Przejdź do zawartości

Wojna o Pierścień

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Wojna o Pierścień
ilustracja
Czas

3018–3019 rok Trzeciej Ery

Miejsce

niemal całe zachodnie Śródziemie

Przyczyna

dążenie Saurona do odzyskania Jedynego Pierścienia i zapanowania nad całym Śródziemiem

Wynik

zwycięstwo sił Sprzymierzonych

Strony konfliktu
ludzie z Gondoru, Rohanu, Bardanie z Dale, umarli z Dunharrow; krasnoludowie; elfowie z Leśnego Królestwa, Lothlórien, Rivendell; hobbici z Shire, entowie, Istari orkowie z Mordoru, Isengardu i Morii; ludzie: Upiory Pierścienia, Haradrimowie, Easterlingowie z Rhûnu, Variagowie z Khandu, korsarze z Umbaru; wargowie, Balrogowie, upadłe bestie i trolle
Dowódcy
Gandalf
Aragorn
Théoden
Éomer
Denethor II
Brand
Dáin II Żelazna Stopa
Celeborn
Thranduil
Sauron
Czarnoksiężnik z Angmaru
Saruman
Siły
ok. 20-30 tys. (?) kilkadziesiąt tysięcy
Straty
liczne, w tym Théoden, Denethor II, Brand i Dáin II liczne, w tym Sauron[a] oraz Czarnoksiężnik z Angmaru
brak współrzędnych

Wojna o Pierścień – fikcyjny konflikt zbrojny ze stworzonej przez J.R.R. Tolkiena mitologii Śródziemia, opisany w powieści Władca Pierścieni.

Do wojny doprowadził władca Mordoru Sauron, który usiłował odzyskać Jedyny Pierścień i zniszczyć wszystkich przeciwników skupionych na zachodzie Śródziemia – siły elfów, ludzi, krasnoludów oraz hobbitów.

Główne bitwy wojny o Pierścień miały miejsce w 3019 roku Trzeciej Ery, choć do pierwszych potyczek dochodziło już w 3018 roku. Wojna objęła znaczny obszar Śródziemia (Gondor i państewka na południe od niego, Rohan, Isengard, Harad Bliski i Daleki, Khand, Khazad-dûm, Mordor, Shire, Rhovanion, Dale, Królestwo pod Górą, Rhûn, Rivendell i Lothlórien).

Przebieg wojny

[edytuj | edytuj kod]

Przygotowania

[edytuj | edytuj kod]

Pod koniec Trzeciej Ery Sauron po raz kolejny przybrał materialną postać i rozpoczął odbudowywanie armii w Mordorze. Jego celem było odzyskanie Jedynego Pierścienia, który utracił trzy tysiące lat wcześniej w trakcie wojny z Ostatnim Sojuszem[1]. Pojawienie się Saurona wyczuł Saruman, który poprzez magiczny artefakt zwany palantírem zaczął kontaktować się z władcą Mordoru. Czarodziej uległ sile Saurona i na jego polecenie zebrał wielotysięczną armię Uruk-hai, orków i Dunlandczyków w Isengardzie. Siły te miały zostać użyte przeciwko Rohanowi[2].

W 3018 roku Trzeciej Ery armie Mordoru i Isengardu były gotowe do wojny. W tym samym czasie w Rivendell po raz pierwszy zebrała się dziewięcioosobowa Drużyna Pierścienia. Jej zadaniem było dotarcie do Góry Przeznaczenia w Mordorze i zniszczenie Jedynego Pierścienia[3].

Atak Isengardu na Rohan

[edytuj | edytuj kod]

Pierwszym etapem wojny były działania zbrojne Isengardu przeciwko królestwu Rohanu. 25 lutego 3019 roku doszło do pierwszej bitwy u brodów na Isenie, w której wojska Isengardu zostały odparte. 2 marca 3019 roku siły Sarumana przypuściły drugi atak na brody i tym razem pokonały wojska Rohanu. Król Théoden wycofał się wraz z większością swych sił do Rogatego Grodu i tam oczekiwał głównej armii Isengardu. Saruman wysłał 10 000 Uruków i orków, którzy mieli zdobyć Gród i zabić wszystkich obrońców. W dniach 3–4 marca 3019 roku miała miejsce bitwa o Rogaty Gród. Pomimo przewagi liczebnej, wojska Sarumana zostały pokonane przez połączone siły ludzi i huornów[4].

Niedługo później grupa entów zaatakowała Isengard i zniszczyła resztki sił Sarumana. Czarodziej przeżył, ale został uwięziony w swojej wieży[5].

Atak Mordoru na Gondor

[edytuj | edytuj kod]

Do pierwszych starć między orkami z Mordoru a siłami Gondorczyków doszło już w czerwcu 3018 roku w czasie pierwszej bitwy o Osgiliath. W marcu 3019 roku potężna armia Saurona obległa stolicę Gondoru – twierdzę Minas Tirith. Z pomocą Gondorowi przybyło 6 000 jeźdźców z Rohanu i sprowadzeni przez Aragorna członkowie szarej drużyny razem z żołnierzami południowych lenn Gondoru. 15 marca 3019 roku doszło do największego starcia tej wojny, które przeszło do historii jako bitwa na polach Pelennoru. W walce zginęli m.in. król Théoden i Czarnoksiężnik z Angmaru. Ostatecznie wojska Saurona zostały pokonane, a połączone armie ludzi zaczęły szykować się do ataku na Mordor[6].

Walki na Północy

[edytuj | edytuj kod]

Przed wybuchem wojny Sauron podzielił swoją armię na dwie grupy. Pierwsza została wysłana przeciwko Gondorowi. W tym samym czasie wojska zebrane w Dol Guldur na Północy Śródziemia zaatakowały Lothlórien. W marcu 3019 roku doszło do kilku bitew między orkami a elfami i entami. Wojska z Dol Guldur doznały w tych starciach porażek. Nie był to jednak koniec walk na Północy, bowiem sojusznicy Saurona ze Wschodu zaatakowali ludzi z Dale i krasnoludów spod Samotnej Góry. W dniach 15–17 marca 3019 roku toczyła się zażarta bitwa o Dale. W walce polegli królowie ludzi i krasnoludów – Brand i Dáin II Żelazna Stopa. Wojska Saurona zwyciężyły w polu, ale nie były w stanie zdobyć Samotnej Góry[7].

Upadek Mordoru

[edytuj | edytuj kod]

Pozostali przy życiu żołnierze Gondoru i Rohanu (ok. 6 000 ludzi) pomaszerowali pod Czarną Bramę, gdzie napotkali kolejną armię Saurona (kilkadziesiąt tysięcy orków). W bitwie pod Morannonem wojska sprzymierzonych były bliskie klęski[8], ale w tym samym momencie Frodo Baggins dotarł do Góry Przeznaczenia i z pomocą Sama zniszczył Jedyny Pierścień. Wydarzenie to miało katastrofalne skutki dla Mordoru – ziemia się rozstąpiła i pochłonęła twierdzę Barad-dûr oraz większość orków. Sauron utracił swoją materialną postać i zniknął ze Śródziemia[9].

Pozbawione wodza armie Mordoru nie były w stanie skutecznie walczyć. W rezultacie bitwa pod Morannonem zakończyła się zwycięstwem wojsk ludzi, a obrońcy spod Samotnej Góry poszli do kontrataku i odzyskali swoje królestwa. Niedługo później padła twierdza Dol Guldur[7].

Bitwa Nad Wodą

[edytuj | edytuj kod]

Ostatnim epizodem wojny o Pierścień była stoczona 3 listopada 3019 roku bitwa Nad Wodą w Shire między hobbitami a grupą bandytów na usługach Sarumana. W walce wzięło udział ok. 300 hobbitów i ponad 100 sług Sarumana. Potyczka zakończyła się zwycięstwem mieszkańców Shire[10]. Niedługo później Saruman zginął z rąk swego sługi Grímy, co było ostatnim ważnym wydarzeniem wojny o Pierścień[11].

Wojna o Pierścień w filmach i grach

[edytuj | edytuj kod]

Główne bitwy wojny o Pierścień zostały przedstawione w filmowej trylogii Władca Pierścieni w reżyserii Petera Jacksona. Wojna ta jest też motywem wielu gier komputerowych (m.in. Władca Pierścieni: Bitwa o Śródziemie, Władca Pierścieni: Bitwa o Śródziemie II oraz Władca Pierścieni: Wojna na Północy) oraz gry planszowej Wojna o Pierścień.

  1. Faktycznie nie zginął, lecz został wygnany ze świata materialnego.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. D. Day, Bestiariusz Tolkienowski, wyd. Zysk i S-ka, Poznań 2001, s. 131.
  2. D. Day, op. cit., s. 99.
  3. D. Day, op. cit., s. XLII.
  4. K.W. Fonstad, Atlas Śródziemia, wyd. Amber, Warszawa 1998, s. 148.
  5. D. Day, op. cit., s. L.
  6. K.W. Fonstad, op. cit., s. 151–153.
  7. a b K.W. Fonstad, op. cit., s. 150.
  8. K.W. Fonstad, op. cit., s. 154.
  9. D. Day, op. cit., s. LXIII.
  10. K.W. Fonstad, op. cit., s. 155.
  11. D. Day, op. cit., s. 100.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • David Day, Bestiariusz Tolkienowski, Renata Giedrojć (tłum.) i inni, Poznań: wyd. Zysk i S-ka, 2001, ISBN 83-7150-068-8, OCLC 68682627.
  • Karen Wynn Fonstad, Atlas Śródziemia, Tadeusz Andrzej Olszański (tłum.), Warszawa: wyd. Amber, 1998, ISBN 83-7169-770-8, OCLC 751514336.