Przejdź do zawartości

prostota

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

prostota (język polski)

[edytuj]
wymowa:
IPA[prɔˈstɔta], AS[prostota] ?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) ogół cech charakterystycznych dla czegoś nieskomplikowanego, niezawiłego
(1.2) przest. naturalność, bezpośredniość, skromność w obyciu
(1.3) daw. brak ogłady i wykształcenia, nieokrzesanie
(1.4) daw. prosty lud, gmin, pospólstwo
odmiana:
(1.1-4)
przykłady:
(1.1) Przyczyna niezawodności tej pompy tkwi w prostocie jej konstrukcji.
(1.2) W zapale rozmowy stawała się coraz bardziej naturalna, pełna prostoty i wdzięku.
(1.3) Minęły czasy szczęśliwej prostoty. Trzeba się uczyć, upłynął wiek złoty![1]
(1.4) Biegają wieści między prostotą, lecz któż z nich prawdę odgadnie?[2]
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. sprostowanie n, prosta ż, prostaczka ż, prostak m, prostactwo n, prostowanie n
przym. prosty
przysł. prosto
czas. prostować, upraszczać ndk.
związki frazeologiczne:
etymologia:
(1.1) pol. prosty + -ota[3]
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. Ignacy Krasicki: Monachomachia, Pieśń trzecia.
  2. Adam Mickiewicz: Świteź.
  3. Stanisław Szober, Gramatyka języka polskiego, PWN, Warszawa 1968, s. 121.
wymowa:
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) prostota[1]
odmiana:
przykłady:
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
źródła:
  1. Zofia Jurczak-Trojan, Halina Mieczkowska, Elżbieta Orwińska, Maryla Papierz, Słownik słowacko-polski, t. II, P-Ž, TAiWPN Universitas, Kraków 2005, ISBN 83-242-0569-1, s. 174.