праваабаронца, гісторык, публіцыстка
Гады творчасці 19592004
Жанр эсэ
Мова твораў англійская
Грамадская дзейнасць
Член у
Прэміі
Узнагароды
susansontag.com (англ.)
Лагатып Вікісховішча Медыяфайлы на Вікісховішчы

Сью́зен Зо́нтаг (англ.: Susan Sontag; 16 студзеня 1933(1933-01-16)[1][2][…], Нью-Ёрк, штат Нью-Ёрк[3]28 снежня 2004(2004-12-28)[4][1][…], Нью-Ёрк, штат Нью-Ёрк) — амерыканская пісьменніца, літаратурны, мастацкі, тэатральны і кінакрытык, філосаф, сцэнарыстка лаўрэат нацыянальных і міжнародных прэмій.

Нарадзілася 16 студзеня 1933 года ў Нью-Ёрку. Вучылася літаратуры і філасофіі ў Бёрклі і Чыкага, Гарвардскім універсітэце, Оксфардзе і Парыжы. Дэбютавала ў 1963 годзе раманам «Дабрадзей», за якім у 1966 годзе быў выдадзены нашумелы том эсэістыкі «Супраць інтэрпрэтацыі» (Against interpretation).

Сьюзен Зонтаг займалася крытыкай авангарднай культуры 1960—1970-х. Яе героямі быў Тэнесі Уільямс і Джэймс Болдуін, Артур Мілер і Лерой Джонс, сцэнічныя эксперыменты Ежы Гратоўскага і Пітэра Брука, «новы раман» і «тэатр абсурду», кемп, хэпенінгі, поп-арт і яго эмблема — Эндзі Уорхал, пэўная музыка Джона Кейджа, цыклапічныя «пакаванні» Хрысто і мініяцюрныя куфэркі Джозефа Корнела.

Яна, па хвосткіх загалоўках французскіх газет сярэдзіны 1960-х, «апостал авангарда», а па самаадчуванні — «пасрэдніца паміж Еўропай і Злучанымі Штатамі» (яе цікавілі ў першую чаргу постаці французскай і нямецкай культуры) адкрывала для чытачоў «Нью-Ёркера» і «Партызан рэвю» эсэістыку Вальтэра Беньяміна і Эміля Чорана, драмы Іанеско і Жонцы, прозу Эліяса Канеці і мемуары Чэзарэ Павезэ, кіно Інгмара Бергмана і Брэсона, Гадара і Рэнэ, Лені Рыфеншталь і Ганса-Юргена Зіберберга, уводзіла ў амерыканскі культурны ўжытак такія постаці, як Георг Лукач і Клод Леві-Строс, Жорж Батай і яго калега, пісьменнік-сюррэаліст, спецыяліст па афрыканскіх міфах Мішэль Лейрыс, рэфарматар тэатра Антанен Арто і хрысціянская сацыялістка, вечная ератычка Сімона Вайль.

Зонтаг атрымала вядомасць пасля публікацыі ў часопісе «Партызан рэвю» артыкула «Нататкі пра Кемпэ» (1964). Да таго моманту яна ўжо з'яўлялася аўтарам невялікага па аб’ёме і вытанчанаму па стылі рамана «Дабрадзей» (1963), а таксама шматлікіх артыкулаў, якія друкаваліся ў самых прэстыжных амерыканскіх часопісах і мелі чытацкі рэзананс. Ад артыкулаў, прысвечаных так званым адхіленым мастакам, Зонтаг перайшла да тэарэтычных прац пра прызначэнне сучаснага мастацтва і пра сувязі мастацтва і крытыкі.

Два зборнікі эсэ «Супраць інтэрпрэтацыі і іншыя эсэ» (1966) і «Узоры безагляднай волі» (1969) умацавалі рэпутацыю Зонтаг. Напачатку 1970-х гадоў цяжкае захворванне, якое ледзь не прывяло да смяротнага зыходу, надоўга перапыніла яе пісьменніцкую кар’еру. Паправіўшыся, Зонтаг напісала дзве свае найбольш вядомыя кнігі — «Пра фатаграфію» (1977) і «Хвароба як метафара» (1978). За першую кнігу Зонтаг была прысуджана Нацыянальная прэмія кружка літаратурных крытыкаў у вобласці крытыкі за 1978. У тым жа 1978 Зонтаг выпусціла зборнік аповедаў «Я і гэтак далей». У 1980 — яшчэ адзін, «Пад знакам Сатурна», у 1982 выйшаў том яе абраных твораў з прадмовай Элізабет Хардвік. У 1989 была апублікавана праца «СНІД і яго метафары».

У ліку яе прац — раманы «Прыхільнік вулканаў» (1992) і «У Амерыцы» (2000). П’еса «Аліса ў ложку», напісаная ў 1992, была ўпершыню пастаўлена ў 2000. Сумесна з фатографам Анні Лейбавіч ёю была выдадзена кніга «Жанчыны» (2000). Зонтаг аўтар сцэнараў фільмаў «Дуэт для канібалаў» (1969), «Брат Карл» (1971), «Абяцаныя краіны» (1974) і «Паездка без гіда» (1983). Зонтаг — лаўрэат шматлікіх прэмій, уладальнік ганаровых званняў. У 1993 яна была абрана ў Амерыканскую акадэмію мастацтваў і літаратуры.

  • 1963 «Дабрадзей» (The Benefactor)
  • 1967 «Мёртвы кіт» (Death Kit)
  • 1977 «Я, і так далей… (зборнік кароткіх гісторый)» (I, etcetera (Collection of short stories))
  • 1991 «Шлях цяперашняга жыцця (кароткіх гісторый)» (The Way We Live Now (short story))
  • 1992 «Прыхільнік вулканаў» (The Volcano Lover)
  • 1999 «У Амерыцы» (In America)
  • 1991 «Парсіфаль» (A Parsifal)
  • 1993 «Аліса ў ложку» (Alice in Bed)
  • 1999 «Жанчына з мора» (Lady from the Sea)
  • (1966) Against Interpretation
  • (1969) Styles of Radical Will
  • (1980) Under the Sign of Saturn
  • (2001) Where the Stress Falls
  • (2007) At the Same Time: Essays & Speeches
  • (1977) On Photography
  • (1978) Illness as Metaphor
  • (1988) AIDS and Its Metaphors (a continuation of Illness as Metaphor)
  • (2003) Regarding the Pain of Others
  • (1969) Duett för kannibaler (Duet for Cannibals)
  • (1971) Bröder Carl (Brother Carl)
  • (1974) Promised Lands
  • (1983) Unguided Tour AKA Letter from Venice
  • (2004) Contribution of phrases to Fischerspooner’s third album «Odyssey.»
  • (2002) Liner notes for Patti Smith album Land.
  • (2008) Reborn: Journals and Notebooks 1947—1963

Зноскі

  1. а б в г Susan Sontag // RKDartists Праверана 9 кастрычніка 2017.
  2. а б Susan Sontag // ISFDB — 1995. Праверана 9 кастрычніка 2017.
  3. а б Deutsche Nationalbibliothek Record #118751506 // Агульны нарматыўны кантроль — 2012—2016. Праверана 11 снежня 2014.
  4. а б Author Susan Sontag Dies // Los Angeles TimesEl Segundo: 2004. — ISSN 0458-3035; 2165-1736
  5. а б в г Blain V., Grundy I., Clements P. The Feminist Companion to Literature in English: Women Writers from the Middle Ages to the Present — 1990. — P. 1007.