Zatopolice
Wygląd
Na mapach: 51°24′41″N 21°01′07″E/51,411389 21,018611
wieś | |
Fragment zabudowy miejscowości | |
Państwo | |
---|---|
Województwo | |
Powiat | |
Gmina | |
Liczba ludności (2021) |
439[2] |
Strefa numeracyjna |
48 |
Kod pocztowy |
26-652[3] |
Tablice rejestracyjne |
WRA |
SIMC |
0642767[4] |
Położenie na mapie Polski | |
Położenie na mapie województwa mazowieckiego | |
Położenie na mapie powiatu radomskiego | |
Położenie na mapie gminy Zakrzew | |
51°24′41″N 21°01′07″E/51,411389 21,018611[1] |
Zatopolice – wieś w Polsce położona w województwie mazowieckim, w powiecie radomskim, w gminie Zakrzew[5][4].
SIMC | Nazwa | Rodzaj |
---|---|---|
0642773 | Wiktorów | kolonia |
Prywatna wieś szlachecka, położona była w drugiej połowie XVI wieku w powiecie radomskim województwa sandomierskiego[6]. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa radomskiego.
Do wsi można dojechać autobusem gminnym 101.
Wierni Kościoła rzymskokatolickiego należą do parafii św. Stanisława w Cerekwi[7].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 159566
- ↑ Wieś Zatopolice w liczbach [online], Polska w liczbach [dostęp 2023-07-19] , liczba ludności na podstawie danych GUS.
- ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2013, s. 1589 [zarchiwizowane z adresu 2014-02-22] .
- ↑ a b c GUS. Rejestr TERYT
- ↑ a b Rozporządzenie Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia 13 grudnia 2012 r. w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części (Dz.U. z 2013 r. poz. 200)
- ↑ Corona Regni Poloniae. Mapa w skali 1:250 000, Instytut Historii im. Tadeusza Manteuffla Polskiej Akademii Nauk i Pracownia Geoinformacji Historycznej Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego
- ↑ Opis parafii na stronie diecezji
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- Zatopolice, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XIV: Worowo – Żyżyn, Warszawa 1895, s. 457 .