Савет Еўрапейскага саюза

Савет Еўрапейскага саюза

*на афіцыйных мовах:*

Англійская: Council of the European Union

Балгарская: Съвет на Европейския съюз

Венгерская: Az Európai Unió Tanácsa

Грэчаская: Συμβούλιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης

Дацкая: Rådet for Den Europæiske Union

Ірландская: Comhairle an Aontais Eorpaigh

Іспанская: Consejo de la Unión Europea

Італьянская: Consiglio dell’Unione europea

Латышская: Eiropas Savienības Padome

Літоўская: Europos Sąjungos Taryba

Мальтыйская: Kunsill ta' l-Unjoni Ewropea

Нямецкая: Rat der Europäischen Union

Нідэрландская: Raad van de Europese Unie

Польская: Rada Unii Europejskiej

Партугальская: Conselho da União Europeia

Румынская: Consiliul Uniunii Europene

Славацкая: Rada Európskej únie

Славенская: Svet Evropske unije

Фінская: Euroopan unionin neuvosto

Французская: Conseil de l'Union européenne

Чэшская: Rada Evropské unie

Шведская: Europeiska unionens råd

Эстонская: Euroopa Liidu Nõukogu
Англійская:	Council of the European Union
Балгарская:	Съвет на Европейския съюз
Венгерская:	Az Európai Unió Tanácsa
Грэчаская:	Συμβούλιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης
Дацкая:	Rådet for Den Europæiske Union
Ірландская:	Comhairle an Aontais Eorpaigh
Іспанская:	Consejo de la Unión Europea
Італьянская:	Consiglio dell’Unione europea
Латышская:	Eiropas Savienības Padome
Літоўская:	Europos Sąjungos Taryba
Мальтыйская:	Kunsill ta' l-Unjoni Ewropea
Нямецкая:	Rat der Europäischen Union
Нідэрландская:	Raad van de Europese Unie
Польская:	Rada Unii Europejskiej
Партугальская:	Conselho da União Europeia
Румынская:	Consiliul Uniunii Europene
Славацкая:	Rada Európskej únie
Славенская:	Svet Evropske unije
Фінская:	Euroopan unionin neuvosto
Французская:	Conseil de l'Union européenne
Чэшская:	Rada Evropské unie
Шведская:	Europeiska unionens råd
Эстонская:	Euroopa Liidu Nõukogu
Тып
Тып	верхняя палата
Кіраўніцтва
Дзяржава-старшыня	Бельгія ; з 1 студзеня 2024
Генеральны сакратар	П'ер дэ Буасьё ; з 1 снежня 2009
Структура
Членаў	27
Фракцыі	адсутнічае афіцыйны падзел на фракцыі
Сістэма галасавання	кваліфікаваная большасць ці аднагалосна
Зала пасяджэнняў
	Justus Lipsius: Брусель, Бельгія
Сайт
	consilium.europa.eu

Дагледжаная версія гэтай старонкі, зацверджаная 20 сакавіка 2024, была заснавана на гэтай версіі.

Савет Еўрапейскага саюза, афіцыйная назва Савет, звычайна згадваецца як Савет міністраў, як кампраміс таксама таксама называецца лацінскім Consilium — разам з Еўрапейскім парламентам, адзін з двух заканадаўчых органаў Еўрапейскага саюза і адзін з сямі яго інстытутаў.

У Савет ўваходзяць 27 міністраў ўрадаў краін-членаў Еўрапейскага саюза ў складзе, які залежыць ад абмяркоўваемага кола пытанняў. Таксама без права голасу ў Савеце ўдзельнічае адпаведны еўракамісар. Напрыклад, пытаннямі аховы працы займаюцца 27 адпаведных міністраў дзяржаў-членаў, што кіруюць аховай працы, — міністраў працы або сацыяльнага забеспячэння — а таксама камісар па пытаннях занятасці, сацыяльных пытаннях і палітыцы забеспячэння роўных магчымасцяў.

