VII. Louis
| VII. Louis | |
|---|---|
| VII. Louis'un mühründe bulunan tasviri | |
 | |
| Frankların kralı | |
| Hüküm süresi | 1 Ağustos 1137 - 18 Eylül 1180 |
| Taç giymesi | 25 Aralık 1137, Bourges |
| Hüküm süresi | 25 Ekim 1131 - 1 Ağustos 1137 |
| Taç giymesi | 25 Ekim 1131, Reims Katedrali |
| Önce gelen | VI. Louis |
| Sonra gelen | II. Philippe |
| Doğum | 1120 Paris, Fransa |
| Ölüm | 18 Eylül 1180 (60 yaşında) Saint-Pont, Allier |
| Defin | Saint-Denis Bazilikası, Fransa |
| Eş(ler)i | Akitanya düşesi Eleanor (e. 1137; b. 1152) Kastilyalı Constance (e. 1154; ö. 1160) Adèle de Champagne (e. 1160) |
| Çocuk(lar)ı |
|
| Hanedan | Capet Hanedanı |
| Babası | VI. Louis |
| Annesi | Adélaide de Maurienne |
VII. Louis (1120 - 18 Eylül 1180) Genç (Fransızca: le Jeune) olarak da bilinir. Öncülü VI. Louis'in oğludur, bu nedenle bu lakabı almıştır. Batı Avrupa'nın en zengin ve güçlü kadını Akitanya Düşesi Eleanor ile evlenmiştir. Bu evlilik geçici bir süre Capet Hanedanı'nın topraklarını Pireneler'e genişletmiştir, bu evlilik Fransa tahtına bir varis üretememiş; iki taraf 1152 yılında anlaşmalı bir şekilde boşanmıştır.
Eleanor, evliliğinin sona ermesinden hemen sonra, beş erkek mirasçı dünyaya getireceği Normandiya Dükü ve Anjou Kontu Henry Plantagenet ile evlendi. Henry, 1154'te II. Henry olarak İngiltere Kralı olunca, kral, dük ya da kont olarak İskoçya'dan Pirenelere kadar uzanan krallık, düklük ve kontluklardan oluşan büyük bir imparatorluğu ele geçirdi. Henry’nin İngiltere'nin krallığı için bu toprakları koruma ve genişletme çabaları Fransa ve İngiltere arasındaki uzun bir rekabetin başlangıcını işaret edecektir.
VII. Louis hükümdarlığı, Paris Üniversitesi'nin kuruluşunu ve felaketle sonuçlanan İkinci Haçlı Seferi'ni gördü. Louis ve ünlü danışmanı Abbot Suger, devletin daha fazla merkezileşmesi için çalıştılar ve özellikle Notre Dame Katedrali'nin inşası ile Fransız Gotik mimarisinin gelişimini desteklediler.
Hayatının erken dönemi ve eğitim
[değiştir | kaynağı değiştir]Louis, 1120'de[1] Fransa Kralı VI. Louis ile Maurienne'li Adelaide'nin ikinci oğlu olarak dünyaya geldi.[2] Genç Louis erken eğitimi sayesinde, iyi eğitimli ve son derece dindar biri oldu, ancak Fransa tahtının varisi ağabeyi Philip'in 1131'de beklenmedik bir kaza sonucu ölümünden sonra yaşamı kesin bir şekilde değişti.[1] Ekim 1131'de babası tarafından Louis’e, Reims Katedrali'nde Papa II. Innocent tarafından meshedilip taç giydirildi.[3] Gençliğinin çoğunu Saint-Denis'te geçirdi. Louis'e kral olarak ilk yıllarında hizmet etmiş olan babasının danışmanı başrahip Suger ile burada bir dostluk kurdu.
