Walter Hartmann

Walter Hartmann

generał artylerii
Data i miejsce urodzenia	23 lipca 1891 Mülheim an der Ruhr
Data i miejsce śmierci	11 marca 1977 Hameln
Przebieg służby
Lata służby	1910–1945
Siły zbrojne	Armia Cesarstwa Niemieckiego Reichswehra Wehrmacht
Stanowiska	dowódca: 407 Dywizji 390 Dywizji Szkolno-Polowej 87 Dywizji Piechoty I Korpusu Armijnego XXXXIX Korpusu Górskiego VIII Korpusu Armijnego XXIV Korpusu Pancernego
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa II wojna światowa agresja na Polskę agresja na Francję atak na Związek Radziecki
Odznaczenia

Walter Hartmann (ur. 23 lipca 1891 w Mülheim an der Ruhr, zm. 11 marca 1977 w Hameln) – niemiecki generał artylerii, uczestnik I i II wojny światowej w tym agresji na Polskę i Francję oraz ataku na Związek Radziecki.

Życiorys

W dniu 1 października 1910 roku wstąpił do 1 pułku artylerii polowej (12 pułk artylerii Armii Cesarstwa Niemieckiego) armii saskiej jako kandydat na oficera. Po uzyskaniu stopnia oficerskiego został oficerem w batalionie artylerii konnej tego pułku. W składzie tego pułku od 14 sierpnia 1914 roku uczestniczył w I wojnie światowej na froncie wschodnim. W okresie marzec-kwiecień 1916 uczestniczył w kursie obserwatorów lotniczych artylerii, a następnie został obserwatorem lotniczym w 7 zapasowym batalionie lotniczym, a od czerwca 1916 roku w 232 batalionie lotniczym artylerii. Następnie od stycznia 1917 został pierwszym adiutantem Lotniczej Szkoły Artylerii Wschód. W czerwcu 1918 roku został oficerem sztabu XXI Korpusu Rezerwowego, po czym był oficerem w oddziałach artylerii na terenie Kurlandii i od stycznia 1919 roku oficerem w sztabie VI Korpusu Rezerwowego. Po wycofaniu wojsk niemieckich z Kurlandii powrócił do swojego przedwojennego 12 pułku artylerii polowej.

W czasie demobilizacji armii pozostał w służbie i został oficerem Reichswehry, służąc w pułku artylerii. 1 kwietnia 1920 roku został adiutantem dowódcy 12 dowództwa artylerii. Przeszedł wtedy przeszkolenie i staż wymagany dla oficerów Sztabu Generalnego. Przeszedł wtedy do 4 pułku artylerii, a następnie od 1923 roku był w sztabie 4 Dywizji Reichswehry. W dniu 1 kwietnia 1928 roku został dowódcą 4 baterii 4 pułku artylerii. 31 października 1932 roku został formalnie przeniesiony do rezerwy i skierowany do Chin, gdzie w latach 1932 – 1934 był instruktorem armii chińskiej. Po powrocie z Chin ponownie przyjęty do Reichswehry 1 marca 1934 roku, po czym przeszedł do Wehrmachtu.

1 października 1934 roku został dowódcą 14 dywizjonu pułku artylerii „Naumburg”, po przemianowaniu tego pułku w 60 pułk artylerii został dowódcą 1 dywizjonu. 1 października 1937 roku został dowódcą 24 pułku artylerii, wchodzącego w skład 24 Dywizji Piechoty.

Na czele 24 pułku artylerii uczestniczył w ataku na Polskę w 1939 roku i w kampanii francuskiej w maju 1940 roku. 25 listopada 1940 roku został dowódcą 14 Dowództwa Artylerii, wchodzącego w skład LII Korpusu Armijnego.

Na czele 14 Dowództwa Artylerii (Arko 14) wziął udział w ataku na ZSRR w 1941 roku, następnie brał udział w walkach na froncie wschodnim. W dniu 15 lipca 1941 roku został ciężko ranny, w wyniku odniesionych ran amputowano mu lewą rękę i nogę.