Склад

Старшынства ў Савеце ратуецца кожныя шэсць месяцаў паміж урадамі дзяржаў-членаў ЕС, прычым адпаведныя міністры адпаведнай краіны старшынствуюць у любы момант часу, забяспечваючы бесперабойнае правядзенне пасяджэнняў і ўсталёўваючы штодзённую парадак дня. Пераемнасць паміж прэзідэнцтвамі забяспечваецца пагадненнем, у адпаведнасці з якім тры паслядоўных прэзідэнцтва, вядомыя як прэзідэнцкія трыо, маюць агульныя палітычныя праграмы. Аднак Савет па замежных справах (Нацыянальныя міністры замежных спраў) узначальваецца Высокім прадстаўніком Саюза.

Яго рашэнні прымаюцца кваліфікаваным большасцю галасоў у большасці абласцей, аднагалоснасцю ў іншых ці проста простай большасцю па працэдурных пытаннях. Звычайна там, дзе ён дзейнічае аднагалосна, яму трэба толькі пракансультавацца з парламентам. Аднак у большасці абласцей прымяняецца звычайная заканадаўчая працэдура, якая азначае, што і Савет, і парламент у роўнай ступені падзяляюць заканадаўчыя і бюджэтныя паўнамоцтвы, Гэта значыць абодва павінны пагадзіцца на прыняцце прапановы. У некаторых абмежаваных галінах савет можа сам ініцыяваць прыняцце новага закона ЕС.

Генеральны сакратарыят Савета Еўрапейскага Саюза, таксама вядомы як сакратарыят Савета, аказвае дапамогу Савету Еўрапейскага Саюза, старшыні Савета Еўрапейскага Саюза, Еўрапейскаму савету і старшыні Еўрапейскага Савета. Сакратарыят ўзначальвае генеральны сакратар Савета Еўрапейскага саюза. Сакратарыят падзелены на сем генеральных дырэктаратаў, кожны з якіх кіруецца генеральным дырэктарам.

Гісторыя

Савет ўпершыню з’явіўся ў Еўрапейскім супольнасці вугалю і сталі (ECSC) як «спецыяльны Савет Міністраў», створаны ў процівагу вышэйшаму органу ўлады (наднацыянальная выканаўчая ўлада, цяпер камісія). Першапачатковы Савет валодаў абмежаванымі паўнамоцтвамі: пытанні, якія тычацца толькі вугалю і сталі, ставіліся да кампетэнцыі органа, і згода Савета патрабавалася толькі ў дачыненні да рашэнняў, не звязаных з вуглём і сталлю. У цэлым Савет разглядаў толькі вышэйшую ўладу (выканаўчую). У 1957 годзе рымскія дагаворы стварылі два новых супольнасці, а разам з імі і два новых Савета: Савет Еўрапейскага Супольнасці па атамнай энергіі (ЕАЭС) і Савет Еўрапейскага Эканамічнай Супольнасці (ЕЭС). Аднак з-за пярэчанняў з нагоды наднацыянальнасці ўлады іх парады мелі больш паўнамоцтваў; новыя выканаўчыя органы былі вядомыя як «камісіі».

У 1965 годзе Савет быў уражаны «крызісам пустых крэслаў». З-за рознагалоссяў паміж прэзідэнтам Францыі Шарлем дэ голем і прапановамі камісіі па сельскай гаспадарцы, сярод іншага, Францыя байкатавала ўсе пасяджэнні Савета. Гэта прыпыніла працу Рады да тых часоў, пакуль у наступным годзе Люксембургскі кампраміс не дазволіў узніклую тупіковую сітуацыю. Хоць гэты крызіс быў ініцыяваны азартнай гульнёй старшыні камісіі Вальтэра Халльштейна, які пасля страціў пасаду старшыні, ён выявіў недахопы ў працы Савета.

У адпаведнасці з Дагаворам аб зліцці 1967 года спецыяльны Савет Міністраў ЕЭС і Савет ЕАЭС (разам з іншымі іх незалежнымі інстытутамі) былі аб’яднаны ў Савет ЕЭС, які будзе дзейнічаць як адзіны савет Еўрапейскіх супольнасцяў. У 1993 годзе Савет прыняў назву «Савет Еўрапейскага Саюза» пасля стварэння Еўрапейскага Саюза ў адпаведнасці з Маастрыхцкім дагаворам. Гэты дагавор умацаваў Савет, дадаўшы больш міжурадавых элементаў у сістэму з трох слупоў. Аднак у той жа час парламент і Камісія былі ўмацаваныя ўнутры абшчыннага слупа, што абмежавала здольнасць Савета дзейнічаць самастойна.

Лісабонскі дагавор скасаваў сістэму слупоў і прадаставіў дадатковыя паўнамоцтвы парламенту. Ён таксама аб’яднаў Высокага прадстаўніка савета з кіраўніком камісіі па знешняй палітыцы, прычым гэтая новая фігура ўзначаліла Савет па замежных справах, а не якое змяняецца старшынства. Еўрапейскі савет быў абвешчаны асобным інстытутам ад савета, таксама узначаленым пастаянным старшынёй, і розныя канфігурацыі Савета былі ўпершыню згаданыя ў дагаворах.

Развіццё Савета характарызавалася ростам улады парламента, з якім Савет павінен быў дзяліцца сваімі заканадаўчымі паўнамоцтвамі. Парламент часта аказваў супраціў пажаданням Савета. Гэта ў шэрагу выпадкаў прыводзіла да сутыкненняў паміж абодвума органамі з сістэмай міжурадавага кіравання Савета, якая супярэчыць развіваецца парламенцкай сістэме і наднацыянальным прынцыпам.

Паўнамоцтвы і функцыі

Асноўная мэта Савета складаецца ў тым, каб дзейнічаць у якасці аднаго з двух ветирующих органаў заканадаўчай галіны ЕС, іншым з якіх З’яўляецца Еўрапейскі парламент. Разам яны служаць для ўнясення паправак, адабрэння або неўхвалення прапаноў Еўрапейскай камісіі, якая мае выключнае права прапаноўваць законы. Сумесна з парламентам Савет валодае бюджэтнай уладай Саюза і мае большы кантроль, чым парламент, над больш міжурадавымі абласцямі ЕС, такімі як знешняя палітыка і макраэканамічная каардынацыя. Нарэшце, да ўступлення ў сілу Лісабонскай дамовы ён фармальна валодаў выканаўчай уладай ЕС, якую Ён усклаў на Еўрапейскую камісію. Некаторыя лічаць яго эквівалентам верхняй палаты заканадаўчага органа ЕЗ, хоць у дамовах ён не апісваецца як такі. Савет прадстаўляе выканаўчыя ўрады дзяржаў-членаў ЕС і базіруецца ў будынку «Europa» ў Бруселі.

Заканадаўчая працэдура

Спрошчаная ілюстрацыя правілаў галасавання, якія прымяняюцца ў рамках звычайнай заканадаўчай працэдуры. Сама працэдура ўключае ў сябе розныя этапы кансультацый, накіраваных на дасягненне кампрамісу паміж пазіцыямі двух заканадаўчых палат.

Заканадаўчая ўлада ЕС падзелена паміж Саветам, парламентам і Камісіяй. Па меры развіцця адносін і паўнамоцтваў гэтых інстытутаў былі створаны розныя заканадаўчыя працэдуры для прыняцця законаў. У ранейшыя часы прынцып avis facultatif быў такі:" Камісія прапануе, а Савет распараджаецца"; але цяпер пераважная большасць законаў падпарадкоўваецца звычайнай заканадаўчай працэдуры, якая працуе па прынцыпе, што для прыняцця закона патрабуецца згоду як савета, так і парламента.

У адпаведнасці з гэтай працэдурай Камісія прадстаўляе прапанову парламенту і Савету. Па выніках першага чытання парламент можа прапанаваць папраўкі. Калі Савет прымае гэтыя папраўкі, то закон сцвярджаецца. У адваротным выпадку ён прымае «агульную пазіцыю» і ўяўляе гэтую новую рэдакцыю ў парламент. У другім чытанні, калі парламент ўхваляе тэкст ці не прымае рашэнні, тэкст прымаецца, у адваротным выпадку парламент можа прапанаваць дадатковыя папраўкі да прапановы Савета. Ён можа быць адхілены абсалютным большасцю дэпутатаў Еўрапарламента. Калі Савет ўсё ж не ўхваляе пазіцыю парламента, то тэкст перадаецца ў «пагаджальную камісію», якая складаецца з членаў Савета плюс роўнага ліку дэпутатаў Еўрапарламента. Калі камітэту атрымоўваецца прыняць сумесны тэкст, то ён павінен быць ухвалены ў трэцім чытанні як саветам, так і парламентам або прапанову адхіляецца.

