Elektronska muzika
Elektronska muzika je svaka muzika koja uključuje elektronsko procesovanje i čije izvođenje podrazumijeva intenzivno korišćenje uređaja koji pretvaraju električne impulse u zvuk. Iako svaka vrsta muzike koja nastaje ili se modifikuje preko električnih, elektromehaničkih ili elektronskih uređaja može biti smatrana elektronskom muzikom, preciznije je reći da se pod elektronskom muzikom podrazumijevaju kompozicije u kojima je kompozitor unaprijed odlučio koji tip elektronskog procesovanja će primijeniti na svoj muzički koncept, tako da se u krajnjem rezultatu na neki način oslikava interakcija kompozitora sa odabranim medijem.
„Stvaranje muzike preko elektronskih instrumenata je već duže vrijeme iscrpljeno kao novost. Korišćenje elektornike za komponovanje, organizovanje, snimanje, miksovanje, podešavanje boje tona, randomizaciju, izvođenje i distribuciju muzike je danas intimno povezano sa modernim muzičkim iskustvom.“[1] Sa istorijske tačke gledišta, elektronskom muzikom se smatra bilo koja muzika koja nastaje upotrebom elektronskih muzičkih instrumenata i elektronskog procesovanja, dok u modernom vremenu takvo razlikovanje gubi smisao, pošto skoro sva današnja snimljena muzika, kao i većina muzičkih izvođenja uživo, zavise od upotrebe elektronike. Muzički koncepti koji su nekada smatrani naprednim - korišćenje zvukova iz okruženja, ambijentalna muzika, digitalno sampliranje, kompjuterska muzika, elektronske modifikacije akustičnih zvukova, itd., se pretopila sa mnogobrojnim žanrovima popularne muzike. Žanrovi kao što su nju ejdž, rap, hip-hop. elektronika, tehno, džez i narodna muzika su postali sastavni dio muzičke produkcije. Danas, pojam elektronska muzika služi za identifikovanje ili razlikovanje muzike koja koristi elektroniku kao centralnu tačku za inspiraciju, od muzike koja koristi elektroniku u službi zamišljene produkcije, koja iako može imati neke elektronske elemente ipak se u potpunosti ne inspiriše u elektronici.„Čista elektronska muzika predstavlja zvučne talase koji nastaju kao rezultat korišćenja elekronike, bez upotrebe tradicionalnih muzičkih instrumenata ili zvukova koji se sreću u prirodi, odnosno, čista elektronska muzika nastaje u domenima računara, sintisajzera i drugih srodnih tehnologija.“ [2]
Izučavanje izbora zvučnih mustri i svetlosnih efekata u elektronskoj muzici naziva se elektonika (grč. Ελεκτοσ "zvučna mustra", starogrčki νικοσ "svetlosni efekat".
U 19. vijeku, urađeno je više pokušaja kreiranja i snimanja zvukova mehaničkim ili elektromehaničkim putem. Na primjer, njemački naučnik Herman fon Helmolc je trasirao grafičke prikaze talasa regularnih zvukova kako bi provjerio svoja istraživanja na polju akustike. Veoma važan događaj za istoriju elektronske muzike, bio je izum gramofona od strane Tomasa Edisona i Emila Berlinera, koji su nezavisno jedan od drugog došli do izuma, 1870-ih i 1880-ih. Taj izum ne samo da je stvorio uslove za početke industrije snimanja, nego je i pokazao da je svaki akustični sadržaj muzičkih zvukova moguće snimiti, (iako ne sa potpunom preciznošću u to vrijeme), kao i sačuvati za ponovno, kasnije korišćenje.
