Свяшчэнны цар

Свяшчэнны цар ці цар свяшчэннадзеянняў (лац.: rex sacrificus, rex sacrificulus) - другі паводле значнасці пасля Вялікага пантыфіка служыцель культа ў старажытным Рыме пасля абвяшчэння рэспублікі. Выконваў

• рэлігійныя абрады (лац.: sacra publica), падчас усіх календ, якія раней выконваліся царамі;
• уміласціўленне багоў у выпадку з'яўлення благіх прадвесцяў;
• аб'яўленне лац.: editio надыходзячых свят пры нундзінах. Верагодна, гэтая функцыя была адменена пасля Гнея Флавія.

Свяшчэнны цар жыў на Свяшчэннай дарозе (лац.: via Sacra), яго пасада была пажыццёвай. Першыя свяшчэнныя цары былі патрыцыямі і прызначаліся аўгурамі згодна з указаннем Калегіі пантыфікаў.

Жонка свяшчэннага цара мела тытул regina sanctorum (свяшчэнная царыца). У дзень выгнання цароў (лац.: regifugium) яна здяйсняла ў каміцыях ахвярапрынашэнне. Пасада свяшчэннага цара была, як мяркуецца, скасавана Феадосіям I.

Спасылкі

• Rex sacrorum // Энциклопедический словарь Брокгауза и Ефрона: В 86 томах (82 т. и 4 доп.) (руск.). — СПб., 1890—1907.
• Спіс вядомых свяшчэнных цароў Архівавана 17 студзеня 2012.
• Сакралізацыя ўлады ў часы антычнасці (Даследчы цэнтр)