Przejdź do zawartości

obligacja

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

obligacja (język polski)

[edytuj]
wymowa:
IPA[ˌɔblʲiˈɡaʦ̑ʲja], AS[oblʹigacʹi ̯a], zjawiska fonetyczne: zmięk.akc. pob. ?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) ekon. papier wartościowy o charakterze dłużnym dający posiadaczowi prawo do otrzymania świadczenia od emitenta w określonym terminie; zob. też obligacja w Wikipedii
odmiana:
(1.1)
przykłady:
(1.1) Po konferencji prasowej premiera rentowność polskich obligacji dziesięcioletnich wzrosła do prawie 5 procent.
składnia:
kolokacje:
(1.1) obligacja bankowa / korporacyjna / komunalna / municypalna / skarbowa / Skarbu Państwa • obligacja dyskontowa / hipoteczna / wieczysta / zamienna • obligacja kuponowa / zerokuponowa • obligacja imienna / na okaziciela • obligacja roczna / pięcioletnia / dziesięcioletnia… • oprocentowanie / rentowność / zapadalność obligacji • kurs / notowania / rynek obligacji
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. obligatariusz m
przysł. obligatoryjnie
przym. obligatoryjny, obligacyjny
czas. obligować
związki frazeologiczne:
etymologia:
(1.1) łac. obligatiozobowiązanie[1]
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Hasło „obligacja” w: Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN.