Przejdź do zawartości

Wojna castellammaryjska

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Wojna castellammaryjska
Czas

1929 – 10 września 1931

Miejsce

Nowy Jork

Przyczyna

Zatarg dotyczący przywództwa i charakteru organizacji

Wynik

Śmierć starych mafiozów i początek Syndykatu

Strony konfliktu
Frakcja Masserii Frakcja Maranzany
Dowódcy
Joe Masseria
Lucky Luciano
Albert Anastasia
Vito Genovese
Alfred Mineo
Willie Moretti
Joe Adonis
Frank Costello
Salvatore Maranzano
Joseph Bonanno
Stefano Magaddino
Joe Profaci
Joseph Aiello
brak współrzędnych

Wojna castellammaryjska – odbyła się w latach 1929–1931 pomiędzy frakcją Giuseppego Masserii (rodziną Genovese) a frakcją Salvatora Maranzano (rodziną Bonnano) o dominację w nowojorskim półświatku przestępczym. Obaj gangsterzy wywodzili się ze starszego pokolenia mafijnych przywódców (tzw. Wąsaci Piotrkowie) urodzonych we Włoszech (głównie na Sycylii) i niechętnie współpracujących z gangami nieposiadającymi włoskich korzeni. Początkowo przewagę miał Masseria, po którego stronie stało wielu młodych gangsterów tzw. „młodych wilków” (ang. Young Turks) wśród których prym wiedli: Lucky Luciano, Vito Genovese, Frank Costello, Willie Moretti, Joe Adonis, Albert Anastasia, Carlo Gambino. Mógł także skorzystać z usług znanych gangsterów m.in. Petera „Ściskającej Dłoni” Morelli.

Geneza wojny

[edytuj | edytuj kod]

W 1927 roku do Stanów Zjednoczonych przybył Salvatore Maranzano (po raz pierwszy był tam w 1918, a następnie w 1925 roku). Osiadł w Nowym Jorku, gdzie pełnił rolę wysłannika tzw. szefa wszystkich szefów (capo di tutti capi) mafii sycylijskiej dona Vita Cascio-Ferry. Ferra marzył o zjednoczeniu rodzin mafijnych w Stanach i miał w przyszłości stać na jej czele. Jego plany runęły, gdy władze włoskie wtrąciły go do więzienia na resztę życia.

Maranzano – jako pierwszy z gangsterów – zaproponował podział nowojorskich rodzin mafijnych na tzw. „Pięć Rodzin”; on miałby otrzymać stanowisko capo di tutti capi.

W latach dwudziestych światem przestępczym w Nowym Jorku rządził Joe Masseria, który potrafił na przestrzeni minionych lat podporządkować sobie inne rodziny (grupy) mafijne m.in.:

  • Salvatore’a „Toto” D’Aquilę (ur. 1878, zm. 10 października 1928), zastrzelonego przez ludzi Masserrii,
  • Alfreda „Ala Mineo” i Stefana „Steve’a” Ferrignę (zostali jego wspólnikami),
  • Rodzinę Morello – Petera „Ściskającą Dłoń” Morellę, Lupę Wolfa – (który przeżył wojnę), Rocca Valentego – (ur. ? – zm. 11 sierpnia 1922 – zastrzelonego przez ludzi Masserri).

Ofiary

[edytuj | edytuj kod]

Maranzano przystąpił do objęcia przywództwa w mafii nowojorskiej. Mógł liczyć na poparcie ze strony trzech Josephów – Bonanny, Profaciego i Joe Magliocco. Mógł też liczyć na Tommy’ego Lucchesego, ale ten, jak się później okazało, pracował dla trzeciej strony – młodych mafiozów. Sojusznikami Maranzany byli przede wszystkim imigranci z jego rodzinnego miasta Castellammare del Golfo (stąd nazwa wojny castellammaryjska).

Konflikt toczący się w latach 1929–1931 pochłonął około 50 ofiar, od kul zginęli:

  • Tom Reina (ur. 1889, zm. 26 lutego 1930) – zwolennik Masserii, zastrzelony przez Genovesego na polecenie Luciano.
  • Peter Morello – zwolennik Masserii, zastrzelony 15 sierpnia 1930 roku przez Alberta Anastasię i Franka Scalisego na polecenie Luciano
  • Alfred „Al Mineo” (ur. ?) i jego doradca Stefano „Steve” Ferringo (ur. 12 maja 1900) – zwolennicy Masserii, zastrzeleni 5 listopada 1930 roku przez ludzi Maranzany,
  • Buster z Chicago (nieznane nazwisko) – cyngiel Maranzany, zamordowany na polecenie Luciano i Genovesego.

Trzecia siła

[edytuj | edytuj kod]

