Мая Давыдаўна Львовіч

Мая Львовіч
Майя Давидівна Львович
Асабістыя звесткі
Дата нараджэння	23 красавіка 1933(1933-04-23)
Месца нараджэння	Адэса, Адэская вобласць, УССР, СССР
Дата смерці	13 ліпеня 2015(2015-07-13) (82 гады)
Месца смерці	Харкаў, Харкаўская вобласць, Украіна
Грамадзянства	Украіна
Альма-матар	Харкаўскі нацыянальны ўніверсітэт імя В. Н. Каразіна (1957)
Прафесійная дзейнасць
Род дзейнасці	паэтка, перакладчыца, мовазнаўца
Гады творчасці	з 1960-я
Мова твораў	украінская і беларуская
Грамадская дзейнасць
Член у	Нацыянальны саюз пісьменнікаў Украіны[d] Саюз беларускіх пісьменнікаў

Мая Давыдаўна Львовіч (укр.: Майя Давидівна Львович; 23 красавіка 1933, Адэса, Украіна — 13 ліпеня 2015, Харкаў, Украіна) — украінская і беларуская паэтэса, перакладніца, мовазнаўца. Сяброўка Саюзаў пісьменнікаў Украіны (з 1984) і Беларусі (з 1996).

Біяграфія

Нарадзілася Мая Львовіч 23 красавіка 1933 г. у Адэсе. Яе бацька і маці ў 1930 г. перасяліліся ва ўкраінскі горад з Беларусі, калі пад рэпрэсіі патрапілі іх сем’і. Бацька, скончыўшы Адэскі інстытут сувязі, атрымаў накіраванне на працу ў Харкаў. Туды ў 1938 г. і пераехалі Львовічы з пяцігадовай дачкой. У верасні 1941 г. маці з дочкамі адправілася ў эвакуацыю. Яны аселі ў мястэчку Алга Акцюбінскай вобласці ў Казахстане, дзе правялі каля двух гадоў. Там упершыню пачула ўкраінскую мову, у якую адразу закахалася. У 1957 годзе скончыла Харкаўскі ўніверсітэт. Працавала карэктаркай у харкаўскім выдавецтве «Прапор». У 1971-м яна ўпершыню наведала Беларусь, а потым прыязджала ў Мінск і на Гомельшчыну некалькі разоў. Мая Львовіч называла сябе ўкраінска-беларускай яўрэйкай.

Творчасць

Творчы шлях М. Львовіч пачынала як перакладніца. Валодала нямецкай, чэшскай, польскай, сербскай, рускай, беларускай, украінскай і мовай ідыш. Большасць яе кніг з'яўляліся адразу на дзвюх мовах — па-ўкраінску і па-беларуску: «Цяпельца. Вогник» (Х., 1995), «У зязюльчинім борку. У зозульчинім борку» (К., 2002). Адам Мальдзіс, які быў знаёмы і ліставаўся з ёю, называў яе пяцімоўнай паэткай. Бо акрамя расійскай, украінскай і беларускай моў паэтэса пісала вершы па-сербску і на ідыш. Аўтар пераклала з беларускай на ўкраінскую творы А. Адамовіча, Я. Брыля, У. Калесніка. Шмат перакладала паэзію: Я. Купалу, М. Багдановіча, а таксама шматлікіх іншых паваенных паэтаў і паэтак. Сяргей Панізнік называў яе «сувязысткай творчых матэрыкоў». Напачатку 1960-х гадоў Мая зацікавілася вершамі сербскай паэткі Дэсанкі Максімавіч (1898—1993), народнай паэткі Югаславіі. Маладая перакладніца пераклала найбольш упадабаныя ёй вершы і адправіла іх Д. Максімавіч для аўтарызацыі. У тыя гады паэзія класыкіні югаслаўскай літаратуры Дэсанкі Максімавіч яшчэ не перакладалася на ўкраінскую мову. Д. Максімавіч дасланыя пераклады прыйшліся па душы. Завязалася перапіска. Падборкі вершаў выбітнай сербскай паэткі ў перакладзе М. Львовіч пачалі з'яўляцца на старонках украінскіх рэспубліканскіх часопісаў, пасля ўвайшлі ў зборнік вершаў Д. Максімавіч «Лірика» (Кіеў, 1985). Апрача перакладаў Мая Львовіч сама пісала вершы па-сербску. Адначасова з паэтычнай творчасцю і перакладніцкай дзейнасцю Мая Львовіч актыўна вяла і грамадскую. На яе кватэры часта збіраліся харкаўскія беларусы і беларусісты — на чале з дацэнткай універсітэту Аляксандрай Кавалёвай. Петка таксама рыхтавала ўкраінска-беларускі сінанімічны слоўнік.

Бібліяграфія

Зборнікі паэзіі

• «Земле моя» (Харків, 1985)
• «Цяпельца» («Вогник») (Харків, 1995)
• «У Зязюльчыным у Барку» («У Зозульчинім у Борку») (Київ, 2002)
• «Жывая» («Жива») (Харків, 2008)
• «Балагола» (Харків, 2012)
• «Мелодыя шчасця» («Мелодія щастя») (Харків, 2014)
• «Ластаўка, ляці. Ластівко, лети» (Харків, 2016).