Przejdź do zawartości

herbatnik

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

herbatnik (język polski)

[edytuj]
herbatniki (1.1)
wymowa:
IPA[xɛrˈbatʲɲik], AS[χerbatʹńik], zjawiska fonetyczne: zmięk. ?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) kulin. suche, dość twarde ciastko pszenne w kształcie ząbkowanego prostokąta, podawane zwykle do herbaty lub kawy; zob. też herbatniki w Wikipedii
(1.2) gw. (Poznań) czajnik[1]

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(2.1) więz. kumpel z celi, osoba, która herbatnikuje
odmiana:
(1.1)
przykłady:
(1.1) Na stole leżała otwarta paczka herbatników.
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
(1.1) ciastko
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. herbacina ż, herbaciarnia ż, herbata ż, herbaciarz m, herbaciarka ż
czas. herbatnikować ndk.
przym. herbatnikowy, herbaciany
związki frazeologiczne:
etymologia:
pol. herbata + -nik
uwagi:
zobacz też: Indeks:Polski - Jedzenie
tłumaczenia:
źródła:
  1. Antoni Danysz, Odrębności słownikarskie kulturalnego języka polskiego w Wielkopolsce w stosunku do kulturalnego języka w Galicyi, „Język Polski” nr 8–10, s. 248.