Некалькі іншых абласцей, у якіх дзейнічаюць спецыяльныя заканадаўчыя працэдуры, — гэта правасуддзе і ўнутраныя справы, бюджэт і падаткаабкладанне, а таксама некаторыя аспекты іншых абласцей палітыкі, такіх як фіскальныя аспекты экалагічнай палітыкі. У гэтых галінах савет або парламент самастойна прымаюць рашэнні па законе. Выкарыстоўваная працэдура таксама залежыць ад таго, які тып інстытуцыйнага акту выкарыстоўваецца. Самы моцны акт-гэта пастанова, акт або закон, які непасрэдна выкарыстоўваецца і ў дачыненні ва ўсёй сваёй паўнаце. Акрамя таго, існуюць дырэктывы, якія звязваюць членаў з пэўнымі мэтамі, якіх яны павінны дасягнуць, але яны робяць гэта праз свае ўласныя законы і, такім чынам, маюць прастору для манеўру ў прыняцці рашэнняў пра іх. Рашэнне-гэта інструмент, які арыентаваны на канкрэтнага чалавека або групу і непасрэдна выкарыстоўваецца і ў дачыненні. Ўстановы могуць таксама выдаваць рэкамендацыі і заключэння, якія з’яўляюцца проста неабавязковымі дэкларацыямі.

Савет галасуе адным з трох спосабаў: аднагалосна, простай большасцю або кваліфікаваным большасцю. У большасці выпадкаў Савет галасуе па пытаннях кваліфікаваным большасцю галасоў, а гэта азначае, што павінна быць не менш за 55 % якія пагадзіліся дзяржаў-членаў (не менш за 15), якія разам уяўляюць не менш 65 % насельніцтва ЕС."Блакавальнае меншасць" можа быць сфарміравана толькі па меншай меры 4 дзяржавамі-членамі, якія прадстаўляюць не менш за 35 % насельніцтва ЕС.

Міжнародныя справы

Прававыя інструменты, якія выкарыстоўваюцца саветам для агульнай знешняй палітыкі і палітыкі бяспекі, адрозніваюцца ад заканадаўчых актаў. У адпаведнасці з CFSP яны складаюцца з «агульных пазіцый», "сумесных дзеянняў"і" агульных стратэгій". Агульныя пазіцыі датычацца вызначэння еўрапейскай знешняй палітыкі ў дачыненні да канкрэтнай трэцяй краіны, такі як заахвочванне правоў чалавека і дэмакратыі ў М’янме, рэгіёну, такога як намаганні па стабілізацыі ў раёне Вялікіх азёр Афрыкі, або пэўнага пытання, такога як падтрымка Міжнароднага крымінальнага суда. Агульная пазіцыя, як толькі яна ўзгоднена, абавязковая для ўсіх дзяржаў ЕС, якія павінны прытрымлівацца і абараняць гэтую палітыку, якая рэгулярна пераглядаецца. Пад сумеснымі дзеяннямі разумеюцца скаардынаваныя дзеянні дзяржаў па разгортванні рэсурсаў для дасягнення якой-небудзь мэты, напрыклад для размініравання або барацьбы з распаўсюджваннем стралковай зброі. Агульныя стратэгіі вызначылі мэта і абавязалі рэсурсы ЕС выконваць гэтую задачу на працягу чатырох гадоў.

