Przejdź do zawartości

panowanie

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

panowanie (język polski)

[edytuj]
wymowa:
IPA[ˌpãnɔˈvãɲɛ], AS[pãnovãńe], zjawiska fonetyczne: zmięk.nazal.-ni…akc. pob. ?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj nijaki

(1.1) rzecz. odczas. od panować
(1.2) władza
(1.3) okres władzy danego monarchy
odmiana:
(1.1)
(1.2-3)
przykłady:
(1.3) Było to w dwunastym roku panowania Nabuchodonozora, który królował nad Asyrią w wielkim mieście Niniwie.[1]
składnia:
(1.2) dostać się pod panowanie + D.
(1.3) za panowania + D.pod panowaniem + D.
kolokacje:
(1.2) umocnić panowanie
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
czas. panować, opanować
rzecz. panicz m, pan m, pani ż, państwo n
przym. Pański, opanowany
związki frazeologiczne:
tracić panowanie nad sobą / stracić panowanie nad sobąpanowanie towarzystwa nie lubi
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. Księga Judyty 1,1, Biblia Tysiąclecia Online, Poznań 2003 (tłum. Stanisław Grzybek).