Saltanatı
[değiştir | kaynağı değiştir]Akitanya Dükü X. William'ın ölümünün ardından VI. Louis, oğlunu (William'ın topraklarını miras almış olan) Akitanya düşesi Eleanor ile evlendirmek için hızla harekete geçti. Bu şekilde VI.Louis, Akitanya Dükalığı'nın genişleyen topraklarını ailesinin Fransa'daki mülklerine eklemeye çalıştı. 1 Ağustos 1137'de, evlilikten kısa bir süre sonra, VI. Louis öldü ve oğlu VII. Louis kral oldu.[4] Maalesef ki, keşiş Louis ve neşeli Eleanor'un eşleşmesi başarısızlığa mahkûmdu; bir keresinde Eleanor’un "bir kralla evlenmeyi düşündüğünü, ancak bir keşişle evlendiğini öğrendiğini" söylediği bildirildi.[5]
Louis'in büyüdüğü Île-de-France'daki kuzey saray hayatının soğuk, çekingen kültürü ile Eleanor'un aşina olduğu Akitanya’nın zengin, serbest saray hayatı arasında belirgin bir fark vardı.[4] Louis ve Eleanor'un iki kızı vardı; Marie ve Alix.[4]
Saltanatının ilk yarısında VII.Louis, komünler düzenlemek isteyen Orléans ve Poitiers hırsızlarının ayaklanmaları dışında hiçbir rahatsızlıkla karşılaşmadı. Kısa süre sonra, Bourges başpiskoposluğu mevkisi boşaldığında, Papa II. Innocent ile şiddetli bir çatışmaya girdi. Kral, papanın adayı Pierre de la Chatre'ye karşı boşluğu doldurmak için Şansölye Cadurc'u aday olarak destekledi ve Pierre'in yaşadığı sürece asla Bourges'a girmemesi gerektiğine dair kutsal emanetler üzerine yemin etti. Papa böylece krala bir yasak koydu.
Louis daha sonra Fransa seneşalı Vermandois'li I. Raoul'un karısı, II. Theobald'ın kız kardeşini reddetmesine ve Fransa kraliçesinin kız kardeşi olan Akitanya’lı Petronilla ile evlenmesine izin vererek Champagne'li II. Theobald ile bir savaşa girdi. Sonuç olarak Champagne, Bourges konusundaki anlaşmazlıkta papanın yanında yer almaya karar verdi. Savaş iki yıl sürdü (1142-44) ve Champagne'ın, kraliyet ordusu tarafından işgal edilmesiyle sona erdi.
Louis, Vitry-en-Perthois kasabasının saldırı ve yakılmasında bizzat yer aldı.[6] Bu saldırıda, kiliseye sığınan en az 1.500 kişi alevler içinde öldü. Louis, dini otoriteler tarafından kınandı ve böylelikle ordularını Champagne'den çıkardı ve onları Theobald'a geri verdi.[6] Pierre de la Chatre'yi Bourges başpiskoposu olarak kabul etti ve Raoul ile Petronilla'yı dışladı. Günahlarını kefaret etmek arzusuyla, 1145 Noel Günü Bourges'de bir haçlı seferi düzenleme niyetini açıkladı. Clairvaux'lu Bernard, 1146 paskalyasında Vezelay'da verdiği vaazla onun popülaritesini yeniden sağladı.
Haziran 1147'de, İkinci Haçlı Seferi'ne çıkma yeminini yerine getiren VII. Louis ve kraliçesi, Saint-Denis Bazilikası'ndan yola çıktı. Önce Suriye'ye giden karayolu üzerinde Metz'de durdular. Kısa süre sonra Macaristan Krallığı'na vardılar ve burada Almanya Kralı III. Conrad ile birlikte bekleyen Macaristan Kralı II. Géza tarafından karşılandılar. VII. Louis ile olan iyi ilişkileri nedeniyle, Macar kralı II. Géza, Fransız kralından oğlu Stephen'ın vaftiz babası olmasını istedi. Fransa ve Macaristan krallıkları arasındaki ilişkiler bu süreden sonra da uzun süre samimi kaldı; birkaç yıl sonra, Louis'in kızı Margaret, Géza'nın oğlu Macaristan Kralı III. Béla tarafından eş olarak alındı.