Przeciągającej się wojnie niechętnie przyglądali się młodzi mafiosi, po cichu sprzeciwiający się władzy „Wąsatych Piotrków”. Wiedzieli, że każdy dzień konfliktu szkodzi mafijnym interesom i pochłania kolejne ofiary po obu stronach. Nie byli jednak na tyle silni i zorganizowani, aby im otwarcie się sprzeciwić. Mieli także za złe swoim szefom, że za bardzo przywiązują się do tradycji sycylijskiej i wszystkich związanych z nią rytuałów mafijnych, a nie dostrzegają, że Nowy Jork to wielka mieszanka kulturowa i narodowościowa, którą zamieszkują także Żydzi, Irlandczycy, Polacy, Afroamerykanie, czy Latynosi. Dopóki im się to opłacało wykonywali rozkazy przełożonych, ale z biegiem czasu zdali sobie sprawę, że należy podjąć kroki, które przyspieszą koniec wojny. Według planu Luciano (głównego przywódcy młodych gangsterów) należało poczekać na śmierć Masserii lub Maranzany, a następnie wspólnymi siłami zaatakować zwycięzcę. Jednakże wojna przeciągała się, a obaj główni szefowie nadal żyli. W tym celu Luciano, poprzez swoich zaufanych ludzi, nawiązał kontakt z innymi gangsterami po obu stronach konfliktu i wtajemniczył ich w swój plan. Luciano nawiązał ponadto kontakt z silnymi i wpływowymi żydowskimi gangsterami (z którymi od lat młodzieńczych miał dobry kontakt) – Meyerem Lanskym i Bugsym Siegelem. Zarówno Luciano jak Lansky uważali, że w świecie przestępczym nie ma miejsca na różnice narodowościowe, ani religijne – liczy się szybki zysk. Uzgodniono, że w pierwszej kolejności należy zaatakować Joego Masserię, będącego szefem Luciano.

Zabójstwo Masserii

[edytuj | edytuj kod]

15 kwietnia 1931 Lucky Luciano umówił się z Joem Bossem na obiad. Wybrali się do restauracji „Nouva Villa Tammaro” na Coney Island, której właścicielem był znany w półświatku przestępczym Gerardo Scarpato. Po skończonym obiedzie Scarpato poszedł na plażę, zaś Luciano i Joe Boss zaczęli grać w karty. Po jakimś czasie Luciano poszedł do toalety (najprawdopodobniej był to znak dla zamachowców, że innych postronnych świadków nie ma w lokalu). Zabójcy wbiegli wówczas do środka. Masseria został zastrzelony przez czterech mężczyzn – Joego Adonisa, Alberta Anastasię, Bugsy’ego Siegela i Vita Genevesego – trafiony sześcioma kulami. Za śmiercią stał Lucky Luciano i Meyer Lansky, obaj zwolennicy nowej formy przestępczości zorganizowanej w całych Stanach Zjednoczonych – wieloetnicznych gangów (z dominacją Włochów i Żydów). Po wykonaniu wyroku na zewnątrz lokalu czekał podstawiony samochód, za kierownicą którego siedział Ciro Terranova, który był tak zdenerwowany, że nie mógł wrzucić właściwego biegu – Siegel miał go rzucić na tylne siedzenie, usiąść za kierownicą i odjechać z całą piątką. Po tym incydencie wielu mafiosów nigdy nie miało już szacunku dla Terranovy.

Zabójstwo Maranzany

[edytuj | edytuj kod]

Po śmierci Masserii stanowisko capo di tutti capi przywłaszczył sobie Salvatore Maranzano. Wraz z Lucianą ogłosili zawieszenie broni. Maranzano zdawał sobie sprawę, że Luciano współpracuje z Lanskym, co w niedalekiej przyszłości może zagrozić jego władzy i pozycji. Wiedział również, że wielu z młodych gangsterów jest bardziej oddanych Lucianie niż jemu. Nie czekając na rozwój sytuacji, sam sporządził listę osób do wyeliminowania, na której widniały nazwiska: Luciano, Costello, Adonis, Genovese, Moretti, Dutch Schultz, a nawet Al Capone z Chicago. W tym celu wynajął cyngla spoza organizacji – Irlandczyka Vincenta „Wściekłego Psa” Colla, obiecując mu 25 000 dolarów z góry i 25 000 po wykonaniu zadania. Coll w pierwszej kolejności miał wykonać wyrok na Lucianie i Genovesem. Maranzano zdawał sobie sprawę z trudności, jakie sprawiało zabicie ich wszystkich i obawiał się otwartej wojny. Dlatego postanowił usunąć najbardziej niewygodnych. Nie przewidział jednak, że wielu z przezeń wytypowanych już od dawna przystało na plan Luciano. Do ostatecznej rozprawy doszło 10 września 1931 roku. Tego dnia Salvatore Maranzano został zastrzelony w swoim biurze w budynku przy Grand Central w Nowym Jorku przez czterech wynajętych płatnych zabójców żydowskiego pochodzenia w wyniku potajemnej współpracy Luciano i Meyera Lansky’ego. Wynajęcie ludzi Lansky’ego dawało tę pewność, że nikt z otoczenia Maranzany ich nie rozpozna. Zabójcy byli dodatkowo przebrani za policjantów. Okazawszy odznaki, rozbroili ochroniarzy i ustawili pod ścianą; dwóch zabójców weszło do biura Maranzany i wykonało wyrok. Znaczącą rolę w zabójstwie Maranzany odegrał Tommy Lucchese, który był w tym czasie w jego biurze (to on wskazał zabójcom właściwy cel, gdyż żaden z cyngli nie wiedział jak Maranzano wygląda). Lucchese był wtyczką Luciano w szeregach organizacji Maranzany, który nie podejrzewał go o „podwójną grę” i miał doń zaufanie. Po egzekucji cała czwórka razem z Lucchesem wybiegła z biura, po drodze na schodach mijając idącego Vince’a Colla, który odwrócił się i wyszedł z budynku (zadowolony, że zarobił w taki prosty sposób 25000 dolarów).

Śmierć Salvatore’a Maranzany zakończyła wojnę, jak również starą tradycyjną sycylijską mafię w Ameryce, której miejsce zajęła nowa Mafia amerykańska w ramach Syndykatu.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]