dżin
dżin (język polski)
- wymowa:
-
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy lub męskoosobowy
- (1.1) mit. duch w wierzeniach staroarabskich, powstały z czystego ognia albo też obłoku pary, który wpływa na losy ludzkie
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik dżin dżiny dopełniacz dżina dżinów celownik dżinowi dżinom biernik dżina dżiny[1][2] / dżinów[2] narzędnik dżinem dżinami miejscownik dżinie dżinach wołacz dżinie dżiny ndepr. M. i W. lm: (ci) dżinowie[2] - (2.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik dżin dżiny dopełniacz dżinu dżinów celownik dżinowi dżinom biernik dżina dżiny narzędnik dżinem dżinami miejscownik dżinie dżinach wołacz dżinie dżiny
- przykłady:
- składnia:
- antonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- związki frazeologiczne:
- uwagi:
- tłumaczenia:
- angielski: (1.1) genie, jinn; (2.1) gin
- hiszpański: (1.1) genio m; (2.1) ginebra ż
- kataloński: (2.1) ginebra ż
- niemiecki: (1.1) Dschinn m, Flaschengeist m; (2.1) Gin m
- nowogrecki: (1.1) τζίνι n; (2.1) τζιν n, τζινέβρα ż
- ukraiński: (1.1) джин m (džyn)
- źródła:
- ↑ Hasło „dżinn a. dżin” w: Wielki słownik poprawnej polszczyzny PWN, red. Andrzej Markowski, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2004, ISBN 978-83-01-14198-1, s. 229.
- ↑ 2,0 2,1 2,2
Hasło „dżin” w: Zygmunt Saloni, Włodzimierz Gruszczyński, Marcin Woliński, Robert Wołosz, Danuta Skowrońska, Zbigniew Bronk, Słownik gramatyczny języka polskiego — wersja online.
- ↑ 3,0 3,1 Maciej E. Halbański, Leksykon sztuki kulinarnej, wydanie III, Wydawnictwo „Watra”, Warszawa 1987, s. 45.
