Altın standardı

Altın standardı, standart ekonomik hesap biriminin sabit miktarda altına dayandığı bir para sistemidir. Altın standardı, 1870'lerden 1920'lerin başlarına, 1920'lerin sonlarından 1932'ye ve ayrıca 1944'ten ABD'nin ABD dolarının altına konvertibilitesini tek taraflı olarak sonlandırıp Bretton Woods sistemine kesin olarak son verdiği 1971 yılına kadar uluslararası para sisteminin temelini oluşturdu.

Çift metal para sisteminde, gümüşün sürekli olarak aksaması hem iç piyasalarda dengesizlikler yaratmış hem de uluslararası ticareti olumsuz yönde etkilemeye başlamıştır. Bu olumsuz gelişmeler sonucu Avrupa ülkeleri ve ABD, çift metal para sistemini terk ederek altın standardını uygulamaya koymuşlardır.

Altın sikke sistemine geçişte bu gelişmelerin yanında, "Merkantilizm"in yerine "Liberal ekonomi" görüşünün itibar kazanması da etkili olmuştur. David Ricardo'nun "Karşılaştırmalı Üstünlükler Teorisi", serbest ticaretin tümüyle serbestleştirilmesi durumunda ticaretin karşılıklı her iki ülke açısından da daha kazançlı olacağını ifade eder. Yine Ricardo'nun "Otomatik Altın Standardı Teorisi" de, aynı şekilde tümüyle serbestleştirilmiş bir ticaret sisteminde, ödemeler dengesinin otomatik olarak sağlanacağını öne sürer. Her iki teorem de altın sikke sistemine geçişin teorik çerçevesini oluşturmuştur.

Ricardo, otomatik altın standardı mekanizmasının işleyebilmesi bankalar tarafından ihraç edilen banknot hacminin tedavüldeki altın paraya sıkı sıkıya bağlı tutulması gerektiği tezini öne sürmüştür. "Tedavül prensibi" olarak bilinen bu prensip gereği hükûmetler, bankalar tarafından ihraç edilebilecek banknot miktarını sıkı bir biçimde denetim altına almışlardır. 1844 yılında İngiltere'de yürürlüğe konulan "Peel Yasası", bu düzenlemelerin belirlendiği bir yasal düzenlemedir.

Altın standardı, bir ülkenin para biriminin veya kağıt parasının doğrudan altına bağlı bir değere sahip olduğu parasal bir sistemdir. Altın standardında ülkeler kağıt parayı sabit bir altına dönüştürmeyi kabul etmişlerdir. Altın standardını kullanan bir ülke altın için sabit bir fiyat belirler ve bu fiyattan altın alır ve satar. Bu sabit fiyat, para biriminin değerini belirlemek için kullanılır. Örneğin; ABD altın fiyatını başına 500$ olarak ayarlarsa, doların değeri bir altının 1/500'ü olacaktır.

Altın standart şu anda hiçbir hükûmet tarafından kullanılmamaktadır. İngiltere 1931'de altın standardını kullanmayı bırakmış, ABD 1933'te davayı takip etmiş ve 1973'te sistemin kalıntılarını terk etmiştir. "Altın standart" tamamen bir hükûmetin emri nedeniyle kullanılan para birimini tanımlamak için kullanılan bir terim olan "itibari para" ile değiştirilmiştir ve "itibari para" bir ödeme aracı olarak kabul edilmelidir. Örneğin; ABD'de "Dolar" itibari paradır ve Nijerya için itibari para "Nijerya Nairası"dır.

