Перайсці да зместу

Слабае ўзаемадзеянне

З Вікіпедыі, свабоднай энцыклапедыі

Сла́бае ўзаемадзе́янне, ці сла́бае я́дзернае ўзаемадзе́янне — адно з чатырох фундаментальных узаемадзенняў у прыродзе. У прыватнасці, яно адказвае за бэта-распад ядра. Гэтае ўзаемадзеянне называецца слабым, бо два іншыя ўзаемадзеянні, істотныя для ядзернай фізікі, (моцнае і электрамагнітнае), характарызуюцца значна большай інтэнсіўнасцю. Аднак слабае ўзаемадзеянне значна мацнейшае за чацвёртае з фундаментальных узаемадзеянняў, гравітацыйнае. Слабае ўзаемадзеянне з'яўляецца кароткадзейным — яно праяўляецца на адлегласцях, значна меншых за памеры атамнага ядра (характэрны радыус узаемадзеяння 10−18 м). Стандартная мадэль фізікі элементарных часціц апісвае электрамагнітнае ўзаемадзеянне і слабае ўзаемадзеянне як розныя праявы адзінага электраслабага ўзаемадзеяння, тэорыю якога распрацавалі каля 1968 года Шэлдан Глэшаў, Абдус Салам і Стывен Вайнберг. За гэтую работу яны атрымалі Нобелеўскую прэмію па фізіцы за 1979 год.

Уводная літаратура

[правіць | правіць зыходнік]
  • R. Oerter (2006). The Theory of Almost Everything: The Standard Model, the Unsung Triumph of Modern Physics. Plume. ISBN 978-0-13-236678-6.
  • B.A. Schumm (2004). Deep Down Things: The Breathtaking Beauty of Particle Physics. Johns Hopkins University Press. ISBN 0-8018-7971-X.

Спецыялізаваная літаратура

[правіць | правіць зыходнік]