Wikipedysta:Henryk Tannhäuser/fellatio

Powder Her Face, Op. 14 - dwuaktowa opera brytyjskiego kompozytora Thomasa Adèsa z 1995 roku. Autorem angielskiego libretta jest pisarz Philip Hensher. Jest to utwór o kameralnym charakterze, z obsadą czterech śpiewaków (wykonujących różne role), przeznaczony na niewielką, 15-osobową orkiestrę. Treść stanowią sceny swobodnie nawiązujące do życia Margaret Campbell, księżnej Argyll, brytyjskiej lwicy salonowej znanej z głośnego rozwodu, któremu towarzyszył skandal związny z jej ekscesami seksualnymi. Prapremiera miała miejsce 1 lipca 1995 na Cheltenham Music Festival. Premiera polska 9 maja 2015 w Teatrze Wielkim w Warszawie.

Historia utworu

Thomas Adès skomponował Powder Her Face w wieku 23 lat, krótko po ukończeniu studiów. Była to jego pierwsza opera. Jej premiera miała miejsce 1 lipca 1995 na Cheltenham Music Festival w Cheltenham. W tym samym miesiącu odbyło się kilka przedstawień w londyńskim Almeida Theatre (9, 14, 17 i 22 lipca). Początkowo kompozytor rozważał napisanie opery opartej na Lolicie, gdy Jonathan Reekie, dyrektor Almeida Theatre, zamówił u niego krótką operę kameralną, wraz z librecistą inny temat inną ikonę kultury współczesnej, księżnę Margaret Argyll.

Treść

Akt I

Scena 1. 1990. Pokój hotelowy Księżnej na londyńskim West Endzie. Elektryk i Pokojówka naśmiewają się z niej samej i jej strojów. Przedrzeźniają ją i małpują, przebierają się w jej cenne futro, które brudzą. Do pokoju wchodzi Księżna. Nakrywając ich, zaskoczona jest brakiem szacunku okazywanym jej obecnie przez pracowników, zachowaniem tak odmiennym od tego, którego doświadczała w swojej pełnej świetności i luksusu przeszłości. Gdy ubiera inne futro, cała trójka wyraża głośny podziw dla jej zapachu i strojów, wymieniając się też różnymi opiniami o jej sytuacji życiowej.

Scena 2. 1934. Posiadłość wiejska. Scena toczy się w czasach młodości Księżnej, wkrótce po jej rozwodzie z baronem Freelingiem. O rozwodzie plotkują Pokojówka (jako Powiernica, Confidante) i Elektryk (jako Bawidamek, Lounge Lizzard). Przyszła Księżna, już wtedy (jako była "debiutantka roku") jest przedmiotem zainteresowania mas: układa się o nie piosenki, jej rozwód jest przedmiotem powszechnego zainteresowania. Z niecierpliwością oczekuje przybycia Księcia (jako książę Dyrektor Hotelu), jednego z najbogatszych brytyjskich arystokratów, który także jest tematem rozmowy. Następuje interludium, w czasie którego ukazane jest przybycie Księcia.

Scena 3. 1936. Wystawne wesele Księżnej i Księcia jest na czołówkach gazet. Ich ślub ukazuje pantomima w trzynastu obrazach (Księżna, Dyrektor Hotelu jako Książę, Elektryk jako Ksiądz). Po ceremonii Pokojówka (jako Kelnerka) przygotowuje wystawne posiłki. W swojej arii (Fancy Aria) opisuje zbytki ludzi bogatych.

Scena 4. 1953. W czasie wizyty w stolicy Księżna mieszka w luksusowym hotelu, rozmawia z Pracownikiem Pralni i Gościem Hotelu (Dyrektor Hotelu), starając się wezwać obsługę. Do jej pokoju przybywa Kelner (Elektryk), któremu ofiaruje bardzo hojny napiwek. Uwodzi opierającego się kelnera, co przedstawione jest na scenie obrazowo, w muzyce zaś przez jej arię kończącą się murmurando (Fellatio Aria). Choć Księżna twierdzi, że nigdy przedtem tego nie robiła, według kelnera, który zdradza, że zna tożsamość Księżnej, tylko z nim samym "ta sama historia" zdarzyła się w kwietniu.

Scena 5. 1953. Po powrocie z przyjęcia książę zabawia się z Kochanką (Mistress, Pokojówka). Czyni ona wiele prześmiewczych aluzji do licznych ekscesów seksualnych Księżnej, czemu Książę początkowo nie dowierza. Kochanka zdradza jednak, że zna dowody, gdyż przeglądała zawartość szafki Księżnej. W jej aparacie fotograficznym Książę i Kochanka odnajdują dokumentujący je film.

Akt II

Scena 6. 1955. Dobiega końca głośny i skandalizujący proces rozwodowy Księżnej i Księcia, szeroko omawiany przez media. Przyciągnięci jego obscenicznymi aspektami komentują go Pokojówka i Elektryk (jako Rubberneckers, "Ciekawscy"), jeszcze przed wyrokiem potępiając styl życia Księżnej. Na sali sądowej Sędzia (Dyrektor Hotelu) także przedstawia obraz jej życia w najczarniejszych barwach (She is a woman who has no scruples, and the morals of a bed-post. We have heard her sexual practices are those seldom found north of Marrakesh). Księżna mówi jednak, że nie dba o to, że jest sądzona, ani o "kłamstwa klasy średniej", gdyż wciąż jeszcze jest młoda i piękna.

Scena 7. 1970. W swoim domu Księżna udziela wywiadu Dziennikarce (Pokojówka), dzieląc się spostrzeżeniami na temat zdrowia, pielęgnacji urody, upaku życia towarzyskiego, spraw społecznych i kapelusznictwa. Odmawia wypowiedzi na temat interesującego Dziennikarkę skandalu obyczajowego, woląc wyrazić niechęć do wielu aspektów współczesnego świata (Black men buy houses; Jews go everywhere; Concrete is everywhere; And buggery is legal.). Elektryk jako Dostawca (Delivery Boy) przynosi jej wiele rachunków, które przelicza.

Scena 8. 1990. Majątek od wielu lat mieszkającej samotnie w hotelu Księżnej stopniał. Przestaje płacić rachunki, Dyrektor Hotelu odmawia jej więc dalszego pobytu. Niepowodzeniem kończy się ostatnia próba uwiedzenia, którą podejmuje, by móc w nim pozostać - Dyrektor Hotelu stawia jej opór. Zrezygnowana, przygotowuje się do opuszczenia pokoju. W epilogu (Ghost Epilogue) po raz ostatni widzimy Elektryka i Pokojówkę, którzy w pustym pokoju tańczą tango.