Елка блакітная

Елка блакітная
Навуковая класіфікацыя
Дамен:  Эўкарыёты Царства:  Расліны Аддзел:  Хвойныя Клас:  Хвойныя Парадак:  Хвоі Сямейства:  Хваёвыя Род:  Елка Від:  Елка блакітная
Міжнародная навуковая назва
Picea pungens Engelm.
Арэал
Ахоўны статус
Выклікаюць найменшыя асцярогі IUCN 2.3 Least Concern : / 42333
Сістэматыка на Віківідах Выявы на Вікісховішчы ITIS   183307 NCBI   3331 EOL   1033621 IPNI   262713-1 TPL   kew-2563553

Елка блакітная, Елка калючая (Picea pungens) — від роду елка, сямейства хваёвыя.

Прыроднае распаўсюджанне

Прыроднае распаўсюджанне віду — захад Паўночнай Амерыкі ад паўднёва-усходу штата Айдаха на поўдзень праз штаты Юта і Каларада да Арызоны і Нью-Мексіка.

Звычайна расце на вышынях 1750-3000 метраў. Часцей за ўсё расце ў горных далінах уздоўж рэк і ручаёў, дзе глеба больш вільготная. Від вельмі распаўсюджаны, ахоўны статус ацэньваецца як з найбольш нізкай пагрозай (LC).

Біялагічнае апісанне

Маладыя шышкі елкі блакітнай

Елка блакітная ўяўляе сабой вечназялёнае хваёвае дрэва, вышынёй 25-30 м, рэдка да 46 метраў. Дыяметр ствала — да 1,5 метраў. Кара тонкая, лускаватая. Крона узкаканічная ў маладых дрэў, у старых дрэў становіцца цыліндрычнай. Ігліца даўжынёй 15-30 мм, ромбічнай формы ў сячэнні. Колер іголак ад шаравата-зялёнага да ярка блакітнага. Шышкі слаба цыліндрычныя, даўжынёй 6-11 см і шырынёй у закрытым стане 2 см, у расчыненым стане да 4 см. Колер шышак ад чырвонага да фіялетавага, спелая шышка светла-карычневая. Насенне чорнае, даўжынёй 3-4 мм са светла-карычневым крылом даўжынёй 10-13 мм. Часта высажваецца як дэкаратыўная расліна. Елка блакітная з’яўляецца сімвалам штатаў Юта і Каларада.

Дэкаратыўныя формы

f . glauca. Гэтай назвай звычайна называюць усё дзікарослыя або культурныя сеянцы, якія не падвергнуліся селекцыі, з больш-менш блакітнаватым адценнем ігліцы. Селектаваныя і названыя клоны, ўтвараюць групу гатункаў «Glauca».

«Glauca globosa». Сорт атрыманы ў 1937 годзе ў Ант Клуіса з насення, у цяперашні час шырока распаўсюджаны. Карлікавая форма, спачатку злёгку друзлая і нераўнамерная, пазней полузакругленная і вельмі шчыльная, да 1 м вышынёй і 1,5 м шырынёй. Гадавыя пабегі 5-8 см даўжынёй. Іголкі злёгку серпападобныя, бела-блакітныя, 10-12 мм даўжынёй, 1 мм таўшчынёй, з кожнага боку па 3-4 усцічных лініі.

«Glauca pendula». Форма скрыўленая або строга прамая; ніжнія сукі коса звісаюць, вышэйстаячыя сукі спачатку гарызантальныя, пазней часцей вісячыя. Ігліца серабрыста-шэрая, часам блакітна-шэрая, серпападобныя. Ўвезеная ў 1895 годзе Касцерам, вельмі распаўсюджаная форма.

«Glauca procumbens» — карлікавая форма, кусцістыя, шырокораскідістая, нераўнамерная. Галлё часта перагнутае.

«Glauca prostrata». Карлікавая форма, якая плоска ляжыць на зямлі. Дарослыя расліны каля 2 м у дыяметры пры вышыні каля 40 см.

«Filip’s Blue Compact». Гатунак выведзены ў 2003 годзе сярод сеянцоў, рэалізуецца з 2005 года. Крона кампактная, ігліца бліскучая, зялёна-блакітная.

«Frieda» F. Etzelstorfer, 2000 (Аўстрыя). Карлікавы гатунак, у шырыню большы, чым у вышыню. Ігліца шэра-блакітная . Гатунак атрыманы з сеянцоў і названы імем жонкі вынаходніка.

Спасылкі

• Ель колючая: інфармацыя пра таксон у праекце «Плантариум» (вызначальнік раслін і ілюстраваны атлас відаў). (руск.)