Bir altın standardının cazibesi, kusurlu insanların elinden para ihracının kontrolünü durdurmasıdır. Bu ihraç için bir sınır olarak hareket eden fiziksel altın miktarı ile, bir toplum enflasyonun kötülüklerinden kaçınmak için basit bir kuralı izleyebilir. Para politikasının amacı sadece enflasyonu önlemek değil, aynı zamanda deflasyonu ve tam istihdamın sağlanabileceği istikrarlı bir parasal çevrenin geliştirilmesine yardımcı olmaktır. ABD altın standardının kısa bir tarihi, böyle basit bir kural kabul edildiğinde enflasyondan kaçınılabileceğini, ancak bu kurala sıkı sıkıya bağlı kalmanın siyasi huzursuzluk olmasa bile ekonomik istikrarsızlık yaratabileceğini göstermek için yeterlidir.

Altın standart sistemi ve itibari para sistemi

Adından da anlaşılacağı gibi, altın standart terimi, para biriminin değerinin altına dayandığı parasal bir sistemi ifade eder. Bir itibari para sistemi, aksine, paranın değerinin herhangi bir fiziksel metaya dayanmadığı, bunun yerine döviz piyasalarındaki diğer para birimlerine karşı dinamik olarak dalgalanmasına izin verilen parasal bir sistemdir. "Fiat" yani itibari para terimi, keyfi bir fiil veya kararname anlamına gelen Latince "fieri"den türetilmiştir. Bu etimolojiye uygun olarak, fiat para birimlerinin değeri nihayetinde hükümet kararnamesi ile yasal ihale olarak tanımlanmasına dayanmaktadır.

I. Dünya Savaşı'ndan on yıllar önce uluslararası ticaret, klasik altın standardı olarak bilinen şeylere dayanarak gerçekleştirildi. Bu sistemde, ülkeler arasındaki ticaret fiziksel altın kullanılarak çözüldü. Ticaret fazlası veren ülkeler, ihracatı için ödeme olarak altın biriktirdi. Ticaret açığı olan ülkeler ise altın rezervlerinin azaldığını gördüler, çünkü altın bu ülkelerden ithalatlarının ödemesi olarak akmıştır.

Altın Standardı

Başkan Hal Hoover, 1933'te Franklin D. Roosevelt'e verdiği demeçte, "Altına sahibiz çünkü hükümetlere güvenemeyiz," dedi. Bu açıklama, ABD mali tarihindeki en acımasız olaylardan birini öngördü: Tüm Amerikalıları altın paralarını, külçe ve sertifikalarını ABD dolarına dönüştürmeye zorlayan Acil Bankacılık Kanunu. 2. Büyük Buhran, altın böceklerin inancını değiştirmedi, zenginliğin kaynağı olarak altının istikrarına sonsuza kadar güvenen insanlar.

Altın, kendi arz ve talebi üzerinde benzersiz bir etkiye sahip olması nedeniyle, başka bir varlık sınıfı olmayan bir tarihe sahiptir. Altın böcek hala altın kral olduğu bir geçmişe yapışıyor, ancak altın geçmişi de geleceğini doğru bir şekilde değerlendirmek için anlaşılması gereken bir düşüş içeriyor.

5.000 Yıl Süren Altın Standardı Aşk İlişkisi

5.000 yıldır altının parlaklık, dövülebilirlik, yoğunluk ve kıtlık kombinasyonu insanlığı başka hiçbir metale benzemedi. Peter Bernstein'ın Altının Gücü: Takıntı Tarihi adlı kitabına göre, altın o kadar yoğundur ki, bir tonu bir fit küp şeklinde paketlenebilirdi.

Bu saplantıların başında, altın sadece ibadet için kullanıldı, dünyanın eski kutsal yerlerinden herhangi birine yapılan bir geziyle gösterildi. Bugün, altının en popüler kullanımı mücevher üretiminde.

M.Ö. 700 yıllarında altın ilk kez para birimi haline getirilerek para birimi olarak kullanılabilirliği arttırıldı. Bundan önce, altın alım satım yapılırken tartılmalı ve saflık açısından kontrol edilmeliydi.

Altın madeni paralar mükemmel bir çözüm değildi, çünkü yüzyıllar boyunca yaygın bir uygulama, bu hafif düzensiz paraları külçe haline gelebilecek kadar altın biriktirmek için kırpmaktır. 1696'da İngiltere'deki Büyük Geri Kazanım, madeni para üretimini otomatikleştiren ve kırpmaya son veren bir teknoloji tanıttı.

