całokształt

całokształt (język polski)

wymowa:

IPA: [t͡saˈwɔkʃtawt], AS: [cau̯okštau̯t] ​

​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) zorganizowana całość, rozważany w całości układ

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	całokształt	całokształty
dopełniacz	całokształtu	całokształtów
celownik	całokształtowi	całokształtom
biernik	całokształt	całokształty
narzędnik	całokształtem	całokształtami
miejscownik	całokształcie	całokształtach
wołacz	całokształcie	całokształty

przykłady:

(1.1) Henryk Sienkiewicz dostał Nobla za całokształt twórczości.

składnia:

(1.1) całokształt + D.

kolokacje:

(1.1) całokształt twórczości / działalności / stosunków • nagroda za całokształt

synonimy:

(1.1) całość, ogół, system

antonimy:

(1.1) fragment, część

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

związki frazeologiczne:

etymologia:

pol. cały + kształt

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) entirety
• białoruski: (1.1) сукупнасць ż
• rosyjski: (1.1) совокупность ż
• słoweński: (1.1) celota ż
• szwedzki: (1.1) helhet w
• turecki: (1.1) külliyet
• ukraiński: (1.1) суку́пність ż

źródła: