Złote Spady

Złote Spady (słow. Jazerná stena^[1]) – wielka ściana stawiarska, jaką Dolina Pięciu Stawów Spiskich (górna część Doliny Małej Zimnej Wody) w słowackich Tatrach Wysokich obrywa się w południowym kierunku. Jest to klasyczny próg lodowcowy, przez który kaskadami z wyżej położonych Pięciu Stawów Spiskich spływa potok Mała Zimna Woda, tworząc wodospad nazywany w polskiej literaturze Złotą Siklawą. Ściana Złotych Spadów jest bardzo stroma i zbudowana z wielkich płyt, ale po zachodniej stronie progu zygzakami wspina się na nią szlak turystyczny, wykorzystując łagodniejszą w tym miejscu skośną podstawę ściany, stożek piargowy i skalne złomy.

Z północy w okolice Złotych Spadów opada Durna Grań, odgraniczająca od siebie Spiski Kocioł i Klimkowy Żleb^[2].

Po zachodniej stronie Złotych Spadów istniała w latach 1833–1845 niewielka kopalnia rudy. Ludwik Zejszner pisał o niej: „dobytą rudę trzeba znosić na barkach”.

Szlaki turystyczne

– zielony szlak od Schroniska Zamkovskiego dnem Doliny Małej Zimnej Wody do Schroniska Téryego, stąd dalej razem ze szlakiem żółtym i po jego odłączeniu na Lodową Przełęcz

Czas przejścia od Schroniska Zamkovskiego do Schroniska Téryego: 1:45 h, ↓ 1:20 h
Czas przejścia od Schroniska Téryego na Lodową Przełęcz: 1:30 h, ↓ 1:20 h

Przypisy

↑ Grzegorz Barczyk, Ryszard Jakubowski (red.), Adam Piechowski, Grażyna Żurawska: Bedeker tatrzański. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2000. ISBN 83-01-13184-5.
↑ Witold Henryk Paryski: Tatry Wysokie. Przewodnik taternicki. Część XX. Baranie Rogi – Durny Szczyt. Warszawa: Sport i Turystyka, 1976, s. 156–162.

Bibliografia

Zofia Radwańska-Paryska, Witold Henryk Paryski: Wielka encyklopedia tatrzańska. Poronin: Wydawnictwo Górskie, 2004. ISBN 83-7104-009-1.
Józef Nyka: Tatry słowackie. Przewodnik. Wyd. II. Latchorzew: Wyd. Trawers, 1998. ISBN 83-901580-8-6.
Tatry Wysokie słowackie i polskie. Mapa turystyczna 1:25 000. Warszawa: Wyd. Kartograficzne Polkart Anna Siwicka, 2005/06. ISBN 83-87873-26-8.

[1] Grzegorz Barczyk, Ryszard Jakubowski (red.), Adam Piechowski, Grażyna Żurawska: Bedeker tatrzański. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2000. ISBN 83-01-13184-5.

[whp-2] Witold Henryk Paryski: Tatry Wysokie. Przewodnik taternicki. Część XX. Baranie Rogi – Durny Szczyt. Warszawa: Sport i Turystyka, 1976, s. 156–162.

[1]

[2]