Her zaman dünyadan gelen ek kaynaklara dayanamadığı için, altın arzı sadece deflasyon, ticaret, yağma veya topraktan çıkarma yoluyla genişledi.

15. yüzyılda Amerika'nın keşfi, ilk büyük altına hücum getirdi. İspanya'nın Yeni Dünya'dan hazineleri yağması Avrupa'nın altın arzını 16. yüzyılda beş kez artırdı. Daha sonra Amerika, Avustralya ve Güney Afrika'da altına hücumlar 19. yüzyılda gerçekleşti.

Avrupa'nın kağıt para tanıtımı, 16. yüzyılda, özel partiler tarafından ihraç edilen borçlanma araçlarının kullanılmasıyla gerçekleşti. Altın paralar ve altın külçeler Avrupa'nın para sistemine hakim olmaya devam ederken, kağıt para hakim olmaya 18. yüzyıla kadar değildi. Kağıt para ile altın arasındaki mücadele sonunda altın standardının getirilmesine neden olacaktır.

Altın standardının yükselişi

Altın, standart kağıt paranın sabit bir miktarda altına dönüştürülebildiği parasal bir sistemdir. Başka bir deyişle, böyle bir para sisteminde, altın paranın değerini destekler. 1696 ve 1812 yılları arasında, altın paranın geliştirilmesi ve resmîleştirilmesi, kağıt paranın girişinin bazı problemler yaratmasıyla başladı.

1789'daki ABD Anayasası, Amerikan Kongresi'ne tek para verme ve değerini düzenleme yetkisi verdi. Birleşik bir ulusal para birimi oluşturmak, o zamana kadar çoğunlukla gümüş olan dolaşımdaki yabancı paralardan oluşan bir para sisteminin standardizasyonunu sağladı.

Altına göre gümüş bolca bimetalik bir standart 1792'de kabul edildi. Resmi olarak kabul edilen gümüş: altın parite oranı 15:1 iken o zamanki piyasa oranını doğru bir şekilde yansıtırken, 1793'ten sonra gümüşün değeri sürekli olarak düştü, Gresham Yasası'na göre altını dolaşımdan uzaklaştırmaktır.

Mesele, güçlü siyasi düşmanlığı olmadan değil, 1834 Madeni Para Yasası'na kadar çözülmeyecektir. Sert para meraklıları, altın paraları dolaşıma geri döndürecek bir oran için, gümüşü zorlamak için değil, aynı zamanda ABD'nin o zamanki bankası tarafından çıkarılan küçük mezhepli kağıt notları çıkarmak için bir savunuculuk yaptılar. Açıkça aşırı değerli altının 16:1 oranı oluşturuldu ve durumu tersine çevirerek ABD'yi fiili altın standardına soktu.

1821'de İngiltere, resmi olarak altın standardını benimseyen ilk ülke oldu. Yüzyılın küresel ticaret ve üretimdeki çarpıcı artışı, altın standardının gelecek yüzyıla kadar sağlam kalmasına yardımcı olan büyük altın keşifleri getirdi. Ülkeler arasındaki tüm ticaret dengesizlikleri altınla çözüldüğünden, hükûmetler altını daha zor zamanlar için biriktirme konusunda güçlü bir teşvike sahiptiler. Bu stoklar bugün hala var.

Uluslararası altın standardı, Almanya tarafından kabul edilmesinin ardından 1871'de ortaya çıktı. 1900'e gelindiğinde, gelişmiş ülkelerin çoğunluğu altın standardına bağlandı. ABD işse en son katılan ülkelerden biriydi.

1871'den 1914'e kadar altın standart zirvesindeydi. Bu dönemde dünyada ideale yakın siyasi koşullar vardı. Hükûmetler sistemin çalışması için birlikte çok iyi çalıştılar, ancak 1914'teki Büyük Savaş'ın patlak vermesiyle bu durum sonsuza dek değişti.

