Przejdź do zawartości

Werner Meyer-Eppler

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Werner Meyer-Eppler
Data i miejsce urodzenia

30 kwietnia 1913
Antwerpia

Pochodzenie

niemieckie

Data i miejsce śmierci

8 lipca 1960
Bonn

Gatunki

muzyka poważna, muzyka współczesna, muzyka elektroniczna

Zawód

fizyk, fonetyk, akustyk

Werner Meyer-Eppler (ur. 30 kwietnia 1913 w Antwerpii, zm. 8 lipca 1960 w Bonn)[1][2]niemiecki fizyk, fonetyk i elektroakustyk, uznawany za bezpośredniego prekursora muzyki elektronicznej[1].

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

W latach 1932–1939 studiował fizykę, matematykę i chemię na Uniwersytecie Kolońskim i Uniwersytecie w Bonn[1][2]. Z tym ostatnim uniwersytetem związał swoją karierę naukową: w 1942 uzyskał habilitcję, od 1949 był zatrudniony na stanowisku asystenta, od 1954 docenta, a od 1955 profesora[1]. Kierował Wydziałem Fonetyki, wykładał też teorię informacji[1][3][4].

Zajmował się zagadnieniami sztucznej mowy[1][5], analizując różnorodne formy komunikacji interpersonalnej i komunikowania się człowieka ze światem poprzez obserwację. Badał związek między akustyką fizyczną, inżynierią komunikacyjną i tradycyjną komunikacją werbalną, tj. fonetyką zorientowaną bardziej językowo i fizjologicznie. Wprowadził nowe techniki analityczne, takie jak analiza korelacji, metody statystyczne amplitudy oraz traktowanie formantów samogłosek jako problemu wartości własnych[2].

Pod koniec lat 40. skupił się na problematyce wytwarzania dźwięku, zwłaszcza na związkach zachodzących pomiędzy strukturą generowanego elektronicznie sygnału a barwą otrzymywanego dźwięku. Zestawiając i nakładając na siebie tony proste formował szeregi złożonych dźwięków syntetycznych, nazywanych przez niego modelami dźwiękowymi[1][5]. Metodę tę przedstawił w licznych publikacjach, audycjach radiowych i wykładach[2]. Zainteresowało się nią środowisko muzyczne, zwłaszcza kompozytorzy z tzw. „kolońskiej szkoły” muzyki elektronicznej – Robert Beyer, Herbert Eimert i Karlheinz Stockhausen[1]. W 1950 Meyer-Eppler wraz z Robertem Beyerem demonstrował swoje elektroniczne modele dźwiękowe podczas kursu pod nazwą „Klangwelt der elektronische Musik” na Międzynarodowych Letnich Kursach Nowej Muzyki w Darmstadcie[4][5][6]. Beyer skoncentrował się na zasadach projektowania stosowanych przy konstruowaniu elektronicznych instrumentów muzycznych, a Meyer-Eppler przedstawił stan badań w dziedzinie syntezy mowy[3]. Rok później obaj wrócili do Darmstadt z cyklem wykładów na temat możliwości elektronicznego wytwarzania dźwięku[4][6].

W 1951 wraz z Eimertem i Beyerem założył przy radiu kolońskim NWDR Studio muzyki elektronicznej (WDR)(inne języki). Było to pierwsze tego rodzaju studio poświęcone muzyce wykorzystującej dźwięki generowane elektronicznie[1][4][5].

Meyer-Eppler, mimo iż sam nie był kompozytorem, wniósł pionierski wkład w rozwój muzyki elektronicznej. To od niego przejęto nie tylko syntezę addytywną, ale także sam termin „muzyka elektroniczna”[1][2].

Wybrane publikacje

[edytuj | edytuj kod]

(na podstawie materiałów źródłowych[1][2])

  • Elektronische Klangerzeugung, elektronische Musik und synthetische Sprache, Bonn 1949
  • Einige Probleme u. Methoden d. Kommunikationsforschung, „Fernmeldetechnik”, 5, 1952, s. 514–522
  • Elektronische Kompositionstechnik, „Melos”, 20, 1953, s. 5–9
  • Statistische und psychologische Klangprobleme, „Die Reihe”, 1 (Elektronische Musik), 1955
  • Realization of Prosodic Features in Whispered Speech, „Journal of the Acoustical Society of America”, 29, 1957, s. 104–106

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d e f g h i j k Włodzimierz Kotoński, Meyer-Eppler Werner, [w:] Elżbieta Dziębowska (red.), Encyklopedia muzyczna PWM, wyd. I, t. 6 M część biograficzna, Kraków: PWM, 2000, s. 228, ISBN 83-224-0656-8.
  2. a b c d e f Dieter Stock, Meyer-Eppler, Werner [online], Neue Deutsche Biographie, 1994 [dostęp 2021-01-17] (niem.).
  3. a b Peter Manning, Electronic and Computer Music, Oxford Scholarship Online, wrzesień 2013, DOI10.1093/acprof:oso/9780199746392.001.0001, via Oxford University Press [dostęp 2021-01-18] (ang.).
  4. a b c d INART 55. History of Electroacoustic Music [online], Pennsylvania State University [dostęp 2021-01-17] (ang.).
  5. a b c d Muzyka elektroakustyczna w Polsce [online], Culture.pl, 8 marca 2007 [dostęp 2021-01-17] (pol.).
  6. a b Martin Iddon, New Music at Darmstadt: Nono, Stockhausen, Cage, and Boulez, Cambridge: Cambridge University Press, 2013, s. 65–67, ISBN 978-1-107-03329-0, Google Books (ang.).

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]