Przejdź do zawartości

Zygmunt Skuza

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Zygmunt Skuza
generał brygady generał brygady
Data i miejsce urodzenia

29 marca 1943
Staszów

Przebieg służby
Lata służby

19622002

Siły zbrojne

Siły Zbrojne PRL
Siły Zbrojne RP

Jednostki

1 pz, ASG
3 pz, 45 pz, 2 pz
1 Dywizja Zmechanizowana
ASG SZ ZSRR
ASG, WOW, MON

Stanowiska

• d-ca plutonu, d-ca kompanii
• pomocnik szefa wydziału w oddziale operacyjnym w DZ
• szef sztabu – z-ca d-cy pułku
• dowódca pz
• szef sztabu – z-ca dowódcy DZ
• szef Oddziału Gotowości Bojowej i Dowodzenia – z-ca szefa Zarządu I Operacyjnego SG WP
• szef Oddziału Operacyjnego w WOW
• zastępca dowódcy WOW – szef Obrony Terytorialnej
• zespół ds. analizy infrastruktury wojskowej MON

Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia PolskiKrzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski

Zygmunt Skuza (ur. 29 marca 1943 w Staszowie) – generał brygady Wojska Polskiego w stanie spoczynku.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Zygmunt Skuza urodził się 29 marca 1943 r. w Staszowie na Kielecczyźnie. Jego ojciec, Józef Skuza, prowadził w miasteczku zakład wędliniarski[1].

We wrześniu 1962 r. rozpoczął naukę w Oficerskiej Szkole Wojsk Zmechanizowanych im. Tadeusza Kościuszki we Wrocławiu, którą ukończył w sierpniu 1965 r. Był promowany na podporucznika przez gen. broni Jerzego Bordziłowskiego. Służbę zawodową rozpoczął jako dowódca plutonu, a następnie dowódca kompanii zmotoryzowanej w 1 pułku zmechanizowanym w Wesołej z 1 Dywizji Zmechanizowanej. Od października 1969 r. do sierpnia 1972 r. studiował w Akademii Sztabu Generalnego WP w Rembertowie na kierunku ogólnowojskowym, po ukończeniu których został pomocnikiem szefa wydziału w oddziale operacyjnym w sztabie 1 Dywizji Zmechanizowanej w Legionowie. W 1974 r. objął stanowisko szefa sztabu – zastępcy dowódcy 3 pułku zmechanizowanego w Ciechanowie z 1 Dywizji Zmechanizowanej[2].

W latach 1976 – 1980 był dowódcą 45 pułku zmechanizowanego w Siedlcach z 3 Dywizji Zmechanizowanej, następnie został dowódcą 2 pułku zmechanizowanego w Skierniewicach z 1 Dywizji Zmechanizowanej[2]. W 1980 r. wyznaczono go na stanowisko szefa sztabu – zastępcy dowódcy 1 Dywizji Zmechanizowanej. W tym samym roku został skierowany na studia w Akademii Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych ZSRR, po ukończeniu których w 1982 r. powierzono mu stanowisko zastępcy szefa Oddziału Gotowości Bojowej i Dowodzenia, a następnie szefa Oddziału Gotowości Bojowej i Dowodzenia – zastępca szefa Zarządu I Operacyjnego SG WP. W 1983 r. awansowany na stopień pułkownika. Od 1988 r. pełnił służbę w Warszawskim Okręgu Wojskowym na stanowisku szefa Oddziału Operacyjnego. W czerwcu 1990 r. zastępca dowódcy Warszawskiego Okręgu Wojskowego – szef Obrony Terytorialnej[2].

9 listopada 1992 r. awansowany na stopień generała brygady. Akt mianowania odebrał z rąk prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej Lecha Wałęsy[3]. Współautor i główny organizator Światowego Zlotu Polskich Kombatantów w 1992 r. Jednocześnie pełnił społecznie funkcję do 1997 r. prezesa CWKS Legia Warszawa[4]. Od 1998 r. kierował Warszawskim Okręgiem Wojskowym do momentu jego rozwiązania. W sierpniu 1999 r. przeniesiony do dyspozycji Ministra Obrony Narodowej. W 2000 r. wyznaczony na stanowisko generała w etacie zbiorczym przy Departamencie Kadr MON. W latach 2000 – 2001 kierował specjalnym zespołem MON ds. analizy infrastruktury wojskowej w Warszawie. Jest współautorem uroczystości związanych z uświęceniem miejsc mordu i pochówku polskich oficerów w Katyniu i Miednoje[5].

W kwietniu 2002 r. zakończył zawodową służbę wojskową. 15 sierpnia 2002 r. podczas uroczystości z okazji Święta Wojska Polskiego na dziedzińcu Belwederu został uhonorowany listem przez prezydenta RP Aleksandra Kwaśniewskiego w związku z zakończeniem zawodowej służby wojskowej[6][7].

Ordery, odznaczenia i wyróżnienia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. [brak autora]. Józef Skuza - mistrz rzemiosła wędliniarskiego. „Goniec Staszowski”. 4/2023. s. 15. ISSN 2545-2991. 
  2. a b c Jędrzejko, Krogulski, Paszkowski 2002 ↓, s. 276.
  3. Tomasz Honkisz. Kronika. „WPH”. 2/93. s. 279-285. 
  4. Jak to z Legią było do momentu przejęcia przez Mioduskiego. Rzeczpospolita, 2014-01-10. [dostęp 2021-01-10].
  5. a b Jędrzejko, Krogulski, Paszkowski 2002 ↓, s. 276-277.
  6. a b c Jędrzejko, Krogulski, Paszkowski 2002 ↓, s. 277.
  7. a b Obchody Święta Wojska Polskiego z udziałem Prezydenta RP. bbn.gov.pl, 2002-08-15. [dostęp 2021-01-10].

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Mariusz Jędrzejko, Mariusz Krogulski, Marek Paszkowski: Generałowie i admirałowie III Rzeczypospolitej (1989-2002). Warszawa: Von Borowiecky, 2002. ISBN 83-87689-46-7.