Géza'dan erzak aldıktan sonra ordular doğuya doğru yürüyüşe devam etti. Laodikya'nın hemen ötesinde, Honaz'da Fransız ordusu Türkler tarafından pusuya düşürüldü. Ortaya çıkan Cadmus Dağı Savaşı'nda Türkler önce Fransızları oklar ve ağır taşlarla vurdular, ardından dağlardan inip onları katlettiler.
VII. Louis ve ordusu nihayet 1148'de Kutsal Topraklara ulaştı. Kraliçe Eleanor, amcası Raymond of Poitiers'ı destekledi ve Halep'e karşı Antakya'ya yardım etmesi için Louis'i ikna etti. Ancak Louis'in ilgisi Kudüs'teydi ve bu nedenle Antakya'dan gizlice kaçtı. Şam'ı kuşatmak için Almanya Kralı III. Conrad ve Kudüs Kralı III. Baldwin ile birleşti; bu bir felaketle sonuçlandı ve plan suya düştü. Louis, hâlâ mahkûm amcası Raymond'a yardım etmek isteyen Eleanor'un protestolarına rağmen Kutsal Toprakları terk etmeye karar verdi. Louis ve Fransız Ordusu, 1149'da eve döndü.[7]
Eleanor ile ayrılması ve diğer olaylar
[değiştir | kaynağı değiştir]Kutsal Topraklara sefer, kraliyet hazinesine ve ordusuna büyük bir maliyet getirdi. Ayrıca Eleanor ile evliliklerinin iptaline yol açan bir çatışmayı da hızlandırdı.[8] Belki de, kraliyet çifti bir erkek vâris sahibi olsaydı Eleanor ile evlilikleri devam edebilirdi ama bu gerçekleşmemişti.[4] Beaugency Konseyi, Louis ve Eleanor'un evliliklerinin yasal olamayacak kadar yakın akraba olduğunu ilân eden bir çıkış maddesi buldu, bu nedenle evlilik 21 Mart 1152'de iptal edildi. Evlilik, akrabalık bahanesi ile iptal edildi ama asıl sebep, Louis ve Eleanor arasındaki düşmanlık durumuydu ve evliliklerinin bir erkek vâris üretme olasılığı azalıyordu.[4] 18 Mayıs 1152'de Eleanor, gelecekteki İngiltere Kralı II. Henry olacak olan Anjou Kontu ile evlendi. Ona Akitanya düklüğünü verdi ve bu evlilikten üç kız ve beş oğulları oldu. Louis, hükümdarının izni olmadan evlendiği için Henry'ye karşı etkisiz bir savaş açtı. Sonuç, birliklerinin bozguna uğratıldığını, topraklarının harap edildiğini ve mallarının çalındığını gören Henry ve Eleanor'un düşmanları için bir aşağılanma idi.[4] Louis, Île-de-France''a döndü.
1154'te VII. Louis, Kastilya Kralı VII. Alfonso'nun kızı olan Kastilyalı Constance ile evlendi.[9] Bu evlilik de ona bir oğul ve varis sağlayamadı, sadece Margaret[1] ve Alys adında iki kızı oldu. 1157'de İngiltere Kralı II. Henry, Louis'in asla bir erkek vâris üretemeyeceğine ve sonuç olarak Fransa'nın halefsiz kalacağına inanmaya başladığını söyledi. Bu yüzden II. Henry, şansölyesi Thomas Becket'i Margaret ile Henry'nin varisi Genç Kral Henry arasında bir evlilik teklifi yapması için gönderdi. Louis bu teklifi kabul etti ve Gisors Antlaşması (1158) ile genç çifti nişanladı ve çeyiz olarak Norman şehri Gisors'u ve çevredeki Vexin ilçesini onlara verdi.
