Przejdź do zawartości

Wywiery

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Wywiery
Выверы
Выверы
Ilustracja
Wjazd do miejscowości
Państwo

 Białoruś

Obwód

 miński

Rejon

mołodecki

Sielsowiet

Miasota

Populacja (2009)
• liczba ludności


596[1]

Kod pocztowy

222330

Położenie na mapie obwodu mińskiego
Mapa konturowa obwodu mińskiego, u góry po lewej znajduje się punkt z opisem „Wywiery”
Położenie na mapie Białorusi
Mapa konturowa Białorusi, w centrum znajduje się punkt z opisem „Wywiery”
Położenie na mapie Polski w 1939
Mapa konturowa Polski w 1939, u góry po prawej znajduje się punkt z opisem „Wywiery”
Ziemia54°16′39″N 26°56′51″E/54,277500 26,947500

Wywiery (biał. Выверы, ros. Выверы) – agromiasteczko na Białorusi, w obwodzie mińskim, w rejonie mołodeckim, w sielsowiecie Miasota, którego od 2015 są siedzibą[2].

W miejscowości działa parafia prawosławna pw. św. Męczennika Pantelejmona[3].

Historia

[edytuj | edytuj kod]

W czasach zaborów wieś i folwark w okręgu wiejskim Rajewszczyzna, w gminie Mołodeczno, w powiecie wilejskim, w guberni wileńskiej Imperium Rosyjskiego. W 1865 roku wieś liczyła 129 mieszkańców (55 dusz rewizyjnych) w 11 domach, folwark – 12 mieszkańców w 1 domu, własność Kasperowiczów[4].

W latach 1921–1945 wieś i kolonia leżały w Polsce, w województwie wileńskim[a], w powiecie wilejskim, od 1927 roku w powiecie mołodeczańskim, w gminie Mołodeczno.

Według Powszechnego Spisu Ludności z 1921 roku zamieszkiwały:

  • wieś – 174 osoby, 1 była wyznania rzymskokatolickiego a 173 prawosławnego. Jednocześnie wszyscy mieszkańcy zadeklarowali białoruską przynależność narodową. Było tu 30 budynków mieszkalnych[5]. W 1931 w 36 domach zamieszkiwało 199 osób[6].
  • kolonię – 60 osób, 2 były wyznania rzymskokatolickiego a 58 prawosławnego. Jednocześnie 16 mieszkańców zadeklarowało polską a 44 białoruską przynależność narodową. Było tu 6 budynków mieszkalnych[5]. W 1931 w 8 domach zamieszkiwało 65 osób[6].

Wierni należeli do parafii rzymskokatolickiej i prawosławnej w Mołodecznie. Miejscowość podlegała pod Sąd Grodzki w Mołodecznie i Okręgowy w Wilnie; właściwy urząd pocztowy mieścił się w Mołodecznie[7].

W wyniku napaści ZSRR na Polskę we wrześniu 1939 miejscowość znalazła się pod okupacją sowiecką. 2 listopada została włączona do Białoruskiej SRR[8][9]. Od czerwca 1941 roku pod okupacją niemiecką. W 1944 miejscowość została ponownie zajęta przez wojska sowieckie i włączona do Białoruskiej SRR[10].

Od 1991 w składzie niepodległej Białorusi.

Przynależność państwowa i administracyjna

[edytuj | edytuj kod]
  1. Przynależność wojewódzka zmieniała się. Wieś leżała w województwie nowogródzkim (1921–1922), w Ziemi Wileńskiej (1922–1926) i w województwie wileńskim (od 1926).
  2. de facto do 1939

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Liczby ludności miejscowości obwodu mińskiego na podstawie spisu ludności wg stanu na dzień 14 października 2009 roku. (ros.).
  2. О переносе административного центра Мясотского сельсовета. pravo.by. [dostęp 2018-04-10]. (biał.).
  3. Приход храма Святого великомученика и целителя Пантелеимона аг. Выверы. molod-eparchy.by. [dostęp 2021-03-08]. (ros.).
  4. Wiewiory, wieś i folwark, powiat wilejski, gmina Mołodeczno, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XIII: Warmbrun – Worowo, Warszawa 1893, s. 433.
  5. a b Skorowidz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej: opracowany na podstawie wyników pierwszego powszechnego spisu ludności z dn. 30 września 1921 r. i innych źródeł urzędowych., t. 7, część 2, 1924, s. 88.
  6. a b Wykaz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej, t. 1, Warszawa 1938, s. 28.
  7. Skorowidz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej z oznaczeniem terytorjalnie im właściwych władz i urzędów oraz urządzeń komunikacyjnych, Przemyśl, Warszawa 1933, s. 1834.
  8. https://www.senat.gov.pl/gfx/senat/pl/senatopracowania/70/plik/m-631.pdf.
  9. okupacja sowiecka ziem polskich, [w:] Encyklopedia PWN [online], Wydawnictwo Naukowe PWN [dostęp 2021-04-03].
  10. Piotr Eberhardt, Formowanie się polskiej granicy wschodniej po II wojnie światowej, „Dzieje Najnowsze”, Rocznik L – 2018 (2), 2018, s. 95–100.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]