Altın standardının yıkılışı

I. Dünya Savaşı ile siyasi ittifaklar değişti, uluslararası borçluluk arttı ve hükûmet maliyesi kötüleşti. Altın standart askıya alınmamış olsa da, savaş sırasında hem iyi hem de kötü zamanları tutamayacağını gösteren savaştaydı. Bu, altın standardına sadece ekonomik zorlukları arttıran güven eksikliği yarattı. Dünyanın küresel ekonomisini dayandıracak daha esnek bir şeye ihtiyaç duyduğu giderek daha belirgin hale geldi.

Aynı zamanda, altın standardın pastoral yıllarına dönme arzusu ülkeler arasında güçlü kalmaya devam etti. Altın arzı küresel ekonominin büyümesinin gerisinde kalmaya devam ederken, İngiliz sterlini ve ABD doları küresel rezerv para birimleri haline geldi. Daha küçük ülkeler, altın yerine bu para birimlerinin çoğunu tutmaya başladı. Sonuç, birkaç büyük ulusun eline altının vurgulanmış bir konsolidasyonu oldu.

1929 borsa çöküşü, dünya savaş sonrası zorluklarından sadece biriydi. Pound ve Fransız frangı diğer para birimleriyle korkunç derecede yanlış hizalanmıştı; savaş borçları ve ülkelerine geri dönüşler hala Almanya'yı boğuyordu; emtia fiyatları çöküyordu; ve bankalar fazla genişletildi. Birçok ülke, yatırımcıları mevduatlarını altına dönüştürmek yerine sağlam tutmaya ikna etmek için faiz oranlarını yükselterek altın stoklarını korumaya çalıştı. Bu yüksek faiz oranları, küresel ekonomi için işleri daha da kötüleştirdi. 1931'de, İngiltere'deki altın standart askıya alındı ve sadece ABD ve Fransa'yı büyük altın rezervleriyle bıraktı.

Daha sonra, 1934'te ABD Hükûmeti altınları 20.67$/oz'dan 35$/oz'a yükseltti ve ekonomisini iyileştirmek için bir ons almak için aldığı kağıt para miktarını artırdı. Diğer ülkeler mevcut altın varlıklarını daha fazla ABD doları, anında dolar dramatik bir devalüasyon gerçekleşti. Altın için bu daha yüksek fiyat, altının ABD dolarına dönüşümünü artırdı ve ABD'nin altın piyasasını köşeye sıkıştırmasını etkili bir şekilde sağladı. Altın üretimi yükseldi, böylece 1939'da dünyada dolaşımdaki tüm küresel para biriminin yerini alacak kadar vardı.

II. Dünya Savaşı sona erdiğinde, önde gelen Batılı güçler, 1971 yılına kadar küresel para piyasaları için çerçeve olacak olan Bretton Woods Anlaşması'nı geliştirmek için bir araya geldi. Bretton Woods sistemi içinde, tüm ulusal para birimleri baskın rezerv para birimi haline gelen Amerikan doları. Dolar, ons başına 35$ sabit oranla altına dönüştürülebilirdi. Küresel finansal sistem daha dolaylı da olsa bir altın standart üzerinde çalışmaya devam etti.

Anlaşma, altın ve ABD doları arasında zamanla ilginç bir ilişkiyle sonuçlandı. Uzun vadede, düşen dolar genellikle altın fiyatlarının yükselmesi anlamına gelir. Kısa vadede, bu her zaman doğru değildir ve aşağıdaki bir yıllık günlük grafiğin gösterdiği gibi, ilişki en iyi ihtimalle yavaş olabilir. İkinci Dünya Savaşı'nın sonunda ABD, dünya para altınının %75'ine sahipti ve dolar hala doğrudan altın tarafından desteklenen tek para birimiydi. Ancak, İkinci Dünya Savaşı'ndan sonra dünya kendini yeniden inşa ederken, ABD, savaşın parçaladığı ülkelere para akarken ve kendi yüksek ithalat talebiyle altın rezervlerinin sürekli olarak düştüğünü gördü. 1960'ların sonlarındaki yüksek enflasyonist ortam, altın standardından son hava parçasını emdi.

