Zjednoczenie Narodowe (Francja)
| |
| Państwo | |
|---|---|
| Skrót |
RN |
| Lider | |
| Data założenia |
5 października 1972 |
| Adres siedziby |
76 rue des Suisses Nanterre |
| Ideologia polityczna |
nacjonalizm, eurosceptycyzm, polityka antyimigracyjna, narodowy konserwatyzm, konserwatyzm społeczny |
| Poglądy gospodarcze | |
| Liczba członków |
37 148[1] (2017) |
| Członkostwo międzynarodowe |
|
| Grupa w Parlamencie Europejskim |
|
| Młodzieżówka |
Zgromadzenie Narodowe Młodych |
| Barwy |
niebieski, biały i czerwony |
| Obecni posłowie |
89/577
|
| Obecni senatorowie |
2/348
|
| Obecni eurodeputowani |
24/74
|
| Strona internetowa | |
Zjednoczenie Narodowe, RN (od fr. Rassemblement national) – francuska nacjonalistyczna partia polityczna, działająca od 1972 do 2018 pod nazwą Front Narodowy (FN, od fr. Front national).
Tło
[edytuj | edytuj kod]Ideologiczne korzenie partii można znaleść zarówno w poujadyźmie, populistycznym ruchu założonym w 1953 roku przez Pierre’a Poujade’a, jak i w niezadowoleniu środowisk skrajnie prawicowych związanych z decyzją prezydenta Francji Charlesa de Gaulle’a o porzuceniu obietnicy utrzymania kolonii francuskiej Algierii[3][4].
Jednym z głównych przodków ideologii ogólnie promowanej przez partię była Akcja Francuska założona pod koniec XIX wieku, jak i Restauracja Narodowa (Restauration Nationale), obecnie działające ugrupowanie o charakterze promonarchijnym[5][6].
Historia
[edytuj | edytuj kod]Ugrupowanie powstało 5 października 1972 z inicjatywy Jean-Marie Le Pena, który kierował nim nieprzerwanie do 16 stycznia 2011, kiedy to został zastąpiony przez swoją córkę Marine Le Pen[7]. Partia ta, określana jako nacjonalistyczna i ksenofobiczna, nie odnosiła przez dłuższy czas większych sukcesów w polityce krajowej. W 1986 wprowadziła jednak ponad 30 posłów do Zgromadzenia Narodowego – jeden z mandatów przypadł jego liderowi. Miejsce w parlamencie w kolejnych wyborach dwa lata później utraciła niemal cała reprezentacja Frontu Narodowego[8]. Już w latach 80. zdobył on miejsce w Parlamencie Europejskim. Skrajne kontrowersje wywołał wówczas Jean-Marie Le Pen, który komory gazowe nazwał „detalem historii”, za co został później skazany na grzywnę[9].
W wyborach do PE w 2004 partia otrzymała 9,8% poparcia. W wyborach do Parlamentu Europejskiego w 2009 uzyskała 6,3% poparcia, co dało mandaty trzem europarlamentarzystom. W wyborach regionalnych w 2010 uzyskała poparcie umożliwiające wprowadzenie 118 przedstawicieli w radach regionów (9,2% głosów). W wyborach prezydenckich kandydaci tej partii zdobyli: w 2007 Jean-Marie Le Pen 10,44% głosów, w 2012 Marine Le Pen 17,90%. W wyborach parlamentarnych w 2012 stronnictwo zdobyło 13,6% głosów, dzięki czemu miało dwóch posłów[10]. Partia wygrała wybory do PE w 2014 roku, otrzymując 24,86% głosów i zdobywając 23 mandaty.
W marcu 2018 przewodnicząca Marine Le Pen, na koniec zjazdu partii w Lille, zaproponowała zmianę nazwy[11][12]. Umotywowała to tym, że nazwa „Front Narodowy”, którą partia nosi od czasu założenia w 1972, nawiązuje do jej „chwalebnej historii”, jednak „dla wielu Francuzów stanowi barierę psychologiczną”[12]. 1 czerwca 2018 ogłosiła, że przemianowanie zostało zatwierdzone w wyniku wewnątrzpartyjnego głosowania[11][13].
Poglądy i kontrowersje
[edytuj | edytuj kod]W 2015 z ugropowania wykluczono jej założyciela Jeana-Marie Le Pena – powodem tego były jego kontrowersyjne wypowiedzi dotyczące marszałka Philippe'a Pétaina oraz zagłady Żydów[14].
Marine Le Pen powiedziała, że jej organizacja stanowi najlepszą zaporę przed antysemityzmem, walcząc z „radykalnym islamizmem”. Partia podtrzymuje bowiem tezę, że dziedzictwo kulturowe islamu nie przystaje do francuskiego społeczeństwa[15], sprzeciwiając się przy tym islamizacji oraz napływowi imigrantów do Francji.
Oskarża emigrantów o bezrobocie wśród Francuzów i domaga się deportacji nielegalnych imigrantów oraz zaostrzenia kontroli granicznych[16]. Sprzeciwia się też małżeństwom tej samej płci oraz adopcji dzieci przez pary homoseksualne[17][18].
Ugrupowanie mierzy się z oskarżeniami o współpracę z Jedną Rosją oraz powiązania finansowe z Federacją Rosyjską[19][20]. Kwestie te były przedmiotem badań francuskiej komisji parlamentarnej ds. rosyjskich wpływów, która wykazała powiązania z Rosją między innymi w przypadku takich polityków jak Thierry Mariani czy Aymeric Chauprade, oraz zwróciła uwagę na wielokrotne usprawiedliwianie przez liderkę partii rosyjskiej aneksji Krymu[21].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ La très instructive publication des comptes 2017 des partis politiques par la CNCCFP [online], Union Populaire Républicaine, 25 stycznia 2019 [dostęp 2019-04-19] (fr.).
- ↑ European Political Party Patriots.eu [online], European Political Party Patriots.eu [dostęp 2024-09-24] (ang.).
- ↑ National Rally | History, Members, Policies, & Platform | Britannica [online], www.britannica.com, 17 lipca 2024 [dostęp 2024-07-19] (ang.).
- ↑ France’s Xenophobes Are Claiming Charles de Gaulle for the Far Right [online], jacobin.com [dostęp 2024-07-19] (ang.).
- ↑ Alan John Day, Political Parties of the World, John Harper, 2002, s. 193, ISBN 978-0-9536278-7-5 [dostęp 2024-07-19] (ang.).
- ↑ Edward G. DeClair, Politics on the Fringe: The People, Policies, and Organization of the French National Front, Duke University Press, 1999, s. 13–17, ISBN 978-0-8223-2139-2 [dostęp 2024-07-19] (ang.).
- ↑ Marine Le Pen consacrée à la tête du Front national après son père. google.com, 16 stycznia 2011. [dostęp 2013-10-06]. (fr.).
- ↑ Front national (FN). france-politique.fr. [dostęp 2013-10-06]. (fr.).
- ↑ Jean-Marie Le Pen renvoyé devant la justice pour ses propos sur l'Occupation. lemonde.fr, 13 lipca 2006. [dostęp 2013-10-06]. (fr.).
- ↑ parties-and-elections.eu
- ↑ a b Francja: Front Narodowy zmienił nazwę na Zgromadzenie Narodowe, „euractiv.com”, 3 czerwca 2018 [dostęp 2018-06-04].
- ↑ a b Front Narodowy Marine Le Pen zmienił nazwę na Zjednoczenie Narodowe. Ma się nie kojarzyć z rasizem i antysemityzmem, „www.gazetaprawna.pl” [dostęp 2018-06-04].
- ↑ Marine Le Pen annonce que le Front national devient Rassemblement national [online], Le Monde.fr [dostęp 2018-06-04] (fr.).
- ↑ Wirtualna Polska Media S.A, Marine Le Pen o swoim ojcu: doszło do tego, że "albo on, albo ja" [online], wiadomosci.wp.pl, 15 maja 2015 [dostęp 2024-07-19] (pol.).
- ↑ Maciej Nowicki Klub przyjaciół Kremla, Newsweek Polska nr 20/2014, 12-18 maja 2014
- ↑ Le Pen convicted of inciting racial hatred for anti-Muslim remarks. highbeam.com, 2 kwietnia 2004. [dostęp 2013-10-06]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-11-05)]. (ang.).
- ↑ Sarah Wildman, Marine Le Pen wants to protect France’s LGBTQ community — but opposes same-sex marriage [online], Vox, 5 maja 2017 [dostęp 2024-07-19] (ang.).
- ↑ Nick Duffy, France’s Marine Le Pen quietly pledges to end same-sex marriage [online], PinkNews | Latest lesbian, gay, bi and trans news | LGBTQ+ news, 14 lutego 2017 [dostęp 2024-07-19] (ang.).
- ↑ "Pierwsza partia putinowska na Zachodzie". tvn24.pl, 2014-12-03. [dostęp 2024-06-11].
- ↑ Maria Pankowska: Słowa Marine Le Pen o Ukrainie to nie „wypadek". Francuska populistka od lat wspiera Putina. oko.press, 2021-12-10. [dostęp 2024-06-11].
- ↑ Media: raport francuskiej komisji pokazał powiązania polityków partii Le Pen z Rosją. "Wyjątkowa ideologiczna bliskość". tvn24.pl, 2023-06-02. [dostęp 2024-06-11].
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- Historia Frontu Narodowego. haggard.w.interia.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2006-02-16)].
- Witryna internetowa Zjednoczenia Narodowego. frontnational.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-02-25)]. (fr.).
| Partie reprezentowane w parlamencie krajowym lub europejskim |
|---|