Бюджэтныя паўнамоцтвы

Акрамя таго, заканадаўчая ўлада афіцыйна валодае бюджэтнымі паўнамоцтвамі Саюза. Бюджэт ЕС (які складае каля 155 мільярдаў еўра) падпарадкоўваецца форме звычайнай заканадаўчай працэдуры з адзіным чытаннем, які дае парламенту ўладу над усім бюджэтам (да 2009 года яго ўплыў было абмежавана пэўнымі абласцямі) нароўні з Саветам. Калі паміж імі ўзнікаюць рознагалоссі, то яны перадаюцца ў пагаджальную камісію, як гэта робіцца для заканадаўчых прапаноў. Але калі сумесны пагаджальны тэкст не будзе ўхвалены, парламент можа канчаткова прыняць бюджэт. Акрамя бюджэту Савет каардынуе эканамічную палітыку сваіх членаў.

Старшынства

Старшынства ў Савеце не з’яўляецца асобнай пасадай, а ажыццяўляецца ўрадам дзяржавы-члена. Кожныя шэсць месяцаў старшынства змяняецца паміж дзяржавамі ў парадку, вызначаным членамі Савета, што дазваляе кожнаму дзяржаве старшынстваваць у гэтым органе. Пачынаючы з 2007 года кожныя тры дзяржавы-члена супрацоўнічаюць на працягу сваіх Аб’яднаных васемнаццаці месяцаў па агульнай парадку дня, хоць толькі адно афіцыйна займае пасаду старшыні на працягу звычайнага шасцімесячнага перыяду. Напрыклад, прэзідэнт Партугаліі ў другой палове 2007 года быў другім у тройцы дзяржаў разам з Германіяй і Славеніяй, з якімі Партугалія супрацоўнічала. Савет збіраецца ў розных канфігурацыях (як апісана ніжэй), таму яго членскі склад змяняецца ў залежнасці ад канкрэтнага пытання. Асоба, якая старшынствуе ў Савеце, заўсёды будзе сябрам ад дзяржавы, які займае пасаду старшыні. Дэлегат ад наступнага старшынства таксама дапамагае старшынствуючаму члену і можа ўзяць на сябе працу, калі яго папросяць. Аднак выключэннем З’яўляецца Савет па замежных справах, які ўзначальваецца Высокім прадстаўніком з моманту ўступлення ў сілу Лісабонскай дамовы.

Роля прэзідэнта-адміністрацыйная і палітычная. З адміністрацыйнага боку ён адказвае за працэдуры і арганізацыю працы савета на працягу яго тэрміну паўнамоцтваў. Гэта ўключае ў сябе скліканне Савета на пасяджэнні разам з кіраўніцтвам працай КОРЕПЕРА і іншых камітэтаў і рабочых груп. Палітычны элемент-гэта роля паспяховага вырашэння пытанняў і пасярэдніцтва ў Савеце. У прыватнасці, Гэта ўключае ў сябе вызначэнне парадку дня Савета, што дае старшыні істотны ўплыў на працу савета на працягу яго тэрміну паўнамоцтваў. Старшынства таксама гуляе важную ролю ў прадстаўленні савета ў ЕС і прадстаўленні ЕС на міжнародным узроўні, напрыклад у арганізацыі Аб’яднаных Нацый.

Канфігурацыя

З юрыдычнага пункту гледжання савет з’яўляецца адзіным адукацыяй (гэта азначае, што тэхнічна любая канфігурацыя савета можа прымаць рашэнні, якія ўваходзяць у кампетэнцыю любой іншай канфігурацыі Савета), але на практыцы ён падзелены на некалькі розных канфігурацый савета (або «(con)утварэнняў»). Артыкул 16 (6) Дагавора аб Еўрапейскім саюзе прадугледжвае::

Савет збіраецца ў розных канфігурацыях, пералік якіх зацвярджаецца ў адпаведнасці з артыкулам 236 Дагавора аб функцыянаванні Еўрапейскага Саюза.

Савет па агульных пытаннях забяспечвае ўзгодненасць у працы розных структур Савета. Ён рыхтуе і забяспечвае наступную дзейнасць па выніках пасяджэнняў Еўрапейскага савета ва ўзаемадзеянні са старшынёй Еўрапейскага савета і Камісіяй.

Савет па замежных справах распрацоўвае знешнюю палітыку Саюза на аснове стратэгічных кіруючых прынцыпаў, устаноўленых Еўрапейскім саветам, і забяспечвае паслядоўнасць дзеянняў Саюза.

