Wizna
Wizna
| |
---|---|
Centar sela | |
Koordinate: 53°12′N 22°23′E / 53.200°N 22.383°E | |
Država | Poljska |
Vojvodstvo | Podlasko |
Povjat | Łomża |
gradska prava | 1373. - 1435.[1] |
Površina | |
- Ukupna | 21.46 km²[2] |
Stanovništvo (2011.) | |
- Grad | 1,485[2] |
- Gustoća | 69.20 stan. / km²[2] |
Vremenska zona | UTC+1 (UTC+2) |
Poštanski broj | 18-430[2] |
Karta | |
Wizna je selo od 1,485 stanovnika[2] i seoska općina od 4,365 stanovnika na sjeveroistoku Poljske u Podlaskom vojvodstvu.
Wizna leži na desnoj obali rijeke Narew, nizvodno od ušća Biebrze[1], udaljena dvadesetak km istočno od Łomże.
Počeci Wizne sežu do 11. vijeka i fortifikacije na gazu preko Narewa. Naselje je prvi put dokumentirano 1113., u tom vijeku razvilo se kao trgovište sa carinarnicom, pa je ograničeni status grada dobilo 1373. a punopravni 1435.[1]
Sve do 15. vijeka Wizna je bila meta učestalih napada Jatvjaga, Litvanaca i Teutonskih vitezova.[1] Napadi su se smanjili okad je 1526. postala dio Kraljevine Poljske.[1]
U to vrijeme postala je prijestolnica tog dijela zemlje, mjesto u kom su se održavali Sejmovi i sudovi. Grad je prosperirao tokom 16. vijeka kao zanatsko-trgovački centar, naročito na drvu koje se dopremalo splavarenjem niz Narew. Od 17. vijeka nadalje Wizna je polako gubila na značaju.[1]
Nakon Treća Podjele Poljske - Wizna je 1795. podpala pod Kraljevinu Prusku. Nakon tog je od 1807. bila dio kratkotrajnog napoleonskog Varšavskog vojvodstva, a od 1815. je dio proruske Kongresne Poljske. U tom periodu je toliko nazadovala da je 1870. izgubila status grada. U međuratnom periodu za Druge Poljske Republike spala je selo.[1]
Kod Wizne se na samom početku Drugog svjetskog rata za Njemačke invazije na Poljsku između 8. i 10. septembra 1939. odigrala Bitka u kojoj je glavni protagonist bio poljski kapetan Władysław Raginis.[1]
Današnja Wizna je administrativno-turistički centar zbog dva Rezervata prirode Bagno Wizna I (površine 30 ha) i Bagno Wizna II (površine 76 ha.[1] .
Najveća znamenitost Wizne je kasnogotička crkva iz 1526. (restaurirana 1951.-58.)[1]