Po wyzdrowieniu, pomimo kalectwa, zgłosił się do dalszej służby i 1 maja 1942 roku został dowódcą 407 Dywizji, a 10 września 1942 roku został dowódcą 390 Dywizji Szkolno-Polowej. Obie te dywizje nie brały udziału w walkach, a jedynie zajmowały się szkoleniem uzupełnień dla jednostek frontowych.

1 lutego 1943 roku został dowódcą 87 Dywizji Piechoty, na czele tej dywizji wziął udział w walkach na froncie wschodnim pod Rżewem, Newelem i Witebskiem. 20 listopada 1943 roku został przeniesiony do rezerwy.

Po krótkiej przerwie ponownie powrócił do służby i 20 stycznia 1944 roku został dowódcą I Korpusu Armijnego wchodzącego w skład 16 Armii Grupy Armii „Północ”. Następnie 1 maja 1944 roku został dowódcą XXXXIX Korpusu Górskiego, walczącego na Krymie i dowodził nim w czasie ewakuacji do Rumunii w maju 1944 roku.

W dniu 1 września 1944 roku został dowódcą VIII Korpusu Armijnego 9 Armii Grupy Armii „Środek”, korpusem tym dowodził w czasie operacji styczniowej Armii Czerwonej, prowadząc ciężkie boje w rejonie Warszawy, a następnie w walkach odwrotowych docierając na Śląsk w lutym 1945 roku. W dniu 1 kwietnia 1945 roku został dowódcą XXIV Korpusu Pancernego, składającego się z resztek oddziałów LVII Korpusu Pancernego i XXXIX Korpusu Pancernego, które pozostały na Śląsku. Dowodzony przez niego korpus zajmował pozycje obronne na pograniczu Śląska i Czech. Na przełomie kwietnia i maja 1945 roku prowadził on ciężkie walki w rejonie Bohumina, a następnie wycofał się na południe i w dniu 8 maja 1945 roku skapitulował przed wojskami amerykańskimi. W niewoli przebywał do 20 czerwca 1947 roku.

Awanse

• podporucznik (Leutnant) (04.05.1912)
• porucznik (Oberleutnant) (13.03.1916)
• kapitan (Hauptmann) (01.12.1921)
• major (Major) (01.10.1932)
• podpułkownik (Oberstleutnant) (01.04.1936)
• pułkownik (Oberst) (01.06.1938)
• generał major (Generalmajor) (01.10.1941)
• generał porucznik (Generalleutnant) (01.02.1943)
• generał artylerii (General der Artillerie) (01.05.1944)

Odznaczenia

• Krzyż Rycerski z Liśćmi Dębi i Mieczami (18.03.1945)
• Krzyż Rycerski z Liśćmi Dębu (30.11.1943)
• Krzyż Rycerski (10.08.1941)
• Krzyż Żelazny kl. I (30.09.1916)
• Okucia do Krzyża Żelaznego kl. I (01.10.1939)
• Order Wojskowy św. Henryka kl. IV (Królestwo Saksonii) (09.03.1915)
• Krzyż Kawalerski kl. II Orderu Alberta
• Krzyż Żelazny kl. II (28.09.1914)
• Okucia do Krzyża Żelaznego kl. II (21.09.1939)
• Krzyż Honorowy z mieczami
• Złota Odznaka za Rany

Bibliografia

• Samuel Mitcham: Niemieckie siły zbrojne 1939-1945. Wojska lądowe. Warszawa: 2009. ISBN 978-83-11-11596-5.
• Константин Залесский: Железный крест. Самая известная военная награда Второй мировой войны. Moskwa: Яуза-Пресс, 2007. ISBN 978-5-903339-37-2. (ros.). Brak numerów stron w książce
• Hartmann, Walter. Lexikon der Wehrmacht. [dostęp 2021-02-09]. (niem.).