1968'de ABD ve bir dizi Avrupa ülkesini içeren bir Altın Havuzu, Londra pazarında altın satmayı bıraktı ve pazarın altının fiyatını serbestçe belirlemesine izin verdi. 1968'den 1971'e kadar, sadece merkez bankaları ABD ile 35$/oz'dan işlem yapabilirdi. Bir altın rezervleri havuzu hazırlayarak, altın piyasa fiyatı resmi parite oranına uygun olarak tutulabilir. Bu durum, üye ülkelerin ihracata dayalı büyüme stratejilerini sürdürmek için para birimlerini takdir etme baskısını hafifletti.

Bununla birlikte, yabancı ülkelerin artan rekabet gücü, sosyal programlar ve Vietnam Savaşı için ödenecek borcun para kazanılması ile birleştiğinde, yakında Amerika'nın ödemeler dengesi üzerinde ağırlık vermeye başladı. 1959'da fazla verilmiş bir açıkla ve yabancı ülkelerin dolar cinsinden varlıklarını altın için kullanmaya başlayacaklarına dair artan korku ile Senatör John F. Kennedy, başkanlık kampanyasının geç aşamalarında seçildiği takdirde, dolar değerini düşürmeye çalışmaktaydı.

Altın Havuzu 1968'de çöktü, çünkü üye ülkeler ABD altın fiyatında piyasa fiyatını koruma konusunda tamamen işbirliği yapma konusunda isteksiz davrandılar. Sonraki yıllarda, hem Belçika hem de Hollanda altın parasıyla dolar ödedi, Almanya ve Fransa da benzer niyetleri dile getirdi. Ağustos 1971'de İngiltere, Nixon'ın elini zorlayarak ve altın pencereyi resmen kapatarak altın olarak ödenmesini istedi. 1976'ya kadar resmiydi; dolar artık altın ile tanımlanmayacak, böylece bir altın standardının herhangi bir benzeşmesinin sonunu işaret edecekti.

Ağustos 1971'de Nixon, ABD dolarının doğrudan altına dönüştürülebilirliğini kırdı. Bu kararla, Bretton Woods Anlaşması'nın yürürlüğe girmesinden bu yana dolara giderek bağımlı hale gelen uluslararası para piyasası, altınla resmi bağlantısını kaybetti. ABD doları ve buna ek olarak etkin bir şekilde sürdürdüğü küresel finansal sistem fiat yani itibari para çağına girdi.

Altın standardının sonu

Altın 5.000 yıldır insanlığı büyülese de, her zaman para sisteminin temeli olmamıştır. Gerçek bir uluslararası altın standardı, altın arzında dramatik bir artışa denk gelen dünya barış ve refah döneminde 50 yıldan daha az bir süre vardı. 1871'den 1914'e kadar. Altın standardı, bu barış ve refahın nedeni değil, semptomuydu.

Altın standardının daha az bir biçimi 1971'e kadar devam etmesine rağmen, ölümü yüzyıllar önce karmaşık finansal dünyamız için daha esnek bir araç olan kağıt parayla başladı. Bugün, altın fiyatı metal talebi ile belirlenir ve artık standart olarak kullanılmamasına rağmen, hala önemli bir işleve hizmet etmektedir. Altın, ülkeler ve Merkez bankaları için önemli bir finansal varlıktır. Ayrıca bankalar tarafından hükûmetlerine verilen kredilere karşı korunmanın bir yolu olarak ve ekonomik sağlığın bir göstergesi olarak kullanılmaktadır.