Louis, Constance 4 Ekim 1160'ta doğum sırasında öldüğünde harap oldu. Ama bir erkek vâris istediği için, sadece 5 hafta sonra Adèle de Champagne ile evlendi. Louis, büyüyen Angevin gücünün tehlikesini anladı; ancak, kararsızlık ve II. Henry'ye kıyasla mali ve askerî kaynakların eksikliği nedeniyle, Angevin hegemonyasına etkili bir şekilde karşı çıkmayı başaramadı. Louis'in birkaç başarısından biri, Toulouse Kontu V. Raymond'a yardım etmek için 1159'da Toulouse'a yaptığı bir geziydi. II. Henry tarafından saldırıya uğrayan Louis, küçük bir eskortla şehre girdi ve kız kardeşi kontesi ziyaret ettiğini iddia etti. Henry, lord içerideyken şehre saldıramayacağını ilan etti ve geri çekildi.[10]
Son yılları ve ölümü
[değiştir | kaynağı değiştir]Louis, ayrıca asi oğullarını destekleyerek Henry'yi zayıflatmaya çalıştı ve Henry'nin kendisi yerine Henry'nin oğullarını Fransa'daki Angevin topraklarının feodal efendileri yaparak Plantagenet ayrılığını teşvik etti. Ancak Henry'nin oğulları arasındaki rekabet ve Louis'in kendi kararsızlığı, aralarındaki koalisyonu (1173-1174) bozdu. Sonunda, 1177'de papa, iki kralı Vitry-en-Perthois'da anlaşmaya varmak için çağırdı.
1165'te Louis'in üçüncü karısı ona bir oğul ve varis olan Philip'i doğurdu. Louis, Capetian geleneğine göre 1179'da[11] Reims'te ona taç giydirdi (Philip aslında bu şekilde taçlandırılan son kral olacaktı). Zaten felç geçiren Louis, törene katılamadı.[11] 18 Eylül 1180'de Paris'te öldü ve ertesi gün kurduğu Barbeau Manastırı'na gömüldü. Kalıntıları 1817'de Saint-Denis Bazilikası'na taşındı.[11]
Evlilikleri ve çocukları
[değiştir | kaynağı değiştir]Louis'in üç evliliğinden çocukları olmuştur:
Akitanya düşesi Eleanor ile:[12]
- Champagne kontesi Marie (1145-11 Mart 1198), Champagne kontu I. Henry ile evlenmiştir[13]
- Blois kontesi Alix (1151-1197/1198), Blois kontu V. Theobald ile evlenmiştir[13]
- Macaristan kraliçesi Margaret (1158-Ağustos/Eylül 1197), 1) Genç Kral Henry; 2) Macaristan kralı III. Béla ile evlendi
- Vexin kontesi Alys (4 Ekim 1160 - y. 1220),[15] I. Richard ile nişanlandı; Ponthieu kontu IV. Williamile evlendi
- Fransa kralı II. Philippe (22 Ağustos 1165-1223)
- Bizans imparatoriçesi Agnes (1171–1204 sonrası),[17] 1) II. Aleksios (1180–1183), 2) I. Andronikos (1183–1185), sonra 3) Theodore Branas (1204) ile evlendi[18]
Kaynakça
[değiştir | kaynağı değiştir]- Özel
- ^ a b c Bardot, Michael L.; Marvin, Laurence W. (5 Haziran 2018). Louis VII and His World. BRILL. ISBN 978-90-04-36800-2.
- ^ Dunbabin, Jean (3 Şubat 2000). France in the Making 843–1180. Oxford University Press. ISBN 978-0-19-820846-4.
- ^ Brown, Elizabeth A. R. (1992). "Franks, Burgundians, and Aquitanians" and the royal coronation ceremony in France. Internet Archive. Philadelphia : American Philosophical Society. ISBN 978-0-87169-827-8.