Кожная структура Савета займаецца рознымі функцыянальнымі абласцямі, напрыклад сельскай гаспадаркай і рыбалоўствам. У гэтым адукацыі Савет складаецца з Міністраў ад кожнага ўрада штата, якія адказваюць за гэтую вобласць: міністры сельскай гаспадаркі і рыбалоўства. Старшынёй гэтага савета з’яўляецца член ад дзяржавы, старшынствуючага ў ім (гл. Аналагічным чынам, савет па эканамічных і фінансавых пытаннях складаецца з нацыянальных міністраў фінансаў, і яны па-ранейшаму складаюць па адным міністру ад кожнай дзяржавы, а старшынёй з’яўляецца член, які прыбыў з старшынюе краіны. Парады збіраюцца нерэгулярна на працягу ўсяго года, за выключэннем трох асноўных канфігурацый (першыя тры ніжэй), якія збіраюцца раз у месяц. Па стане на 2020 год існуе дзесяць фарміраванняў:

Агульныя пытанні (GAC). Агульныя справы каардынуюць працу Савета, рыхтуюць да пасяджэнняў Еўрапейскага савета і займаюцца пытаннямі, якія перасякаюць розныя фарміравання Савета.
Знешніх сувязях (КЗС). Узначалены Высокім прадстаўніком, а не старшынёй, ён кіруе СФСП, курд, супрацоўніцтвам у галіне гандлю і развіцця. Часам ён сустракаецца ў абарончай канфігурацыі.
Эканамічныя і фінансавыя пытанні (Экафін). Складаецца з міністраў эканомікі і фінансаў дзяржаў-членаў. Яна ўключае ў сябе бюджэтныя пытанні і пытанні еўразоны праз неафіцыйную групу, якая складаецца толькі з міністраў-членаў еўразоны.
Сельская гаспадарка і рыбалоўства (Agrifish). У яго склад уваходзяць міністры сельскай гаспадаркі і рыбалоўства дзяржаў-членаў. У ім разглядаюцца пытанні, якія тычацца агульнай сельскагаспадарчай палітыкі, агульнай палітыкі ў галіне рыбалоўства, лясной гаспадаркі, арганічнага земляробства, бяспекі харчовых прадуктаў і кармоў, насення, пестыцыдаў і рыбалоўства.
Юстыцыі і ўнутраных спраў (ЮУС). Гэтая структура аб’ядноўвае міністраў юстыцыі і міністраў унутраных спраў дзяржаў-членаў. Ўключае ў сябе грамадзянскую абарону.
Занятасць, Сацыяльная палітыка, ахова здароўя і спажывецкія адносіны (EPSCO). У яго склад уваходзяць міністры занятасці, сацыяльнай абароны, абароны правоў спажыўцоў, аховы здароўя і роўных магчымасцяў.
Канкурэнтаздольнасць. Створаны ў чэрвені 2002 года шляхам зліцця трох папярэдніх канфігурацый (ўнутраны рынак, прамысловасць і даследаванні). У залежнасці ад пунктаў парадку дня гэта фарміраванне складаецца з міністраў, адказных за такія вобласці, як еўрапейскія справы, прамысловасць, турызм і навуковыя даследаванні. З уступленнем у сілу Лісабонскай дамовы ЕС набыў кампетэнцыю ў пытаннях космасу, а касмічная палітыка была аднесена да кампетэнцыі Савета па канкурэнтаздольнасці.
Транспарт, тэлекамунікацыі і энергетыка (TTE). Яно было створана ў чэрвені 2002 года шляхам зліцця трох стратэгій у рамках адной канфігурацыі і са складам, вар’іруецца ў залежнасці ад канкрэтных пунктаў яе парадку дня. Гэта фарміраванне збіраецца прыкладна раз у два месяцы.
Навакольнае асяроддзе (ENV). Складаецца з міністраў навакольнага асяроддзя, якія сустракаюцца прыкладна чатыры разы на год.
Адукацыя, моладзь, культура і спорт (EYC). У яго склад уваходзяць міністры адукацыі, культуры, моладзі, сувязі і спорту, якія сустракаюцца прыкладна тры-чатыры разы на год. Уключае аўдыёвізуальныя пытанні.