Serbest piyasa sistemi altında altın, Euro, Yen veya Amerikan doları gibi bir para birimi olarak görülmelidir. Altının ABD doları ile uzun soluklu bir ilişkisi vardır ve uzun vadede altının genellikle ters bir ilişkisi olacaktır. Piyasadaki istikrarsızlık ile, başka bir altın standart yaratma konuşmasını duymak yaygındır, ancak kusursuz bir sistem değildir. Altının bir para birimi olarak görülmesi ve bu şekilde işlem yapılması, kağıt para birimi ve ekonomi ile karşılaştırıldığında riskleri azaltabilir, ancak altının ileriye dönük olduğuna dair bir farkındalık olmalıdır. Eğer bir felaket gelene kadar beklerse, daha önce durgun bir ekonomiyi yansıtan bir fiyata taşınmışsa bir avantaj sağlayamayabilir.

Altın standardı durumu

Tarihi perspektif içinde bakıldığında ilk kayda değer döviz kuru sistemi de 19. yüzyılda ortaya çıkmış, I. Dünya Savaşı’na kadar da yürürlükte kalmıştır. Esas itibarıyla sabit kur sistemine dayalı klasik altın standardı sisteminde ülkelerin her birinin parasının değeri altın fiyatına endekslidir. Bu yüzden günümüzde hükümetlerin sıklıkla başvurduğu karşılıksız para basma o dönemde yoktur; para basımı ya da piyasaya para sürme ancak altın karşılığı yapılmaktadır. O dönemde Adam Smith, David Hume ve David Ricardo gibi isimlerin öncülük ettiği klasik liberal iktisadi öğretinin öngördüğü “otomatik denkleşme mekanizması” olarak adlandırılan ve dış ödemeleri kendi kendine düzenleyen bir mekanizma yürürlükteydi. 19. yüzyılda dünyanın siyasi, askeri ve iktisadi açıdan egemen gücü İngiltere idi. İngiltere çok sayıda sömürgesiyle birlikte “üzerinden güneş batmayan ülke” konumundaydı. Buna bağlı olarak da İngiliz sterlini dünyanın en sağlam parasıydı. I. Dünya Savaşı, dünyada pek çok başka şey gibi, altın standardının da sonunu getirmiştir. Bir görüşe göre altın standardının çökmesinin nedeni İngiltere'nin I. Dünya Savaşı sonunda savaş masrafları yüzünden borç veren bir ülke olmaktan çıkıp borçlu bir ülke haline gelmesi, buna bağlı olarak Sterlinin dünyanın en sağlam ve güvenilir parası olmaktan çıkması, yerini Amerikan Dolarına bırakmasıdır. Başka bir görüş, altın standardının çöküşünü, ekonomik bakımdan önde gelen ülkelerde merkezdeki elitlerin liberal iktisadi değerlere bağlıyken, bunun aksine kamu politikasının çoğu kez işçi sendikalarının, yoksulların ve sömürgelerde para politikasını yönlendiren yabancı yatırımcıların büyüyen etkisini yansıtması gerçeğiyle irtibatlandırmaktadır. Bazı iktisatçılar ekonominin kendi kendine dengeye geldiği yönündeki liberal iktisadi önermelerin kriz zamanlarında işe yaramadığını ileri sürmüş, altın standardının çökmüş olmasını da buna örnek göstermişlerdir. Bu görüşün öncüleri arasında Karl Polanyi gibi sosyalist yapısalcı ya da ve John Maynard Keynes gibi müdahaleci görüşleri savunan isimler yer almaktadır. Örneğin Polanyi, The Great Transformation (Büyük Dönüşüm) adlı eserinde dünyanın gidişatı ve ortaya çıkan koşullar karşısında liberal iktisadi fikirlerin artık işe yaramadığının görülmesiyle, I. Dünya Savaşı sonu itibarıyla yüz yıllık göreli siyasi ve iktisadi istikrar döneminin sona erdiğini söylemektedir.

Ayrıca bakınız

• Çift metal para sistemi