Brian Molko

Brian Molko (ur. 1972) – brytyjski wokalista, gitarzysta i autor tekstów zespołu Placebo.

Byłem bardzo sfrustrowanym, samotnym i aspołecznym chłopcem. Byłem wyobcowany i znudzony.

Często miewam sny, w których jestem nagi, a ludzie się ze mnie śmieją. To chyba znaczy, że nie jestem zbyt pewny siebie.

Dostałem całkiem religijne wykształcenie. Oddałem się Jezusowi, gdy miałem 11 lat. Zabrałem około 14.

Gdyby placebo było narkotykiem, z pewnością byłoby czystą heroiną – niebezpieczne, tajemnicze i całkowicie uzależniające.

Inteligentnym artystą jest ten, który rozumie, że manipulują nim media i potrafi odwrócić sytuację tak, żeby samemu nimi manipulować.

Jestem dwukrotnie bardziej męski niż ty i znacznie bardziej kobiecy niż jakakolwiek twoja partnerka.
- I’m twice the man you will ever be and more a woman you will ever have (ang.)

Już nie nie wierzę w Boga. Wychowywałem się w rodzinie odrodzonych chrześcijan, więc moje nastoletnie lata były ciężką, filozoficzną walką z Jezusem. W końcu to ja wygrałem. Jeśli są jakieś religijne wierzenia, z którymi się utożsamiam, to to, że ja i ludzie, których znam, byliśmy na ziemi już wcześniej. Wierzę też w karmę, złą i dobrą.

Dziennikarz: Kiedyś powiedziałeś, że Placebo gra muzykę dla niedoszłych samobójców.
Brian Molko: O, to było jakieś 6 lat temu. Rzuciłem takie hasło dziennikarzowi, któremu bardzo zależało na przedstawieniu Placebo jako chorej, gotyckiej sensacji. Wiesz: trupi makijaż, czarne paznokcie i osobnik bliżej nieokreślonej płci wijący się wokół mikrofonu – co było kompletną bzdurą, ale nakręcało zainteresowanie zespołem. Chwilę potem to hasło wymyślone przeze mnie na poczekaniu, weszło w dziennikarski obieg. tak więc odpowiem ci zgodnie z prawdą: nie, Placebo nie gra muzyki dla niedoszłych samobójców.

Kogo jeszcze nienawidzę? Fred Durst z Limp Bizkit. To numer jeden na mojej liście. Dlaczego? Z powodu zadymy, do jakiej doszło podczas koncertu w Nowym Jorku.

Najbardziej nie lubię w sobie mojego brzucha, mojej klatki piersiowej. Moich egomaniakalnych tendencji. I mojej bezmyślności.

Odkąd byłem dzieckiem, zawsze bardziej preferowałem towarzystwo kobiet. To wynika z faktu, że byłem tępiony w szkole. Nie jestem osobą skorą do rywalizacji i wydaje mi się, że kobiety są właśnie mniej chętne do tego niż mężczyźni. Faceci mają też problem ze słuchaniem drugiej osoby, podczas gdy kobiety potrafią wysłuchać bardzo wiele.

Oni w sumie chcieli, żebym był chłopcem, ale ja nie chciałem nosić chłopięcych rzeczy. [o rodzicach]

Pieprzyć to! Małżeństwo to forma kontroli społecznej. To sposób rządu na mówienie ludziom, że mają być w związku z jedną i tą samą osobą. Nigdy nie wezmę ślubu.

Pomimo tego, że jestem muzykiem, wolałbym być głuchy niż ślepy. Myślę, że wtedy czułbym się mniej odizolowany od świata, nawet jeśli wszystko byłoby ciche.

Relacje z moją rodziną są moją życiową porażką. To przykre, że staliśmy się dla siebie obcymi ludźmi.

Tak, myślałem o samobójstwie. Miałem kilka poważnych napadów depresji. Teraz już czuję się o wiele lepiej. Był w moim życiu czas, kiedy w ciągu tygodnia przez trzy, cztery dni leżałem w łóżku i myślałem o śmierci. Bez czego nie mógłbym żyć? Bez Stefana i Steve’a.

To było całkiem wyjątkowe. Miałem 14 lat, ona była Francuzką, moją pierwszą dziewczyną. To się stało w moim pokoju, oboje wtedy straciliśmy dziewictwo. Przekonałem moją matkę, że miałem krwotok z nosa na kołdrze, ale powiedziała „musiałeś leżeć w bardzo dziwnej pozycji”.

W ciągu ostatniego roku bardzo się starałem, żeby ograniczyć swoje wybryki… Więc myślę, że gdybym wiedział, że za niedługo umrę, pracowałbym tak ciężko, jak to tylko możliwe i bawiłbym się ostrzej niż kiedykolwiek.

W dniu, kiedy przestanie nas obchodzić, jak ludzie zareagują na naszą muzykę, przestaniemy grać. Nie jesteśmy Oasis, którzy wszystko mają głęboko gdzieś. Obawa i nadzieja są czymś naturalnym. Oczywiście opinia fanów jest o wiele ważniejsza. Dla takiego zespołu jak nasz, który osiągnął już pewną popularność, krytyka recenzentów pozostaje w sferze akademickich rozważań.

Większość nastolatków sięga po gitarę, żeby zainteresować sobą płeć przeciwną. W gruncie rzeczy jest to po prostu przedłużenie penisa.

Uwaga: W dalszej części znajdują się słowa powszechnie uznawane za wulgarne!

W pewnym momencie mego życia, przestałem pisać piosenki na gitarę, aby polepszyć swą grę na pianinie. Tak swoją drogą, wciąż mam problemy z poprawnym graniem, ale „Drag” narodziło się właśnie w ten sposób. Zakochałem się i chciałem napisać coś związanego z poczuciem niższości wobec kogoś. Kiedy się zakochujesz, widzisz daną osobę górującą nad tobą… „Zawsze będę się znajdować w twoim cieniu, jesteś wspaniała(y)”. Osoba, którą kochasz, jest dla ciebie perfekcyjna i czujesz się jak kawałek gówna na jej bucie.