У дадатак да гэтага Камітэт па палітычных пытаннях і пытаннях бяспекі (КПБ) аб’ядноўвае паслоў для маніторынгу міжнародных сітуацый і вызначэння палітыкі ў рамках ПСР, асабліва ў крызісных сітуацыях. Еўрапейскі Савет падобны на канфігурацыю савета і дзейнічае аналагічным чынам, але складаецца з нацыянальных лідараў (кіраўнікоў урадаў або дзяржаў) і мае свайго ўласнага прэзідэнта з 2019 года Шарля Мішэля. Мэта гэтага органа-вызначыць агульны «імпульс» Саюза. Еўрапейскі савет займаецца такімі важнымі пытаннямі, як прызначэнне старшыні Еўрапейскай камісіі, які прымае ўдзел у пасяджэннях гэтага органа.

Кампанент еўразоны Ecofin, Еўрагрупа, таксама з’яўляецца афіцыйнай групай са сваім уласным прэзідэнтам. Яго аналагам ў Еўрапейскім Савеце з’яўляецца саміт Еўра, фармалізаваны ў 2011 годзе, і TSCG.

Пасля ўступлення ў сілу рамачнага пагаднення паміж ЕС і ЕКА існуе канфігурацыя касмічнага савета-сумеснае і спадарожнае пасяджэнне Савета ЕС і Савета ЕКА на міністэрскім узроўні, прысвечанае рэалізацыі ESP, прынятага абедзвюма арганізацыямі.

Адміністрацыя

Генеральны сакратарыят Савета забяспечвае бесперапынную інфраструктуру Савета, ажыццяўляючы падрыхтоўку да пасяджэнняў, праекты дакладаў, пісьмовы пераклад, справаздачы, дакументы, парадку дня і аказваючы дапамогу старшыні. Генеральны сакратар Савета з’яўляецца кіраўніком Сакратарыята. Сакратарыят падзелены на сем генеральных дырэктаратаў, кожны з якіх кіруецца генеральным дырэктарам.

Камітэт пастаянных прадстаўнікоў (COREPER) — гэта орган, які складаецца з прадстаўнікоў дзяржаў (паслоў, дзяржаўных служачых і г.д.) якія збіраюцца кожны тыдзень, каб падрыхтаваць працу і задачы Савета. Ён кантралюе і каардынуе працу і мае справу з парламентам па заканадаўстве аб сумесным прыняцці рашэнняў. Яна дзеліцца на дзве групы прадстаўнікоў (Coreper II) і іх намеснікаў (Coreper I). Сельская гаспадарка разглядаецца асобна адмысловым камітэтам па сельскай гаспадарцы (SCA). Шматлікія рабочыя групы прадстаўляюць свае даклады Савету праз Coreper або SCA.

Лісабонскі дагавор абавязаў змяніць сістэму галасавання з 1 лістапада 2014 года ў большасці выпадкаў на Падвойнае кваліфікаванае большасць галасоў, замяніўшы сістэму вагаў для галасавання. Рашэнні, якія прымаюцца Саветам, павінны прымацца 55 % дзяржаў-членаў, якія прадстаўляюць не менш 65 % насельніцтва ЕС.

Амаль усе члены Савета з’яўляюцца членамі палітычнай партыі на нацыянальным узроўні, і большасць з іх з’яўляюцца членамі палітычнай партыі еўрапейскага ўзроўню. Аднак Савет складаецца з прадстаўнікоў дзяржаў-членаў, а не палітычных партый, і характар кааліцыйных урадаў у шэрагу дзяржаў азначае, што разбіўка партый на розныя канфігурацыі Савета вар’іруецца ў залежнасці ад таго, які ўнутранай партыі быў прызначаны партфель. Тым не менш, шырокая ідэалагічная арыентацыя ўрада ў кожнай дзяржаве ўплывае на характар закона, які выпрацоўвае савет, і на ступень, у якой сувязь паміж ўнутранымі партыямі аказвае ціск на членаў Еўрапейскага парламента, каб яны прагаласавалі пэўным чынам.

Месцазнаходжанне

Па рашэнні Еўрапейскага Савета, прынятага ў Эдынбургу ў снежні 1992 года, Савет засядае ў Бруселі, але ў красавіку, чэрвені і кастрычніку ён праводзіць свае пасяджэнні ў Люксембургу. У перыяд з 1952 па 1967 год савет ECSC праводзіў свае гарадскія пасяджэння ў Люксембургу ў муніцыпальным цэнтры Серкль на плошчы АРМ. Яго Сакратарыят неаднаразова пераязджаў, але ў перыяд з 1955 па 1967 год ён размяшчаўся ў раёне Верлоренкост горада. У 1957 годзе, са стварэннем двух новых суполак з іх уласнымі парадамі, паўнамоцтвы па размяшчэнні былі прадастаўлены цяперашняму прэзідэнту. На практыцы ён павінен быў знаходзіцца ў замку Валь-Дзюшэс да восені 1958 года, пасля чаго пераехаў на вуліцу Равенштэйнстраат, 2 у Бруселі.

У адпаведнасці з пагадненнем 1965 года (канчаткова аформленым Эдынбургскім пагадненнем і прыкладаемым да дамоваў) аб размяшчэнні зноў аб’яднаных устаноў савет павінен быў знаходзіцца ў Бруселі, але ў красавіку, чэрвені і кастрычніку павінен быў сабрацца ў Люксембургу. Сакратарыят ECSC пераехаў з Люксембурга ў аб’яднаны сакратарыят Савета органаў у будынку Ravenstein ў Бруселі. У 1971 годзе Савет і яго Сакратарыят пераехалі ў будынак Шарлемань, побач з Берлаймонтам камісіі, але Савет хутка вычарпаў прастору, і адміністрацыйнае аддзяленне Сакратарыята пераехала ў будынак па адрасе 76 Rue Joseph II / Jozef II-straat, а ў 1980-х гадах моўныя падраздзяленні пераехалі ў Будынкі Nerviens, Frère Orban і Guimard.

У 1995 годзе Савет пераехаў у будынак Юстуса Липсиуса, размешчанае праз дарогу ад Карла Вялікага. Аднак штат яго супрацоўнікаў усё яшчэ павялічваўся, таму ён працягваў арандаваць будынак Братэрства Орбан для размяшчэння фінскага і шведскага моўных падраздзяленняў. Штат супрацоўнікаў працягваў павялічвацца, і Савет арандаваў, у дадатак да валодання Юстусом Липсиусом, Будынкі Kortenberg, Froissart, Espace Rolin і Woluwe Heights. З моманту набыцця будынка Lex ў 2008 годзе тры вышэйзгаданых будынка больш не выкарыстоўваюцца службамі Савета.

Калі савет збіраецца ў Люксембургу, ён збіраецца ў канферэнц-цэнтры Кірхберга, а яго офісы грунтуюцца ў Еўрапейскім цэнтры на плато дзю Кірхберг. Савет таксама час ад часу сустракаўся ў Страсбургу, у розных іншых гарадах, а таксама за межамі Саюза: напрыклад, у 1974 годзе, калі ён сустракаўся ў Токіа і Вашынгтоне, акруга Калумбія, падчас гандлёвых і энергетычных перамоваў. У адпаведнасці з сапраўднымі правіламі працэдуры Савета савет можа ў надзвычайных абставінах правесці адно з сваіх пасяджэнняў за межамі Бруселя і Люксембурга.

З 2017 года і Савет Еўрапейскага Саюза, і Еўрапейскі савет прынялі спецыяльна пабудаванае будынак Europa building ў якасці сваёй афіцыйнай штаб-кватэры, хоць яны працягваюць выкарыстоўваць выгоды, якія прадстаўляюцца суседнім будынкам Justus Lipsius. Каардынацыйны цэнтр новага будынка, характэрная шматпавярховая структура ў форме «ліхтара», у якой размешчаны галоўны канферэнц-зала, выкарыстоўваецца ў новых афіцыйных лагатыпах абодвух устаноў ЕС.

Спасылкі

Consilium — афіцыйная старонка