Габрыэль-Франсуа Дуаен

Габрыэль-Франсуа Дуаен
фр.: Gabriel-François Doyen
Дата нараджэння	20 мая 1726(1726-05-20)[…]
Месца нараджэння	Парыж, Каралеўства Францыя
Дата смерці	13 сакавіка 1806(1806-03-13)[…] (79 гадоў)
Месца смерці	Санкт-Пецярбург, Расійская імперыя
Грамадзянства	Францыя
Род дзейнасці	мастак
Жанр	партрэт
Уплыў	Шарль-Андрэ ван Лоа
Уплыў на	Olivier Perrin[d] і Adélaïde Binart[d]
Узнагароды	Рымская прэмія[d]
Медыяфайлы на Вікісховішчы

Габрыэль-Франсуа Дуаен (фр.: Gabriel-François Doyen; 20 мая 1726, Парыж — 13 сакавіка 1806, Санкт-Пецярбург) — французскі жывапісец гістарычнага, рэлігійнага і партрэтнага жанраў; майстар дэкаратыўнага жывапісу; вучань Ван Лоа; апошнюю трэць сваёй дзейнасці правёў у Расіі; былы рэктар Санкт-Пецярбургскай акадэміі мастацтваў.

Біяграфія

Нарадзіўся ў Парыжы ў 1726 годзе. У 12 гадоў праявіў мастацкія здольнасці, бацька накіраваў яго ў вучні да Ш. ван Лоа. У 1746 годзе Дуаен атрымаў рымскую прэмію і, адправіўшыся ў Італію, вывучаў там творы пераважна А. Карачы, Ланфранка, П'етра да Кортана і Салімена.

Па вяртанні ў Парыж у 1755 годзе, спачатку не знайшоў дастатковага прызнання свайму таленту, але выстаўленая ім у салоне карціна «Смерць Віргініі» даставіла яму гучную вядомасць.

За іншую карціну, «Юпітэр і Геба», у 1759 годзе Парыжская акадэмія жывапісу прыняла яго ў свае сябры. У 1767 годзе скончыў лепшы са сваіх твораў — «Miracle des Ardens» (святая Жэнеўева малітвай спыняе чуму, якая лютуе ў Парыжы; царква Святога Роха ў Парыжы). У 1767 годзе Дуаен атрымаў прафесарскае званне.

Пасля смерці Ван Лоа яму было даручана скончыць пачаты гэтым мастаком жывапісны роспіс капэлы святога Рыгора ў царкве дома Інвалідаў.

Рэвалюцыйныя смуты ў Францыі падштурхнулі Дуаена прыняць прапанову расійскай імператрыцы Кацярыны II, яна даўно запрашала яго ў Санкт-Пецярбург. Прыбыўшы туды ў 1791 годзе, ён пасяліўся ў адным з палацавых будынкаў, пачаў атрымліваць па 1200 рублёў жалавання ў год, пасля яе смерці, у імператара Паўла I. Па даручэнні ён стварыў шмат твораў, пераважна дэкаратыўнага характару, і распісаў, у ліку іншага, дзве столі для Георгіеўскай залы ў Зімнім палацы (згарэлі ў 1837 годзе), столь у будынку Старога Эрмітажа і столь у апачывальні імператара Паўла I.