Sabri Hamiti
| Sabri Hamiti | |
|---|---|
 | |
| Biografske informacije | |
| Rođenje | 10. 5. 1950. Donja Dubnica (Podujevo), Kosovo, Jugoslavija |
| Obrazovanje | |
| Zanimanje |
|
| Opus | |
| Jezik | Albanski |
Sabri Hamiti (Donja Dubnica kraj Podujeva, 10. maj 1950) je kosovski pisac albanske narodnosti.[1]
Diplomirao je albanologiju na Filozofskom fakultetu Sveučilišta u Prištini. Studij književnosti nastavio je u Zagrebu i Parizu.[1]
Hamiti je autor brojnih svezaka proze, poezije i drame, kao i inovativnih književnih kritika.[2] Piše pjesme zasićene simbolima (Čovjek umire mlad – alb. Njeriu vdes i ri, 1972; Lice i naličje – alb. Faqe e fund, 1973; Ilirsko stablo – alb. Trungu Ilir, 1979), eseje (Varijante – alb. Variante, 1974) i književne kritike (Književna svijest – alb. Vetëdija letrare, 1989; Zavjet alb. Testamenti, 2018; Enigma poezije – alb. Enigma e poezisë, 2021. Okušao se i u romanu: Sto godina samoće - (alb. Njëqind vjet vetmi, 1976) i u drami: Crnina - alb. Futa, 1988; Misija - alb. Misioni, 1997; Strast - alb. Pasioni, 2023 . Prati suvremenu zapadnoeuropsku književnost te prevodi književnoteoretska djela, osobito s francuskog jezika.[1]
Među drugim zbirkama pjesama jesu: Thikë harrimi (sh. Nož zaborava, Priština, 1975), Leja e njohtimit 1985 (sh. Osobna iskaznica 1985, Priština, 1985), Kaosmos (Priština, 1990), ABC (Priština, 1994), Sympathia (Priština, 2004) i Sokratova kukuta – alb. Kukuta e Sokratit (Priština, 2018).[2]
- ↑ 1,0 1,1 1,2 „Hamiti, Sabri”. Hrvatska enciklopedija, mrežno izdanje. Leksikografski zavod Miroslav Krleža. 2021. Pristupljeno 1 maj 2021.
- ↑ 2,0 2,1 Robert Elsie. „Sabri Hamiti”. Albanian Literature. Pristupljeno 1 maj 2021.
