Wiktor Junosza-Dąbrowski
.jpg) Wiktor Junosza-Dąbrowski (1922) | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data śmierci | |
| Obywatelstwo | |
| Kategoria wagowa |
średnia |
| Bilans walk zawodowych | |
| Liczba walk |
8 |
| Zwycięstwa |
6 |
| Przez nokauty |
4 |
| Porażki |
2 |
.jpg) Wiktor Junosza-Dąbrowski (przed 1930) | |
 porucznik rezerwy artylerii
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Główne wojny i bitwy | |
Wiktor Junosza-Dąbrowski[a] herbu Junosza[1] (ur. 12 października 1896 w Taszkencie, zm. 22 czerwca 1981) – porucznik rezerwy artylerii Wojska Polskiego. Pięściarz, trener i działacz bokserski, dziennikarz, publicysta i literat sportowy.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Urodził się 12 października 1896. Ukończył studia prawnicze, kształcił się na Uniwersytecie w Odessie oraz w na Sorbonie w Paryżu.
Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego. Został awansowany na stopień porucznika artylerii ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[2]. W latach 20. był oficerem 4 Pułku Artylerii Polowej w Inowrocławiu[3]. W 1924 jako były oficer zawodowy był w rezerwie ww. pułku[4]. W 1934 był oficerem rezerwowym 29 Pułku Artylerii Lekkiej i pozostawał wówczas w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Warszawa Miasto III[5].
Pełniąc służbę wojskową w Inowrocławiu w 1921 był założycielem Kujawskiego Klubu Bokserskiego[6], w którym został również trenerem (zawodnicy klubu byli medalistami pierwszych mistrzostw Polski w 1924). W 1922 zdobył tytuł mistrza Polski armii[7]. Opracował regulamin rozgrywek pięściarskich oraz był współzałożycielem Polskiego Związku Bokserskiego. Powołał do życia turniej pięściarski pod tytułem Pierwszy Krok Bokserski. Na przełomie lat 20./30. był kierownikiem Referatu Wychowania Fizycznego w Wydziale Wyszkolenia Państwowego Urzędu Wychowania Fizycznego i Przysposobienia Wojskowego[8]. Pełnił funkcję sekretarza Polskiego Komitetu Olimpijskiego. Ponadto udzielał się jako dziennikarz, publicysta i pisarz sportowy. Jako pierwszy otrzymał wyróżnienie „Złote Pióro”. Zmarł 22 czerwca 1981.
Publikacje
[edytuj | edytuj kod]- Walka wręcz. Dżiu-dżitsu (1927)
- Co każdy o boksie wiedzieć powinien (1928)
- Królowie pięści (1930)
- Na stalowym rumaku (1930)
- Podstawy ideowe kultury fizycznej (1935)
- Jak zostać mistrzem pięściarskim (1935)
- Jak najłatwiej zdobyć państwową odznakę sportową <P.O.S.> (1935)
- Rekordy woli (1937)
- Podróż przez piekło (1946)
Uwagi
[edytuj | edytuj kod]- ↑ W ewidencji wojskowej był określany jako „Wiktor Dąbrowski I”.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Marek Minakowski: Wiktor Dąbrowski h. Junosza. www.sejm-wielki.pl, 2006-10-27. (pol.).
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 824.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 721.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 644, 776.
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 137, 641.
- ↑ Sławomir Ciara: Ostatnia część cyklu - 90 lat historii K-P OZB. bokser.org. [dostęp 2018-08-18].
- ↑ Wiktor Junosza. Wartość boksu. „Stadjon”. Nr 5 (9), s. 8, 1923.
- ↑ O Państwowym Urzędzie W.F.. „Stadjon”. Nr 4, s. 5, 6, 23 stycznia 1930.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1934.
- Wiktor Junosza-Dąbrowski. boxrec.com. [dostęp 2018-08-18].
- Wiktor Junosza-Dąbrowski. encyklopedia.interia.pl. [dostęp 2018-08-18].
- Krzysztof Kraśnicki: Historia boksu Inowrocławia przed galą boksu zawodowego. inianie.pl, 2015-04-27. [dostęp 2018-08-18].
- Jan Szczutkowski: Wiktor Junosza-Dąbrowski. Wpisany w historię sportu. inowroclaw.naszemiasto.pl, 2017-01-28. [dostęp 2018-08-18].
- Wiktor Junosza-Dąbrowski. worldcat.org. [dostęp 2018-08-18].