- ^ a b c d e f Jones, Dan (2012). The Plantagenets : the warrior kings and queens who made England. New York. ISBN 978-0-670-02665-4. OCLC 796756306.
- ^ V., Turner, Ralph (2011). Eleanor of Aquitaine : Queen of France, Queen of England. Yale University Press. ISBN 978-0-300-17820-3. OCLC 751716677.
- ^ a b author., Kaeuper, Richard W.,. Medieval chivalry. ISBN 978-0-521-76168-0. OCLC 920469728.
- ^ Hodgson, Natasha R. (2007). Women, crusading and the Holy Land in historical narrative. Woodbridge, Suffolk, UK: Boydell Press. ISBN 978-1-84615-603-8. OCLC 666937376.
- ^ Petit-Dutaillis, C. (5 Kasım 2013). "The Feudal Monarchy in France and England". doi:10.4324/9781315005621.
- ^ Bisson, Thomas N. (31 Aralık 2009). The Crisis of the Twelfth Century. Princeton: Princeton University Press. ISBN 978-1-4008-7431-6.
- ^ Kapelle, William E. (Nisan 2009). "Christopher Harper-Bill and Nicholas Vincent. Henry II: New Interpretations. Woodbridge: Boydell Press, 2007. Pp. 403. $105.00 (cloth)". Journal of British Studies. 48 (2): 469-470. doi:10.1086/598865. ISSN 0021-9371.
- ^ a b c "The Capetians: kings of France, 987-1328". Choice Reviews Online. 45 (07): 45-3996-45-3996. 1 Mart 2008. doi:10.5860/choice.45-3996. ISSN 0009-4978.
- ^ Kelly 1991, s. 7-8.
- ^ a b Kelly 1991, s. 126.
- ^ Bisson 2009, s. 294.
- ^ Warren 1978, s. 26.
- ^ Spiegel 1997, s. 121.
- ^ Warren 1977, s. 222.
- ^ Gislebertus of Mons 2005, s. 52.
- Genel
- Bisson, Thomas N. (2009). The Crisis of the Twelfth Century: Power, Lordship, and the Origins of European Government (İngilizce). Princeton University Press.
- Bradbury, Jim (2007). The Capetians: Kings of France 987-1328 (İngilizce). Hambledon Continuum.
- Brown, Elizabeth A. R. (1992). "Franks, Burgundians, and Aquitanians" and the Royal Coronation Ceremony in France (İngilizce). The American Philosophical Society.
- Gislebertus of Mons (2005). Chronicle of Hainaut (İngilizce). Napran, Laura tarafından çevrildi. The Boydell Press.
- Jones, Dan (2012). The Plantagenets:The Warrior Kings and Queens Who Made England (İngilizce). Viking Press. ISBN 9780670026654.
- Kaeuper, Richard W. (2016). Medieval Chivalry. Cambridge University Press.
- Kelly, Amy Ruth (1991). Eleanor of Aquitaine and the Four Kings (İngilizce). Harvard University Press.
- Laszlovszky, Jozsef (2016). "Local Tradition or European Patterns? The grave of Gertrude in the Pilis Cistercian Abbey". Jaritz, Gerhard; Szende, Katalin (Ed.). Medieval East Central Europe in a Comparative Perspective (İngilizce). Routledge.
- Petit-Dutaillis, C. (1999). The Feudal Monarchy in France and England (İngilizce). Hunt, E.D. tarafından çevrildi. Routledge.
- Robinson, I. S. (1996). The Papacy, 1073-1198: Continuity and Innovation (İngilizce). Cambridge University Press.
- Spiegel, Gabrielle M. (1997). The Past as Text: The Theory and Practice of Medieval Historiography (İngilizce). Johns Hopkins University Press.
- Warren, Wilfred Lewis (1977). Henry II. University of California Press.
- Warren, Wilfred Lewis (1978). King John (İngilizce). University of California Press.
